aantekening #8152

Ergens aan het begin van mijn twenties ben ik van luisteraar naar verzamelaar gegaan. Waar ik aanvankelijk tevreden was met het bezit van een exemplaar van al Dylans reguliere albums, ontstond ergens de behoefte om ook de outtakes te horen. Op een platenbeurs in een zijzaaltje van De Hanzehof in Zutphen kocht ik mijn eerste bootleg: Thin Wild Mercury Music, een cd vol restsongs van de opnamen voor Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. Ik was de koning te rijk. Ik nam me voor te blijven speuren naar outtakes - en met dank aan de briljante serie The Bootleg Series komen er steeds meer van die opnamen via officiële weg tot ons, maar dit terzijde.

Kort na die platenbeurs kocht ik in de ramsj een groot formaat boek waarin journalisten en muziekkenners mochten uitleggen welke 100 albums het allerbeste zijn. In dat boek las ik over het bestaan van de verschillende persingen van Blonde On Blonde met allen een eigen mix. Mijn interesse was gewekt. Ik wilde die verschillende mixen horen. Ik nam bewust het besluit te gaan verzamelen. Om het voor mezelf overzichtelijk en betaalbaar te houden - zo dacht ik - zou ik me beperken tot Dylans drie mid-sixties meesterwerken. 

Al snel ontdekte ik dat halverwege de jaren negentig beginnen met Dylan verzamelen te laat is. Onherroepelijk zijn er platen die dan altijd buiten je bereik zullen blijven, tenzij je zakken dieper zijn dan de lengte van je arm. Dat accepterende ben ik een gelukkig verzamelaar die kan genieten van wat hij heeft en geen last heeft van de gaten in zijn collectie.

Dylans drie mid-sixties meesterwerken werden in Amerika aanvankelijk met hypestickers op de markt gebracht. De sticker op de hoes van Bringing It All Back Home liet weten dat "Subterranean Homesick Blues" op het album te vinden is - een sticker die belangrijk is geweest voor de hoes van de Nederlandse versie van dit album (zie hiervoor mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984) - de sticker voor Highway 61 Revisited meldde dat het album "Like A Rolling Stone" bevat en bij Blonde On Blonde meldde de sticker niet alleen dat de singles "Rainy Day Women #12 & 35" en "I Want You" op het album staan, maar ook worden de overige 12 titels genoemd en het feit dat het gaat om Bob Dylans nieuwe album. Dat laatste heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat Dylans naam op de hoes van Blonde On Blonde ontbreekt. 

Deze stickers zijn te vinden op de eerste Amerikaanse persingen, daarna of elders zijn die stickers nooit meer op de hoezen van Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde geplakt. De tientallen, honderden platenbeurzen en winkels die ik sinds begin jaren negentig heb bezocht, heb ik allemaal afgezocht naar die albums met sticker. Ik heb er nog nooit eentje gevonden.

Gisteren was ik net over de grens in Duitsland. Daar zit een niet onaardige platenzaak met een redelijk tot goed aanbod, voornamelijk nieuw vinyl. Hoewel ik er voorheen regelmatig kwam, waren er nu drie jaar verstreken sinds mijn laatste bezoek. In de bak met Dylan-platen stonden vooraan Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde en op die nog in plastic verpakte albums zaten replica's van de stickers van die eerste Amerikaanse persingen. Opmerkelijk, voor zover ik weet zijn er nooit herpersingen van deze albums met deze stickers verschenen en dat terwijl deze drie albums toch onvoorstelbaar vaak opnieuw geperst zijn.

Het gaat om recente, Europese stereo-persingen. Volgens de data op de hoezen zijn het persingen van vorig jaar. De baas van de platenzaak waar ik ze kocht zet echter op de prijssticker ook een code die verwijst naar het moment waarop hij de platen binnen heeft gekregen en hoewel ik die code niet helemaal begrijp, maak ik uit die code op dat hij de platen dit jaar heeft binnengekregen.

De platen zitten in replica's van Amerikaanse hoezen en ook de labels van de platen lijken op de labels van die eerste Amerikaanse persingen. Bij Highway 61 Revisited is helaas een replica van het door Lambert getekende portret van Dylan dat wel bij de eerste Amerikaanse persing zat, niet toegevoegd. Deze nieuwe persing Bringing It All Back Home klinkt in mijn oren erg goed. Highway 61 Revisited is wat minder - gebrek aan bas - en Blonde On Blonde draait nu. De eerste indruk is goed.

Bij nadere bestudering moet ik wat ik aanvankelijk dacht toch bijstellen: slechts twee van de drie albums hebben op het plastic om de hoes een replica van de sticker die op oude Amerikaanse persingen ook te vinden is. Op de hoes van de nieuwe Blonde On Blonde zit een sticker die slechts een deel van de originele sticker bevat. Die originele sticker heeft bovenaan nog de tekst "Bob Dylan's New Album" en onderaan de titels van de overige twaalf songs op dit dubbelalbum.

Maar er is meer. Vanaf een eerste blik op de hoezen heb ik het gevoel dat er iets niet klopt, al kon ik niet gelijk aangeven wat dat is. Bij nadere bestudering blijkt op alle drie de hoezen de stereo-aanduiding bovenaan de hoes wat knullig gedaan te zijn. Voor de aanduiding "360 sound" is op de nieuwe hoezen een ander lettertype gebruikt dan op de originele uitgave. Een knullig foutje, wat een hamster als ondergetekende dan ook wel weer leuk vindt.

De platenhandelaar keek me bij het afrekenen toch even vreemd aan toen ik opbiechtte dat de voornaamste reden om de platen aan te schaffen is dat ze stickers bevatten. Die blik had ik niet verwacht, maar blijkbaar is de man zelf geen hamster.

Naschrift: een goede manier om een persing van Blonde On Blonde te beoordelen, is luisteren naar "One Of Us Must Know (sooner or later)". Op sommige persingen van Dylans eerste dubbelalbum klinkt deze song maar matig. Deze nieuwe persing weet te verrassen met een uitstekend klinkende "One Of Us Must Know", dus, hoewel ik nog niet de helft van het album gehoord heb, durf ik deze nieuwe persing van Blonde On Blonde van harte aan te bevelen.