Too Late

Het leven zit vol (aangename) verrassingen. In april was daar voor Dylans tachtigste verjaardag een cd'tje met Dylan-covers dat werd weggegeven bij Uncut. Op dit cd'tje staat "Too Late (Acoustic Version)". Dat deze "Too Late" een vooraankondiging voor deel 16 van The Bootleg Series is wisten we toen nog niet, maar het vermoeden was er wel.

Met de aankondiging van Springtime In New York: The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985), afgelopen week, werd een tweede versie van "Too Late" vrijgegeven, de heerlijke "Band Version" van deze voorloper van "Foot Of Pride". Beide versies van "Too Late" zullen op Springtime In New York verschijnen.

Daarmee lijkt de kous af, ware het niet dat twee dagen geleden een derde versie van "Too Late" is opgedoken. Wat blijkt, de versie van "Too Late" op de Uncut-cd is ingekort. De versie die nu is opgedoken heeft dan ook van de plaatser de titel "Too Late (Full Acoustic Take)" gekregen. 

Zal Springtime In New York de volledige versie of de ingekorte versie van "Too Late (Acoustic Version)" bevatten?

[met dank aan Hilda]

Springtime in New York, korte inhaalslag

Het zal niemand ontgaan zijn dat het volgende deel van The Bootleg Series inmiddels ook officieel aangekondigd is op Dylans website. Zoals eerder gemeld is Springtime In New York een boxset met 5 cd's. Daarnaast verschijnen zowel een 2 elpee als 2 cd versie met hoogtepunten van de songs van deze boxset. Verder brengt Third Man Records - de platenmaatschappij van Jack White - een set met 4 elpees met songs van Springtime In New York, volgens het persbericht over deze release zal er geen een song op deze set identiek zijn aan de songs op de standaard dubbelelpee. De Third Man Release is te verkrijgen via een (tot wederopzegging doorlopend) abonnement à 65 USD per kwartaal. Daar komt voor verscheping naar Nederland nog eens 20 USD bovenop. De bestelling moet voor 31 juli binnen zijn wanneer je een exemplaar van deze unieke release wilt hebben.

Het persbericht op Dylans website is vooral gericht op de luxe editie van Springtime In New York. Het persbericht geeft dan ook alleen de tracklist van deze boxset, niet van de standaard elpee- en cd-versie. Eigenlijk altijd komen de tracklists van de standaard edities op elpee en cd van de verschillende edities van The Bootleg Series overeen, maar bij Springtime In New York is dat niet het geval. De dubbelelpee bevat 11 songs, de dubbel-cd ruim twee keer zoveel muziek: 25 songs. Wat verder opvalt is dat bij de dubbel-cd wel de chronologische volgorde van de songs is aangehouden, zoals ook bij de deluxe editie, maar dat bij de elpee-versie wordt dat enigszins doorbroken door het album te openen met "Jokerman".

tracklist standaard elpee:

plaat 1, kant A

1.Jokerman (Infidels Alternate Take)

2.Need a Woman (Rehearsal)

3.Fur Slippers (Shot of Love Outtake)

plaat 1, kant B

1.Someone's Got a Hold of My Heart (Infidels Outtake)

2.Don't Fall Apart on Me Tonight (Version 1) (Infidels Alternate Take)

3.Blind Willie McTell (Take 5 - Infidels Outtake)

plaat 2, kant A

1.Too Late (Band Version) (Infidels Outtake)

2.Sweetheart Like You (Infidels Alternate Take)

3.Seeing the Real You at Last (Empire Burlesque Alternate Take)

plaat 2, kant B

1.New Danville Girl (Empire Burlesque Outtake)

2.Dark Eyes (Empire Burlesque Alternate Take)

tracklist standaard cd: 

cd 1

1.Angelina (Shot of Love Outtake)

2.Need a Woman (Rehearsal)

3.Let's Keep It Between Us (Rehearsal)

4.Price of Love (Shot of Love Outtake)

5.Don't Ever Take Yourself Away (Shot of Love Outtake)

6.Fur Slippers (Shot of Love Outtake)

7.Yes Sir, No Sir (Shot of Love Outtake)

8.Jokerman (Infidels Alternate Take)

9.Lord Protect My Child (Infidels Outtake)

10.Blind Willie McTell (Take 5 - Infidels Outtake)

11.Don't Fall Apart on Me Tonight (Version 2) (Infidels Alternate Take)

12.Neighborhood Bully (Infidels Alternate Take)

13.Too Late (Band Version) (Infidels Outtake)

cd 2

1.Foot of Pride (Infidels Outtake)

2.Sweetheart Like You (Infidels Alternate Take

3.Someone's Got a Hold of My Heart (Infidels Outtake)

4.I and I (Infidels Alternate Take)

5.Tell Me (Infidels Outtake)

6.Enough is Enough (Live from Slane Castle, Ireland)

7.Tight Connection to My Heart (Has Anyone Seen My Love) (Empire Burlesque Alternate Mix)

8.Seeing the Real You at Last (Empire Burlesque Alternate Take)

9.Emotionally Yours (Empire Burlesque Alternate Take

10.Clean Cut Kid (Empire Burlesque Alternate Take)

11.New Danville Girl (Empire Burlesque Outtake)

12.Dark Eyes (Empire Burlesque Alternate Take)

[met dank aan Arie en Hans]

Too Late (band version)

 

[met dank aan René]

aantekening #7869

De aankondiging van Springtime In New York: The Bootleg Series vol. 16 kwam in de vorm van een YouTube-filmpje, gisteren. Maar... het lijkt er op dat iemand iets te vroeg op de knop "uploaden" heeft geklikt: niet alleen is de video weer van YouTube gehaald, er ontbreekt ook nog ieder spoor van Springtime In New York op Dylans officiële site & meestal gaan die zaken hand in hand: persbericht & YouTube-video.

