aantekening #8459

Het is weer maandag, tijd voor de herhalingsoefening. Deze maandagochtend vier tracks die in de afgelopen week voorbij kwamen en die het verdienen om vandaag nogmaals beluisterd te worden, ergens deze ochtend tussen het tweede en derde kopje koffie.

1. Na het in de afgelopen weken een aantal malen beluisteren van het meest recente deel van The Bootleg Series, trek ik weer eerdere delen van die serie uit de kast. Zo gaat het bij mij eigenlijk altijd in de nasleep van een Bootleg Series-release. Vooral veel songs van Springtime In New York en Trouble No More zijn voorbij gekomen, maar het is een track van een ander deel van The Bootleg Series dat deze ochtend op herhaling gaat: 'Tangled Up In Blue' van 16 september 1974, te vinden op de luxe editie van More Blood, More Tracks (cd 3, track 1). Het is de eerste opname van 'Tangled Up In Blue'. De take is ingetogen, bijna weifelend en tegelijkertijd daadkrachtig, hoe paradoxaal dat ook mag zijn. Goede muziek is vaker een paradox. Het is de laatste opname van de eerste dag in de studio. Bob Dylan wordt alleen bijgestaan door Tony Brown op bas. Is dit de beste 'Tangled'? De versie van 'Tangled Up In Blue' die alle andere versies doet vergeten? Nee, natuurlijk niet. Ik ben ook niet op zoek naar het beste, alleen nog maar willen luisteren naar 'het beste' wat dat dan ook mag zijn, maakt de mens doof voor alle schoonheid die net niet de eerste plaats heeft gehaald. Fuck de beste, luister naar de rest. Luister naar take 1 van 'Tangled Up In Blue', opgenomen op 16 september 1974 in de A & R Studios in New York City. Je moet wel van steen zijn, wil dit je niet raken.

2. Wie maken de hoge-omen-platenbazen blij met exclusieve tracks? 

In augustus 2021 bracht Third Man Records in het kielzog van Springtime In New York een singletje uit met twee versies van 'Blind Willie McTell'. Beide takes zijn op 11 april 1983 opgenomen, het gaat om take 1 en take 5. Die take 5 circuleerde al jaren onder verzamelaars, deze take is ook te vinden op Springtime In New York - al hebben de hoge-omes wel wat lopen klooien met die opname: Dylans lachje aan het begin van de song is weggepoetst. Ik heb wat moeite met die keuze, moet ik bekennen, dat lachje hoort in take 5, dat had voor de officiële release op deze single en Springtime In New York nooit weggemoffeld mogen worden.

Maar goed, het gaat me nu even over die andere take, take 1 van 'Blind Willie McTell'. Die take is niet te vinden op Springtime In New York of op enig ander Dylanalbum. Wie het wil horen moet dus niet alleen die Third Man Records-single te pakken krijgen, maar ook over een platenspeler beschikken. 

Waarom deze eerste take van 'Blind Willie McTell' niet is toegevoegd aan de 14 Hidden Gems-cd die onlangs bij tijdschrift Mojo werd weggegeven, is een onfortuinlijke keuze. Een keuze die de exclusiviteit van de opname in stand houdt. Muziek moet niet exclusief zijn, muziek moet toegankelijk zijn, moet gehoord kunnen worden, als je het mij vraagt. Dat geldt zeker voor deze 'Blind Willie McTell'. De song start en eindigt met orgel, dat is even wennen, maar na een keer of twee, drie draaien werkt het. Goed gitaarspel van Mick Taylor of Mark Knopfler, uitstekend gezongen door Dylan.

Voor wie de Third Man Records-single niet te pakken heeft kunnen krijgen of voor wie niet (meer) over een platenspeler beschikt, gelukkig circuleert er een digitale versie van de song, eigenlijk al sinds de single verscheen, anderhalf jaar geleden. Exclusief-my-ass. Take 1 van 'Blind Willie McTell' moet door iedereen gehoord kunnen worden.

3. Wat is de eerste aantrekkingskracht van Bob Dylans muziek? Wat gaf de doorslag toen je voor het eerst iets van de man hoorde? Peter Pleyte hoorde 'Op 20 mei 1965, omstreeks 4 uur in de middag' voor het eerst Dylan, de song 'The Times They Are A-Changin'', zo schrijft hij op de website van De Gooi- en Eemlander. Hij was 14 jaar en gegrepen door Dylans song, zelf zo zeer, dat hij in actie komt: 'Op school doe ik alleen mijn best bij de Engelse les. Ik wil weten waar Bob Dylan over zingt', zo schrijft hij. Lees ik goed dat hij - 14 jaar - Dylan hoorde, niet (echt) begreep waarover hij zong en toch gegrepen werd? Het is zo herkenbaar. Ik was 15 jaar en raakte in de ban na het horen van 'Blowin' In The Wind', in eerste instantie niet door de tekst, maar door die stem. 

Die stem. Ik draai 'The Times They Are A-Changin'' en probeer te horen wat de 14-jarige Peter Pleyte hoorde op 20 mei 1965, omstreeks 4 uur in de middag. Bijna zestig jaar geleden opgenomen en nog steeds klinkt die stem vol optimisme, vol vertrouwen, vol daadkracht en geldingsdrang. Na duizenden keren luisteren naar deze opname wil ik nog steeds op twee-derde van de song met mijn vuist op tafel slaan en 'en nou gaan we het verdomme allemaal anders doen' bulderen tegen wie maar wil luisteren en vooral ook tegen wie niet wil luisteren. Nog steeds is het nog meer de stem dan de tekst die mij overtuigt van de noodzaak tot verandering, tot wat beter kan beter te doen.

4. Tot slot, 'Desolation Row', 15 juni 1998. Ahoy', Rotterdam, mijn eerste concert. Nog zie ik de vrouw zitten in het gangpad op haar hurken, een exemplaar van Writings & Drawings in haar handen, opengeslagen. terwijl Bob Dylan 'Desolation Row' zingt, leest zij mee. Niet om te controleren of hij het goed doet, om te kijken welke coupletten hij wel zingt en welke hij overslaat, maar om beter te kunnen horen, zo stel ik me voor.

Misschien heeft deze vrouw mij wel leren luisteren, echt luisteren. Niet alleen naar de song als geheel, maar ook naar de delen van die song. Niet alleen naar de muziek of de tekst, maar naar het samenspel tussen die twee. 

Waar je ook bent, concertlezeres, wie je ook bent, dank voor het openen van mijn oren.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #200

 


5 verticaal: Met Dylan en Marley het ijsparcours af (11)

Voor de eerste persoon met het goede antwoord ligt een schitterende prijs klaar: de eeuwige roem. Antwoorden graag via 'reacties' insturen.

De puzzel is afkomstig uit Groot Variapuzzel boek 44, jaar van uitgave onbekend.

[met dank aan Hans]

Deep Dylan, Best Of The Bootleg Series & 14 Hidden Gems

Terwijl (waarschijnlijk) in thuisland Engeland de april-editie van Mojo al weer in de schappen ligt, is de editie met Bob Dylan op de cover (maart 2023) in Nederland nog volop te krijgen. Bij die maart-Mojo zit het wel erg aantrekkelijke cd'tje 14 Hidden Gems From The Bootleg Series 1963-1997. Hoewel de songs op dit schijfje afkomstig zijn van elf verschillende delen van The Bootleg Series en er zo'n 35 jaar zit tussen de eerste en laatste opname, is het een prima luisterervaring van begin tot eind. Wat het beluisteren van 14 Hidden Gems vooral met mij doet is de behoefte oproepen om de verschillende delen van The Bootleg Series weer eens te draaien.

