Dylan kort #3712 (Bootleg Series vol. 17)

Setlist 30 oktober: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

The Bootleg Series vol. 17: Volgens een bericht op het forum van Expecting Rain verschijnt op 27 januari 2023 de 5 cd / 10 lp boxset The Bootleg Series vol. 17: Fragments; Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997). Volgens de informatie op het forum bevat de box een remix van het originele album en concertopnamen uit de periode 1998 - 2001. Meer informatie zodra meer bekend is.

Volgens informatie op het Steve Hoffman Music Forum zal de 5 cd-versie bestaan uit een cd met een remix van Time Out Of Mind, twee cd's met outtakes, een cd met eerder uitgebracht materiaal en een cd met concertopnamen.


The Genius Of Doc Pomus: schitterende film met een beetje Dylan, zie hier. [met dank aan Hilda] Zie ook mijn recensie van The Philosophy Of Modern Song hieronder.

HUMO over The Philosophy Of Modern Song (achter betaalmuur), zie hier.

De Standaard over The Philosophy Of Modern Song (achter betaalmuur), zie hier.

Joost Elli over Bob Dylan in Brussel, zie hier.

Victor Meijer kiest vijf platen, zie hier.

aanvulling 17:30 uur:

OOR over Philosophy Of Modern Song, achter betaalmuur, zie hier.

The Philosophy Of Modern Song - een heerlijk boek waar we het over 10 jaar nog over hebben

Op 1 november verschijnt The Philosophy Of Modern Song, het nieuwste boek van singer-songwriter, Nobelprijswinnaar en beeldend kunstenaar Bob Dylan. In zesenzestig bespiegelingen – allen opgehangen aan een song – vertelt Bob Dylan ons over… Tsja, over wat eigenlijk? In ieder geval niet alleen over songs en modern is eigenlijk niet een van de zesenzestig liederen die voorbij komen te noemen. Zoals Bob Dylans boek Tarantula (1971) niet over spinnen ging en de autobiografie Chronicles (2004) wel verdomd weinig over Dylans leven vertelde, zo is Dylans nieuwste boek geen filosofie van het moderne lied. Wat is The Philosophy Of Modern Song dan wel? Een papieren verlengstuk van Theme Time Radio Hour? Een verzameling babbelstukken over muziek? Of misschien Bob Dylans meest autobiografische boek? Het is het allemaal en meer, maar bovenal is het een heerlijk boek, een boek waar we het over tien jaar nog over zullen hebben.

Ja, net als de radioshow Theme Time Radio Hour bevat The Philosophy Of Modern Song feitjes en verhalen over songs, de zangers en de schrijvers. En zelfs een enkel lijstje zoals we die kennen uit de radioshow. En ja, wie goed tussen de regels kan lezen, leert het een en ander over Bob Dylan en in dat opzicht is dit boek misschien nog wel meer een autobiografie dan Chronicles. Maar nee, verwacht geen verrassende onthulling of ontboezemingen want zoals Dylan zelf in dit boek al schrijft:

Je gaat iemands nummers niet beter begrijpen als je zijn levensverhaal kent.

Waar te beginnen in een recensie van een boek dat zo complex en tegelijkertijd eenvoudig is als The Philosophy Of Modern Song? Waar te beginnen met lezen? Van voor naar achter, of her en der een stuk? Ga ik vooraf naar de besproken songs luisteren, of juist niet?

Misschien moet mijn recensie maar beginnen bij het begin. Bij bovenstaand citaat over songs begrijpen en levensverhaal, maar dan net even anders, elders in dit boek, verwoord. The Philosophy Of Modern Song begint bij Doc Pomus.

Zoals hij zijn Writings & Drawings (1973) opdroeg aan onder andere Woody Guthrie en Robert Johnson, is The Philosophy Of Modern Song door Dylan opgedragen aan Doc Pomus. Met zo’n opdracht zou je verwachten dat er een keur aan door Doc Pomus geschreven songs in dit boek voorbij komt. Niet dus. Pas tegen het eind van het boek stuit de lezer op een Pomus-song: ‘Viva Las Vegas’, maar in zijn bespiegeling over de song, zegt Dylan meer over gokken, Las Vegas en Elvis Presley dan over Doc Pomus. Veel interessanter is wat Bob Dylan in een bespreking van een andere song, ergens halverwege het boek, zegt over Pomus’ ‘Save The Last Dance For Me’:

Polioslachtoffer Doc Pomus zat op zijn eigen bruiloft in een rolstoel en keek toe terwijl zijn bruid met zijn broer danste. Zijn ‘Save The Last Dance For Me’ gaat over die ervaring. Een prachtig verhaal en je hart breekt ervan, maar je zou ook kunnen zeggen dat het afbreuk doet aan het nummer: wat een universele boodschap van liefde leek te zijn, wordt teruggebracht tot een reeks specifieke beelden. Het is moeilijk om je eigen gevoelens nog in het nummer te leggen als je de bitterzoete achtergrond en Docs verhaal eenmaal kent.

Die worsteling tussen aan de ene kant feitenkennis over een song en de auteur en aan de andere kant de voorkeur voor onbevangen luisteren, is er eentje die als een rode draad door The Philosophy Of Modern Song loopt. En zoals bovenstaand citaat iets zegt over Dylan-de-luisteraar, zegt het zeker ook iets over Dylan-de-songschrijver en wat hij vindt van de horde Dylanologen die bij het uitpluizen van zijn songs terugvallen op ‘Bob Dylan bedoelt hier…’

De zesenzestig stukken in The Philosophy Of Modern Song lijken onderling weinig tot niks met elkaar te maken te hebben. Slechts een enkele keer wordt in een essay verwezen naar een eerder stuk in het boek. Er is geen inleiding of conclusie waarin de essays met elkaar verbonden worden. Geen verantwoording voor de gemaakte keuzes of een uitleg waarom bepaalde songs wel en andere niet de revue passeren.

Zesenzestig bespiegelingen over zesenzestig songs. De stukken verschillen onderling sterk in lengte, ze zijn van een halve tot enkele pagina’s lang. Veel bespiegelingen bevatten Dylans interpretatie van de song, een samenvatting van wat hij in de song hoort. Soms een strakke hervertelling, soms en wat lossere interpretatie. Het uitgangspunt is steeds zijn beleving van de song, niet wat de auteur er mee bedoeld zou hebben. Soms waaieren die bespiegelingen uit en is de songtitel boven het hoofdstuk slechts een vertrekpunt voor een ander verhaal. Zo vind je in The Philosophy Of Modern Song flinke stukken over de voordelen van polygamie, de redenen waarom oorlog onvermijdelijk is en de schoonheid van oude films. 

Dylans bespiegeling over ‘Poison Love’ van Johnny & Jack gaat meer over de onrechtvaardigheid dat deze muzikanten nooit zijn opgenomen in de Country Music Hall Of Fame en al die andere Halls Of Fame, dan over de song ‘Poison Love’ en in het essay over ‘Mack The Knife’ vergelijkt hij Bobby Darin met Frank Sinatra, Die Driegroschenoper met Porgy And Bess en John F. Kennedy met broer Robert Kennedy. De song 'Poison Love' krijgt slechts enkele regeltjes.

Met name op de momenten dat Dylan uitwaaiert in zijn bespiegelingen, is The Philosophy Of Modern Song een heerlijk boek. Het zijn deze momenten waarin Bob Dylan laat zien over een vlijmscherpe pen te beschikken. Wat te denken van deze definitie van country:

Country zit op zondagochtend in de kerk omdat hij op zaterdagavond betrokken was bij een messengevecht in een morsig steegje en de barmeid vroeg of ze haar rok wilde optrekken tot boven haar heupen. Zonder de dynamiek en spanning die voortkomen uit schuldgevoelens over het bacchanaal blijft er niet veel meer over dan vreugdeloze bekeringsdrang of leeghoofdig feestgebral.

Of deze: Net zomin als andere kunstwerken proberen liedjes om te worden begrepen.

Het venijn zit ‘m het woordje ‘zomin’.

Toch is die pen niet altijd scherp, zo is een zin als:

Peter Green schreef over zo’n vrouw, die hem zo blind had gemaakt dat hij niets meer zag. 

wat raar. De vermelding dat hij niks meer ziet is overbodig. 

Of wat te denken van dit:

Tony Williams van The Platters was een van de beste zangers aller tijden. Iedereen weet dat Sam Cooke van gospel overstapte naar popmuziek. Maar niemand is zo goed als deze vent. Hij nam zijn spiritualiteit mee naar de wereld van de pop. Je kunt je simpelweg niet voorstellen dat deze man ooit piemelnaakt zou worden doodgeschoten in een motelkamer.

Door het woord ‘maar’ aan het begin van de derde zin, lijkt de tweede zin wat raar, misschien zelfs overbodig, en de zinnen vier en vijf over Tony Williams te gaan. Dat gaan ze niet, het was niet Tony Williams, maar Sam Cooke die in december 1964 in een motel werd doodgeschoten.

