aantekening #8432

Gisteren had hier een aantekening geplaatst moeten worden, beginnende met: 'Deze maandagochtend [getal] tracks die in de afgelopen week voorbij kwamen en die het verdienen om vandaag nogmaals beluisterd te worden, ergens deze ochtend tussen het tweede en derde kopje koffie', maar met een haperende versterker en nog zoveel te ontdekken aan Fragments, zat het er niet in. Een kattenbelletje in mijn agenda verraadt dat ik al wel twee tracks in gedachten had voor die aantekening: 'Hurricane' van de tweede cd van het Rolling Thunder Revue-boxje en een concertopname van 'Unbelievable' van 29 augustus 1992. 
Maar goed, die aantekening is dus niet gemaakt, de momenten dat mijn versterker wel braaf doet wat 'ie moet doen, gebruik ik om naar Fragments te luisteren, ondertussen aantekeningen makend. Ben ik de enige die tijdens het luisteren van alles krabbelt in Lyrics in een handschrift dat achteraf bijna niet meer te ontcijferen is, of zijn er meer Dylanliefhebbers die met de pen in de aanslag naar de songs op Fragments luisteren? Het is 'mevrouw Tom' een gruwel, dat schrijven in een boek en ergens snap ik dat wel. Ik kan het ook alleen maar over mijn hart verkrijgen omdat er ook nog een ongeschonden exemplaar van Lyrics op de boekenplank staat.
De momenten dat de versterker het laat afweten, gebruik ik om wat van de enorme stapel ongelezen boeken weg te werken. Vanochtend bleven mijn ogen hangen aan een zinsnede in het dikke boek waar ik mij momenteel doorheen worstel - titel doet er niet toe, komt later wel: 'dogs barking, babies crying, women screaming.' In mijn achterhoofd begon het gelijk te zingen:

Dogs a-barkin’, cats a-meowin’
Women screamin’, fists a-flyin’, babies cryin’
Cops a-comin’, me a-runnin’
Maybe we just better call off the picnic

Zou de auteur van het vuistdikke boek bekend zijn met Bob Dylans 'Talkin' Bear Mountain Picnic Massacre Blues' waarin bovenstaande regels te vinden zijn? De auteur is zes jaar geleden overleden, ik kan het hem niet vragen en dus blijft de twijfel in de lucht hangen: kende de man Bob Dylan & zijn muziek?

Iedereen kent Bob Dylan, althans dat denk ik altijd. Het lijkt onmogelijk om nog nooit van de man gehoord te hebben. Hoe vaak kom je iemand tegen die nog nooit van Bob Dylan gehoord heeft, iemand die met een lege blik in de ogen 'Bob wie?' stamelt als je weer eens vertelt over de bard? De laatste keer dat het mij overkwam is lang geleden, ik schat in de jaren voor men alles op zijn / haar smartphone kon opzoeken, maar het kan ook eerder of later zijn geweest, mijn geheugen is net zo betrouwbaar als mijn versterker.

Wacht even, hij doet het weer. Terug naar Fragments, pen in de aanslag.

Tot later.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #192

Op de foto een detail van het kunstwerk genaamd The End - Venezia (2009) van Ragnar Kjartansson (Reykjavik, 1976).

Door René gezien op de tentoonstelling Time Changes Everything van Ragnar Kjartansson in museum De Pont (Tilburg).

[met dank aan René]

Dylan kort #3730

Recensies Fragments: het is opvallend hoe weinig aandacht er is voor Fragments in de Nederlandse media. OOR publiceerde een voorbeschouwing en - voor zover ik heb kunnen nagaan - publiceerde de Volkskrant tot nu toe als enige een recensie. Online is er natuurlijk wel iets meer te vinden (al is het ook nog niet veel).

Legacy of Music over Fragments onder de titel 'Het verhaal achter Time Out Of Mind', zie hier.

In de voetsporen van de jaren zestig, uitzending van 28 januari 2023 gaat (vooral) over de studentenopstand in Parijs van 1968. De uitzending begint met een fragment van 'Les Temps Changent', Hugues Aufrays versie van Dylans 'The Times They Are A-Changin''. Voor de uitzending, zie hier. [met dank aan Hans] Voor de volledige versie van 'Les Temps Changent', luister hier. 'Les Temps Changent' is te vinden op het album Aufray Chante Dylan (1965). De hoes van dit album bevat een aantal aardige foto's van Bob Dylans bezoek aan Hugues Aufray.

Sony Music Duitsland heeft ter promotie van Fragments een set ansichtkaarten en een boekenlegger laten drukken (zie foto). Ik kreeg dit setje in een lokale platenwinkel. Geen idee of dit een volledige set is en of deze setjes op meer plekken in Nederland te krijgen zijn.

'Fragments; Time Out Mind Sessions (1996 - 1997) #2', mijn gisteren aangekondigde tweede stuk over de nieuwe Bootleg Series zal iets langer op zich laten wachten dan aanvankelijk mijn bedoeling was, vrees ik. De versterker van mijn geluidsinstallatie heeft sinds gisteren wat kuren waardoor ik slechts zo nu en dan een stukje kan luisteren.

aanvulling 12 uur:

De Morgen over Fragments, zie hier.

aanvulling 17 uur:

Krapuul over Fragments, zie hier.

De Telegraaf over street art met o.a. Dylan, zie hier.

Fragments; Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997) #1

Een kwart eeuw na het uitkomen van Time Out Of Mind, Bob Dylans 36ste plaat, krijgt het album dat in 1997 door vriend & vijand werd onthaald als het bewijs van de wederopstanding van de oude bard de Bootleg Series-behandeling. En net als in 1997 lijken de reacties eensgezind: Fragments; Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997) is een openbaring.

Dit zeventiende deel van The Bootleg Series bevat in de luxe editie (5 cd's of 10 lp's) de elf songs van Time Out Of Mind, vier outtakes en een versie van de traditional 'The Water Is Wide'. Met uitzondering van deze laatste, komen alle songs meerdere keren voorbij op Fragments. Wat dit deel uniek maakt in de lange Bootleg Series-traditie, is dat de set een nieuwe remix bevat van het album Time Out Of Mind. Deze vorig jaar door Michael Brauer gemaakte nieuwe mix wordt door de samenstellers van Fragments dusdanig belangrijk gevonden, dat deze het eerste is wat de luisteraar te horen krijgt. 