Springtime verschijnt op 2 cd, 2 lp, download en als een luxe editie met 5 cd's.

Amazon heeft inmiddels de tracklist van de luxe editie van Springtime In New York gepubliceerd. De eerste cd bestaat uit oefensessies, waarschijnlijk uit de herfst van 1980. Daar zitten een aantal verrassende tracks bij, zoals "Sweet Caroline" van Neil Diamond. 

De tweede cd is gevuld met outtakes van de sessies voor Shot Of Love. Daar zal het een en ander bijzitten dat identiek is aan de opnamen die al jaren circuleren, zoals "Fur Slippers", "Borrowed Time" en "Is It Worth It?" De hoop is dat de geluidskwaliteit van deze opnamen op deze officiële release een stuk beter zal zijn dan wat al jaren circuleert. Samen met de Shot Of Love-outtakes die eerder onder andere op Trouble No More verschenen, geeft dit een mooi beeld van de opnamesessies van misschien wel Dylans beste plaat van de jaren tachtig.

De derde en vierde cd bevatten de outtakes van Infidels waaronder vele alternatieve takes, waaronder "Jokerman", "I And I" en "Blind Willie McTell", en enkele verrassende titels ("Green, Green Grass Of Home"!) Is de "Angel Flying Too Close To The Ground" de van singles bekende versie of een alternatieve take? Is de "Blind Willie McTell" de reeds circulerende band-versie, of een andere alternatieve take?

De vijfde cd begint met "Enough Is Enough" van tour '84-song en de Letterman-"License To Kill". De rest van de cd is gevuld met outtakes van Empire Burlesque, waaronder "Straight A's In Love" en twee alternatieve takes van "When The Night Comes Falling From The Sky". En naar ik hoop allemaal zonder de Arthur Baker-saus...

Wat opvalt is dat de remixen van "Jokerman" en "I And I", zoals pas geleden tijdens Record Store Day uitgebracht, niet op Springtime In New York staan. Het tweede dat opvalt is dat "Too Late" als enige track inmiddels via de website van Amazon te koop is en via Spotify te beluisteren is [dank Kris]. Het opvallende is dat dit niet dezelfde versie van "Too Late" is als de versie die een aantal weken geleden op een cd'tje stond dat bij Uncut zat. Op de Uncut-cd staat de Acoustic Version, op de website van Amazon en Spotify wordt de Band Version aangeboden. (Heeft iemand in kamp Sony per ongeluk de verkeerde "Too Late" vrijgegeven, of is het een bewuste keuze om beide versies vrij te geven in de aanloop naar Springtime In New York?)

Op Dylans officiële website nog steeds niks over Springtime in New York, daar draait het nog om Shadow Kingdom, de stream waar de ene journalist wel en de andere journalist niet enthousiast over is. De mogelijkheid om Shadow Kingdom nogmaals te kijken is overigens met een aantal dagen verlengd, tot maandagochtend 9 uur.

[Uurtje later: de video ter aankondiging van Springtime staat weer online (zie hieronder). Daarnaast is de band versie "Too Late" inmiddels ook op YouTube te vinden, inclusief aardige lyrics-video. Conclusie: ik was te snel met mijn veronderstelling dat iemand te vroeg op de upload-knop heeft geklikt. Dit is allemaal gepland. Maar waar blijft dan de aankondiging op Dylans officiële website? Later vandaag misschien?]

Springtime in New York: The Bootleg Series vol. 16

 

Shadow Kingdom

"Geen drums", dat is het eerste wat ik krabbel in mijn notitieboekje ergens aan het begin van Bob Dylans Shadow Kingdom. Daarna heb ik niet zo veel meer opgeschreven, te veel werd ik in beslag genomen door wat het beeldscherm te bieden had. Wat ik nu schrijf, doe ik op geheugen. 

Natuurlijk kan ik de stream nogmaals bekijken in de komende anderhalve dag, maar daarvoor is het nu nog te vroeg. De geest moet de eerste keer nog verwerken.

Shadow Kingdom is het Dylan-concert dat geen concert is. Allereerst is het niet live, maar vooraf opgenomen. Ten tweede is de concertbezoeker gewoon thuis gebleven. Vlak voor de stream begon, maakte ik een rondje op Facebook. Foto's van wachtende concertbezoekers, de beentjes omhoog op een bank, wat te drinken binnen handbereik en een aftellende klok op de buis. Het leek wel oudjaarsavond, al werd er afhankelijk van woonplaats bijna nergens afgeteld naar middernacht, maar na 6 uur in de ochtend, 11 uur in de avond of 2 uur in de middag. 