Is dit slordig schrijven van Bob Dylan of is er iets bij het vertalen fout gegaan? Ik durf het niet te zeggen tot ik de Engelstalige versie van The Philosophy Of Modern Song heb gezien. [1]

Nu ik het toch over die vertaling heb: waarom is de titel onvertaald gebleven? De kaft van de Nederlandse editie is nu identiek aan die van de Engelstalige versie. De twee zijn slechts van elkaar te onderscheiden door een sticker op het vertaalde boek die aangeeft dat het de Nederlandse editie is. Hoe schitterend het boek verder ook is uitgegeven door Spectrum, dat is wel een misser.

In de eerste reacties op en recensies van The Philosophy Of Modern Song wordt er hier en daar op gewezen dat er weinig vrouwen onder de besproken songschrijvers en muzikanten in dit boek zijn te vinden. Daarnaast zijn het bijna allemaal songs uit de twintigste eeuw en Engelstalig. Bob Dylan is niet woke, om het even kort door de bocht te zeggen. Goddank, zou ik willen toevallig. In plaats van de inhoud van zijn boek te laten bepalen door de politiek correcte keuzes van het moment, bespreekt Bob Dylan in The Philosophy Of Modern Song de liederen die hem wat zeggen. En zijn keuzes zijn opmerkelijk. Geen Woody Guthrie, geen Robert Johnson, geen Beatles of Rolling Stones, geen Blind Willie McTell of Doug Sahm. Geen open deuren, geen songs waar al tientallen anderen over geschreven hebben. En misschien het meest opmerkelijke in de categorie ontbreken: geen Bob Dylan. 

Of zijn ze toch te vinden in The Philosophy Of Modern Song? Niet allemaal, maar toch een aantal. Geen krijgt een eigen hoofdstuk, maar zo hier en daar glippen ze er wel zeker tussendoor. The Beatles zijn veelvuldig te vinden in dit boek, The Rolling Stones iets minder, maar ze zijn er wel. Van Bob Dylan zelf komt slechts één songtitel voorbij, maar wie een lijstje maakt van alle songs in The Philosophy of Modern Song die Dylan ooit speelde, krijgt een lange lijst waarop onder andere staan: ‘All American Boy’, ‘I’m A Fool To Want You’, ‘Money Honey’, ‘Pancho And Lefty’, ‘You Don’t Know Me’, ‘Big River’, ‘Blue Moon’ en ‘Poison Love’ dat hij samen met Doug Sahm opnam.

En al is het vaak niet met naam en toenaam, toch is de songschrijver en muzikant Bob Dylan veelvuldig te vinden in The Philosophy Of Modern Song:

Perry Como woonde in elk moment van elk nummer dat hij zong. 

Vervang de naam Perry Como door Bob Dylan en het klopt nog steeds.

Of wat te denken van deze: Sommige mensen creëren nieuwe levens om hun verleden te camoufleren.

Of het stuk over Willie Nelsons ‘On The Road Again’ waarin hij schrijft hoe heerlijk – en soms vervelend – het is om op tournee te zijn. Gaat dit over Willie Nelson of over Dylans eigen drang om altijd onderweg te zijn?

In het verlengde hiervan is het interessant om je af te vragen wanneer Bob Dylan welke stukken schreef. Volgens de flaptekst heeft hij twaalf jaar – vanaf 2010 – aan het boek gewerkt. Dat roept bij mij de vraag op in hoeverre het schrijven aan The Philosophy Of Modern Song van invloed is geweest op de songs die Bob Dylan in dezelfde periode schreef en vice versa. Zo schrijft Dylan over ‘Keep My Skillet Good And Greasy’ van Uncle Dave Macon: 

Dit nummer is gerelateerd aan de talking blues. Het is als Walt Whitman, als Walt een muzikant was geweest. Dit nummer contains multitudes

Was het schrijven van deze regels het vonkje dat Bob Dylan op het idee voor de song ‘I Contain Multitudes’ van Rough And Rowdy Ways bracht, is het precies andersom, of is hier sprake van toeval? Hetzelfde kun je je afvragen bij zijn essay over ‘Big Boss Man’ van Jimmy Reed en zijn song ‘Goodbye Jimmy Reed’ van wederom Rough And Rowdy Ways. Een antwoord heb ik niet, maar het is wel voer om de gedachten op hol te laten slaan.

The Philosophy Of Modern Song is mooi vormgegeven en rijk geïllustreerd. Meer dan 150 foto’s telt het boek en bij niet een van die foto’s staat een bijschrift. Dat is opmerkelijk. Veel foto’s hebben geen bijschrift nodig. Zo staan bij het stuk over ‘Blue Bayou’ van Roy Orbison drie foto’s: een van de zanger, twee van een bayou. Niks opmerkelijks, overduidelijk. Soms moet je even verder kijken of wordt de reden voor de gekozen afbeelding pas duidelijk na het lezen van het bijbehorende hoofdstuk. Soms is een foto associatief gekozen. Zo staan er bij het stuk over de song ‘Ruby, Are You Mad’ foto’s van Jack Ruby, de man die Lee Harvey Oswald doodschoot. Er is geen andere link tussen de song ‘Ruby, Are You Mad’ en Jack Ruby dan de naam Ruby. (En wederom de vraag: zijn die foto's gekozen terwijl Bob Dylan werkte aan 'Murder Most Foul' of is er sprake van toeval?)

In een enkel geval is er meer op een foto te zien dan je bij een eerste blik zou doen denken. Zo bevat het essay over ‘Viva Las Vegas’ drie foto’s van gokkende mensen. De derde foto is van een jongeman achter een gokkast. Wie goed kijkt, ziet dat die jongeman Beatle Paul McCartney is. Bij de bespiegeling over ‘Saturday Night At The Movies’ van The Drifters – een stuk dat meer over film dan over de song van The Drifters gaat – staat een foto van een verliefd stel voor een bioscoop. Het zal geen toeval zijn dat Bob Dylan heeft gekozen voor een foto van niet zomaar een bioscoop bezoekend stel, maar voor een foto van Neal Cassady en zijn geliefde. Cassady wordt door Jack Kerouac als Dean Moriarty opgevoerd in zijn door Dylan bewonderde boek On The Road. In de stukken over ‘Viva Las Vegas’ en ’Saturday Night At The Movies’ komen de namen van respectievelijk Paul McCartney en Neal Cassady niet voorbij. 

Er zijn nog tientallen zaken te vertellen over The Philosophy Of Modern Song. Tientallen redenen waarom ik dit boek van harte kan aanbevelen. Het is geestig, het is open, het is uitdagend en verrassend. Aan het eind van het boek weet je alles en heb je niks geleerd. Of precies andersom. Hoe dan ook, na het omslaan van de laatste bladzijde rest maar een ding: opnieuw beginnen bij het begin. Bij ‘Voor Doc Pomus’ en doorgaan tot die laatste zin:

Muziek overstijgt de tijd door erin te leven, precies zoals reïncarnatie ons de kans geeft om het leven te overstijgen door het keer op keer opnieuw te leven.

~ * ~ * ~

The Philosophy Of Modern Song van Bob Dylan is in de vertaling van Robert Neugarten uitgegeven door Spectrum en vanaf 1 november te verkrijgen in de boekhandel.


[1] Na publicatie van bovenstaande stuk is vertaler Robert Neugarten zo vriendelijk geweest om mij de oorspronkelijke, Engelse tekst van Bob Dylan van genoemde fragmenten te sturen. Daaruit blijkt dat beide fragmenten prima vertaald zijn door Neugarten en dat de onvolkomenheden in de citaten van Bob Dylan zelf zijn. Verder laat hij mij weten dat het onvertaald blijven van de titel de keuze van de uitgever, niet van de vertaler is.

I Can't Seem To Say Goodbye

Gisteravond, tijdens het concert in Nottingham, speelden Bob Dylan en band na de gebruikelijke set 'I Can't Seem To Say Goodbye' als saluut aan de eerder die dag overleden rock 'n roll-legende Jerry Lee Lewis.

de setlist 28 oktober, Nottingham: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand / [encore] / I Can't Seem To Say Goodbye

Bob Dylan - 'I Can't Seem To Say Goodbye', hier.

Jerry Lee Lewis - 'I Can't Seem To Say Goodbye', hier.


Dylan kort #3711

Setlist 24, 26 en 27 oktober (Londen, Cardiff, Hull): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Een opmerkelijke veiling: Bij RR Auction gaan onder de hamer onder andere: 42 liefdesbrieven van de hand van Bob Dylan aan Barbara Ann Hewitt uit 1958, vijf niet eerder geziene foto's van een jonge Dylan (1958) en een tekening van de hand van Bob Dylan, alles uit de collectie van Barbara Ann Hewitt. Zie hier.

NRC (28 oktober) heeft een recensie van The Philosophy Of Modern Song, geschreven door Lucky Fonz III, zie hier (achter betaalmuur). [met dank aan Arie]

de Volkskrant online heeft een recensie van The Philosophy Of Modenr Song, zie hier. Of en wanneer deze recensie ook in de papieren editie van de krant zal verschijnen weet ik niet.

The Philosophy Of Modern Song cadeau bij OOR, zie hier.

Arts & Collections #2, 2022 heeft een jonge Bob Dylan op de cover en een artikel van 4 pagina's waarin de nadruk vooral ligt op de beeldend kunstenaar en whiskey-stoker Bob Dylan.