Deze nieuwe mix van Time Out Of Mind moet het album weergeven zoals het te horen was tijdens de opnamensessies, zoals Bob Dylan en band het hoorden terwijl zij speelden. De opnamen zijn gestript van het Daniel Lanois-geluid dat de 1997-versie van Time Out Of Mind kenmerkt. Simpel gezegd is een deel van Lanois' werk teniet gedaan. Opvallend is dat in de persberichten in de aanloop na de release van Fragments sterk benadrukt werd dat het niet de bedoeling is dat de nieuwe mix het originele album vervangt en ook in het boekwerk bij Fragments is een buiging gemaakt naar de producer van Time Out Of Mind: 'With deepest respect and admiration - Daniel Lanois'.

Het antwoord op de vraag welke versie van Time Out Of Mind, de originele of de 2022-mix, beter is, is niet echt interessant. Kiezen is uitsluiten. Wat de nieuwe mix vooral doet, is mij opnieuw laten luisteren naar een album, naar de songs die ik van haver tot gort ken (en daardoor niet altijd meer echt hoor). De Brauer-remix is een set nieuwe oren. 

Laten we niet vergeten dat Bob Dylan in 1997 56 jaar oud was, met de ogen van toen was dat voor een muzikant voorbij bejaard. Dylan was - mede dankzij zijn leeftijd - anno 1997 afgeschreven en toen kwam Time Out Of Mind. Dat de man tussen het opnemen en uitkomen van het album met dank aan een infectie waarvan ik de naam maar niet kan onthouden er bijna tussenuit piepte, droeg flink bij aan het beeld van een has been die nog een maal op grootse wijze zijn trucje deed.

De nieuwe mix van Time Out Of Mind laat anno 2023 horen dat Bob Dylan in 1997 nog een jonge god was. Time Out Of Mind was geen zwanenzang, maar het begin van een nieuw deel van zijn carrière.

In de vijftien jaar dat ik online over Bob Dylans muziek schrijf, verschenen er tien delen van The Bootleg Series. Nooit eerder kreeg ik in de aanloop na een release zoveel mails van lezers over de laaggespannen verwachtingen, nooit eerder kreeg ik kort na release van een deel van The Bootleg Series zoveel jubelmails. Veel jubelmailschrijvers prijzen vooral datgene waar ze aanvankelijk over klaagden: de remix van Time Out Of Mind.

Meer dan op de 1997-mix dendert de muziek op de nieuwe mix de kamer in. Time Out Of Mind benadert in de nieuwe mix meer het geluid van de opnamen uit Dylans jeugd die als inspiratiebron dienden voor de het album. In de nieuwe mix sluit het album veel beter aan bij de albums die na Time Out Of Mind verschenen. Bovenal laat de nieuwe mix horen dat Bob Dylan een briljant zanger is. Het is een genot om naar ieder detail van de mans zangstem te luisteren, op de nieuwe mix worden die details niet meer verborgen onder het Lanois-geluid. Dat maakt het werk van Michael Brauer tot een waardevolle toevoeging aan de Dylancatalogus.

 Eenieder die in 1997 (of daarna) Time Out Of Mind kocht, bejubelde als de wederopstanding van de inmiddels oude bard doet er goed aan naar de nieuwe mix van dit album te luisteren. Niet omdat deze mix beter of slechter is dan die van het oorspronkelijke album, maar omdat die anders is. Een beetje diversiteit doet de mens goed.

In deel 2 meer over de outtakes op Fragments.

Dylan kort #3729

Gijsbert Kamer recenseerde Fragments voor de Volkskrant. Zijn recensie staat zowel in de papieren editie van de krant van vandaag (27/1), als online, zie hier.

Voor wie moet wachten op de pakketbezorger of (nog) geen tijd heeft om naar de platenzaak om de hoek te gaan, twee tips:

De download van de luxe editie van Fragments kost slechts €22,39, begrijp ik uit een reactie van Edo bij 'Dylan kort #3728'. [met dank aan Edo]

Wie kiest voor een one month free trial van Apple Music, kan voorlopig gratis en voor niks naar Fragments luisteren, zo lees ik in een bericht van Hilda op Facebook. [met dank aan Hilda]

YouTube heeft inmiddels ook alle songs van de luxe editie van Fragments, luister hier.

Tip: The Pilosophy Of Modern Song: Boekhandel Broekhuis in Enschede heeft een klein stapeltje licht beschadigde exemplaren van Dylans boek voor een wat lagere prijs te koop.

Dylan kort #3728

Record Collector nr. 541 (februari 2023) heeft een korte (halve pagina), door Daryl Easlea geschreven recensie van Fragments. 

MOJO 352: bevat een uitvoerig artikel, met name over de opnamesessies voor Time Out Of Mind en hier en daar een beetje aandacht voor de outtakes die op Fragments verschijnen. Mocht je het tijdschrift, inclusief cd, te pakken krijgen voor de release van Fragments, dan kun je vast luisteren naar 'Dirt Road Blues' (version 2) en 'Mississippi' (version 2). De versie van 'Mississippi' staat uiteraard ook al op YouTube, zie hier. Mag ik even zeggen dat 'Dirt Road Blues' (version 2) werkelijk schitterend is.

De beat van de jaren '60 met Jan Rot. Rot: 'Zonder Bob Dylan had de wereld er heel anders uit gezien', kijk hier (Dylan vanaf 12:20) [met dank aan Hilda]

Nooit Meer Slapen: in de vroege ochtend van 20 januari vertelt actrice Hanna Verboom over haar psychoses, ook Bob Dylan komt voorbij (rond 19:00) luister hier. [met dank aan Hans] 

Mocht je recensies van Fragments tegenkomen in (Nederlandstalige) kranten en / of tijdschriften die hier nog niet genoemd zijn, dan hoor ik dat graag: twillems87[at]gmail.com

drie (literaire) tijdschriften

Bladerend door het literaire tijdschrift TriQuarterly no. 10 (1967) stuit ik op een foto van twee mannen en een vrouw. Een van de mannen is naakt. De foto doet me denken aan de door Daniel Kramer geschoten foto voor de voorzijde van Bob Dylans album Bringing It All Back Home. Dat komt met name door de houding van de vrouw op deze foto, het doet me denken aan Sally Grossman op de Dylan-hoes. Ik realiseer me dat ik een overeenkomst zie die menig ander niet ziet. Mijn ogen willen overal Bob Dylan zien. Als ik de bladzijde wil omslaan valt mijn oog op het lijstje namen van de mensen aan wie auteur Mark Malkas zijn 'A plea for the domestication of the unicorn' heeft opgedragen. Een van die namen is Blind Boy Grunt en wij weten wie dat is: Bob Dylan. 