Niet vaak werd een gehele cd met hoogtepunten van The Bootleg Series weggegeven bij de aanschaf van een tijdschrift. Natuurlijk zijn er wel losse tracks in de aanloop naar een nieuwe release in The Bootleg Series op cd of vinyl bij een tijdschrift gestopt - recent nog een singletje met 'Love Sick' bij de Duitse Rolling Stone - maar slechts twee keer eerder werd een cd vol Bootleg Series-songs weggegeven bij een tijdschrift: Deep Dylan - Das Beste Aus Der Legendären Bootleg-Series kreeg de koper bij aanschaf van de Duitse Rolling Stone van oktober 2017 en Dylan; The Best Of The Bootleg Series werd bij Uncut van december 2018 cadeau gedaan.

Je zou verwachten dat platenmaatschappij Sony wat voorzichtig zou zijn met het weggeven van muziek. het lijkt dan ook logisch dat er nogal wat overlap is tussen deze drie gratis cd's. Tot mijn grote verrassing valt dat reuze mee en is er op deze cd's samen een aardige selectie van The Bootleg Series weggegeven aan tijdschriftenkopers. 

Hieronder een lijst met de songs die op één of meerdere van deze tijdschrift-cd's werden uitgebracht met erachter op welke cd de song te vinden is. De cd's worden voor dit overzicht ingekort:

Deep = Deep Dylan - Das Beste Aus Der Legendären Bootleg-Series

Best = Dylan; The Best Of The Bootleg Series

14 = 14 Hidden Gems From The Bootleg Series 1963-1997


The Bootleg Series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991

'Moonshiner' 14

'Sitting On A Barbed Wire Fence' 14

'Seven Days' 14

'Blind Willie McTell' Deep, Best


The Bootleg Series volume 4: Live 1966

'Tell Me Momma' Deep

'Baby, Let Me Follow You Down' 14

'One Too Many Mornings' Best


The Bootleg Series volume 5: Live 1975

'It Ain't Me, Babe' Best, 14

'One More Cup Of Coffee (Valley Below)' Deep


The Bootleg Series volume 6: Live 1964

'To Ramona' Best

The Bootleg Series volume 7: No Direction Home: The Soundtrack

'Dink's Song' Deep, Best


The Bootleg Series volume 8: Tell Tale Signs: Rare and Unreleased 1989 - 2006

'Born In Time' Best

'Most Of The Time' 14

'Red River Shore' Deep


The Bootleg Series volume 9: The Witmark Demos 1962 - 1964

'Ballad For A Friend' Deep

'Guess I'm Doing Fine' Best


The Bootleg Series volume 10: Another Self Portrait (1969 - 1971)

'Pretty Saro' Best

'Sign On The Window' Deep

'Thirsty Boots' 14


The Bootleg Series volume 11: The Basement Tapes Complete

'All You Have To Do Is Dream (take 2)' Deep, Best

'900 Miles From My Home' 14


The Bootleg Series volume 12: The Cutting Edge 1965 - 1966

'It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry' Best

'She's Your Lover Now (take 6, rehearsal)' Deep


The Bootleg Series volume 13: Trouble No More 1979 - 1981

'Slow Train' Best

'Caribbean Wind (rehearsal with pedal steel)' Deep

'Shot Of Love' 14


The Bootleg Series volume 14: More Blood, More Tracks

''You're A Big Girl Now (take 2)' Best

'You're Gonna Make Me Lonesome When You Go' 14


The Bootleg Series volume 15: Travelin' Thru 1967 - 1969

'I Pity The Poor Immigrant' 14


The Bootleg Series volume 16: Springtime In New York 1980 - 1985

'Emotionally Yours' 14


The Bootleg Series volume 17: Time Out Of Mind Sessions 1996 - 1997

'Dirt Road Blues' 14

'Mississippi' 14


Op de cd's Deep Dylan - Das Beste Aus Der Legendären Bootleg-Series, Dylan; The Best Of The Bootleg Series en 14 Hidden Gems From The Bootleg Series 1963-1997 staan in totaal 36 songs van verschillende delen van The Bootleg Series. Slechts vier van de 36 songs zijn op twee van de tijdschriftencd's te vinden, het gaat om 'Blind Willie McTell' (BS 1-3), 'It Ainý Me, Babe' (BS 5), 'Dink's Song' (BS 7) en 'All You Have To Do Is Dream' (BS 11). Dat betekent dat de drie tijdschriftencd's samen 32 verschillende songs van The Bootleg Series bevatten.


aantekening #8452

Ik leer veel in de kringloopwinkel. Zo weet ik nu na het neertellen van 1 euro dat The Peter Malick Group samen met zangeres Norah Jones een niet onaardige versie van Bob Dylans 'Heart Of Mine' op het album New York City hebben gezet. En nee, ik ben nog steeds niet van de covers, maar van deze krijg ik niet acuut jeuk over het hele lijf. 
Waar ik wel acuut jeuk van krijg is Truus Simons. Haar album Zoals ik ben - waarschijnlijk in 1975 of 1976 verschenen - bevat de song 'Hoelang horen mensen...'. Een opmerking tussen haakjes achter die songtitel op de hoes van Simons' album verraadt dat het gaat om een Nederlandse bewerking van Bob Dylans 'Blowin' In The Wind'. Een Nederlandse versie dus, maar zeker geen vertaling. Vier, vijf coupletten en ergens halverwege een orgelsolootje en dat alles in zo'n drie en een halve minuut. 
 Het eerste couplet:

Hoelang horen mensen alleen maar zichzelf
Voordat ze een ander verstaan?
Hoelang worden oorlogen verder gevoerd
En blijft hier de kloof nog bestaan?
Zijn wij dan niet allen door God zelf gemaakt?
En kan hier geen eenheid bestaan?
Het antwoord wie weet, wie weet waar 't begint
Het antwoord waait verder met de wind

In dit eerste couplet blijft de tekst nog enigszins bij Dylans originele tekst. Althans de eerste vier regels en met een heleboel goede wil. Vanaf regel vijf wordt het al duidelijk waar Simons - of liever de onbekende Nederlandse tekstschrijver - Dylans 'Blowin' In The Wind' naar ombuigt.

Bedenk er een licht swingend muziekje bij, dominante rol voor het orgeltje.
Ik zal je niet vervelen met de gehele tekst van 'Hoelang horen mensen...', alleen het derde couplet nog voor een beter beeld van wat Simons' tekstschrijver met 'Blowin' In The Wind' heeft gedaan:

Waarom zijn wij Christenen ver van elkaar
Terwijl wij geloven in God?
Vergeten wij Jezus de zoon Onze Heer
Die uitsprak dat grote gebod?
Dat liefde gegeven aan ieder op aarde
Gelijk is aan liefde voor God?
Aanvaard dan o mens, aanvaard dit grote gebod
Van liefde voor mens en voor God

Dit heeft uiteraard niks, maar dan ook echt helemaal niks meer met Dylans 'Blowin' In The Wind' te maken. Tenenkrommend & beschamend.