NRC (korte) ingezonden brief n.a.v. de recensie van Jan Vollaard van Dylans recente concert in Amsterdam, zie hier. (achter betaalmuur)

Focus Knack over The Philosophy Of Modern Song, zie hier (achter betaalmuur)

Wat is de overeenkomst tussen Bob Dylan en BMW? Voor het antwoord, zie hier.

Geen Britt voor de Britten door Johan Kruithof (Londen, 20 oktober 2022)

Na twee keer Bob Dylan in de Afas is een bezoek aan de oude meester in een klassieke theater een andere belevenis. Het begint al buiten met de belichting van het Londense Palladium, waar de entree wordt gesierd door verlichte vitrines met het ook op de concertposters gebruikte artwork van Rough And Rowdy Ways. Ook boven de entree is de grote rode boodschap duidelijk.

We passeren het theater toevallig als we op weg zijn naar het restaurant dat we hebben gereserveerd. Daar hoeven we straks niet meer naar te zoeken. De voorpret is er wel groter door geworden. Even na 19.00 uur zijn we terug. Zonder noemenswaardige rij kunnen we naar binnen. Het scannen van de tickets verloopt vlot, evenals het in de zakjes stoppen van de telefoons. Direct bij de deur worden de zakjes aangereikt en een stap verder zorgen mensen voor het sluiten. In de zaal staan theatermedewerkers klaar om iedereen naar z’n plek te wijzen. Onder de ruggen van de stoelen voor ons (Royal Circle) hangen theaterkijkers, die je voor een pond uit de grip kunt halen. Ze vergroten niet veel, maar halen het podium wel iets dichterbij. 

De zaal is tot de laatste plaats bezet als het licht uitgaat en het klassieke intro wordt overstemd door een juichend Palladium. Het is me direct duidelijk dat de band een gitarist mist. In eerste instantie denkt ik dat Doug Lancio ontbreekt, maar hij blijkt op het podium de positie van Bob Britt te hebben ingenomen. Hij staat nu niet meer zoals de voorgaande concerten amechtig dicht op de schouder van Dylan mee te kijken.  De communicatie is nu duidelijk meer met bassist Tony Garnier. Af en toe wenkt Dylan met het hoofd Lancio naar hem toe en moet de gitarist reageren op zijn pianospel of voor extra versterking zorgen als Bob op de toetsen hamert. 

Het is lullig voor Bob Britt, maar ik heb geen moment het gevoel dat ik hem mis. Integendeel. Vooral de verstilde nummers winnen juist aan kracht nu er een gitaar minder klinkt. Met de absentie lijkt Dylan het zijn muzikanten ook niet moeilijk te willen maken. Het komt me over dat hij met zijn pianospel binnen de lijntjes probeert te kleuren. Er zijn minder hoorbare fouten. Bij een intro in het donker (ik heb niet onthouden bij welk nummer) blaast hij een paar keer op zijn harmonica alsof hij wil aangeven in welke maat of toonsoort begonnen moet worden. 

Het geluid in de zaal is fantastisch. Achter in het theater hangen boven de laatste rijen kleine geluidsboxen, die bijdragen aan de optimale verdeling. Hoogtepunten van de avond? 'I Contain Multitudes', 'Black Rider', 'Key West' en het wederom losjes geïmproviseerde 'I’ll Be You’re Baby Tonight'. 

Aangename verrassing voor mij was 'Mother of Muses'. Tot nu toe naar mijn mening het minste nummer op zijn laatste plaat. Bij de twee keer in Amsterdam dwaalden mijn gedachten af, maar dit keer kwam het binnen. Het bleek zo’n oorwurm dat het op de terugweg in de metro in mijn hoofd bleef zingen. Strijdend met 'Every Grain Of Sand', waarmee wederom een uitroepteken werd gezet achter een fantastisch concert. De beste recensie was van mijn echtgenote. Ze kende de laatste plaat van Dylan nog niet, maar was onder de indruk van het nieuwe materiaal en vond het jammer dat het na een kleine twee uur was afgelopen. Haar advies: ogen dicht en geconcentreerd luisteren.


Dylan kort #3710

Setlist 23 oktober, Londen: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

The Observer 23 oktober:


'Het verwachtingspatroon van een Bob Dylan concert', zie hier. [met dank aan Hans] Het viel mij inderdaad ook al op hoeveel mensen tijdens Dylans concert in Amsterdam (16 oktober) pas tijdens de tweede of derde song de zaal binnen kwamen. Daarnaast waren er nogal wat concertbezoekers die in het grofweg uur en drie kwartier dat het concert duurde presteerden om vier, vijf keer naar de bar te lopen om drank te halen. Van mensen die vroegtijdig zijn vertrokken heb ik niks meegekregen, maar dat kan komen door de plek waar ik zat (geen zicht op uitgangen).

Sven Bersee ging voor het eerst naar een Dylan-concert en schreef een prima recensie voor Lust For Life, zie hier.


Lest best…..? Amsterdam tweede show - door Hennie en Arjan

Ter afsluiting van onze drie bezoeken aan de Rough & Rowdy Ways Tour nog een kort verslag van onze laatste show, de tweede in Amsterdam, maandagavond.

Opnieuw was het concert zo goed als uitverkocht dus de zaal was prachtig vol.

Iets na achten doofden de lichten en klonk de intussen bekende ‘Symphony No. 9’ van Ludwig von Beethoven. En daarna was er meteen een verschil met de twee vorige concerten: in plaats van het rommelige begin van door elkaar klinkende instrumenten speelde tot ieders verrassing de band een kort stukje van ‘Oh Susanna’. Verbijstering alom. En de volgende verrassing volgde meteen daarna: ‘Watching The River Flow’ klonk niet zo rommelig als de vorige keren maar klonk vanaf het begin retestrak, net als het daarop volgende ‘Most Likely….’. Bobs stem klonk wat schor en hees zoals altijd aan het begin van een concert, maar was halverwege ‘Most Likely…’ weer compleet op sterkte en kracht.

De setlist was weer dezelfde als bij de voorgaande concerten en misschien kwam het door de plaats waar we dit keer zaten, precies in het midden van de zaal en pal achter de mengtafel, maar het geluid was uitmuntend! Elk loopje van elk instrument was kristalhelder te horen en Bobs stem was zelfs als hij fluisterde in alle details te verstaan. Ook de mix was perfect, de piano paste qua volume prachtig in de mix met de andere instrumenten. Wat het geluid betreft was dit zeker het beste concert dat we hebben gezien.

Hoewel het aan zijn zang niet was te horen leek het of Bob wat vermoeider was, hij kwam slechts een keer achter zijn piano vandaan om even naar de center microfoon te lopen maar voor de rest bleef hij in de veilige omgeving van zijn piano. Alle nummers zong hij echter met een enorme intensiteit en dictie.

De hoogtepunten dit keer waren (volgens ons) ‘I Contain Multitudes’, ‘Crossing The Rubicon’ en ‘Key West’. En zoals eigenlijk bij elk concert: ‘Every Grain Of Sand’!

Afsluitend kunnen we zeggen dat we drie fantastische concerten hebben gezien die we niet hadden willen missen. En hoewel we hopen dat hij nog een keer terugkomt kunnen we er bijna wel van uitgaan dat dit de laatste keer was dat we hem ‘live’ konden zien. En we zijn blij dat we dit konden meemaken!


Groet, 

Hennie en Arjan


Dylan kort #3709

Setlist 20 oktober, Londen: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Gitarist Bob Britt was tijdens dit concert afwezig. Reden onbekend. 

the Guardian van vandaag:


John Mulvey over Dylans eerste 2022 concert in London, zie hier. [met dank aan Arjan en Ed]

Frits Abrahams' telefoon is kapot, aldus zijn column in NRC vandaag. Abrahams: 'Hoe onbereikbaar zou ik wel niet zijn voor al die mensen, gezwegen nog van de lezers, vooral de Bob Dylan-fans onder hen, die mij uitvoerig wilden bedanken voor mijn columns?', zie hier. (Achter een betaalmuur)

Beste Frits Abrahams,

Voor de Bob Dylan-fans is het om het even of u in het bezit bent van een werkende telefoon of niet. Er is geen Dylan-fan die de behoefte voelt u te bedanken.

Tom Willems

In Met het oog op morgen van 15 oktober is aandacht voor Dylans dan nog aanstaande concerten in Amsterdam, luister hier, vanaf 24:55.

Dylan kort #3708

Setlist 19 oktober, Londen: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Halcyon Gallery: Bob Dylan Online Exhibition 19 oktober - 14 november 2022, zie hier.

Trouw van 19 oktober bevat een interessante ingezonden brief [met dank aan Silvester en Ferdinand]:


ED
:
seniele klets? Zie hier.
Nederweert 24: 'Het sprookje van Bob en de vijf muzikanten', zie hier.

Delphine Lecompte: 'Ze legde Bob Dylan op, het begon te donderen. Ze sprak Afrikaans en we begrepen haar moeiteloos.' Zie hier.

Telefoonzakjes bij popconcerten: een absolute aanrader - door Ed van Tellingen

Onderstaande opinie stuurde Ed van Tellingen naar de Volkskrant. De krant plaatste dit niet. Ik wel. Met dank aan Ed.