Balderend door de zeventien pagina's die 'A plea for the domestication of the unicorn' telt, hier en daar een paar regels lezend, valt mijn oog op een vetgedrukte regel, een hoofdstuktitel: I'll let you be in my dream if I can  be in yours. De Dylanliefhebber herkent daar een ietwat verbasterde versie van de voorlaatste regel van Dylans 'Talkin' World War III Blues' van The Freewheelin' Bob Dylan in. Die song eindigt zo:

“I’ll let you be in my dreams if I can be in yours”

I said that

Een zoektocht naar meer informatie over de schrijver levert niks op. Mark Malkas blijft een mysterie.

* ~ * ~ *

Een aantal jaar geleden kocht ik op een boekenmarkt een stapeltje afleveringen van Evergreen Review. In een groot aantal van de gekochte tijdschriften staan door schrijvers van de Beat Generation geschreven stukken. In een enkel geval is er ook een beetje Dylan te vinden in de pagina's van deze Evergreen Reviews. 

Om redenen die hier verder niet zo belangrijk zijn, greep ik eerder vandaag weer eens naar he stapeltje Evergreen Reviews en bladerde ze een voor een door. Voorin Evergreen Review no. 48 (1967) zat een post it geplakt met daarop een paginanummer geschreven. Op die pagina staat iets over Dylan, vandaar die post it. Maar wat ik bij de eerste keer doornemen van deze Evergreen Review niet had gezien - zo bleek wel uit de post it - en nu wel zag, is dat er voorin het tijdschrift een advertentie staat voor het album Bob Dylan's Greatest Hits. Wonderlijk dat ik daar de eerste keer overheen heb gekeken.

Ik kan me niet herinneren ooit eerder een advertentie voor Bob Dylan's Greatest Hits te hebben gezien waarin melding wordt gemaakt van de bijgevoegde, door Milton Glaser ontworpen poster. En het is nog wel een Great big Dylan die de eerste keer ontsnapte aan mijn ogen...

* ~ * ~ *

In The Paris Review no. 53 (winter 1972) staan 'Three Sonnets for Tom Clark' van Ted Berrigan. De tweede gaat zo:

Tomorrow.     I need to kill

Blank mind part     Confusions of the cloth

White snow whirls everywhere.     Across the fields

in the sky the

                  Soft, loose

stars swarm. Nature makes my teeth "to hurt"

shivering now   on 32nd street   in my face & in my head

does Bobby Dylan ever come around here?     listen

it's alive     where exposed nerve jangles

& I     looming over Jap's American flag

In Public, In Private     The Sky Pilot In No-Man's-Land

The World Number 14     is tipsy as pinballs on the ocean

We are bored through.....through.....through  with  our

   professionalism

Outside her

Windows

* ~ * ~ *

come-back Bob Dylan

Nieuwsgierig als ik ben, hoor ik graag van (voormalige) medewerkers van Nieuwsblad van het Noorden meer over die diapresentatie uit 1973. 

Zijn er Nederlandse Dylanliefhebbers die naar aanleiding van dit - of soortgelijk-  krantenbericht de stoute schoenen hebben aangetrokken en begin 1974 naar Amerika zijn getrokken om een of meerdere concerten van Bob Dylan & The Band bij te wonen?

De laatste zin klopt overigens niet. De tournee die begon op 3 januari met een concert in Chicago en eindigde op 14 februari 1974 met een concert in Los Angeles, bevatte veertig concerten op 21 verschillende podia in Amerika en Canada.

De tour leverde het livealbum Before The Flood op. 

Bron: Nieuwsblad van het Noorden, 12 december 1973.

aantekening #8424 [4 tracks]

Deze maandagochtend vier tracks die in de afgelopen week voorbij kwamen en die het verdienen om vandaag nogmaals beluisterd te worden, ergens deze ochtend tussen het tweede en derde kopje koffie.

1. Het is 19 april 1993, Bob Dylan loopt het podium op in het Hutsville Convention Center in Hutsville, Alabama, akoestische gitaar om zijn nek. Het podium opkomend, zo stel ik mij voor, begint hij te spelen: het door Stephen Foster geschreven 'Hard Times'. Zodra hij bij de microfoon is, begint hij gelijk te zingen. Uit alles blijkt dat hij gedreven is deze avond. Niks noodzaak tot inzingen, ruwe rasp of zoiets. Het is vanaf de eerste noot goed. 'Hard Times' is een song die hij eerder opnam voor zijn album Good As I Been To You, maar vanavond doet dat er niet toe, dit is een nieuwe song, een nieuwe 'Hard Times'. Na het eerst couplet blijkt Dylan niet alleen op het podium te staan, Bucky Baxter is achter hem aangelopen. Voor zijn buik een accordeon waarmee hij de ruimte tussen de coupletten vult. 

Na dit ingetogen begin barst het concert open met 'Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again', gehele band op het podium, maar daar gaat het nu niet om. Vandaag blijf ik hangen bij opener 'Hard Times'.

2. Door die accordeon in 'Hard Times' moest ik denken aan 'Born In Time' van Under The Red Sky, de song waarop Bob Dylan zelf de accordeon bespeelt. Goede song, dit 'Born In Time', sowieso een goed album, Under The Red Sky. Het is jammer dat veel mensen niet voorbij het besmuikt wijzen naar de tekst van opener 'Wiggle Wiggle' komen en zodoende niet horen hoe goed dit album is. Afgaande op de paar outtakes van Under The Red Sky die circuleren, hoop ik dat the powers that be na het verschijnen van Fragments eens denken aan Under The Red Sky bij het brainstormen over een volgend deel in The Bootleg Series.

Bob Dylan blinkt uit in vele disciplines die bij muziek maken horen, maar het zingen van een duet hoort daar niet bij, als je het mij vraagt. Hij kan het wel, maar het lukt niet altijd. Op 'Born In Time' werkt het wel, het samen zingen. Die tweede stem is van David Crosby. 