Anderhalve euro betaalde ik bij de kringloopwinkel voor de promo cd CBS Records Compact Disc Demonstration (ASK 1734). Een sampler die in 1983 bij de aanschaf van een cd-speler werd weggegeven. Als ik Searching For A Gem mag geloven is dat schijfje inmiddels best zeldzaam (en ook de prijzen op Discogs liegen er niet om, maar dit terzijde).
Op het eerste oog is de aanschaf van dit cd'tje niet meer dan de bevrediging van de verzamelaarswoede, maar zoals wel vaker is er meer aan de hand. CBS Records Compact Disc Demonstration bevat, zoals de hoes al verklapt, 70 minuten muziek, onder andere stukken van Haydn, Vivaldi en Mozart en songs van Earth, Wind & Fire, Michael Jackson en James Taylor. Van Bob Dylan staat er 'Just Like A Woman' op, niet van Blonde On Blonde - aldus de boekwerkje bij de cd - maar van Greatest Hits. Dat is ook logisch, Blonde On Blonde verscheen pas in 1987 voor het eerst op cd, Greatest Hits in 1983, het jaar waarin ook deze sampler verscheen.
Wie CBS Records Compact Disc Demonstration in de cd-speler schuift, ziet dat de trackduur voor 'Just Like A Woman' op deze cd volgens de display van de speler 4:59 is. Dat is gek, want deze song op de cd Greatest Hits uit 1983 - waar deze song van afkomstig is - heeft een trackduur van 4:52, als ik Discogs mag geloven. Zeven seconden verschil, dat is eigenlijk best opmerkelijk. Ik heb in de gauwigheid nog even drie andere cd's in de speler gedaan om te kijken welke trackduur voor 'Just Like A Woman' wordt gegeven: 4:50 (Blonde On Blonde uit de albumbox), 4:56 (Blonde On Blonde gouden cd) en 4:54 (Greatest Hits MFSL gouden cd).
En toch heb ik niks bijzonders gehoord aan 'Just Like A Woman' op CBS Records Compact Disc Demonstration. Nog maar eens luisteren, maar eerst...
Eerst de laatste aankoop van de kringloopwinkel. Een album van Nina Simone met onder andere haar versie van 'Just Like A Woman' Ja, die kende ik al. Vaak gehoord, maar waarom is het me niet eerder opgevallen dat Simone de song  begint met het refrein en niet met 'Nobody feels any pain', zoals Dylan doet?


aantekening #8449

In 1994, ter gelegenheid van de dichters vijftigste verjaardag, verscheen de baksteendikke verzamelbundel Renaissance van Jules Deelder. Het moet in deze bundel zijn geweest dat ik voor het eerst het gedicht 'St. Ives' uit Deelders debuut Gloria Satoria las. Toen deed het gedicht mij denken aan Bob Dylans 'Mr. Tambourine Man' en nu ik het weer lees, bijna dertig jaar later, bekruipt mij wederom dat gevoel.
De combinatie Jules Deelder & Bob Dylan lijkt niet te passen. Deelder was immers een compromisloze jazzliefhebber. Er is een maar, die maar is te vinden in de tijd dat Jules Deelder in Londen woonde. Daar, in de zomer van 1966 schreef hij het gedicht 'Bright Lights Big City' en in dit gedicht verwijst Deelder naar songs van The Beatles en songs van Bob Dylans albums Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited. Ik hoef geen Dylanliefhebber te vertellen dat op die eerste van die twee Dylanalbums 'Mr. Tambourine Man' staat.
Goed, Deelders 'St. Ives' en Dylans 'Mr. Tambourine Man', of liever, de laatste vier regels van het laatste couplet van die song:

Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free
Silhouetted by the sea, circled by the circus sands
With all memory and fate driven deep beneath the waves
Let me forget about today until tomorrow

Leg dat naast Deelders gedicht 'St. Ives', dat begint zo:

de cliff waarop we zaten honderd meter
boven de branding de koning te rijk
toen ik me niet meer durfde bewegen
uit angst voor het schuim en de scherpe
stenen beneden en casper zich plotseling
oprichtte en danste
roekeloos
z'n rode haar knetterend in het late
licht van de middagzon

een eeuwigheid - hoe lang was het?
2, 3 seconden? - stond hij met
één been boven de afgrond 
de zon onzichtbaar achter hem
slechts de stralen als een aureool
rond z'n hoofd

Is het toeval of dacht de jonge Jules Deelder aan Bob Dylans 'Mr. Tambourine Man' toen hij zijn vriend Casper van den Berg daar op de rand van de cliff zag dansen alsof er geen morgen is? 

~ * ~ * ~

Zijn dromen literatuur? Samenstellers Guido Almansi en Claude Beguin dachten in ieder geval van wel toen zij in 1986 Theatre Of Sleep; An Anthology Of Literary Dreams publiceerden. In dit boek vindt de lezer literaire dromen van onder andere Bertold Brecht, Fjodor Dostojevski, Gustave Flaubert, Jean Genet, Peter Handke, Jack Kerouac, Marcel Proust, Kurt Vunnegot en.... Bob Dylan.
Dylans bijdrage - 'Bob Dylan's 115th Dream' - is de enige songtekst in deze bloemlezing. Almansi en Beguin wisten dertig jaar voor de Nobelprijscommissie al dat Dylans songteksten literatuur zijn.
Is dat  belangrijk? Eigenlijk niet. De kwaliteit van Dylans songteksten verandert niet door de wetenschap dat ze literair zijn.

~ * ~ * ~

Gevonden door 'mevrouw Tom': 'De leraar Engels is zo iemand, een Bob Dylan-type: piekerige lange haren en een bril met kleine, ronde glaasjes, zwarte kleding. De man houdt van jazzmuziek en ziet het als zijn taak om behalve Engels ook jazz naar de polder te brengen, want hij begint er al zijn lessen mee.' [1]

Kijk eens in de spiegel en wees eens eerlijk: ben jij 'een Bob Dylan-type'? Antwoorden op een briefkaart naar het bekende adres.


[1] overgenomen uit: De ent van Jannie Regnerus (Uitgeverij Van Oorschot, tweede druk, 2020)

Dylan kort #3734

Jochen Markhorst heeft wederom een boek aan zijn inmiddels zeer omvangrijke Dylan-oeuvre toegevoegd. Dit keer richt Markhorst zijn aandacht op Nashville Skyline. Zoals inmiddels gebruikelijk is het boek verschenen in het Nederlandse, Engels en Duits, als paperback en kindle. Nashville Skyline; Bob Dylans andere soort van muziek van Jochen Markhorst is te koop via Amazon.

Video: Bob & Bas over Bob Dylan in de 70s, zie hier.

Het verhaal van Make You Feel My Love

 

Fragments, Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997) #5

Na het bespreken van de verschillende versies van de Time Out Of Mind-songs op Fragments, ga ik in dit vijfde deel in op de outtakes van de sessies voor Time Out Of Mind. Een groot aantal van die outtakes werd in 2008 uitgebracht op Tell Tale Signs, het achtste deel van The Bootleg Series. Deze opnamen zijn ook op cd 5 van de luxe editie van Fragments te vinden. In de aanloop naar het verschijnen Fragments was er hier en daar wat gemopper te horen over die vijfde cd: waarom betalen voor een hele cd met muziek die al eerder uitgebracht is? Als Sony daadwerkelijk de kosten voor die vijfde cd heeft doorberekend aan de klant, dan is dat misser, maar mocht deze vijfde cd daadwerkelijk een bonus disc zijn – zoals aangekondigd – en dus een schijf waar niet voor betaald wordt door de klant, dan is dit een uitstekende service van Sony.