Eigenlijk wel jammer dat Gijsbert Kamer in zijn recensie van de Dylan-concerten (zondag en maandag in Afas Live) niet rept over de telefoonzakjes waarin elke bezoeker zijn smartphone moest opbergen. Een uitkomst: het kwam de beleving van het concert enorm ten goede. Geen oplichtende schermpjes, geen mensen die constant boven hun hoofd filmpjes maken, geen getuur op schermpjes, geen onderling geouwehoer over gemaakte beelden. En ik beken direct: ik maakte mezelf daar even schuldig aan als wie dan ook. Laat de primeur een voorbeeld zijn voor menig concert in muziekhallen. Een absolute aanrader. Je ondergaat de concerten op een pure manier die vroeger doodnormaal was maar die je al bijna was vergeten. Wees gerust: er is nauwelijks sprake van oponthoud bij binnenkomst en weggaan.

Nog even iets anders. Kamer schrijft over ‘het bepaald niet hard afgestelde zaalgeluid’ (wat hij jammer vindt). Hm, ik kan alleen maar constateren dat het weldadig warme geluid nu eens niet overmatig veel decibellen produceerde. Voor de eerste maal had ik bij een popconcert mijn oorbeschermers niet nodig. Het was meer zijn recensie die wat zuur en zuinigjes was afgesteld. Zoals veel Nederlandse recensenten -constateer ik bij elk Dylan-concert – hun mening nogal voorspelbaar en zeurderig debiteren. Alsof ze alleen ten opzichte van elkaar verantwoording moeten afleggen. Enfin, ieder zijn Bob. Nu 81 jaar en nog steeds ‘just a song and dance man’.   


Open brief

Geachte heer Vollaard,


Mijn excuses voor het doorbreken van de rolpatronen. In uw rol als recensent vertelt u mij al sinds jaar en dag wat ik van concerten moet vinden. Ik, in mijn rol van krantenlezer dien slechts meewarig ja te knikken, een beetje zoals Frits Abrahams doet in zijn column in NRC Handelsblad van vandaag (19 oktober). Dat moet toch goed voelen, die veer in uw recensentenbips uit handen van de volgzame Frits. Ik heb geen veer voor uw derrière, mede daarvoor, nogmaals, mijn excuses. 

Dat u geen liefhebber bent van de concerten van Bob Dylan is al jaren bekend. Een enkele blik op de verzamelde recensies van uw hand laat dat zien. Dat is prima, ieder zijn ding. Maar die afkeer van Dylanconcerten ontslaat u niet van uw recensentenplicht om geen onzin uit te kramen. In de nog geen vijfhonderd woorden die u in uw recensie ‘Het einde van Bob Dylans Never Ending Tour lijkt in zicht’ besteedt aan Bob Dylans optreden in AFAS Live, afgelopen zondag, slaat u toch wel een paar keer de plank mis. Om te beginnen met die titel. Wie het einde van de Never Ending Tour wil zien, moet een blik in de achteruitkijkspiegel werpen, naar de jaren voor corona. Is die fout de reden dat de titel van uw recensie online werd veranderd in het wel zeer pijnlijke ‘Au, wat was dit concert van Bob Dylan teleurstellend’? Dat klinkt als een kleuterjuf die een tegenvallend speelkwartiertje in de kring snottebellen bespreekt. ‘En Jantje, vertel eens, waarom ben je verdrietig?’ Dat niveau.

Het is maar een klein iets, geen reden om in de pen te kruipen. Net zo klein en onzinnig als mopperen over uw schrijven dat Bob Dylan het gehele optreden achter zijn piano zat, terwijl hij vooral stond of de onzin over de zwoegende band die maar niet lekker wilde samenspelen. Daar is de kleuterjuf weer. ‘Jongens, denk er om, lief samenspelen’.

Bovenstaande is allemaal nog weg te wuiven, peanuts. Waar het fout gaat is wanneer Dylans stem ter sprake komt. Ja, ik weet het. Het is een immer terugkerend thema, traditie haast. Een recensie waarin geen onzin over Dylans stem wordt geschreven is geen recensie, zou je kunnen stellen. Het Nederlandse recensentenkorps kent een lange, trotse traditie van Dylans stem afkraken, bij voorkeur met groteske metaforen zoals ‘het geluid van een kapotte uitlaat’ of ‘een jankende hond met zijn poot vast in prikkeldraad’. Het probleem met traditie is dat het blind (doof) maakt voor de realiteit van het heden. Wie vaak genoeg gelezen heeft dat Bob Dylans stem kapot is loopt het risico door zijn verwachtingspatroon in het ootje genomen te worden en dat is u, heer Vollaard, afgelopen zondag ook gebeurd vrees ik. Dylans stem ‘schraperig lelijk’ en ‘onhandig atonaal’ noemen is niet correct. Zoals een schilder met zijn kwast of plamuurmes al zoekende verf op zijn doek aanbrengt, zo boetseert Bob Dylan met zijn stem de woorden tot een song. De kunst van Bob Dylan-de-zanger is dat hij die song iedere avond opnieuw zoekt, vanaf nul opbouwt. Woord voor woord. Consequentie is dat een compositie in handen van Dylan nooit twee keer hetzelfde klinkt. Waar menig muzikant tijdens een concert een kopie van een bestaand kunstwerk het publiek voorschotelt, creëert Bob Dylan avond aan avond nieuwe werken. Iedere avond zoekt Dylan met zijn stem de weg van het lege doek naar de voltooide song en het publiek mag daar getuige van zijn. Consequentie is dat Dylans zang op het podium nooit identiek is aan zijn zang op de plaatversie. Tijdens de huidige tournee blijkt Bob Dylan ook nog eens verdomd goed bij stem te zijn. De schorre rand die zijn stem in het verleden wel eens kenmerkte is veranderd in een randje. Wat u als ‘onhandig atonaal’ bestempelt is niks anders dan Dylans zoektocht naar een nieuwe versie van het gezongen verhaal. Door in zijn zang af te wijken van de van de plaat bekende lijn, maakt hij de song nieuw. Dat ongetrainde oren als de uwe dat horen als atonaal is jammer, u mist veel schoonheid en subtiliteit. 

Inmiddels bevat mijn brief meer woorden dan uw recensie. Tijd dus om er een eind aan te breien. Tot slot: ik hoop dat u in de komende tijd opnamen van recente Dylanconcerten te horen krijgt. Er ligt schoonheid in de mans stem, genoeg voor iedereen om er van te genieten. Geef het tijd, doe uw huiswerk, open uw oren. Het zal uw werk als recensent ten goede komen.


Met vriendelijke groet,

Tom Willems


Dylan kort #3707

 HP / De Tijd: 'De preek van meestermissionaris Bob Dylan', zie hier.

Frits Abrahams: 'Bob Dylan stelde teleur', zie hier.

Vera Coomans: 'Alleen Bob Dylan begreep mij', zie hier.

Dylan kort #3706

Setlist 17 oktober, Amsterdam: Oh Susanna (instrumentaal) / Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

17 oktober, 'Every Grain Of Sand', luister hier.

Frits Tromp - 'Elfde keer', zie hier.

Streekblad: 'Mobiele telefoons zouden verboden moeten worden tijdens concerten', zie hier.

Na de twee Amsterdam-concerten heeft Bob Dylan de oversteek gemaakt naar het Verenigd Koninkrijk. Het volgende concert is op 19 oktober in Londen.

aanvulling 17.00 uur:

Mojo issue 349 (december 2022) heeft vier pagina's over de Europese tournee. De focus ligt op het eerste concert van de tournee en de aanstaande concerten in Engeland. Daarnaast uiteraard reclame voor de Mojo special rond Dylan.

kranten: Opvallend dat bij de recensies in AD, de Volkskrant en NRC dezelfde (oude) foto is gebruikt (zie Dylan kort #3705 voor de links). De foto bij de recensie van Trouw is net even anders. Toeval? Afgesproken werk? Perspakketje?




Bob Dylan in Brussel door Arjan en Hennie

Het tweede Dylan avontuur na Krefeld verscheen in contouren langzaam voor onze voorruit van de auto. Brussel. Vorst National. Beroemde zaal. 35 jaar geleden voor het laatst geweest. Destijds zonder navigatie en moederziel alleen en dat bleek een perfecte cocktail voor een horror scenario. Vandaag verliep alles perfect. Keurig op tijd liepen we door de straten van deze beroemde stad. Bekende gezichten zaten op de Brusselse terassen die gestreeld werdt door een mistral achtige wind. Een gelukte rendez-vous met Leaurette toverde een nog bredere glimlach op ons gelaat. Dylan kwam iets later dan 20.00 uur op het podium. Opener 'Watching the river flow' kwam, zoals vaker, wat ongepolijst en rommelig over. In Krefeld was de piano dominant in de mix. In Brussel was dit meer gepolijst en werden solo's ondersteund en aangevuld met briljante summiere gitaren. Deze band van Dylan is geweldig. 'I'll be your baby tonight' wordt, zoals alle oudere songs, met groot enthousiasme onthaald. 'Tonight' wordt 2 keer 'Ce soir'. Dat zijn toch de toefjes op de taart. Geen harp dit keer. Er gaat een siddering door het publiek als hij tijdens 'Masterpiece' 'Brussels' zingt. Naast de logische hoogtepunten zoals 'Key West' en 'Black Rider' , springt 'Rubicon' er deze avond bovenuit. Alles en iedereen lijkt boven zichzelf uit te steigen. Een perfecte performance. Het publiek vanavond was respectvol en op de juiste momenten in extase. De afsluiter 'Every Grain' eindigd met de harp en dat alleen is al goud waard. Overall zagen we vanavond een goede, maar meer zakelijke Dylan. Hij genoot minder dan in Krefeld en dat resulteerde ook in minder interactie. Een prachtige ervaring in Vorst kan worden bijgeschreven. Tijdens de terugrit kwamen we de bussen van onze held(en) weer tegen op de Belgische snelweg..... Onderweg naar Amsterdam... Wij terug naar Hengelo..... See you in Amsterdam!!!!