Hier, in de woonkamer van huize Willems zat dochterlief - vijftien jaar - op de bank voor haar eerste Dylan-concert. Na opener "When I Paint My Masterpiece" bleef het stil, geen applaus, gezeur over de stem of verzoeknummers die richting podium werden geschreeuwd. Het bleef de hele avond stil in de zaal. 'Mevrouw Tom' keek af en toe eens op van haar boek. Dochterlief, niet gewend aan het late tijdstip, moest zo nu en dan gapen. 

Alles in zwart-wit geschoten, verschillende settings die doen denken aan een nachtclub ergens in de eerste helft van de twintigste eeuw. Mannen met hoeden, vrouwen in jurken en iedereen rookt. Ik moest denken aan de tijd van mijn opa die ooit op jonge leeftijd op doktersadvies was begonnen met roken. Stellen dansen, mannen hangen aan tafels, drinken bier uit flesjes en luisteren. Het doet mij denken aan Quest, de tv-uitzending uit begin 1964 waarin Dylan omringt door figuranten zijn muziek speelt. 

Bob Dylan wordt bijgestaan door twee gitaristen, een accordeonist en een bassist.[1] De vier weten een opmerkelijk vol geluid te produceren. Dat wat een jaar geleden met Rough And Rowdy Ways al duidelijk werd, wordt door Shadow Kingdom nogmaals bevestigd: Dylans stem wint de laatste jaren aan kracht. Hij is verdomd goed bij stem.  Is dit het voordeel van ruim een jaar noodgedwongen geen concerten kunnen geven, van het rusten van die stem? Voor enkele songs grijpt Dylan naar de gitaar of mondharmonica, maar bovenal is hij de zanger in dit concert. De man van de woorden, de man van de stem. 

In een aantal songs zijn de woorden op de schop gegaan, deels vervangen door nieuwe woorden. Hetzelfde geldt voor de muziek. Niets is meer wat het ooit geweest is en toch zijn het nog steeds de oude songs. En dat is Dylan-de-concert-man: dat wat de luisteraar van voor naar achter kan meezingen in een nieuw jasje steken waardoor niet alleen de song herkent, maar ook voor het eerst gehoord wordt. Dat levert werkelijk schitterende nieuwe versies op van onder andere "Pledging My Time", "Tombstone Blues" en "Queen Jane Approximately". 

Het arrangement van "What Was It You Wanted", de meeste recente song tijdens Shadow Kingdom, blijft als een van de weinige songs redelijk dicht bij de elpee-versie (van Oh Mercy), maar dat neemt niet weg dat de song indruk maakt.

Shadow Kingdom is voor Bob Dylan overduidelijk niet een manier geweest om even snel wat geld te verdienen. Hier is tijd en moeite in gestoken en dat betaald zich uit met een hoogstaand concert. Ik dacht hoogtepunten te moeten noemen, maar wanneer ik daar over nadenk wordt de lijst te lang. Beter is het om zo gewoon de hele lijst van de dertien gespeelde songs te geven. Maar liefst zes van de dertien songs zijn afkomstig van het mid-sixties trio Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. En dan is er nog het '71-duo "When I Paint My Masterpiece" en "Watching The River Flow". 

Tijdens het kijken vraag ik me af wanneer hij voor het laatst "Most Likely" speelde, of "Pledging My Time" of "To Be Alone With You". Ik weet het niet. Natuurlijk kan ik het opzoeken, maar doet het er toe? Veel interessanter is wat hij er nu mee doet, vanavond in mijn huiskamer, in Shadow Kingdom.

Vijftig minuten van begin tot eind. Dat is kort voor een concert. Maar die vijftig minuten van Shadow Kingdom zijn dusdanig intens dat het voelt als twee uur geperst in een kwartier. 

Shadow Kingdom kan nog anderhalve dag bekeken worden. Het zou eeuwig zonde zijn wanneer het daarna verdwijnt. Shadow Kingdom is een album dat schreeuwt om uitgebracht te worden.

setlist

01. When I Paint My Masterpiece

02. Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)"

03. Queen Jane Approximately

04. I'll Be Your Baby Tonight

05. Just Like Tom Thumb's Blues

06. Tombstone Blues

07. To Be Alone With You

08. What Was It You Wanted? 

09. Forever Young

10. Pledging My Time

11. The Wicked Messenger

12. Watching The River Flow

13. It's All Over Now, Baby Blue

[1] Her en der op het net zie ik lijstjes met de namen van vijf muzikanten, waarschijnlijk overgenomen uit de credits van Shadow Kingdom. Heb ik iets gemist? Speelt er een vijfde muzikant mee? Worden niet alle songs door dezelfde vier muzikanten gespeeld?

Jokerman reggae remix

Het is Record Store Day, vandaag verschijnt de 12" EP met de reggae remixen van "Jokerman" en "I And I". De remixen zijn gemaakt door Doctor Dread.

Hoewel ik nog geen goede vergelijking heb kunnen doen, heb ik de indruk dat beide versies van "I And I" op deze EP identiek zijn aan de versies zoals te vinden op Is It Rolling Bob? uit 2004. De beide versies van "Jokerman" zijn nieuw. 