Mississippi

1. “Love And Theft”

2. Fragments versie 1 11/01/1997

3. Fragments versie 2 11/01/1997

4. Tell Tale Signs versie 1 9/1996

5. Tell Tale Signs versie 2 17/01/1997

6. Tell Tale Signs versie 3 17/01/1997

7. 15/11/2001 live

Van de zeven versies van ‘Mississippi’ die inmiddels officieel uitgebracht zijn, zijn er zes op Fragments te vinden. Alleen de “Love And Theft”-versie is niet te vinden op het zeventiende deel van The Bootleg Series. De drie versies van ‘Mississippi’ die eerder op Tell Tale Signs verschenen staan in een wat rare volgorde op de vijfde schijf van Fragments: het begint met versie 1, waarna versie 3 volgt en daarna pas versie 2. Vreemd.

Tekstueel wijken de twee nieuw verschenen versies van ‘Mississippi’ niet echt af van de “Love And Theft”-versie. Muzikaal zijn beide nieuw verschenen versies van ‘Mississippi’ aardig, stevig met de gehele band. Wat opvalt is dat versie 2 bijna een minuut korter is dan versie 1. De eerste van de twee begint met een fade in. Wat heeft daarvoor plaats gevonden in de studio, wat houden de samenstellers van Fragments voor ons verborgen?

Hoe goed ‘Mississippi’ is, het blijft een goede keuze om deze song niet op Time Out Of Mind te zetten.

‘Mississippi’ is de enige van de TOOM-outtakes waarvan ook een concertversie op Fragments te vinden is. Het is zeker niet de beste live-versie van deze song.


Dreamin’ Of You

1. Fragments 10/01/1996

2. Tell Tale Signs 10/01/1996

3. Single edit van Tell Tale Signs-versie

Het is opmerkelijk dat beide versies van ‘Dreamin’ Of You’ die nu officieel zijn uitgebracht op dezelfde dag zijn opgenomen, vooral omdat de twee versies nogal verschillen van elkaar. De Fragments-versie duurt zo’n twee minuten langer dan de Tell Tale Signs-versie. Dat zit deels in een langere tekst. Het eerste couplet van de Fragments-versie is nieuw. In dit couplet zijn – net als verderop in de song – enkele regels te vinden die later een plek kregen is ‘Standing In The Doorway’. Het tweede couplet komt deels overeen met de Tell Tale Signs-versie. Voor de rest van de song zijn de songteksten van de twee versies van ‘Dreamin’ Of You’ nagenoeg identiek. De door piano gedreven muziek van de Fragments-versie is nogal anders dan de stevige muziek van de TTS-versie. 

De nieuw uitgebrachte versie past naar mijn smaak muzikaal beter bij Time Out Of Mind dan de Tell Tale Signs-versie.


Red River Shore 

1. Fragments versie 1 26/09/1996

2. Fragments versie 2 19/01/1997

3. Tell Tale Signs versie 1 19/01/1997

4. Tell Tale Signs versie 2 08/01/1997

Wie de vier versies van ‘Red River Shore’ in chronologische volgorde wil horen, moet even goed kijken. De eerste opgenomen versie is de laatste op Fragments waarna versie 2 van Tell Tale Signs volgt.

Die eerst opgenomen versie, de eerste op Fragments komt niet uit de verf. Dylan lijkt niet echt goed in de song te kunnen kruipen. De tweede versie op Fragments, die van 19 januari '97, spreekt mij veel meer aan. Deze versie lijkt sterk op een van de versies op TTS. Van de vier versies van ‘Red River Shore’ verdient deze tweede versie op Fragments mijn voorkeur. Deze versie had uitstekend op Time Out Of Mind gepast. Muzikaal sterk, maar het is vooral Dylan-de-zanger die hier de song draagt. 


Marchin’ To The City

1. Fragments 05/01/1997

2. Tell Tale Signs versie 1 05/01/1997

3. Tell Tale Signs versie 2 06/01/1997

In 2008 bracht Tell Tale Signs ons al twee sterk uiteenlopende versies van ‘Marchin’ To The City’, de een nog heerlijker dan de ander. De net op Fragments verschenen versie is op dezelfde dag opgenomen als de eerste TTS-versie, maar is bijna 2 minuten korter. Logischerwijze bevat deze Fragments-versie dan ook een stuk minder tekst dan de eerste TTS-versie, met ergens in het tweede deel van de song enkele unieke regels tekst.

De muziek laat zich misschien het best omschrijven als in ‘wandeltempo’ met een belangrijke rol voor het orgel. ‘Marchin’ To The City’ was een van de aangename verrassingen op Tell Tale Signs, dat geldt nu ook voor Fragments


The Water Is Wide

Wat is het, een inzingertje om de schuifjes in de controlekamer goed te zetten? Een song om de stembanden op te warmen? Een serieuze kandidaat voor Time Out Of Mind? Dat laatste lijkt mij onwaarschijnlijk.

Het is de enige niet door Bob Dylan geschreven song op Fragments.

Na het beluisteren van Fragments van voor naar achter, was dit het eerste dat ik aan ‘mevrouw Tom’ liet horen. Aan het einde van de song zei ze alleen: ‘mooi’. Spijker op de kop, ik heb daar niks aan toe te voegen.


Dylan kort #3733

Fragments komt binnenkort ook in een Blu-Ray Audio en Dolby Atmost Mix uit, zie hier. [met dank aan Johan]

Mania 394, de papieren editie - met aandacht voor Fragments - kan inmiddels in de bekende platenzaken gratis meegenomen worden.

Podcast: Leo Blokhuis over Fragments, luister hier.

Gerard van Dongen over Time Out Of Mind, zie hier.


Dylan kort #3732

Marc Didden over Fragments [Humo], zie hier.

Mania 394 over Fragments, papieren versie (waarschijnlijk) nog niet in de winkels, maar al wel online te lezen, zie hier.

Is de Mojo met Dylan op de cover + Dylan-cd al in Nederland in een winkel gespot? Ik heb 'm nog niet gezien, maar indien jij 'm al wel bent tegengekomen, dan hoor ik dat graag.

update: Ik heb begrepen dat de Mojo inmiddels in Nederland te koop is. [met dank aan Johan en René]

Tributes & coverbandjes:

The Bob Who? in Kortrijk, zie hier.

60s Dylan in Zwiep, zie hier.

[Ook interessant, niet over Dylan, wel over tributes en coverbandjes, zie hier]

Verzamelaarsverwarring: Gisteren zag ik een foto van de hoes van de elpee Top 40 60s. Op de voorzijde van de hoes van de elpee staan een aantal singlehoesjes afgebeeld, waaronder de hoes van de Nederlandse editie van 'Rainy Day Women #12 & 35' van Bob Dylan. Logischerwijze staat dit nummer dan ook op dit album, maar de bol-advertentie geeft geen tracklist (zie hier) en dus zocht ik verder. Om het 'makkelijk' te maken is er - zo ontdekte ik - ook een boxje met vijf cd's, ook in een hoes met daarop singlehoesjes, maar dan net even anders. De titel: Top 40 Hitdossier 60's. Op deze boxset twee songs van Dylan: 'Rainy Day Women #12 & 35' wederom, en 'I Threw It All Away', zie hier. In een geheel andere hoes gestoken, maar met bijna dezelfde titel is de dubbel-cd Top 40 60's Hits met dit keer van Bob Dylan niet 'Rainy Day Women # 12 & 35' of 'I Threw It All Away', maar 'Like A Rolling Stone', zie hier.


Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #199

 


tournee 2023


Bob Dylan en band gaan naar Japan voor een aantal concerten. De (eerste) data van deze tournee:

6 april Osaka

7 april Osaka

8 april Osaka

11 april Tokyo

12 april Tokyo

14 april Tokyo

15 april Tokyo

16 april Tokyo

18 april Nagoya

19 april Nagoya

20 april Nagoya

Er zullen - zo leert de ervaring - in de komende tijd ongetwijfeld nog concerten toegevoegd worden, bijvoorbeeld in Australië en / of Nieuw-Zeeland.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #198

 


De film You People, te zien op Netflix.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #197

 


Simon stuurde mij bovenstaande foto en schreef: 'Waarom koop ik een elpee met bijna honderd jaar oude opnames van Blind Lemon Jefferson? 

Omdat ik van oude blues hou en vanwege de tekst op de hoes.'

[met dank aan Simon]

Fragments, Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997) #4

In deze vierde aflevering van deze serie over Fragments komen de laatste vier songs van Time Out Of Mind aan bod waarbij met name de outtakes van ‘Can’t Wait’ erg interessant zijn.

Cold Irons Bound

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind

3. Fragments 09/01/1997

4. 20/12/1997 live

5. 09/05/2000 live

6. 18/06/2002 Masked And Anonymous OST

7. 11/06/2004 live Tell Tale Signs


De outtake van ‘Cold Irons Bound’ op Fragments ligt muzikaal dicht bij de Time Out Of Mind-versie. De tekst wijkt hier en daar iets af van de bekende versie, zoals bijvoorbeeld in het zevende couplet. Deze outtake voegt weinig toe aan wat we al kenden van deze song.

Dit geldt ook voor beide concertversies van ‘Cold Irons Bound’ die op Fragments te vinden zijn, waarbij de op derde cd te vinden versie van mei 2000 net een tikje avontuurlijker klinkt dan de inmiddels van Tell Tale Signs bekende versie op disc 5 van Fragments.


Make You Feel My Love

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind

3. Fragments 05/01/1997

4. 21/05/1998 live o.a. ‘Things Have Changed’-single

5. 03/02/1999 live online

‘Make You Feel My Love’ is het minst favoriete nummer van Time Out Of Mind van menig Dylanliefhebber, maar door vele artiesten (commercieel) succesvol op de plaat gezet, zoals Adele, Garth Brooks en Billy Joel. Ook hebben enkele muzikanten een Nederlandstalige versie op de plaat gezet, zoals Huub van der Lubbe. 

Opvallend is dat in het boekwerk van Fragments staat dat de outtake op disc 3 de eerste take is van ‘Make You Feel My Love’. In de tracklists in het boek van Fragments wordt van geen andere song het take-nummer gegeven. De outtake wijkt niet sterk af van de Time Out Of Mind-versie. Opvallend is het geklets en het applaus aan het eind van de opname dat de samenstellers van Fragments hebben laten staan.

De concertversie van ‘Make You Feel My Love’ op disc 3 is de van verschillende eerdere uitgaven bekende versie.


Can’t Wait

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind

3. Fragments versie 1 21/01/1997

4. Fragments versie 2 14/01/1997

5. Tell Tale Signs versie 1 01/10/1996

6. Tell Tale Signs versie 2 05/01/1997

7. 20/12/1997 live

8. 06/02/1999 live

9. 19/05/2000 live

Even de stoel aanschuiven. Op de vijf cd’s van Fragments zijn in totaal zeven (!) versies van ‘Can’t Wait’ te vinden. De eerste is natuurlijk de 2022-mix, die laat ik hier even voor wat 'ie is. Dan blijven er vier studio-opnamen en twee concertversies over. Twee van de vier studio-opnamen zijn eerder op Tell Tale Signs uitgebracht en op Fragments te vinden op disc 5. Wie de vier outtakes van ‘Can’t Wait’ in chronologische volgorde wil beluisteren, moet eerst naar de twee Tell Tale Signs-versie luisteren, daarna naar versie 2 en versie 1 van Fragments.

‘Can’t Wait’ is de enige Time Out Of Mind-song waarvan eerder een outtake is uitgebracht.

Geen van de vier outtake-versies van ‘Can’t Wait’ heeft dezelfde tekst als de Time Out Of Mind-versie. Natuurlijk zijn er wel overeenkomsten in de tekst, maar de verschillen zijn dusdanig groot dat we rustig van meerdere songs kunnen spreken. Ook onderling verschillen de vier outtakes tekstueel sterk. De versies van 5 januari en 14 januari liggen tekstueel het dicht bij elkaar.

Alle vier de versies bevatten achtereenvolgens drie coupletten, een bridge en afsluitend een vierde couplet. De kortste outtake-versie (Fragments 1) duurt nog geen 5 minuten, de langste (Tell Tale Signs 2) bijna zeven en een halve minuut.

Fragments versie 2 is een week eerder opgenomen dan versie 1. Vandaar dat ik eerst kort wat zeg over versie 2, daarna over versie 1.

Fragments versie 2 heeft een heerlijke groove. Het swingt. De enthousiaste ‘Yeah!’ tijdens het intro van de song zegt genoeg. Heerlijke versie. Ik ben inmiddels verslingerd aan deze take. Het ‘Okay, let’s listen to it’ aan het eind van de opname past op de een of andere manier perfect bij het gehoorde. 

Fragments versie 1 van 21 januari begint ingetogen, maar al snel maken drums en bas er een stevige song van. Bob Dylan zingt dit van onder uit zijn tenen. Het is met name deze zang die deze versie redt.

De concertopname uit 1999 heeft een aangenaam stuwend ritme. Meer en meer valt op hoe goed Dylan deze song kan zingen, zowel in de studio als tijdens concerten. De tweede live versie uit 2000 is een compleet andere song dan de eerste. Veel meer ingetogen. Het stuwende ritme heeft plaats gemaakt voor een spaarzame muzikale begeleiding in de coupletten. Bij de stokregel, de bridge en het outtro wordt er (muzikaal) iets meer gas gegeven waardoor de opgebouwde spanning voor even verdwijnt.

Op papier lijkt zeven verschillende versies van één song op een boxset mogelijk wat overdreven, maar luisterend naar al die versies achter elkaar is er eerder sprake van zeven verschillende songs dan van zeven versies van een en dezelfde song. Goede keuze van de samenstellers van Fragments om zoveel ruimte in te ruimen voor 'Can't Wait'.


Highlands

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind

3. Fragments 16/01/1997

4. 27/07/1999 live online

5. 16/03/2000 live

6. 24/03/2001 live


De kracht van ‘Highlands’ als afsluiter van Time Out Of Mind is dat uit-de-losse-pols-gevoel dat de song heeft. Een song met een knipoog aan het eind van een album met een aantal zware songs. De outtake van ‘Highlands’ – de laatste song van de 2 cd’s met niet eerder uitgebrachte outtakes op Fragments – laat horen dat de song helemaal niet zo spontaan in de studio al spelende ontstaan is als de song op Time Out Of Mind doet vermoeden. De outtake bevat twee coupletten minder dan de TOOM-versie, de tekst is grotendeels identiek aan de bekende versie. Alleen in het gesprek met de serveerster in Boston zijn er wat (kleine) verschillen in de tekst tussen deze en de bekende versie te vinden.