A Perfect Finished Plan - Bob Dylan in Amsterdam, 16 oktober 2022

Zondagavond, AFAS Live, Amsterdam, iets na half tien, schat ik. De achter zijn piano gezeten Bob Dylan zet 'Every Grain Of Sand' in. Met het horen van de eerste klanken van deze song-van-de-twijfelaar lijkt het ineens of deze hele dag, alles heeft toegewerkt naar dit ene moment. Even, enkele minuten, zit ik alleen in AFAS Live. Er is alleen nog een directe lijn van die stem naar mijn donder. Het is die stem, dit moment waarom ik naar Amsterdam ben getrokken. Het is die stem die me iedere keer weer grijpt. 

Had het concert uit niks anders bestaan dan deze 'Every Grain Of Sand', was het ook goed geweest. Maar er was meer, veel meer Dylan, gisteravond in Amsterdam. En het was goed. Heel goed.

Van alle karakters in mijn lijf overheersen soms de doemdenker en de piskijker, zoals zondagochtend wanneer ik vlak na het opstaan online lees dat in de achtertuin van AFAS Live AJAX die avond speelt. Beperkte parkeerplekken voor twee evenementen. Om het doemdenken nog wat extra op te poken blijkt het ook nog eens de dag van de marathon van Amsterdam te zijn. Ervaring leert dat voor die marathon Amsterdam op slot gaat. De piskijker in mij wordt onrustig en laat zich op maar een manier sussen: we vertrekken eerder richting Amsterdam dan aanvankelijk het plan was. Dat blijkt achteraf een goede beslissing te zijn geweest die meer oplevert dan ik vooraf had durven dromen.

Vroeg in Amsterdam, vele uren voor aanvang van het concert, drentelen we rond AFAS Live, vier man sterk. Voor het eerst zijn zoon- en dochterlief mee om Bob Dylan te zien en horen spelen. 

Wanneer we aan het begin van de middag richting de achterkant van de concertzaal lopen met als doel tijd doden door te staren naar de bekende Beat The Street-bussen, horen we door een nooddeur dat er binnen muziek gemaakt wordt. Bob Dylan en band doen een soundcheck of een oefensessie en er is niemand die het door heeft. Het is absurd, maar behalve wij vieren luistert er niemand naar hoe Dylan en band 'Gotta Serve Somebody' doornemen. En niet half-watten-doornemen, maar poot op het gas. En Dylan zingt. 

Het is maar kort, na zo'n twee minuten wordt het stil en blijft het stil. Hebben ze alleen 'Gotta Serve Somebody' doorgenomen of hebben we slechts het staartje van de soundcheck / oefensessie meegekregen?

Nog wat daas lopen we rond. Drinken ergens wat. Er zijn nog uren te vullen voor de deuren van AFAS Live opengaan. Ik spreek nu en dan een Dylanliefhebber, de een voor het eerst, de ander een oude bekende. Iemand vertelt me dat Dylan en band inmiddels de concertzaal hebben verlaten, wachten op een tweede deel van een soundcheck lijkt dan overbodig. Wanneer we voor de derde keer aan de achterzijde van de zaal lopen, is er wat onrust te bespeuren. Schuifdeuren gaan open en weer dicht, er is druk overleg via walkietalkies. Na een minuut of tien, 'mevrouw Tom' en de kinderen zijn net even naar de wc, komen twee taxibusjes aanrijden, tegen de rijrichting in door een grote schuifdeur AFAS Live in. Ik zie Bob Britt, Donnie Herron en Tony Garnier uitstappen. De schuifdeur wordt weer snel dichtgetrokken door een AFAS Live medewerker om ons pottenkijkers - bij mij staan nog twee Dylanliefhebbers - buiten te sluiten. Voor de deur helemaal dicht is, glipt Tony Garnier, bassist in Dylans band sinds 1989, naar buiten. In rap tempo loopt hij richting de bussen die naast de concertzaal staan. Binnen een minuut is hij terug, een basgitaar in zijn hand. Ik grijp mijn kans, spreek hem aan en vraag of ik een foto van ons tweeën kan maken. Hij gaat akkoord, op één voorwaarde: ik moet hem de juiste deur om weer binnen te komen in AFAS Live aanwijzen. Ik ga naast hem staan, schiet een foto terwijl ik in de verte 'mevrouw Tom' al foto's knippend zie aan komen rennen, wens hem een goed optreden toe en wijs hem de juiste deur. Na een 'thank you' en het afwijzen van twee andere verzoeken om op de foto te gaan, glipt hij de concertzaal binnen. Het is wel even een momentje, moet ik bekennen. Iedere bekende die ik tegenkom in de wandel rond AFAS Live toon ik de foto.

De deuren van AFAS Live gaan rond half 7 open, de telefoon verdwijnt in een zak wat tijdens het concert echt een verademing blijkt te zijn. Geen oplichtende schermpjes in opgestoken handen die afleiden van wat er op het podium gebeurt. Het podium is van onderen belicht. Blauwe lampen zijn op het publiek gericht. Het gehele optreden is op luisteren en niet zozeer op spektakel, op show gericht.

Tijdens opener 'Watching The River Flow' is het nog wat onrustig in de zaal, mensen komen van de bar en zoeken hun plekkie en ook tijdens de oudste song van het concert, 'Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)' is de rust er nog niet. 

Voor mij kwam het concert pas echt op stoom met 'I Contain Multitudes', het eerst van negen van Rough And Rowdy Ways afkomstige songs. Dylan, bijzonder goed bij stem, lijkt de hele avond net dat beetje extra te geven tijdens de Rough And Rowdy Way-songs. 

En dan ineens is er dat eerste kippenvel-moment, het moment waarop ik vooraf niet bedacht was, het moment waarop hij 'I’m just like Anne Frank' zingt en als een donderslag bij heldere hemel er de connectie is tussen die zoveel betekenende naam en de plek - Amsterdam -  waar we zijn. In 1978 bezocht Bob Dylan het Anne Frank Huis. Zou hij daar aan denken tijdens het zingen van deze woorden? Mogelijk.

Misschien hoorde ik dingen die er niet zijn, maar in de manier waarop Dylan de naam Anne Frank zong, hoorde ik een erkenning van die Amsterdam-connectie. Dit is honderd keer beter dan een 'hello Amsterdam' tussen twee songs roepen, dit is Dylans manier van in het moment zijn, van met zijn publiek praten.

Na 'Multitudes' volgde een stevige 'False Prophet' en een ietwat wankele 'Masterpiece'. 

'Black Rider' was voor mij het tweede kippenvelmoment. Verstilling, een directe lijn tussen zanger en zijn publiek. 'My Own Version Of You' muzikaal bijzonder sterk. Ik ga voor Dylan-de-zanger naar zijn concerten, maar het moet gezegd worden: de band is werkelijk fantastisch. Met name gitarist Bob Britt en drummer Charley Drayton maakten gisteren een goede indruk op mij. De band is een eenheid, de mannen zijn hoorbaar op elkaar ingespeeld.

'I'll Be Your Baby Tonight' kent enkele tempowisselingen en is verre van de party song die het in het verleden wel is geweest. De eerste paar keer dat Dylan de titelregel zingt, reageert het publiek met applaus en gejoel. Het is een uitzondering, op een enkeling na, luistert het publiek aandachtig en is er alleen tijd voor applaus en gepraat tussen, niet tijdens de songs.

Zijn stem is nog van een jonge god en lijkt de laatste jaren alleen maar beter te worden, maar zijn benen beginnen oud te worden, zo bleek tijdens die twee, drie momenten dat hij achter zijn piano vandaan kwam en zichzelf liet zien, het applaus in ontvangst nam, zichzelf vasthoudend aan een van de twee microfoonstandaards die voorop het podium staan. De man is inmiddels 81 jaar oud. Daardoor voelt het toch als extra bijzonder dat hij daar staat.

Het derde kippenvelmoment voor mij kwam met 'Crossing The Rubicon', met name de eerste stuk van die song. Wie vanavond of in de komende tijd Dylan nog live gaat zien / horen, let even scherp op 'Rubicon'.