Doctor Dread is flink aan de slag gegaan met Dylans "Jokerman". Met name in de Dub-versie is er weinig van het origineel overgebleven. deze Dub-versie is naar mijn smaak weinig interessant. Vrij saai. Er is dusdanig veel aan het origineel geknutseld dat er weinig van over is gebleven. Bovendien is er - door het vele remixen - een soort van digitaal filter over de muziek komen te liggen wat mij stoort. Alsof het leven uit de muziek is gezogen. Dat laatste geldt ook - maar wel in mindere mate - voor de gewone remix van "Jokerman".

Wat deze EP opmerkelijk maakt, is dat Doctor Dread voor het maken van zijn remixen niet de "Jokerman" van Infidels heeft gebruikt, maar de alternatieve take met sterk afwijkende tekst die al enige jaren circuleert. Een kort voorbeeld:

Now, the Book of Leviticus and Deuteronomy,
The law of the jungle and the sea are your only teachers.
No crystal ball do you need on your shelf,
Michelangelo himself, could've carved out your features.
So drunk, standing in the middle of the street,
Directing traffic with a small dog at your feet.

Jokerman dance to the nightingale tune,
Bird fly high by the light of the moon,
Oh, oh, oh, Jokerman.

De vragen die deze EP oproepen zijn minstens net zo interessant als de remixen van Doctor Dread: Is deze EP een voorbode voor The Bootleg Series vol. 16? Zo ja, staan deze remixen dan ook op dat nog te verschijnen deel van The Bootleg Series? Heeft Doctor Dread de alternatieve "Jokerman" van Dylans platenmaatschappij gekregen of heeft hij uit eigen beweging naar de bootleg gegrepen en is dit aan de aandacht van Sony ontglipt? (Het zou me niet verbazen...) En nog interessanter: zijn deze "Jokerman"-remixen van recente datum, of - net als "I And I" - al voor een 2004-release door Dread onder handen genomen? (En als dit laatste het geval is, hoe zit het dan met die alternatieve versie van "Jokerman" die gebruikt is?) Zal de alternatieve "Jokerman" op Bootleg Series vol. 16 staan? Ja toch zeker. 

Hoe dan ook, tot het verschijnen van deel 16 zullen het moeten doen met "Too Late" op de Uncut-cd, de bootlegs en de Dread-EP.

Bij de EP zit een downloadcode om een digitale versie van de vier remixen te verkrijgen.

aantekening #7863

Donderdagochtend, gisteren viel er een mail in mijn inbox met informatie over Shadow Kingdom, blijkbaar moet ik nog een aantal handelingen verrichten voor ik naar Dylans video-concert kan kijken en luisteren aanstaande zondag. Ik kan me er nog niet toe zetten die paar eenvoudige handelingen uit te voeren. Later maar.

De mooiste momenten van het luisteren zijn wanneer de oren iets oppikken dat in de honderden keren dat een album werd gehoord nooit eerder werd opgemerkt. Ik heb het over Blonde On Blonde, de cd - of liever cd's, het zijn er twee - uit dat rooie boxje met al Dylans albums. Ik nam net een slok van mijn bakkie toen een ritmedingetje tijdens "Absolutely Sweet Marie" mijn oren binnen dwarrelde zoals het nooit eerder had gedaan. Wat moet je er mee? Eigenlijk niks, of misschien toch, dit: hoe vaak je een album ook gehoord heb, blijf luisteren.

Goed, donderdagochtend dus. Ik zag op marktplaats een cd voorbij schuiven van Sir Douglas Quintet. Daydreaming At Midnight heet die cd. Een andere koper kaapte 'm voor mijn neus weg terwijl ik naar de foto met tracklist staarde. Op die tracklist staat een nummer met de titel "Dylan Come Lately", een titel afgeleid van Johnny-come-lately. Is de Dylan in de Sir Douglas-song Bob of een andere Dylan? Misschien Thomas?

Wie denkt dat alles online is te vinden, moet maar eens zoeken naar de songtekst of een audiofile van "Dylan Come Lately". Niet te doen. Uiteindelijk stuit ik op een vage site op een filmpje waarin de eerste zes songs van Daydreaming At Midnight aan elkaar geplakt in matige geluidskwaliteit zijn te beluisteren. De Dylan in de Sir Douglas-song is Bob. 

Waarom heb ik daar aan getwijfeld? Wat had het anders moeten zijn? Sir Douglas is Doug Sahm en Doug Sahm en Bob Dylan die "kondu met mekaar" om het eens op z'n koeterwaals uit te drukken. Luister maar naar het schitterende album Doug Sahm & Band (1973).

Met dank aan de speurtocht naar de identiteit van de Dylan in "Dylan Come Lately", denk ik aan een what's app-bericht van dochterlief van vijf dagen geleden. In de middag van 10 juli kwam ze van haar puberkamer de trap af denderen, ergens halverwege begon ze haar verhaal. Zoals het een puber betaamt, onsamenhangend waardoor het gesprek al snel verviel tot pingpongen-met-lichte-irritatie-in-de-stem-vanwege-het-ervaren-onbegrip:

"Bob Dylan zit 'r in!"
"Ook goedemiddag. Kom je nu pas uit je bed?"
"Tuurlijk niet. Ben al heel lang op."
"Wat heb je gedaan dan? In ieder geval nog niet gegeten. Dat moet je wel doen. Het is helemaal niet goed voor je..."
"Ja, ja, ja. Jezus man. Doe ik straks. Ik heb geen honger."
"Doe dat nou maar."
"Jahaa!"
"Je zei iets over Dylan."
"Dylan zit 'r in. In Hozier."
"Wat?"
"Hij zit 'r in, tegen het eind."
"Waarin?"
"Een liedje! Van Hozier."
"Oh, leuk! Dat ga ik nooit onthouden en ik moet nu eerst dit afmaken..."
"Ik app je wel."
"Wat?"
"Ik stuur wel een berichtje."
"Oké... Dank je... En ETEN!"