3. Vraag een willekeurige muziekliefhebber wat zijn / haar vijf favoriete albums van Bob Dylan zijn. De kans is groot dat daar Blonde On Blonde bij zit. Vraag vervolgens aan die persoon om enkele songs van Blonde On Blonde te noemen. De kans dat daar 'Temporary Like Achilles' bijzit, is niet zo groot. Het is niet de Blonde On Blonde-versie van 'Temporary Like Achilles' die vanochtend tussen het tweede en derde bakkie nogmaals voorbij komt, maar de eerste take van deze song, alleen te vinden op de collector's edition van The Cutting Edge, het twaalfde deel van The Bootleg Series. Dylans zang op deze eerste take is nog slepender dan op de versie die uiteindelijk op Blonde On Blonde (take 4) terecht zou komen. Door het beluisteren van 'Temporary Like Achilles' als losse track, los van Blonde On Blonde, in een andere versie dan de albumversie, valt ineens op hoe sterk deze ietwat vergeten song is.

4. In oktober 1963 verscheen een versie van Dylans 'John Brown' op Broadside Ballads vol. 1, maar wie had dat door of had anno 1963 het geld om dat album voor die paar Dylan-songs te kopen? Om het nog wat ingewikkelder te maken, werden Dylans bijdragen aan dit album weggestopt achter het pseudoniem Blind Boy Grunt. Pas in 1995 verscheen 'John Brown' op een Dylan-album, MTV Unplugged was dat. Niet Dylans finest hour, als je het mij vraagt. Ik luister liever naar de 'John Brown' van 19 april 1996, een concert in Portland, Maine. Op de dag af drie jaar na 'Hard Times' waarmee ik begon. Is deze 'John Brown' groots? Is het het beste wat Bob Dylan ooit heeft gedaan? Nee, gelukkig niet. Alleen luisteren naar het allerbeste maakt de oren doof voor heel veel uitstekende muziek. Deze 'John Brown' is een zeer goede 'John Brown' die op de een of andere verwrongen manier uitstekend past bij deze ochtend, ergens tussen het tweede en derde kopje koffie.

Time Out Of Mind live - wachten op Fragments

Kan de productie van een album de composities op die plaat negatief beïnvloeden? Het is een vraag waar ik al langer over nadenk en met de aanstaande release van Fragments; Time Out Of Mind (1996 - 1997); the Bootleg Series vol. 17 is die vraag weer actueel geworden. Is Time Out Of Mind zoals dat in september 1997 verscheen, het album dat Bob Dylan voor ogen had? Ik twijfel daar aan. Om duidelijk te maken waarom ik twijfel, moet ik 25 jaar terug in de tijd.

Time Out Of Mind werd kort na verschijnen door de media ontvangen als een meesterwerk. Begin 1998 kreeg Bob Dylan een aantal Grammy's in armen gedrukt om nog eens te bevestigen hoe goed Time Out Of Mind is. Tijdens die Grammy-uitreiking speelde hij 'Love Sick'. In de zomer van 1998 - zo rond de tijd dat Bob Dylan en band door Europa trokken voor een serie concerten - werd 'Love Sick' op single uitgebracht, of liever 2 singles. Eén single waarop de albumversie van de song wordt aangevuld met drie concertopnamen en één single met niet de albumversie van 'Love Sick', maar de Grammy-versie, aangevuld met nog eens drie concertopnamen. Van de zeven concertopnamen op deze twee singles, zijn er maar liefst drie songs die oorspronkelijk op Time Out Of Mind stonden. Het is opmerkelijk - en vrij uniek - dat Bob Dylan zo kort na het uitbrengen van een studioalbum songs van dat album in een concertversie uitbrengt. En dit was nog maar het begin. Na het uitbrengen van concertopnamen van 'Love Sick', 'Cold Irons Bound' en 'Can't Wait' op single in de zomer van 1998, volgden nog een aantal singles, promo's, bonusdiscs en albums met een of meerdere concertopnamen van Time Out Of Mind-songs. 'Million Miles', 'Tryin' To Get To Heaven', een tweede live-versie van 'Cold Irons Bound', 'Make You Feel My Love' en 'Highlands', van al deze songs werden concertopnamen officieel uitgebracht op cd. Acht concertopnamen van TOOM-songs op cd. Voor Dylan-begrippen is dat veel. Wie twijfelt, kijk maar eens in je platenkast:  hoeveel concertopnamen zijn er uitgebracht van songs van "Love And Theft", het album dat na Time Out Of Mind verscheen? Of van Modern Times, het album daarna?

Het bleef echter niet bij de acht concertopnamen van TOOM-songs op cd. In december 1997 kreeg de website www.bobdylan.com een nieuw onderdeel: online performances, vooral concertopnamen die (tijdelijk) online beluisterd konden worden. De eerste concertopname van een TOOM-song kwam in januari 1998 online te staan: 'Cold Irons Bound' opgenomen op 16 december 1997, de versie die een paar maanden later op de 'Love Sick'-single zal verschijnen. Nog weer een maand later kwam de eerste concertopname van een TOOM-song die niet op cd zou verschijnen online te staan: ''Till I Fell In Love With You', opgenomen op dezelfde dag als 'Cold Irons Bound'. Uiteindelijk werden er zeven TOOM-songs in een liveversie die niet op cd verschenen online gezet. Voeg daar nog een achtste track bij: een concertversie van 'Love Sick' opgenomen op 26 juli 1999 werd als bonustrack toegevoegd aan de iTunes-versie van Tell Tale Signs.

Binnenkort verschijnt Fragments. De vierde cd van de luxe editie bevat 12 concertopnamen van Time Out Of Mind-songs (inclusief TOOM-outtake 'Mississippi') waarvan slechts één opname eerder op cd is verschenen: 'Make You Feel My Love'.

Dat zijn ongehoord veel concertopnamen van Time Out Of Mind-songs die in de loop der jaren zijn uitgebracht. Hieronder een gesimplificeerd overzicht: achter iedere song de datum van opname en 'cd' voor de songs die voor Fragments op cd zijn uitgebracht, 'online', voor de songs die op www.bobdylan.com hebben gestaan en 'Fragments' voor de opnamen die op dit zeventiende deel van The Bootleg Series staan.