'To Be Alone With You' is de derde en laatste song uit de Sixties die tijdens het concert voorbij kwam. In de aanloop naar het concert, keek ik vooral uit naar 'Key West (Philosopher Pirate)' en hoewel dit niet het hoogtepunt van de avond is, stelde Dylan zeker niet teleur. Bij het verlaten van de zaal, een tijd later, hoorde ik een dame aan een medeconcertbezoeker vragen: 'waren dit songs van een nieuw Dylanalbum? Ik kende heel veel songs niet.' De huidige tour draait overduidelijk om de Rough And Rowdy Ways-songs, maar laten we niet vergeten dat dat album al weer twee jaar oud is. De songs zijn inmiddels geëvolueerd. De Rough And Rowdy Ways-songs zijn live niet meer hetzelfde als de album-versies. Dat is een goede zaak, songs zijn niet statisch, ze moeten leven.

'Gotta Serve Somebody' knalde er flink in. Een groot deel van de songs tijdens het concert zijn ietwat rustig, beheerst. 'Gotta Serve Somebody' schudt de boel flink op. Veel nieuwe tekst, uiteraard. 

'I've Made Up My Mind To Give Myself To You' is een staalkaart van Dylan-de-zanger. Het is een song die ik op Rough And Rowdy Ways niet heel hoog aansloeg, maar gisteravond is daar verandering in gekomen. Schitterend. Het voor Fallen Angels opgenomen 'That Old Black Magic' komt in een rap tempo voorbij, het swingt aan alle kanten. Het is de enige cover tijdens Dylans optreden.

De live 'Goodbye Jimmy Reed' heeft een wat relaxtere toon dan de album-versie en dat komt de song ten goede. Een uitstekende afsluiter van het hoofddeel. Na 'Jimmy Reed' volgt het introduceren van de band. Dylan loopt flink te ouwehoeren, vooral tijdens het aankondigen van Bob Britt en Tony Garnier. Geen pauze, geen in ontvangst nemen van applaus, gelijk door met 'Every Grain Of Sand'. Voor hij de eerste regel zingt, zegt hij nog iets tegen het publiek, maar het komt niet bij mij binnen. De eerste klanken van de song grijpen me al. Met zijn stem tilt Dylan 'Grain Of Sand' op tot pure schoonheid om in het laatste deel van de song met zijn harmonica nog even dat beetje extra te geven. 

De lampen gaan uit, het concert is voorbij. Zaallichten aan. Op mijn vraag wat ze er van vonden geeft zoonlief aan dat hij een voorkeur heeft voor de wat meer up tempo songs. Dochterlief benadrukt vooral dat Bob Dylan zo'n verrassend goede zanger is. Dat is hij, een verrassend goede zanger.


Dylan kort #3705

Iedereen die vanavond Bob Dylan en band in AFAS Live gaan zien voor het tweede concert in Nederland van de Rough And Rowdy Ways World Wide Tour, geniet van het optreden. Er zijn nog kaarten voor dit concert, zie hier.


Setlist 16 oktober, Amsterdam: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

'Aftellen naar het Dylan-concert' op Bob Dylan door de ogen van een jongen..., zie hier.

'Bob Dylan is in Afas Live helemaal zijn nukkige en geheimzinnige zelf' op Parool, zie hier.

'Bob Dylan zorgt in Vorst Nationaal iets te vaak voor tandengeknars' op Focus Knack, zie hier.

'Bob Dylan in Vorst Nationaal: mooi, maar niet bijster gezellig' op De Standaard, achter betaalmuur, zie hier.

'Bob Dylan speelde in Vorst een zwalpende, onaffe, lévende liveperformance, een echte rock-’n-rollshow' op Humo, zie hier.

'Concerttip zondag 16 oktober: Bob Dylan @ Ziggo Dome', aldus een tip, gisteren op de website van Maxazine. Wie de tip ter harte heeft genomen, stond gisteren voor de verkeerde deur... Zie hier.


Indien nodig, zullen eventuele updates in de loop van de dag aan deze Dylan kort worden toegevoegd.

11.00 uur:

Uncut verzamelt wat reacties op het concert in Amsterdam, zie hier.

Algemeen Dagblad: 'Bob Dylan teert niet op oude roem, maar is wel de zwakste schakel', zie hier.

OOR: 'Bob Dylan houdt elk liedje spannend in AFAS Live', zie hier.

12.00 uur:

Trouw: 'Bob Dylans songs vallen in scherven uiteen in Afas Live', zie hier.

de Volkskrant: 'Ondanks diverse geluksmomenten valt Bob Dylan in Afas Live toch een beetje tegen', zie hier.

15.00 uur:

NRC: 'Het einde van Bob Dylans Never Ending Tour lijkt in zicht', zie hier.

Maxazine: 'Bob Dylan, kwetsbaar maar eigenzinnig als altijd in AFAS Live', zie hier.

Bob Dylan door de ogen van een jongen: 'Bob Dylan in AFAS Live; de meester aan het werk', zie hier.

17.00 uur:

Phaestus: 'Morgen weer naar Bob Dylan', zie hier.

nu.nl: recensieoverzicht, zie hier.



Ik deel Bob Dylan met u - Bob Dylan @ Vorst Nationaal (15/10/2022) door Frans

 In vergelijking met alle andere narigheid is het natuurlijk maar klein bier, maar één van de gevolgen
aan corona was dat ik vergeten was hoe leuk het is om naar concerten te gaan! Dus dit jaar heb ik de
schade ingehaald. Eerst My Baby op het Bevrijdingsfestival in Rotterdam, die Masters of War
speelden (Bob Dylan op de My Baby manier, dat is even wennen), daarna de afscheidstournee van
Midnight Oil en als klap op de vuurpijl komt Bob Dylan ook weer naar Europa. Allemaal verschillende
stijlen, allemaal verschillende ervaringen en zo wordt 2022 toch na lange tijd weer een goed
concertenjaar.
Eerst Rough and Rowdy Ways maar weer eens opgezet om weer in de stemming te komen en dan op
naar Brussel. Stedentrip met concert, altijd leuk.
En dan is het eindelijk zover! Watching the River Flow met een lang intro. Geen gitaar deze keer, Bob
zat achter zijn piano en zou daar de rest van het concert blijven met af en toe een uitstapje om het
applaus in ontvangst te nemen. Lekkere blues. De laatste keer dat ik hem zag was in Verona in 2018
en ik kreeg meteen het gevoel dat het helemaal geen vier jaar geleden was, maar pas gisteren. Alsof
het gewoon één concert was met een pauze. Het was gewoon heerlijk om hem weer terug te
hebben. Net als toen was het zo swingend dat ik niet stil kon zitten, ik ben niet zo dol op zitten bij
een concert, zeker niet in die stoeltjes van Vorst Nationaal. Ik zat te hoog op de tribune om te
kunnen zien of Bob ervan genoot, dat is alleen weggelegd voor de voorste rangen. Maar als je zo
hoog zit heb je wel een mooi overzicht en het viel me op hoe statisch het allemaal was. Rijen zittende
mensen, Bob achter zijn piano en de muzikanten achter hem bewogen ook zo weinig dat het soms
was alsof je naar een foto zat te kijken. Het had bijna iets hypnotiserends, ook omdat zo alle
aandacht uitging naar de muziek. En, zoals iedereen al heeft opgemerkt, Bob is goed bij stem en de
band klinkt als een klok. Vooral de gitaristen. In de band van Bob Dylan ga je niet om de ster uit te
hangen en te soleren, maar om hem te ondersteunen en dat ging perfect, band en zanger waren één.
Ik hoef hier niet de hele setlist na te gaan, ik licht er een paar dingen uit. When I Paint My
Masterpiece werd ook in een swingend jasje gestoken en ik vroeg me af of het publiek nog zou
reageren op het zinnetje over Brussel en ze stelden niet teleur. Ook I’ll Be Your Baby Tonight werd I’ll
be your baby ce soir en dat werd begroet met gejuich. Maar niet iedereen pikte dat op. En het moet
gezegd, niet iedereen is zo onder de indruk als wij. Tijdens Gotta Serve Somebody zag ik al mensen
weglopen om niet meer terug te komen. Onbegrijpelijk als je het mij vraagt, maar ja. Ik had er in
ieder geval geen seconde van willen missen.
Afsluitend natuurlijk weer Every Grain of Sand met aan het eind de heerlijke harmonicasolo die een
Bob Dylan concert helemaal afmaakt. Applaus en dan is het weer voorbij. Nu Amsterdam en volgend
jaar? Zuid Europa, Azië? Dat zou ook een mooie vakantie zijn. In ieder geval, Bob Dylan is terug en ik
ben weer helemaal blij.

Dylan kort #3704

Iedereen die vanavond in Amsterdam te vinden is voor Dylans eerste concert in Nederland in vijf jaar tijd, veel plezier. Voor het concert van morgen zijn nog enkele kaarten te koop, zie hier.


Setlist 15 oktober, Brussel: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Dansende beren heeft een recensie van Dylans concert in Brussel, zie hier.

Dylan kort #3703

Een ieder die vanavond, of nu al in Brussel is, voor Dylans eerste concert in vijf jaar op Belgische bodem, geniet.