Ik kreeg nog een "jahaaa" terwijl ze de trap weer op denderde. De deur van de puberkamer ging hoorbaar dicht. Twee tellen later piepte mijn telefoon en las ik in What's App het volgende bericht: "Nina Cried Power van Hozier". Daarna vergat ik het. Tot net, tot "Dylan Come Lately" en dus zoek ik "Nina Cried Power" van Hozier op. Het staat op Youtube. Na wat verder zoeken blijkt "Nina Cried Power" een duet met niemand minder dan Mavis Staples te zijn, je weet wel, de zangeres die ooit een huwelijksaanzoek van Bob Dylan afsloeg. De song eindigt met:

James cried power
Lennon cried power
Patti cried power
Billie, power
Dylan, power
Woody, power
Nina cried power

deze regels worden, met uitzondering van de Patti en Billie-regels, niet door Hozier, maar door Mavis Staples gezongen. Donderdagochtend, deze oude man heeft naar Hozier geluisterd. Dat is wel revolutionair. 

Mogelijk op dezelfde dag waarop ik een bericht via What's App van mijn dochter kreeg over die song met Dylan, las ik het door Laurens Vancrevel samengestelde Spiegel van de surrealistische poëzie in het Nederlands uit. In dit boek staat het volgende titelloze gedicht van Theo van Baaren:

Een hand vol regen,
een betraand gezicht,
heupen onder een waterval,
trage druppels op vermoeide voeten.
De wind droogt alle tranen af.
Een spoor in het droog zand,
vogels zoeken
vergeefs een handvol water.

Volgens de informatie achterin de Spiegel werd dit gedicht voor het eerst in 1986 gepubliceerd.

Ik kom niet los van die eerste regel. Een hand vol regen doet mij gelijk denken aan "Visions Of Johanna": "Louise holds a handful of rain, temptin’ you to defy it". Is dit toeval? Hebben Bob Dylan en Theo van Baaren hetzelfde gedacht of heeft Van Baaren de woorden bij Dylan gevonden? Die vraag blijft maar in mijn hoofd rondtollen en omdat ik nog geen antwoord heb, kan ik het boek niet in de kast zetten, ligt het op tafel. Ik kan beter over boeken denken wanneer ze in de weg liggen, dan wanneer ze netjes opgeborgen zijn. Daarom is het hier in huis ook altijd een zooitje, maar dit terzijde.

Sinds eergisteren ligt er nog een boek: The Cities van Paul Blackburn. In een van de gedichten in deze bundel stuitte ik op de regels:

The clack of the watchman's stick,
the formal and delicate dancing.

En weer dacht ik aan "Visions Of Johanna", maar in dit geval kan het niet anders dan toeval zijn. Blackburn schreef het gedicht in 1955, maar publiceerde het pas in 1967.

Tsja. de donderdagochtend is ondertussen in rook opgegaan. Ik heb er een middag die nog grotendeels voor mij ligt voor teruggekregen. Laat ik mij maar eens zetten aan het definiëren van een handvol regen, maar eerst eten en Blackburn in de kast zetten. Dat is belangrijk.

Peter Tetteroo - The Band; Grondleggers van de Americana

In de serie Rockklassiekers van uitgeverij Verbum verscheen onlangs The Band; Grondleggers van de Americana. In dit boek beschrijft Peter Tetteroo de geschiedenis van The Band, van de dagen dat Levon Helm, Richard Manuel, Garth Hudson, Rick Danko en Robbie Robertson begonnen als begeleidingsband van Ronnie Hawkins tot en met Once Were Brothers, de film uit 2019 waarin het verhaal van The Band wordt verteld vanuit het perspectief van Robbie Robertson.

The Band; Grondleggers van de Americana leest vlot weg. De niet altijd eenvoudige geschiedenis van deze band is door Tetteroo uitstekend beschreven. Het boek laat zich vooral lezen als een goede, algemene inleiding in het werk van The Band. Met name het hoofdstuk over Music From Big Pink, The Band en Stage Fright - de eerste drie albums van The Band - is sterk geschreven. De passie van Tetteroo voor de muziek op deze drie albums spat van de pagina's af. 

Het boek beperkt zich niet tot de albums die de vijf leden van The Band tot en met The Last Waltz maakten, maar gaat ook in op de soloprojecten van de verschillende leden van The Band en de albums die na The Last Waltz onder de naam The Band, maar zonder Robbie Robertson en Richard Manuel, werden uitgebracht.