Love Sick 25/02/1998 cd, online

Love Sick 24/06/1998 Fragments

Love Sick 06/02/1999 online

Love Sick 26/07/1999 iTunes

Standing In The Doorway 06/10/2000 Fragments

Standing In The Doorway 06/03/2001 online

Million Miles 31/01/1998 Fragments

Million Miles 19/02/1999 cd

Tryin' To Get To Heaven 07/04/1999 online

Tryin' To Get To Heaven 20/09/2000 Fragments

Tryin' To Get To Heaven 05/10/2000 cd, Fragments

Tryin' To Get To Heaven 04/04/2004 online

'Till I Fell In Love With You 16/12/1997 online

'Till I Fell In Love With You 05/04/1998 Fragments

Not Dark Yet 22/09/2000 Fragments

Cold Irons Bound 16/12/1997 cd, online

Cold Irons Bound 19/05/2000 Fragments

Cold Irons Bound 11/06/2004 cd, Fragments

Make You Feel My Love 21/05/1998 cd, online, Fragments

Make You Feel My Love 03/02/1999 online

Can't Wait 20/12/1997 cd

Can't Wait 06/02/1999 Fragments

Can't Wait 19/05/2000 Fragments

Highlands 27/07/1999 online

Highlands 16/03/2000 cd

Highlands 24/03/2001 Fragments

Mississippi 15/11/2001 Fragments

Ik heb wel eens gedacht dat de keuze om zoveel Time Out Of Mind-songs in een concertversie uit te brengen voortkomt uit een ontevredenheid over de productie van het album Time Out Of Mind. Door de songs in een concertversie uit te brengen, laat Dylan horen dat deze song prima composities zijn en dat de songs - in veel gevallen - in de liveversie beter klinken dan in de albumversie. Dat ik denk dat Bob Dylan concertversies van TOOM-songs in de loop der jaren heeft uitgebracht uit ontevredenheid over de productie van, het 'geluid' van deze songs op Time Out Of Mind, zegt waarschijnlijk vooral iets over hoe ik tegen Time Out Of Mind aankijk, daar ben ik mij terdege bewust van. Maar het feit dat de eerste cd van Fragments bestaat uit het album Time Out Of Mind waarbij het 'geluidsausje' dat naderhand over de opnamen is gelegd te niet wordt gedaan zodat het album voor het eerst gehoord kan worden zoals het tijdens de opnamen in de studio klonk, lijkt mijn theorie te bevestigen. Bob Dylan was niet tevreden over de productie van Time Out Of Mind, wel over de opnamen en de composities, maar het 'geluidsausje' irriteerde hem, zo lijkt.

Fragments is in de inmiddels ruim dertig jaar bestaande The Bootleg Series uniek. Nooit eerder werd een nieuwe mix van een bestaand album als uitgangspunt voor een deel van The Bootleg Series genomen. Nu Time Out Of Mind aan de beurt is voor de Bootleg Series-behandeling wordt dit voor het eerst wel gedaan. Dat is - samen met de grote hoeveelheid TOOM-songs die in concertversie zijn uitgebracht - veelzeggend.

Mississippi (version 2)

 

Van Fragments: Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997); The Bootleg Series vol. 17. Dit zeventiende deel van The Bootleg Series verschijnt op 27 januari. Meer informatie over Fragments vind je hier.

David Crosby (1941 - 2023)

Toen ik vanochtend las dat David Crosby is overleden, moest ik gelijk denken aan 'Day Of The Locusts' van het album New Morning. Ik had aan andere songs kunnen denken, bijvoorbeeld aan iets van het geweldige album If I Could Only Remember My Name van Crosby. Of 'Almost Cut My Hair' van Déjà Vu, het hippiealbum van Crosby, Stills, Nash & Young waarvan wereldwijd meer exemplaren zijn verkocht dan er ooit hippies zijn geweest. Of aan dat tributeconcert voor Roy Orbison in februari 1990 waarbij The Byrds weer eens samen voor publiek optraden en tijdens 'Mr. Tambourine Man' Bob Dylan het podium opliep en met David Crosby een microfoon deelde. 

Maar ik denk aan 'Day Of The Locusts' nu David Crosby dood is, een song van Bob Dylan over het in ontvangst nemen van een eredoctoraat van Princeton. Op 9 juni 1970 was dat en Bob Dylan nam niet alleen zijn vrouw Sara mee naar die gelegenheid, maar ook David Crosby. 

Dylan kort #3727

MOJO 352 van maart 2023 heeft niet alleen Bob Dylan op de cover, maar ook een cd met 14 tracks van verschillende delen van The Bootleg Series. Het tijdschrift kan alvast hier online besteld worden. [Bij mijn eerste poging om dit tijdschrift online te kopen ging overigens een en ander mis tijdens het bestellen. Ik heb nu wel betaald, maar krijg geen tijdschrift. MOJO zal dit ongetwijfeld netjes oplossen, maar wees gewaarschuwd.]

The Beatles, Stones & Dylan in Hengelo, 26 januari, zie hier.

'Bob Dylan gaat een keer dood', zie hier.

Dylan kort #3726

De nieuwe OOR heeft een artikel over Fragments. Ik heb het artikel nog niet gezien. Ik weet dus niet of het al een recensie van het nieuwe deel van The Bootleg Series is, of meer een algemeen verhaal over Time Out Of Mind ter voorbereiding op de aanstaande release. 

aanvulling 13:00: Ik heb begrepen dat het om een artikel van 7 pagina's gaat. Het is vooral een verhaal over Time Out Of Mind met weinig nieuws, plus een enkel citaat uit de liner notes van Fragments. [met dank aan Johan]

Waar komt toch die behoefte vandaan om Bob Dylan in te lijven bij het eigen clubbie? Ik las en stoorde mij aan een artikel waarin beweerd wordt dat aan de setlist van Dylans Europese concerten van afgelopen najaar duidelijk is dat hij is toegetreden tot de Katholieke kerk. Dat artikel staat hier. Het is niet zo heel moeilijk een soortgelijk artikel te schrijven waarin duidelijk gemaakt wordt dat Bob Dylan sinds kort speelt bij de LA Lakers, lid is geworden van Zaragoza's filmclub of is toegetreden tot de Kerk van het Vliegende Spaghettimonster. 

Laurens Leurs over 'Hurricane', zie hier.