Stel je eens voor: je staat op een podium, paar duizend man voor je neus en je wordt geacht ‘Highlands’ te zingen, uit het hoofd. Volgens de website Olof’s Files speelde Bob Dylan de song negen keer live. Opnamen van drie van de negen zijn officieel uitgebracht, waaronder een opname van 24 maart 2001 op Fragments. Prima versie, niet sterk afwijkend van de Time Out Of Mind-versie. Het is zo’n opname waarvan je denkt: ‘dat moet wat geweest zijn, als je er bij was', maar op cd komt het toch wat minder over.

In de volgende aflevering de songs die niet op Time Out Of Mind terecht kwamen, zoals ‘Marching To The City’ en ‘Mississippi’.


Dylan kort #3731

Jan Vollaard over Fragments op de website van NRC, zie hier.

Herman Veenhof over Fragments op de website van Nederlands Dagblad, zie hier. [achter betaalmuur]

Marnix de Boer over Fragments op de weblog Bob Dylan door de ogen van een jongen..., zie hier.

Rolling Stone: 'Bob Dylan’s Bootleg Series Is "Definitely Winding Down"', zie hier.

Frank Bond schreef in 2008 masterscriptie over Bob Dylan, zie hier.

Stef Kamil Carlens & The Gates Of Eden play Bob Dylan: Eerst was er het concert in 2021 ter gelegenheid van Bob Dylans tachtigste verjaardag, vervolgens was er een tournee - een tournee die in maart weer verder gaat - en vanaf 24 februari is er het album Stef Kamil Carlens & The Gates Of Eden play Bob Dylan, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #196


Boeken kopen is een sneeuwbaleffect. Ik koop een boek, blader het door, lees het en vervolgens zorgt het enthousiasme over dat boek er voor dat er twee, drie andere boeken op de verlanglijst komen te staan. Dat sneeuwbaleffect zorgde voor de aanschaf van het boek waar bovenstaand kunstwerk met foto van een jonge Bob Dylan in te vinden is. 

Laat ik beginnen bij het begin, aanstaande zondag twee weken geleden bezochten 'mevrouw Tom', zoon- en dochterlief (inclusief aanhang), en ik museum No Hero in Delden. Een klein, maar niet onaardig museum. Hoewel er geen werk van de man in het museum hing, werd in de shop het boek Photographs 1961 - 1967 van Dennis Hopper verkocht. Bij het zien van dat boek moest ik denken aan Dennis Hopper: A Keen Eye, een tentoonstelling begin 2001 in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Die tentoonstelling maakte toen indruk op mij en hoewel ik de catalogus van die tentoonstelling nog steeds heb, kon ik het niet laten om ook Photographs 1961 - 1967 aan te schaffen.

Eenmaal thuis, bladerend in Photographs 1961 - 1967 zag ik in de bibliografie een boek dat ik ook heb, de catalogus van een tentoonstelling in het Whitney Mueum waar ik niet geweest ben: Beat Culture And The New America 1950 - 1965 en inderdaad, in dat boek staan enkele foto's van Dennis Hopper, zag ik bij het doorbladeren. Maar meer dan de foto's van Hopper, was ik onder de indruk van enkele werken van Wallace Berman zoals Papa's Got A Brand New Bag uit 1964 en de verschillende door Berman voorkanten van het literaire tijdschrift Semina bij de hernieuwde kennismaking met Beat Culture And The New America 1950 - 1965.

Zonder echt op zoek te zijn naar meer Wallace Berman, vond ik een week later in een boekwinkel tegen de Duitse grens Looking For Mushrooms; Beat Poets, Hippies, Funk, Minimal Art; San Francisco 1955 - 68, wederom een catalogus, dit keer van een tentoonstelling in Museum Ludwig in Keulen. Ook in dit boek weer enkele werken van Berman, waaronder Untitled (Lenny Buce), een collage eerder gepubliceerd in Semina 8. 

Ik merkte dat ik steeds weer die catalogus pakte en bladerde naar de werken van Berman. Ik wilde meer. Ergens een bericht op internet vertelde mij dat Wallace Berman slechts een keer een solotentoonstelling heeft gehad, in 1992 in Amsterdam en dat er van die tentoonstelling een catalogus is: Support the Revolution. Mocht je in Engeland of Amerika wonen, dan is dat een duur boek, zo leren de webwinkels, maar in Nederland niet. Voor de prijs van twee broden kocht ik het (en gezien het overzicht achterin het boek heeft Berman vaker een solotentoonstelling gehad, maar dit terzijde).

Nog een tweede terzijde: met dank aan Support the Revolution weet ik nu dat Wallace Berman - net als Bob Dylan - is afgebeeld op de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

Ik ben er bijna. Mijn enthousiasme voor de werken van Berman zorgden er voor dat ik verder ging zoeken en tijdens dat zoeken zag ik afbeeldingen van het boek Semina Culture; Wallace Berman & His Circle en die afbeeldingen deden mij verlangen naar dat boek. Wat bleek? Een overbekende internetwinkel had het boek in de uitverkoop gedaan & dus werd het me een uurtje geleden overhandigd door de vriendelijke bezorger van DHL. Bladerend door dat boek, stuitte ik op het werk met Bob Dylan. Het staat op bladzijde 24. Het is een poster, in 1965 gedrukt in een oplage van 150 stuks. De door Berman gebruikte foto van Bob Dylan is in 2018 ook gebruikt door het label RoxVox voor het album Live NYC 1963 van Bob Dylan.

Is dit belangrijk? Zeker niet. Maar aangenaam is het wel, zo tussen de boeken.

Fragments, Time Out Of Mind Sessions (1996 - 1997) #3

Een volgende serie songs van Time Out Of Mind kort besproken. Voor informatie over het hoe en wat, zie deel 2 van deze serie.


Tryin’ To Get To Heaven

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind-versie

3. Fragments versie 1 18/01/1997

4. Fragments versie 2 12/01/1997

5. 07/04/1999 live online

6. 20/09/2000 live

7. 05/10/2000 live Tell Tale Signs

8. 04/04/2004 live online


Aangezien versie 2 eerder is opgenomen dan versie 1, luister ik in die volgorde: eerste versie 2, dan versie 1. Deze versie 2 ligt al behoorlijk dicht bij de uiteindelijke Time Out Of Mind-versie. Opvallend is dat Bob Dylan in alle drie de studioversies in het derde couplet zingt: ‘When you think you’ve lost everything you find out you can lose a little more’ terwijl er in de songtekst zoals afgedrukt in Lyrics 1962 – 2001 toch echt wat anders staat. Hetzelfde geldt voor het laatste couplet. Zou er een versie van ‘Tryin’ To Get To Heaven’ bestaan waarin Dylan de tekst zoals die in Lyrics staat zingt?

De zes dagen later opgenomen versie 1 lijkt muzikaal minder op de TOOM-versie dan versie 2. Deze versie  is zo’n anderhalve minuut langer dan versie 2 en de TOOM-versie. Al luisterend zou je bijna denken dat de Fragments-samenstellers een fout hebben gemaakt, dat versie 2 later is opgenomen dan versie 1.