De algemene geschiedschrijving wordt hier en daar afgewisseld met persoonlijke ervaringen en meningen van de auteur of een andere liefhebber van de muziek van The Band. Deze beschrijvingen van concertbezoekjes of Band-gerelateerde reizen komen niet altijd even goed uit de verf en hadden wat mij betreft iets minder en bondiger gemogen. 

Dat neemt niet weg dat ik tijdens het lezen steeds de neiging kreeg een van de album van The Band op te zetten. Dat is naar mijn idee wat een muziekboek moet doen: de lezer richting luisteren sturen. Dat weet Tetteroo met The Band; Grondleggers van de Americana te bewerkstelligen en dus: missie geslaagd.

Het rijk geïllustreerde boek sluit af met een uitstekende reeks korte biografieën van een aantal in het boek voorbij komende personen en een discografie.

De geschiedenis van The Band is onlosmakelijk met Bob Dylan verbonden. De concerten eind 1965, de wereldtournee in 1966, The Basement Tapes, Isle Of Wight, Dylans gastoptreden tijdens het nieuwjaarsconcert van The Band in de vroege uurtjes van 1 januari 1972, Planet Waves, tour '74 en Before The Flood, en natuurlijk The Last Waltz. Het komt allemaal voorbij in The Band; Grondleggers van de Americana. Vaak is de beschrijving van deze episodes kort. Terecht natuurlijk, het is een boek over The Band, niet over Bob Dylan. Mogelijk is dit de reden dat Tetteroo voorbij gaat aan het optreden op van Dylan & The Band in januari 1968 tijdens het herdenkingsconcert voor Woody Guthrie.

Helaas slaat Tetteroo als het om Dylan gaat wel een aantal keer de plank mis. Zo bracht Dylan geen vijf, maar vier albums uit voor Bringing It All Back Home, werd Dylans gastoptreden van 1 januari 1972 niet pas in 2013 voor het eerst officieel uitgebracht op Live At The Academy Of Music, maar in 2001 op de heruitgave van Rock Of Ages en bevat de discografie niet zowel Planet Waves als Before The Flood, maar een samensmelting van die twee albums: van de eerste de titel, van de tweede de tracklist.

Kortom, lees The Band; Grondleggers van de Americana niet voor de Band-Dylan-geschiedenis, maar voor de geschiedenis van The Band, voor de aanstekelijke manier waarop Tetteroo deze geschiedenis te boek heeft gesteld zodat je tijdens het lezen onmiskenbaar zult grijpen naar Music From Big Pink, Stage Fright of The Last Waltz.

Lente in New York

 Lente in New York, dit jaar vanaf half september.

Clinton Heylin - The Double Life Of Bob Dylan vol. 1 1941 - 1966; A Restless, Hungry Feeling

In 1991 publiceerde Clinton Heylin zijn Dylan Behind The Shades. Het was niet de eerste noch de laatste biografie over Bob Dylan, misschien wel de beste. In 2000 verscheen een bijgewerkte versie waarbij aan de titel de woorden Take Two werden toegevoegd. Weer elf jaar later, in 2011, verscheen onder de noemer 20th Anniversary Edition een derde, wederom bijgewerkte versie van Behind The Shades.

Voor Dylans tachtigste verjaardag schreef Heylin niet een vierde versie van Behind The Shades, maar een geheel nieuwe biografie onder de titel The Double Life Of Bob Dylan waarvan het eerste deel afgelopen mei verscheen (deel 2 volgt volgend jaar). 

Waarom opnieuw beginnen wanneer hij ook Behind The Shades nogmaals had kunnen updaten? De reden daarvoor is simpel: Heylin doet zijn werk als Dylan-biograaf graag grondig en sinds de laatste versie van Behind The Shades is er zoveel nieuwe informatie over Dylans leven en werk beschikbaar gekomen, met dank aan het Dylan-archief in Tulsa, dat Heylin (terecht) besloot dat alleen updaten van wat eerder gepubliceerd is niet meer kan en dus is er nu The Double Life Of Bob Dylan vol. 1 1941 - 1966; A Restless, Hungry Feeling, een pil van ruim 500 bladzijden.

De schrijvers van de enkele recensies van Heylins nieuwste die ik gelezen heb lijken niet verder gelezen te hebben dat de nog geen 20 pagina's tellende inleiding bij A Restless, Hungry Feeling. In die inleiding haalt Heylin hard uit naar enkele andere Dylan-biografen, simpelweg omdat ze hun werk niet goed gedaan hebben. Vooral (maar niet uitsluitend) Howard Sounes en Ian Bell moeten het ontgelden. In de recensies die ik heb gelezen gaat het vooral over de sneer van Heylin naar zijn collega's. 

Nee, het is niet netjes van Heylin om zijn collega-schrijvers zo de maat te nemen, daarin hebben de recensenten van A Restless, Hungry Feeling zeker een punt, maar diezelfde recensenten vergeten twee belangrijke punten:

1. Heylin heeft gewoon gelijk, de biografieën van Sounes en (vooral) Bell zijn onder de maat in het eerste geval en ronduit slecht in het tweede geval;

2. Wat volgt na de inleiding is simpelweg een goed boek, ontegenzeggelijk (het eerste deel van) de meest lezenswaardige Dylan-biografie die op dit moment te krijgen is.

