Veertig jaar geleden, in augustus 1981, verscheen Shot Of Love, Bob Dylans vierentwintigste album - verzamelalbums niet meegeteld. Shot Of Love was, na Slow Train Coming en Saved, Dylans derde religieuze album, aldus de geschiedschrijvers die niet goed naar het album geluisterd hebben. Shot Of Love is het album van een twijfelaar, het album markeert de overgang van de Christelijke songs op Slow Train Coming en Saved naar de wereldse songs op Infidels. Veertig jaar al krijgt Shot Of Love zelden tot nooit de credits die het verdient. Shot Of Love is Dylans beste album van de jaren tachtig, veruit. Het laat hoogtepunten als Infidels en Of Mercy uit een decennium in Dylans carrière waar ten onrechte vaak wat meesmuilend over gesproken wordt in het stof bijten. De eerste minuut van de titeltrack van dit album is van meer waarde en zeggingskracht dan het verzamelde oeuvre van Michael Jackson, Madonna en Dire Straits samen - om maar drie verkoopkanonnen uit hetzelfde decennium te noemen.
Het moet diep in de jaren negentig geweest zijn dat ik Shot Of Love voor het eerst hoorde. Of eigenlijk hoorde ik het echte album niet. Ik hoorde de tweede versie. Een cd met tien tracks. Bij eerste beluistering was ik niet onder de indruk. Gevalletje dichtzittende oren, verstopt met de vooroordelen over dit album die ik hier en daar in Dylan-literatuur had gelezen: religie, zwakke songs (m.u.v. "Every Grain Of Sand"), lelijke hoes, et cetera, enzovoort.
Wat later kocht ik Shot Of Love op elpee: geen tien, maar negen tracks. Voor het eerst hoorde ik het echte Shot Of Love en het was deze elpee die mijn oren eigenwijs maakte. Voor het eerst hoorde ik niet wat de vakliteratuur dicteerde, maar wat ik zelf vond: heerlijke plaat, dit Shot Of Love. Het vuur van opener "Shot Of Love", het bijna blijmoedige voortkabbelende "Heart Of Mine", het muzikale fileermes "Property Of Jesus", het op het randje van de kitsch balancerende, maar net aan de goede zijde blijvende "Lenny Bruce", het bijna tegendraads gezongen "Watered-Down Love", de reggae-onderbreking "Dead Man, Dead Man", de pure schoonheid "In The Summertime" (harmonica!), de schop in de donder voor de grote finale "Trouble" en het manifest van de twijfelaar "Every Grain Of Sand".
Nee, Shot Of Love is niet Dylans beste album. Ja, ijzersterke songs als "Angelina" en "Caribbean Wind" werden wel voor het album opgenomen, maar kwamen er niet op terecht, maar om Shot Of Love echt te horen moet dat vergeten worden.
Vergeet & luister.
Zoals waarschijnlijk iedere Dylan-liefhebber wel eens doet mijmer ik zo nu en dan over de momenten uit de mans carrière waar ik graag bij was geweest. Tournee 1966, bijvoorbeeld. Isle of Wight. Iedereen heeft ongetwijfeld zo'n lijstje. Op mijn lijstje staat onder andere de Europese tournee juni en juli 1981. Niet alleen speelde Bob Dylan tijdens deze tournee songs van het dan nog te verschijnen album Shot Of Love, maar ook werden tijdens deze tour cassettes met songs van Shot Of Love onder bezoekers uitgewisseld. Moet je je voorstellen dat je tijdens een van deze concerten een cassette in handen krijgt gedrukt met songs van een nog te verschijnen album. Stel je voor dat je die songs na het concert, onderweg naar huis voor het eerst hoort. Stel je voor dat je een maand later, na het verschijnen van Shot Of Love ontdekt dat die songs op die cassette niet altijd helemaal identiek zijn aan wat het album biedt. Het moet een maffe tijd geweest zijn. Ik was er graag bij geweest.
We zijn veertig jaar verder. Wat rest is Shot Of Love opzetten en dagdromen. Wegvaren op de klanken van "In The Summertime", "Lenny Bruce" en "Every Grain Of Sand". En als dat album dan voor de zoveelste keer gedraaid is, als iedere stembuiging, iedere nuance in de muziek weer in de hersenpan gegrift staat, dan is het tijd om verder te gaan. Om te grijpen naar de outtakes. Naar "Let It Be Me" en "The Groom's Still Waiting At The Altar" op de singles, naar "Angelina", "Need A Woman" en al die andere songs op de verschillende delen van The Bootleg Series, naar de zogenaamde work tapes die circuleren met songs als "Yes Sir, No Sir" en "Is It Worth It?" en al die instrumentale songs. En na het horen van al dat moois wordt het verlangen naar het volgende maand te verschijnen Springtime In New York met nog meer outtakes van Shot Of Love alleen maar groter.
Shot Of Love verdient het om gehoord te worden. De plaat is te goed voor de "o ja, die is er ook nog"-gedachte. Het is geen plaat voor de koptelefoon of de achtergrond. Shot Of Love is er eentje om op vol volume door de kamer te laten knallen zodat die heerlijke rammel die dit album van de eerste tot de laatste noot kenmerkt binnenkomt, niet alleen via de oren, maar ook via het meetrillende borstbeen, de dansende benen en de meebrullende mond. Shot Of Love is een album voor het hele lijf.
Meer over de ontvangst van Shot Of Love in Nederland en de van dit album uitgebracht singles is te lezen in mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984.