Op de bonusdisc bij Fragments staat de sterke concertversie van ‘Tryin’ To Get To Heaven’ van 5 oktober 2000. Disc 3 van de luxe editie van dit zeventiende deel van The Bootleg Series bevat nog een concertversie van zo’n twee weken eerder. Onlangs heb ik al eens over deze concertversie geschreven en nu ik ‘m weer hoor, blijf ik bij mijn oordeel: werkelijk schitterend. Een van de hoogtepunten van Fragments.

‘Till I Fell In Love With You

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix van Time Out Of Mind-versie

3. Fragments versie 1 03/10/1996

4. Fragments versie 2 16/01/1997

5. Fragments versie 3 16/01/1997

6. 16/12/1997 live online

7. 05/04/1998 live

Een van de grote verrassingen van Fragments zijn de drie studioversies van ‘’Till I Fell In Love With You’. Met dank aan deze outtakes, heb ik opnieuw waardering voor deze song gekregen.

Versie 1 is van oktober 1996. Muzikaal drijft de song op het orgel. Heerlijk stuwend ritme. Een korte versie van nog geen 3 minuten, slechts 3 coupletten. Maar let op: 3 unieke coupletten, met uitzondering van de stockregel ‘I don’t know what I’m gonna do I was all right ‘til I fell in love with you’ is er geen zinsnede in deze eerste versie te vinden die ook in de Time Out Of Mind-versie te horen is.

Versie 2 van 16 januari 1997 is compleet anders. De muziek is wederom stuwend, maar veel minder door het orgel gedreven. De tekst lijkt al aardig op de uiteindelijke versie, met uitzondering van het derde en vierde couplet. Deze wijken deels af. Opvallend is daarbij dat Dylan in het derde couplet een regel zingt die later in licht gewijzigde vorm een plek in ‘Not Dark Yet’ krijgt: ‘…. Looking in anyones eyes’. Vijf coupletten in iets minder dan vier minuten.

Versie 3 is op dezelfde dag opgenomen als versie 2. Muzikaal ligt deze versie dicht bij de Time Out Of Mind-versie. Met iets meer dan 6 minuten is dit de langste van de drie outtake-versies. Wat deze versie vooral interessant maakt, is Dylans zang, hij is hoorbaar zoekende naar de juiste zanglijn om de woorden kracht bij te zetten, op een aangename manier. Daarnaast wijken de coupletten 3 en 4 sterk af van de Time Out Of Mind-versie waarbij in couplet 4 een regel te horen is die in ‘Marchin’ To The City’ te vinden is: ‘Sorrow and pity make the earth and the sky’.

Alle drie de outtakes die op Fragments te vinden zijn bevatten flink wat tekstvarianten zowel ten opzichte van de Time Out Of Mind-versie als ten opzichte van elkaar.

De concertversie op de derde cd van Fragments is een stevige versie die niet kan tippen aan de drie studio-outtakes.

Not Dark Yet

1. Time Out Of Mind-versie

2. Time Out Of Mind-versie single edit (bij mijn weten nooit op single verschenen, wel in de videoclip gebruikt en op de verzamel-cd His Ultimate Top 40 Collection)

3. 2022-mix van Time Out Of Mind-versie

4. Fragments versie 1 11/01/1997

5. Fragments versie 2 18/01/1997

6. 20/09/2000 live


‘Not Dark Yet’ is zo’n song waarvan je denkt na het horen van de Time Out Of Mind-versie dat het niet beter kan. Zelfs even goed is niet mogelijk. En dan verschijnt het zeventiende deel van The Bootleg Series en blijken zaken die onmogelijk leken toch mogelijk te zijn.

Ik heb in deze stukken nog weinig gezegd over de individuele songs op de 2022-mix, maar voor ‘Not Dark Yet’ maak ik een uitzondering: wat is deze nieuwe mix van deze song een openbaring! Opeens is de toch al sterke song nog sterker, opener.

Versie 1 van ‘Not Dark Yet’ heeft een aangenaam, wat stuwend ritme. Met iets meer dan zeven minuten speeltijd is het een lange versie. En wat zingt Dylan sterk.

Als het om de tekst gaat, is deze versie zeker ook een verrassing. De song begint hetzelfde als de Time Out Of Mind-versie, maar vanaf vlak na het begin van het tweede couplet tot het eind blijkt de tekst van deze versie compleet anders te zijn dan de bekende versie. Deze afwijkende tekst – en dat is misschien wel het meest verbluffende – doet niet onder voor de bekende versie. Een staalkaart van Dylan-de-tekstdichter.

Een van de hoogtepunten van Fragments.

Versie 2 is van een week later, begint met alleen gitaar. Muzikaal ligt deze versie veel dichter bij de Time Out Of Mind-versie dan versie 1. De tekst is, op kleine details na, identiek aan de TOOM-versie, dit doet vermoeden dat versie 2 is opgenomen vlak voor de uiteindelijke versie werd vastgelegd.

Op 27 september 2000 zag en hoorde ik Bob Dylan een concert geven in Rotterdam. Toen hij ‘Not Dark Yet’ speelde, verdween de zaal om mij heen. Het is een van de momenten uit mijn concertverleden die ik koester. De concertversie op Fragments is van een week eerder en natuurlijk is de beleving anders bij het thuis beluisteren dan wanneer je in een concertzaal zit. Dat neemt niet weg dat ook deze liveversie - zittende in de luie stoel thuis - hard binnenkomt. Samen met ‘Tryin’ To Get to Heaven’ een van de hoogtepunten van de concertopnamen op Fragments.

Tot zover dit derde deel, volgende keer de laatste vier songs van Time Out Of Mind.



Afbeelding: waarschijnlijk de kortste recensie van Fragments; Daily Express, 27 januari 2023 

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #195

 


Bovenstaande pagina is afkomstig uit Shindig! issue 136 (februari 2023). In Shindig! ligt de focus op de muziek uit de jaren zestig en zeventig. Opvallend genoeg wordt er zelden tot nooit aandacht aan Bob Dylans muziek geschonken in dit blad.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #194

 

Eind jaren zestig verschenen er op verschillende plekken advertenties voor het tijdschrift Avant-Garde. In deze advertenties stond geen opsomming van wat in Avant-Garde staat, maar een lijst van onderwerpen die mogelijk in de toekomst in het tijdschrift voorbij zullen komen. Meerdere malen ben ik in zo'n advertentie het volgende item tegengekomen: 'Bob Dylan's Suppressed - and Pithiest - Song Lyrics'. Nou is de grote vraag of er tijdens het korte bestaan van Avant-Garde ooit een artikel over Bob Dylan en zijn 'Suppressed - and Pithiest - Song Lyrics' is verschenen.