A Restless, Hungry Feeling is niet uitputtend, wat Heylin in dit boek doet is Dylans leven tot 1966 schetsen aan de hand van sleutelmomenten in Dylans geschiedenis daarbij gebruik makend van de vele zelf afgenomen interviews met bekenden van Dylan, en - voor het eerst - het Dylan Archief in Tulsa. Doordat Heylin niet uitputtend te werk is gegaan, leest A Restless, Hungry Feeling prettig, bijna luchtig. Het knappe van Heylin is dat de lezer toch een beeld krijgt van Dylans volledige leven. De focus in deze biografie ligt meer op Dylans werk dan op zijn (privé)leven. Nergens gaat Heylin - in tegenstelling tot sommige andere biografen - over de grens waardoor ik als lezer het gevoel krijg inbreuk te maken op de privacy van Bob Dylan. Er spreekt respect voor de persoon Dylan uit de biografie zonder dat de kunstenaar Dylan - indien nodig - de maat wordt genomen door Heylin.

Een biografie moet - naar mijn idee - als doel hebben de lezer inzicht geven in het werk van de beschreven persoon, dat doet A Restless, Hungry Feeling prima.

Nu is het wachten op deel twee van The Double Life Of Bob Dylan.

a fan favorite

Het is 4 juli, Onafhankelijkheidsdag in Amerika. Op 4 juli 1987 gaven Bob Dylan en The Grateful Dead een concert samen, het eerste van zes. Van deze korte tournee verscheen in februari 1989 het album Dylan & The Dead. Op dit album staan twee song die werden opgenomen tijdens het concert van 4 juli 1987 in Foxboro: "Slow Train" en "Joey".

Omdat dit eerste gezamenlijke concert vandaag precies 34 jaar geleden was, werd op Dylans officiële pagina op Facebook eerder vandaag een foto van Bob Dylan & The Grateful Dead geplaatst. Het gaat om de foto die ook te vinden is op de hoes van Dylan & The Dead.

An sich is dit niks bijzonders. Wat de foto op Facebook opmerkelijk maakt is dat in de korte begeleidende tekst het album Dylan & The Dead "a fan favorite" wordt genoemd. 

Ik kocht Dylan & The Dead eind 1989, begin 1990, schat ik. Het was een van de eerste albums van Dylan die ik hoorde. De plaat maakte indruk op mij. Tussen alle overgeproduceerde platen die met name eind jaren tachtig / begin jaren negentig op de markt werden geslingerd en in die tijd de radio-uitzendingen domineerden, sprong Dylan & The Dead er in mijn oren uit door de aangename losbandigheid waarmee op dit album wordt gemusiceerd. En nog steeds heb ik een zwak voor dit album.

Tuurlijk, ik hoor ook dat Dylan & The Dead niet tot het beste werk van zowel Dylan als The Grateful Dead behoort, maar dat neemt niet weg dat het een album is dat ik graag draai.

Ik ben de uitzondering, er zijn niet veel Dylan-liefhebbers die "iets" hebben met Dylan & The Dead. Daar is niks geheim of opmerkelijk aan. In lijstjes met de beste Dylan-albums eindigt Dylan & The Dead steevast in de onderste regionen. Dat gegeven maakt het zo opmerkelijk dat het album op Dylans pagina op Facebook het album tot een "fan favorite" wordt bestempeld. 

Vierendertig jaar na de tournee is het goed om opnieuw te luisteren naar de concerten van Bob Dylan & The Grateful Dead, al is het alleen om het eigen oordeel over die korte tour nog eens te toetsen. Mogelijk blijken bij herbeluistering de concerten toch beter of juist slechter te zijn dan het geheugen dicteert.

Voor wie (opnieuw) wil duiken in de concerten van Bob Dylan & The Grateful Dead, ze zijn te beluisteren op Relisten To The Grateful Dead.

aantekening #7851 (Shadow Kingdom & Cast Iron Poetry)

Het zal weinigen ontgaan zijn: sinds enkele dagen staat op het net een preview van Shadow Kingdom van een halve minuut. [met dank aan Rob, Arie en Bert] 

Het eerste dat te zien is in die halve minuut, zijn ruggen van dansende mensen. Een dame in avondjurk, een heer met hoed. De beelden in zwart/wit, wat aan de donkere kant. Een nachtclub, lijkt het, waarin veel in het duister, de schaduw (= Shadow Kingdom) verborgen blijft. 

Vervolgens draait de camera langzaam richting Bob Dylan en band terwijl in grote witte letters eerst de titel (Shadow Kingdom) en vervolgens de aankondiging The Early Songs Of Bob Dylan in beeld verschijnt. Zal het concert uitsluitend uit oude, vroege songs bestaan, of moeten we de aankondiging met een korreltje zout nemen? En wat is Early? Alles voor Blood On The Tracks? Voor Time Out Of Mind? Voor het begin van 2021?

Vervolgens zien we Bob Dylan achter een microfoon, zingend. Achter de man twee gitaristen en een accordeonist. Het zouden volgens een eerdere aankondiging nieuwe bandleden zijn, maar wie het zijn is niet te zien. Ze dragen maskers. Aangezien de muzikanten de enige zijn die een masker dragen, zou je bijna denken dat dit weinig met het risico op verspreiding van covid te maken heeft, meer met een beeld, hoe het oogt. 