Elfie Tromp schrijft 'Zonder pedofielen geen popmuziek', lees hier. Wat Elfie Tromp is vergeten is dat inmiddels is gebleken dat de beschuldigingen tegen Bob Dylan niet kloppen. Interview met Tromp hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #191

 

Stills uit de film Don't Worry, He Won't Get Far on Foot uit 2018 van regisseur Gus van Sant met Joaquin Phoenix als striptekenaar John Callahan. [met dank aan John]

The way Elvis freed your body

 

20 januari 1988

aantekening #8417

Vijf tracks - vier keer live & the Sheiks - die in de afgelopen week voorbij kwamen en die het verdienen om vandaag nogmaals beluisterd te worden, ergens deze ochtend tussen het tweede en derde kopje koffie.

1. Als ik aan 'Maggie's Farm' denk, hoor ik gelijk of de versie van Bringing It All Back Home, of Newport '65 ergens in de achterlanden van mijn hersenpan spelen. Die versies heb ik zo vaak gehoord dat het soms lijkt of er geen andere 'Maggie's Farm' kan zijn, of ik de song al van haver tot gort ken. De 'Maggie's Farm' zoals gespeeld tijdens het concert op 3 september 1965 in Los Angeles klinkt dan even als een nieuwe song en dat terwijl deze 'Maggie's Farm' niet eens zo heel lang na de BIABH & Newport-versies is opgenomen. De 'Maggie's Farm' van die derde september van '65 drijft op het orgelspel van Al Kooper en dat geeft deze versie de mogelijkheid om de oren weer te openen voor de oude song, om de song weer als nieuw te horen. De Los Angeles-versie van september '65 van 'Maggie's Farm' is vier jaar geleden door Sony uitgebracht op de dubbel-cd Live 1962 - 1966; Rare Performances From The Copyright Collections.

2. Iedere Dylanliefhebber, zo stel ik mij voor, heeft periodes uit The Never Ending Tour die favoriet zijn. De Europese tournee van najaar 2000 is voor mij zo'n favoriete periode. Toen ik afgelopen week de kans kreeg om weer eens naar het concert in Birmingham van 20 september 2000 te luisteren, greep ik die kans uiteraard met twee handen aan. 'I Am The Man Thomas', 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)', 'Crash On The Levee' en 'Everything Is Broken', het komt allemaal voorbij. Maar het hoogtepunt van dit concert voor mij is toch wel 'Trying To Get To Heaven'. Na een wat wankel begin van Dylan en band, hoor je de zaal stilvallen. Ruim tweeëntwintig jaar later, thuis op de bank overkomt mij hetzelfde. Ik val stil. Na het eerste couplet is er een korte reactie van het publiek waardoor Dylan opgepept wordt om nog dieper in de song te kruipen. Later ontdekte ik dat uitgerekend deze versie van 'Tryin'' is geselecteerd voor het concert-deel van het over anderhalf week te verschijnen Fragments. Waar ik nu al naar kan luisteren is een field recording - een erg goede overigens - maar wat is er voor Fragments gebruikt. Dezelfde opname? Een soundboard? Nog weer een andere field recording?

3. Sommige opnamen gaan in het geheel van een album verloren, maar wanneer je ze geïsoleerd van het grote geheel beluisterd, valt pas op hoe goed, hoe strak ze zijn. Dat overkwam mij met 'Highway 61 Revisited' van Before The Flood, niet een album dat ik heel vaak beluister moet ik bekennen. Bert liet mij afgelopen week naar 'Highway 61 Revisited' van dit album luisteren en wat blijkt? Retestrak, scherp en bijzonder aangenaam. Moet ik dan toch maar vaker naar Before The Flood luisteren en me concentreren op individuele songs? Misschien wel. [met dank aan Bert]

4. Jack White heeft een platenlabel en dat label bracht in 2021 een deel van de songs van Dylans Springtime In New York op vinyl uit. Datzelfde label - Third Man Records - bracht eerder vijf platen met de muziek van the Mississippi Sheiks uit. De eerste van die vijf platen ligt hier naast me, 15 opnamen uit 1930. In de liner-notes van World Gone Wrong schrijft Bob Dylan: BLOOD IN MY EYES is one of two songs done by the Mississippi Sheiks, a little known de facto group whom in their former glory must've been something to behold. rebellion against routine seems to be their strong theme. all their songs are raw to the bone & are faultlessly made for these modern times (the New Dark Ages) nothing effete about the Mississippi Sheiks.

'Blood In My Eyes' vond Bob Dylan dus bij the Mississippi Sheiks, de tweede song van deze groep die hij opnam voor World Gone Wrong is de titelsong. 'Blood In My Eyes' staat niet op het Sheiks-album dat naast mij ligt. 'Sitting On Top Of The World' staat er wel op en deze song nam Dylan op voor Good As I Been To You, het album voor World Gone Wrong. Bij Good As I Been To You geen liner notes over de herkomst van de songs. Dat Bob Dylan bekend is met de door viool gedreven versie van 'Sitting On Top Of The World' van the Mississippi Sheiks twijfel ik geen moment aan. Een mens doet er goed aan zo nu en dan naar the Mississippi Sheiks te luisteren.

5. Ik ben nooit echt een liefhebber geweest van Empire Burlesque. Dat zit vooral in het synthersizersausje dat over de songs op dat album ligt. Daardoor zou je bijna vergeten dat Empire Burlesque een aantal uitstekende composities bevat. Die composities komen op dat album naar mijn smaak niet altijd volledig tot hun recht. Des te aangenamer is het dan om zo'n song in een live-versie te horen waardoor het lied boven zichzelf uittilt wordt, zoals 'When The Night Comes Falling From The Sky' opgenomen tijdens een concert in Morrison, Colorado op 26 juli 1986. Bijna zeven minuten waarvan de eerste twee ingetogen. In het tweede deel knalt de song de boxen uit. Briljant. Ineens is duidelijk wat een uitstekende songschrijver Bob Dylan is, en ook in de jaren tachtig was.

[Met dank aan Hans voor een correctie]

aantekening #8416

Op 3 november 2015 schreef ik:

Charles Bukowski, het brievenboek Screams From The Balcony. Toen ik dat brievenboek kocht zag ik in de index dat Bob Dylan twee keer in dit boek te vinden is. Beide keren Dylan zijn te vinden in een lange brief aan Carl Weissner die Charles Bukowsi op 28 januari 1967 begon en een dag later afmaakte. Bukowski schrijft niks bijzonders over Bob Dylan, hij laat Dylans naam vallen in een lange lijst namen in deze brief, meer niet. Opmerkelijk is wel dat het gaat om een brief aan Carl Weissner. Weissner vertaalde immers de songteksten van Bob Dylan in het Duits. Die vertalingen van Weissner zijn in 1975 onder de titel Texte und Zeichnungen door uitgever Zweitausendeins uitgegeven.