Antwoorden op een briefkaart naar het bekende adres.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #193

 


Bovenstaande afbeelding is te vinden in het boekwerkje van de cd Van A tot Z van Freek de Jonge. De eerste paar regels van de ernaast afgedrukte songtekst:

We zongen lang geleden 
Van veranderende tijden
Maar wat er ook veranderde 
Niet het immense lijden

Fragments, Time Out Mind Sessions (1996 - 1997) #2

Meer dan enig eerder deel van The Bootleg Series nodigt Fragments niet uit om de cd’s een voor een van begin tot eind te beluisteren. Ik merk dat ik al luisterend veel met schijfjes aan het wisselen ben, een nummer van het ene schijfje luisteren roept de behoefte op om vervolgens naar een andere versie van diezelfde song op een andere schijf te luisteren en te vergelijken. Vergelijken niet om te bepalen welke beter is, maar om dieper in de muziek te kunnen kruipen. Het is een manier van luisteren die mij goed bevalt. Sommige opnamen op Fragments heb ik inmiddels vier, vijf of zes keer gehoord, andere songs nog helemaal niet. Ik merk dat bij dat heen en weer hippen van opname naar opname de nadruk toch vooral ligt op de twee cd’s met niet eerder uitgebrachte outtakes. Voor mij zijn deze tweede en derde cd de grote verrassing van Fragments en de voornaamste reden om iedereen aan te raden de luxe editie van dit zeventiende deel van The Bootleg Series aan te schaffen. Luisteren naar Fragments laat opnieuw horen hoe ongehoord sterk de composities op Time Out Of Mind zijn. 

Voor de komende delen van mijn bespreking van het nieuwste deel van The Bootleg Series neem ik Time Out Of Mind als uitgangspunt. Ik bespreek kort de verschillende versies van de elf songs die in 1997 op dit album verschenen, steeds beginnend met een overzicht van de officieel uitgebracht versies van bewuste song waarbij de opnamen die op Fragments te vinden zijn vet gedrukt worden. Vervolgens komen de vier outtakes van de sessies voor Time Out Of Mind aan bod. Bij de bespreking van de outtakes neem ik ook de verrassende opener van de tweede cd van Fragments mee: ‘The Water Is Wade’. Wie zegt dat Bob Dylan niet kan zingen, zou opgesloten moeten worden in een donkere kamer met op de geluidsinstallatie niets anders dan deze opname.

Love Sick

1. Time Out Of Mind albumversie

2. Radio edit van Time Out Of Mind-versie

3. Victoria Secrets promo-mix van Time Out Of Mind-versie

4. 2022 mix van Time Out Of Mind-versie 

5. Fragments versie 1 14/01/1997

6. Fragments versie 2 14/01/1997

7. Fragments versie 2 14/01/1997 video edit

8. 25/02/1998 Grammy-editie

9. 24/06/1998 live 

10. 06/02/1999 live website

11. 26/07/1999 live bonus Tell Tale Signs

Het is opmerkelijk hoeveel verschillende versies van Time Out Of Mind-opener 'Love Sick' zijn uitgebracht. Ik kom bij een vlugge telling tot elf!

De twee studioversies van ‘Love Sick’ die nu op Fragments zijn verschenen zijn op dezelfde dag opgenomen. De eerste versie is ook te vinden op de 2 cd versie van Fragments. De eerste versie ‘ademt’ wat meer dan de Time Out Of Mind-versie. Hoewel deze versie muzikaal al sterk lijkt op de versie op TOOM, is er wat meer ruimte in de muziek dan op de albumversie. Hier en daar wijkt de tekst iets af van de uiteindelijke versie. Het gaat om hier een daar een paar woorden – zoals de laatste regel van het eerste couplet – maar niet veel. 

De tweede versie van ‘Love Sick’ is met name in het begin muzikaal nog opener dan de eerste versie. Let vooral ook even op de spaarzame, maar o zo effectieve basgitaar. Schitterend dit. Deze tweede versie heeft een couplet dat niet te vinden is in de Time Out Mind-versie of de eerste outtake-versie. Dat couplet begint met: ‘Below me desolation in every direction’. Voor de video van deze opname is het instrumentale stuk op tweederde van de song verwijderd.

De live-opname van ‘Love Sick’ op de vierde cd van Fragments valt mij wat tegen. Er zijn betere live-opnamen van deze song en ook de geluidskwaliteit laat wat te wensen over.

Dirt Road Blues

1. Time Out Mind albumversie

2. 2022- mix 

3. Fragments versie 1 12/01/1997

4. Fragments versie 2 20/01/1997

De korte recht-toe-recht-aan song ‘Dirt Road Blues’ blijkt voor het de Time Out Of Mind-versie werd een heerlijk schuddend vehikel voor Dylan-de-zanger te zijn geweest die in de eerste versie muzikaal niet alleen een stuk spannender is dan de uiteindelijke versie, maar ook nog eens zo’n twee minuten langer duurt dan de uiteindelijke versie. Van de vijf coupletten van de uiteindelijke versie, bevatten de laatste twee flink wat andere tekst in deze vroege versie. Daarnaast bevat deze versie een flink aantal coupletten die Time Out Of Mind nooit gehaald hebben. Deze eerste outtake-versie is ook te vinden op de 2 cd-versie van Fragments.

De tweede outtake-versie heeft een iets hoger tempo dan de eerste versie. Deze versie heeft een afwijkend vierde couplet in vergelijking met de TOOM-versie.

Er staat geen live-versie van ‘Dirt Road Blues’ op Fragments. Bob Dylan speelde de song slechts een keer na het opnemen van Time Out Of Mind: op 16 juli 2002 tijdens het gefilmde concert voor Masked and Anonymous, dus nooit tijdens een regulier concert.

Standing In The Doorway

1. Time Out Of Mind albumversie

2. Radio-edit van Time Out Of Mind-versie

3. 2022-mix

4. Fragments versie 1 13/01/1997

5. Fragments versie 2 13/01/1997

6. 06/10/2000 live

7. 06/03/2001 live website

Voor beide outtakes geldt dat ze muzikaal al sterk lijken op de Time Out Of Mind-versie. Hier en daar wijkt de tekst iets af van de uiteindelijke Time Out Of Mind-song (‘I know this horse I’m riding could trow me, but it don’t’). Vanaf het tweede couplet komt Dylan-de-zanger los en blijkt dit een erg sterke versie te zijn van ‘Standing In The Doorway’.

Tekstueel wijkt de tweede outtake minder sterk af van de uiteindelijke Time Out Of Mind-versie dan de eerste outtake. Dit is de versie die ook op de 2-cd-versie staat.

Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk ben van de live-versie van ‘Standing In The Doorway’ op de derde cd van Fragments. Opvallend is het erg lange muzikale intro. Dit is een van die opnamen die laten horen dat Bob Dylan anno 2000 een begenadigd live-artiest was.

Million Miles 

1. Time Out Of Mind albumversie

2. 2022-mix

3. 31/01/1998 live

4. 19/02/1999 live

‘Million Miles’ is de grote afwezige op Fragments. Er is geen studio-outtake van deze song op dit zeventiende deel van The Bootleg Series te vinden. Is er geen outtake doordat Dylan de song in één keer op de band zette? Zijn er wel outtakes van ‘Million Miles’, maar bleken deze niet goed genoeg voor gebruik op Fragments? Geen idee.

Er is alleen een concertopname van deze song is op Fragments, een opname van 31 januari 1998, gemaakt niet lang na het verschijnen van Time Out Of Mind. Het staccato-effect in de muziek van ‘Million Miles’ kenmerkt lijkt hier nog wat extra aangezet te zijn.

De volgende keer aandacht voor onder andere ‘’Till I Fell In Love With You’, de enige song waarvan drie outtakes op Fragments te vinden is, en het schitterende ‘Not Dark Yet’ dat met dank aan de 2022-mix en vooral de beide outtakes nog beter tot z’n recht komt dan het al deed op Time Out Of Mind.