Terwijl de camera verder naar rechts draait, is nog even (de schaduw van) een hals van een (bas-)gitaar te zien waarna twee luchtig geklede dames in beeld komen. Ze staan, dansen een beetje, lijken geen andere functie dan beeldvulling te hebben. Het doet een beetje denken (sorry dames) aan de aankleedpoppen die Dylan een tijdje op het podium liet zetten tijdens concerten (zie hier).

Vervolgens verschijnt nog de datum van eerste uitzending (18 juli) in beeld en wat technische details.

Dylan en band spelen een stukje van "Watching The River Flow" waarbij twee zaken direct opvallen:

1. de accordeon zit voor in de mix, "Watching The River Flow" drijft als het ware op de klanken van dit instrument;

2. Bob Dylan is erg goed bij stem.

Afgaande op de flits die nu is vrijgegeven, denk ik dat Shadow Kingdom nog wel eens een aangename verrassing kan zijn. Nog iets meer dan twee weken wachten.

~ * ~ * ~ * ~

Met dank aan een bericht op Facebook stuitte ik op Cast Iron Poetry, een serie van inmiddels tien of elf dichtbundel uitgegeven door Time Is An Ocean Publications.[1]

Het eerste dat opvalt aan de dichtbundels in deze serie is dat het ontwerp van de boeken gebaseerd is op de Pocket Poets Series van City Lights Books, een serie waarin boeken verschenen van onder andere Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti, Bob Kaufman en Gregory Corso. Het tweede dat opvalt is de naam van de serie - Cast Iron Poetry - dit is een verwijzing naar de hoes van Bob Dylans Planet Waves. Aan de voorzijde van deze hoes staat aan de rechterzijde: Cast Iron Songs & Torch Ballads.

Ook de naam van de uitgever - Time Is An Ocean Publications - is een verwijzing naar het werk van Bob Dylan en wel naar de song "Oh Sister": 

Time is an ocean but it ends at the shore

You may not see me tomorrow

Gezien mijn interesse in zowel Bob Dylan als the Beats, heb ik gelijk drie delen uit deze serie besteld. Het eerste deel in deze serie - Reality Cornflakes - is van de man achter deze serie en uitgeverij: Nic Outterside. De titel Reallity Cornflakes is uiteraard een verwijzing naar de bundel Reality Sandwiches van Allen Ginsberg. De gedichten in Reality Cornflakes zijn meer dan aardig en de moeite van het lezen waard. Daarnaast bevat ruim de helft van de gedichten in deze bundel een of meerdere verwijzingen naar het werk van Bob Dylan. Meestal beperkt de verwijzing zich tot een of twee regels, zoals: "Scooby Doo and TS Eliot / Are fighting ghosts dressed as men", wat een verwijzing is naar regels in "Desolation Row" ("And Ezra Pound and T. S. Eliot / Fighting in the captain’s tower").

Slechts één keer wordt Dylan bij naam genoemd in een gedicht (in "On the windswept dales of limestone Karst")[2] en slechts één gedicht bevat van voor naar achter op Dylans werk geïnspireerde regels (het lange "Return to Desolation Row" waarin zelfs het ritme van de Dylan-song in de woorden van Outterside te vinden is.)

Naast dit eerste deel van de Cast Iron Poetry-serie heb ik A Moon Magnetized This Screeching Bird van A.i. Firefly en Blue Note Poems van Jairo Dealba gekocht (respectievelijk de delen 2 en 7 in de serie).

De bundel van Firefly heb ik grotendeels gelezen. Pittige poëzie waarin ik tot op heden nog geen Dylan (of Beats) ben tegengekomen. De bundel van Dealba heb ik alleen nog maar in kunnen bladeren.

Uit nieuwsgierigheid ben ik al wel weer op zoek gegaan, met name geïntrigeerd door de lijst met andere titels van dezelfde auteur in Reality Cornflakes. In de lijst met vijftien titels van Nic Outterside zoals die te vinden is in Reality Cornflakes, kom ik de volgende titels tegen waarin ik een Dylan-verwijzing lees: 

The Hill - Songs and Poems of Darkness and Light

Another Hill - Songs and Poems of Love and Theft

Blood in the Cracks

Don't Look Down

Luminance - Words for a World Gone Wrong

Deze bundels maken - voor zover ik heb kunnen nagaan - geen deel uit van de Cast Iron Poetry-Serie. In deze serie is inmiddels al wel een tweede bundel van Outterside verschenen: An Alpine State Of Mind (een titel die verwijst naar Ferlinghetti's A Coney Island Of The Mind, lijkt mij).

Een intrigerende serie (Cast Iron Poetry) en een intrigerende dichter (Nic Outterside). Het plan staat dan ook wel vast: in de komende tijd zal ik af en toe wat Cast Iron Poetry-bundeltjes en /of werken van Outterside bestellen.

[1] Ik heb begrepen dat er in de komende tijd nog veel meer bundels in deze serie zullen verschijnen.

[2] In de flaptekst op de achterzijde van het boek wordt Dylan ook genoemd, net als Allen Ginsberg, Lawrence Ferlinghetti, Phil Ochs, Joan Baez, Jack Kerouac en Willliam Burroughs.