Charles Bukowski was een liefhebber van klassieke muziek (zie de film Barfly over het leven van Bukowski). Geen schrijver in wiens werken je Bob Dylan snel verwacht. Toch kwam ik net Bob Dylan nog een keer tegen in een van de brieven van Charles Bukowski, of liever een citaat uit Dylans “Ballad Of A Thin Man”. Het gaat om een brief van 24 maart 1967: “I always get mixed up on pressumptions. I don’t want to mix anybody up. I mean, people always presume that YOU KNOW WHAT THEY KNOW. YOU ASK THEM THE WAY TO THE NEAREST WHOREHOUSE. they say, 2 blocks left, one right, see this barbershop, ask for sam, he’ll send you to clean cheap pussy. so what HAPPENS? YOU GET THERE and there are THREE barbershops! and each barber is named SAM. you run back on in and get flogged across the asshole with a rusty windjammer rainbow clamstink frozen loaf of russian rye bread embedded with toy tots singing, ‘somethin’s happenin’ and you don’t know what it is, do you mista Jones???’” 

Ook deze brief is gericht aan Carl Weissner.

Ik begin nu toch nieuwsgierig te worden naar de brieven van Weissner aan Bukowski.

Bovenstaande staat in Geef de anarchist een sigaret. De brieven van Weissner zijn - aldus een snelle internetzoektocht - niet in boekvorm verschenen. 

Ik herinner mij in een van de gedichten in Love Is A Dog From Hell en in enkele gedichten in nog twee andere boeken van Bukowski Dylan tegengekomen te zijn. Bukowski was een veelschrijver en hoewel ik inmiddels honderden, zo niet duizenden gedichten van de man heb gelezen, is dat slechts een fractie van wat Bukowski heeft geschreven. 

Gisteren las ik ergens op het net dat Charles Bukowski halverwege de jaren zeventig een gedicht schreef met de titel 'Bob Dylan', dat dit gedicht in geen van zijn boeken te vinden is, maar uitsluitend werd gepubliceerd in het literaire tijdschrift The Coldspring Journal no. 10 (april 1976). 

Na even zoeken blijkt er een PDF van dat tijdschrift hier online te staan. Het gedicht begint zo:

these two young ones

in the court across from me

they play Bob Dylan

all day and all night

on their stereo

Wanneer je de PDF even binnenhaalt, kun je niet alleen de rest van dit Bukowski-gedicht lezen, maar ook poëzie van onder andere A.D. Winans (altijd goed), Charles Plymell en een brief van Allen Ginsberg.

Meer over Charles Bukowski staat hier, hier, hier, hier, hier en hier.

Meer over Charles Plymell staat hier.

Meer over A.D. Winans staat hier.

Meer over Allen Ginsberg staat in te veel berichten op deze blog en op Bob Dylan in (het) Nederland(s) om hier links naar al die berichten te plaatsen. Veel meer is ook te vinden in mijn boek Dylan & de Beats.

Dylan kort #3725

Bob Dylan & the Hawks in White Plains, 5 februari 1966, nooit eerder geziene filmbeelden (klein fragmentje is te zien in de 'Positively 4th Street' promo op de dvd No Direction Home), helaas zonder geluid maar desalniettemin fascinerend. Ik kan me niet herinneren ooit eerder beelden van drummer Sandy Konikoff in de korte tijd dat hij bij Dylan speelde gezien te hebben. In deel 2 is Konikoff te zien. Kijk hier: deel 1, deel 2 en deel 3. [met dank aan Rob]

Uncut 310 (maart 2023) bevat een artikel van zes pagina's over Fragments. Uit het artikel blijkt dat de auteur Fragments al wel gehoord heeft, maar waarschijnlijk te weinig om echt diep op de verschillende songs / takes die te vinden zijn op het nieuwste deel van The Bootleg Series in te kunnen gaan. Het duurt nog even voor de papieren editie van Uncut 310 in de winkels ligt.

Tribute to a Songpoet, voor eerdere berichten over dit album, zie hier en hier. Eric Andersen heeft recent een bericht op Facebook geplaatst waarin hij Dylan bedankt omdat hij een van de eerste muzikanten was die een bijdrage aan Tribute to a Songpoet aanleverde. Verder laat hij weten dat Dylans 'Thirsty Boots' voor dit project op verzoek van platenmaatschappij Sony Music niet te beluisteren is op de verschillende streaming diensten, in tegenstelling tot de overige songs op Tribute to a Songpoet en op Amazon alleen als download te koop is bij aanschaf van het hele album.

Blokhuis extra, 26 januari over covers van Dylansongs, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #190

Bovenstaande is een still uit de film The Man Who Felt to Earth uit 1976 van regisseur Nicolas Roeg met David Bowie als Thomas Jerome Newton.

[met dank aan John]

Not Dark Yet (version 1)

De link in 'Dylan kort #3724' verwijst naar een langere versie van 'Not Dark Yet' (version 1). De door MindOutofTime op YouTube geplaatste versie duurt 7.12 terwijl de versie in de officiële video, hier boven, is ingekort tot 5.25.

Dylan kort #3724

'Not Dark Yet' (version 1) van Fragments staat op YouTube, luister hier. Ik moest even wennen, maar ben na twee keer luisteren volledig om. Werkelijk een schitterende versie (in 2de deel van de song wijkt de tekst flink af van de reeds bekende versie).

de Volkskrant over de Sinéad O'Connor-docu, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #189

Een oude rubriek nieuw leven ingeblazen met dank aan Dolf die mij onderstaande afbeelding stuurde. De eerste 188 afleveringen verschenen op Bob Dylan in (het) Nederland(s).

Het is niet voor het eerst dat de door Milton Glaser (1929 - 2020) ontworpen poster van Bob Dylan wordt geciteerd. En het zal ook niet voor het laatst zijn. Ik vraag me wel eens af wat Glaser van al die 'kopieën' vond.