Daniël Lohues: ' Je gaat niet naar Bob Dylan omdat je graag Blowing in the wind of Like a Rolling Stone wilt horen zoals die songs op de plaat klinken. Dylan speelt wat hij wil en hoe hij het wil. Hij zingt zoals hij vandaag zingt. [...] Als hij zich vanaf het begin iets had aangetrokken van wat andere mensen van hem wilden, hadden we nu niet de Dylan gehad die we hebben.' De gehele, uitstekende column van Daniël Lohues staat hier. [met dank aan Hans]

YouTube: Bob Dylan verlaat Le Grand Rex, Parijs, zie hier.

Nieuwsblad: voorbeschouwing concert Brussel, achter betaalmuur, zie hier.

AD: de verbannen telefoons, zie hier.

YouTube: voor wie nog even wat wil beluisteren als voorbereiding op een concert, luister bijvoorbeeld hier, hier, hier en hier.

De aanloop naar de eerste Dylanconcerten op Nederlandse bodem in vijf jaar tijd

Vrijdag 14 oktober. Over twee dagen strijkt Bob Dylan neer in Nederland voor twee concerten in Amsterdam. Maar hoe bereid je je voor op zo'n Dylanconcert? 

Ik luister naar opnamen van Oslo, Krefeld en Parijs. Denk met enige jaloezie aan de mannen en vrouwen die morgen de weg richting Brussel gaan. Staar naar de foto van een gemondkapte Bob Dylan in de straten van Parijs, voor zijn concert in het Grand Rex. Ik lees hier en daar wat recente recensies, probeer de namen van de musici in de band te onthouden en loop om de haverklap ietwat verdwaasd door huis, starend in het niets, de gedachten bij wat komen gaat.

Ik luister nog eens naar Rough And Rowdy Ways, kijk nog eens naar Shadow Kingdom, stippel de route van hier naar daar uit, voor de vierde keer in vijf dagen tijd. 

Luister nogmaals naar Krefeld, plan de kledingkeuze zo dat mijn best zittende broek gedragen kan worden op de dag van het concert. Controleer het benzinepeil van de auto, probeer een paar uurtjes extra slaap te pakken, wat niet lukt. Overleg voor de veertiende keer met mezelf over de vraag of ik mijn telefoon wel of niet zal meenemen. Stip een alternatieve route uit, van hier naar daar, want stel je voor dat ik vast kom te staan zoals in 2005.

Lees in stilte de songteksten van de Rough And Rowdy Ways-songs nog eens over. Discuseer online met een onbekende tegenstander over de kwaliteiten van Dylan-de-zanger tot mijn bloeddruk dusdanig is opgelopen dat ik afstand moet nemen. Kijk een film, zoek afleiding, al laat ook dat de tijd niet sneller gaan. Maak een wandeling, krijg halverwege spijt en keer weer snel naar huis waar Krefeld voor een derde keer wacht.

Schrijf een e-mail vol prangende vragen naar Mojo, inclusief kopie voor AFAS Live, verstuur het niet, gooi het weg. Weer een half uur voorbij. 

Had ik een hotel moeten boeken of heb ik toch de goede keuze gemaakt?

Zet nogmaals Parijs op. Druk de televisie aan, maar doe het geluid uit. Zap langs de verschillende kanalen, zoekend naar talkshows die aandacht voor de aanstaande concerten hebben. Controleer of de toegangskaarten nog liggen waar ik ze 20 minuten geleden heb neergelegd. Tel of ze er allemaal nog zijn. Twee keer. Kies toch een nieuwe plek, leg ze neer, loop weg en twijfel over de keuze.

Jas aan, naar buiten. Het tweede deel van Parijs op de koptelefoon. Zat er nou genoeg benzine in de tank? Broodjes meenemen of onderweg wat kopen? Doorlopen, even vergeten. Alleen maar luisteren. 'Crossing The Rubicon', ene been voor het andere zetten. Straks even plat. De tijd laten verglijden. 

Scrol door de berichten op Facebook en Instagram. Korte en lange berichten schreeuwen me toe dat de concerten die geweest zijn zo goed waren. Kort filmpje van Bob Dylan die de concertzaal in Parijs verlaat. Ik kijk zes keer achter elkaar, probeer het filmpje door te sturen en raak het in mijn infantiliteit kwijt. Begin weer helemaal bovenaan op Facebook. Niks nieuws, maar wat maakt het uit. Surf voor de derde keer deze dag naar Expecting Rain, geen updates. 

Wil opnieuw beginnen met Parijs en nu me uitsluitend concentreren op Dylans piano. Besluit het niet te doen, kijk nogmaals kritisch naar de geplande route van hier naar daar.

Controleer of er nog kaarten voor Brussel te koop zijn, al weet ik zeker dat ik niet ga. Maak iemand op Facebook uit voor 'Hans worst' omdat hij zegt dat Dylan niet kan zingen. Heb spijt en wis het bericht. Maak er 'dove klootzak' van. 

Loop naar de winkel om te kijken of de nieuwe Uncut er al is. Niet dus. Loop naar huis, eet brood dat niet smaakt, luister nogmaals naar Krefeld. Niet alles, hier en daar een stuk. Hoe laat is het? Nog geen tijd.


Dylan kort #3702

Setlists 12 en 13 oktober (Parijs): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

The Philosophy Of Modern Song: Op het luisterboek leest Bob Dylan zelf enkele stukken voor, een voorproefje is hier te beluisteren. [met dank aan Rob]

Geen gsm’s bij Bob Dylan zaterdag: ‘Het irriteert sommige artiesten echt’, zie hier.

Ad Visser over Bob Dylan, kijk hier.

aanvullingen 14:00 uur:

Parool: Geen smartphones in AFAS Live tijdens concerten Bob Dylan, zie hier.

Tijd voor MAX, 14 oktober, 17:11 uur, Nederland 1: Tim Knol eert Bob Dylan, zie hier.

The Philosophy Of Modern Song: Uitgeverij Spectrum heeft inmiddels wat meer informatie over de Nederlandse vertaling van Dylans boek op de website staan, zie hier. Het is vooral interessant om te klikken op de knop <leesfragment>, dit opent een PDF met tien pagina's van The Philosophy Of Modern Songs waardoor je niet alleen al vast een klein stukje kunt lezen, maar vooral ook een beeld krijgt van de opmaak van en de gebruikte afbeeldingen in dit boek.

In de Najaarsbrochure 2022 van Uniekboek Uitgeverij Het Spectrum is er ook aandacht voor dit boek, zie hier.



zes jaar al weer


'Heb je wel door dat het vandaag al weer zes jaar geleden is?'

'Verdomd ja, zes jaar al weer. Mooi was dat.'

'Geweldig was het. Ik weet het nog precies, het moment dat het bekend werd gemaakt. Als ik er aan denk, krijg ik weer kippenvel.'

'For having created new poetic expressions within the great American song tradition.'

'Wat een opgestoken middelvinger was dat.'

'En het establishment maar zeiken.'

'Sukkels.'




Dylan kort #3701

Setlists 7 (Berlijn), 9 (Krefeld en 11 (Parijs) oktober: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Uncut december heeft Bob Dylan op de cover, het zal nog even duren voor het tijdschrift daadwerkelijk in Nederlnd in de winkels ligt, maar het is al wel online te bestellen, zie hier.

Mojo heeft nogmaals een Dylanspecial uitgebracht, of liever een oude special van een nieuwe kaft voorzien en iets aangevuld, als ik het verhaal online mag geloven, zie hier.

Harry Prenger - 'Bob Dylan: de mythe ingehaald door een bijna ontnuchterende werkelijkheid' op Reporters Online, zie hier.

Isis: Zoals eerder gemeld verschijnt fanzine Isis niet langer in een papieren editie. Het fanzine heeft wel een doorstart gemaakt als digitale publicatie. Isis issue 219, de eerste digitale editie, is net verschenen, zie hier.


Rough And Rowdy Ways op herhaling #2: herhaling is de kracht van de zich nooit herhalende Bob Dylan

Een hitsingle met een aanstekelijke riff, een knetterende knal of een aandacht zoekende schreeuw uit de diepste krochten van de longen, allemaal uitstekende manieren om een album te beginnen, zo leert de muziekgeschiedenis van de afgelopen halve eeuw. De eerste song, de eerste minuut van een album moet de luisteraar het album inzuigen. Overdonderen is daarbij vaak de gekozen techniek. Niet op Bob Dylans laatste: Rough And Rowdy Ways. Dit opmerkelijke album begint met 12 seconden licht muzikaal gekabbel voor die stem invalt:

Today and tomorrow and yesterday too

Een vreemde zin zo op papier. Klopt niet, die volgorde. Logica dicteert dat het ‘gisteren, vandaag en morgen’ moet zijn, niet ‘gisteren’ achteraan. En dan die twee keer ‘and’, alsof de Nobelprijs winnende tekstdichter is teruggekeerd naar zijn kleuterjaren inclusief bijbehorende verhaaltechniek waarbij gebeurtenissen met ‘en toen’ aan elkaar geregen worden. Logica dicteert dat die eerste regel van ‘I Contain Multitudes’ had moeten zijn:

Yesterday, today and tomorrrow

En toch, nu ik er nog eens op kauw, klinkt deze regel niet zo goed als waar Bob Dylan uiteindelijk voor heeft gekozen. Logica blijkt weer eens de sufferd te zijn. Hoe kan dat nou?