Where Ma Rainey and Beethoven once unwrapped their bedroll

Tuba players now rehearse around the flagpole

- Tombstone Blues

Dylan kort #3723

Bob Dylan Retrospectrum is een ruim 200 pagina's tellend boek met werken van de beeldend kunstenaar Bob Dylan. Volgens de beschrijving bij een webshop bevat het boek onder andere tekeningen uit Writings & Drawings, Mondo Scripto, werken uit de Train Tracks-, The Asia-  en The Beaten Path Series, De Engelstalige editie verschijnt eind april (eind januari verschijnt al een Italiaanse editie). Het boek wordt voor (sterk) uiteenlopende prijzen aangeboden. Het boek is - voor zover ik heb kunnen nagaan - op dit moment het goedkoopst bij Amazon Nederland (€30,47), zie hier. 

Sinéad O'Connor: op dinsdag 10 januari is op NPO 2 bij Het uur van de wolf een documentaire te zien over Sinéad O'Connor. In VPRO Gids van aankomende week staat een uitvoerig artikel over O'Connor, geschreven door Atze de Vrieze. [met dank aan Hans] De Vrieze schrijft onder andere over The 30th Anniversary Concert Celebration, het concert waarbij een keur aan artiesten een of meerdere Dylan-composities brachten. Het zingen wordt O'Connor tijdens dit concert door een joelende menigte onmogelijk gemaakt. Twee weken eerder heeft O'Connor in het programma Saturday Night Live aandacht gevraagd voor kindermisbruik binnen de Katholieke kerk door een foto van paus Johannes Paulus II te verscheuren en een tekstueel aangepaste versie van 'War' van Bob Marley te zingen. De joelende menigte tijdens het Dylan-tribute maakt O'Connor het zingen onmogelijk als reactie op de Saturday Night Live-uitzending. Uiteindelijk geeft O'Connor haar poging om een Dylan-song te zingen op en bijt enkele regels uit Marleys 'War' het publiek toe. 

Het is de enige keer geweest dat de plaatsvervangende schaamte zwaar op mij drukte. Als dit de reactie is van het Dylanpubliek - zo was mijn gedachte - op een zangeres die gerechtigheid zoekt voor door geestelijken seksueel misbruikte kinderen, dan wens ik geen deel uit te maken van dat Dylanpubliek. Dertig jaar later denk ik daar nog zo over. Ik voel plaatsvervangende schaamte voor het joelende Dylan-publiek.

Zie de video hier.

18 januari, Helmond: Kunstlokaal42 over The Bootleg Series van Bob Dylan, zie hier.

Rolling Stone maakte een lijst / rangschikking van 200 zangers. Dat geeft uiteraard discussie. AD schrijft bijvoorbeeld: 'Ook de ranking van de artiesten leidt tot controverse. Het feit dat Bob Dylan op 15 is gezet, terwijl diens stem bepaald niet als kwalitatief goed gezien wordt, leidt bij velen tot verbijstering. Queen-zanger Freddie Mercury, wiens vocalen een bereik van vier octaven kenden staat slechts één plekje hoger.' Zie hier. Voor de lijst, zie hier. Ik ben het met AD eens dat er niks klopt van die lijst, maar wel net even anders...

Ik stel dan ook voor de volgende top 10 als definitief en onomstotelijk correct te beschouwen:

1. Bob Dylan

2. Tim Buckley

3. Jerry Garcia

4. Tom Waits

5. Janis Joplin

6. Howlin' Wolf

7. Dinah Washington

8. Jacques Brel

9. Gillian Welch

10. Willie Nelson

Het album Desire verscheen op 5 januari 1976, vandaag 47 jaar geleden. 

Hallelujah: Leonard Cohen, a Journey, a Song is een film die momenteel op verschillende plekken in Nederland draait. Bob Dylan schijnt ergens in deze documentaire voorbij te komen, maar hoe en met wat, geen idee. Zie hier.

Voor de mensen wakker worden

Voor de mensen wakker worden & handen willen schudden, draai ik Shot Of Love. Dit is mijn muziek, dit is wat ik wil horen voor ik aan een nieuwe dag begin. Een nieuw jaar waarin nu al de herhaling is geslopen. Terwijl de titelsong door de kamer fluistert - het is vroeg, huisgenoten slapen nog - zet ik thee en mijmer wat voor me uit. 

Ik denk aan de boekenmarkt, de man met het Dylan-shirt & de korte conversatie, niet over boeken maar over de muziek, de concerten.

Ik denk aan het wankele overstapje van de zanger op het podium van AFAS Live & de stem waarvan de rekenaars zeggen dat 'ie oud moet zijn, maar waarvan de klanken nog fris klinken.

Ik denk aan Hearts Of Fire en vraag me af waarom de ene kunstuiting dateert en de andere niet.

Ik denk aan The Philosolphy Of Modern Song, aan Tarantula en Chronicles, aan de behoefte van lezers & besprekers om een rangschikking te maken, aan hoe ik die behoefte niet voel, maar als ik die zou hebben wel weet welke van die drie titels ik bovenaan zou zetten.

Ik denk aan 'T.V. Talkin' Song', aan Sometimes you gotta do like Elvis did and shoot the damn thing out, aan de man die nu al een jaar vijf om de paar maanden een exemplaar van Under The Red Sky op Marktplaats te koop zet met de vermelding dat het album 'Zeldzaam op vinyl' is, maar de plaat maar niet lijkt kwijt te raken.

Ik denk aan het Bob Dylan Center en aan dat de moderne wereld misschien klein is, maar nog niet klein genoeg is om alles binnen handbereik te hebben.

Ik denk aan zoon- en dochterlief die met trots hun zelf gekochte Dylan-shirt dragen.

Ik denk aan Johnny in zijn kelder, aan Lily, Rosemary & The Jack Of Hearts. Ik denk aan Ramona, aan Johanna & Angelina, of ze nou 'Farewell' zegt, of niet.

Ik denk aan Time Out Of Mind & vraag me af hoe Daniel Lanois naar de nieuwe Bootleg Series gaat luisteren.

Ik denk aan 'Every Grain Of Sand', ik denk altijd aan 'Every Grain Of Sand', aan de song die Shot Of Love afsluit, aan de versie met de hond en sinds afgelopen oktober aan de hand, opgestoken boven de hoofden van het publiek, wijzend, gebarend bij iedere stembuiging van de meester.

Ik denk aan de mannen & vrouwen die net zo gegrepen zijn als ik door die stem.

Ik denk aan die stem. Ik denk aan zoveel meer, maar wat doet het er toe wanneer die stem er is.

Ik wens alle lezers van de Bob Dylan aantekeningen veel (Dylaneske) schoonheid voor 2023.