Echo, herhaling, het zijn veel voorkomende elementen op Rough And Rowdy Ways, ik schreef er eerder over. Terug naar Dylan in:

Today and tomorrow and yesterday too

De twee keer ‘and’ is een herhaling, een echo die voor ritme zorgt. Nog veel belangrijker is de volgorde van de woorden. Door ‘yesterday’ achteraan te zetten en de zin af te sluiten met ‘too’, zijn de drie woorden met door de klank ‘too’ verbonden:

Today and tomorrow and yesterday too

Zes woorden, meer is het niet, die openingszin van ‘I Contain Multitudes’ en toch valt er genoeg over te zeggen. Hoeveel tekstdichters durven de logica van ‘gisteren, vandaag en morgen’ op de schop te nemen ten gunste van de schoonheid, de echo? Een antwoord heb ik niet, wel een vermoeden waarom Bob Dylan wel de noodzaak voelt om de logica aan de kant te schuiven ten gunste van de schoonheid: de tekstdichter Dylan houdt rekening met de zanger Dylan. Dat moet het haast wel zijn.

Zet, met bovenstaande in het achterhoofd, ‘I Contain Multitudes’ op en luister naar die eerste zin. 12 seconden licht muzikaal gekabbel en dan die stem die invalt. De stem die die eerste regel in tweeën breekt waardoor de echo, het schofferen van de logica ineens op z’n plaats valt:

Today and tomorrow 

       ….and yesterday too

Hoor je het? Volgens de regels klopt er geen reet van, van deze zes woorden, maar het werkt en daar gaat het om. Ik heb het nog niet eens gehad over die stem, over de klankkleur of hoe die stem omhoog gaat naarmate de regel vordert. Allemaal belangrijk.

Het zijn niet zozeer, of liever niet uitsluitend de composities die van Rough And Rowdy Ways misschien wel Bob Dylans beste album maken. Het is het feit dat de tekstdichter Dylan tijdens het schrijven de zanger Dylan voor ogen had. Ten gunste van de zanger overtreedt de tekstdichter menig regel behorende bij de cursus creatief schrijven. Vooral de regel dat synoniemen de voorkeur boven herhaling genieten lapt Dylan aan zijn laars. Dat kan hij ook doen omdat Dylan-de-zanger er wel raad mee weet, met die herhaling. Ik kan zo geen zanger bedenken die de regels

I’m the enemy of treason - the enemy of strife

I’m the enemy of the unlived meaningless life

uit ‘False Prophet’ geloofwaardig kan zingen, behalve Bob Dylan. Drie keer hetzelfde woord binnen twee regels en dit is niet eens de eerste keer dat hij dat doet in deze song, luister maar naar het begin van de song:

Another day without end - another ship going out

Another day of anger - bitterness and doubt

Na aanleiding van bovenstaande zou je kunnen stellen dat herhaling de kracht is van de zanger Bob Dylan, maar zo’n stelling roept gelijk een prangende vraag op: is de kracht van Bob Dylan nou juist niet dat hij zich zelden herhaalt? Is dat niet waar concertbezoekers steeds weer mee op de proppen komen: ieder concert is uniek, ook als hij avond aan avond dezelfde songs speelt. En ze hebben natuurlijk gelijk, dat maakt zo’n Dylanconcert nou juist zo aantrekkelijk. Iedere avond weer kruipt de man in de songs alsof hij ze voor het eerst zingt, alsof hij de songtekst voor het eerst leeft. Iedere keer zoekt hij in de songs wat ik de Dylanrammel ben gaan noemen en natuurlijk gaat dat de ene keer met meer succes dan een andere keer, maar dat is evident. De Dylanrammel is het vermogen om de song te leven op het moment van zingen. De man kruipt in de song, is de song voor de woorden zijn lippen verlaten, dat is die rammel.

Aan de ene kant dus de herhaling, aan de andere kant juist het tegenovergestelde. 

Zie daar de paradox: herhaling is de kracht van de zich nooit herhalende Bob Dylan. 

Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat de paradox klopt. De woorden, de echo’s die de tekstdichter Bob Dylan in de songs stopt, geven de zanger Bob Dylan de mogelijkheid om zichzelf niet te herhalen. Luister bijvoorbeeld nog eens naar de hierboven aangehaalde regels uit ‘False Prophet’. Drie keer het woord ‘enemy’, vlak achter elkaar, maar als je luistert naar hoe Dylan drie keer achter elkaar dat woord zingt, klinkt het niet drie keer hetzelfde. De zanger haalt de angel uit de herhaling.

Het is precies die kwaliteit van Dylan-de-zanger die er voor zorgt dat hij ruim zestig keer het woord ‘play’ in ‘Murder Most Foul’ kan zingen zonder dat ik als luisteraar ook maar een keer denk ‘jaha, nou weet ik het wel’. Het is precies die kwaliteit die van de herhalingen en echo’s in de songs op Rough And Rowdy Ways geen stoorzenders, maar haken waaraan de luisteraar houvast heeft maken.

Daarom is Rough And Rowdy Ways als album zo geslaagd. En dit is wat toegangskaarten voor Bob Dylans huidige tournee zo begerenswaardig maken. De man is 81 jaar, zichtbaar oud, maar als muzikant, als zanger een jonge god, een geweldenaar. 

Bob Dylan wordt vaak aangemerkt als singer-songwriter. Wie de betekenis van dit begrip serieus neemt – een zanger en componist in één persoon verenigd -  kan alleen maar tot de conclusie komen dat Rough And Rowdy Ways laat zien dat Bob Dylan nog steeds de posterboy van de singer-songwriters is. De man verenigt de zanger met de componist zoals niemand anders dat kan. En dat is wat Bob Dylan uniek maakt.


Dylan in Krefeld - door Hennie en Arjan

Gisteren (9 oktober) zijn we naar het Dylan-concert in Krefeld geweest. Het concert vond plaats in de Yayla-arena, een grote (ijshockey) hal met naar schatting zo’n 6500 zitplaatsen. Het was niet totaal uitverkocht maar de zaal was toch behoorlijk goed bezet.

Zoals altijd begon het concert om klokslag 20.00 uur met de wat rommelige intro, gevolgd door een swingend ‘Watching The River Flow’. Het viel gelijk op dat het geluid fantastisch was, alle instrumenten waren prachtig afgemixed hoewel naar mijn mening Bobs piano nét iets teveel naar voren was gezet (zijn pianospel is natuurlijk niet meer van topkwaliteit dus dat zouden ze misschien wat meer naar achteren kunnen plaatsen in de mix ☺). Bobs stem klonk kristalhelder en vast, elk woord was duidelijk verstaanbaar.

De setlist stond natuurlijk al vast, daar zit (begrijpelijkerwijs) geen verandering meer in. Maar de verschillende nummers worden telkens weer anders uitgevoerd in tempo, solo’s, etc., dus die verrassing is er elke keer wel.

Het was al snel duidelijk dat Bob er zin in had! Hij stond bijna het hele concert achter zijn piano en ging nauwelijks zitten, terwijl we uit verschillende recensies van de voorgaande concerten hadden begrepen dat hij heel regelmatig achter de piano ging zitten (vermoeidheid?) en dan nauwelijks zichtbaar is. Maar nu stond hij vrijwel het gehele concert rechtop achter de piano. Tweemaal liep hij tussen de verschillende nummers door naar de center microfoon (en meteen weer terug naar de piano), en op die momenten kon je duidelijk zien hoeveel moeite hij heeft met lopen. Tja, hij is 81………..

Tijdens het achtste nummer, ‘I’ll Be Your Baby Tonight’, pakte hij voor het eerst in deze ‘leg’ bij dit nummer de mondharmonica en speelde een prachtige solo. Het publiek reageerde direct razend enthousiast met applaus en geschreeuw.

Alle nummers klonken als een klok maar als hoogtepunten wil ik ‘Black Rider’, ‘Crossing The Rubicon’, ‘Key West’, ‘Gotta Serve Somebody’ en ‘Every Grain Of Sand’ (waarbij hij ook weer mondharmonica speelde) noemen. Vooral ‘Gotta Serve Somebody’ klonk geweldig, swingend en stomend, prachtig!

Na het laatste nummer, een wondermooi uitgevoerd ‘Every Grain Of Sand’, liepen Bob en zijn fantastische band naar het midden van het podium om een minutenlang ovationeel applaus in ontvangst te nemen (waarbij ik vanaf de afstand waar wij zaten meende op kunnen te maken dat Bob trots en tevreden de zaal in keek ☺) en werden de lampen gedoofd.

Concluderend kan ik zeggen dat we een fantastisch mooi concert hebben gezien en ik heb begrepen van mensen die de hele tour volgen dat dit het beste concert tot nu toe uit de ‘European leg’ zou zijn geweest. En dat zou best wel eens kunnen.

Voor ons volgt nu nog Brussel en Amsterdam en we kijken er naar uit!

En voor de liefhebbers die nog geen kaartje hebben gekocht zou ik zeggen: Ga dat zien! Het is vrijwel zeker de laatste kans om hem live te zien!

Groet, Hennie en Arjan