Rough And Rowdy Ways-tour

Bob Dylan gaat op tournee. Dat is geen verrassing. Bob Dylan is een rusteloze muzikant die sinds jaar en dag met zijn tourbus de wereld overtrekt. Die touractiviteiten moesten door covid 19 noodgedwongen onderbreken worden. Nu er weer meer mogelijk is, is het niet verrassend dat Bob Dylan de kans aangrijpt om weer op tournee te gaan.

Wat wel opvallend is aan deze aankondiging, is dat het om een wereldwijde tour gaat die in november start en tot 2024 loopt. Niet eerder werd een Dylan-tour over zo'n lange periode aangekondigd. Bovendien heeft de tour een naam gekregen, zo lijkt het: Rough And Rowdy Ways, net als Dylans laatste album. Het wekt ergens de indruk dat deze aankondiging er een is van een nieuw begin, alsof Dylan de mogelijkheid aangrijpt om de tour los te koppelen van de Never Ending Tour-titel. De Never Ending Tour is voorbij, zo lijkt hij te willen zeggen. In november begint de Rough And Rowdy Ways-tour.

vele vragen roept deze aankondiging zeker op: Nieuwe band of niet? Europa, en zo ja: Nederland? Waarom specifiek tot 2024, is dat de tijd die nodig is voor één concertrondje rond de wereld? En dan?

De tour begint met concerten in Amerika in november en december, zie hier.

Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 4: live 1984 & Empire Burlesque-outtakes

"Dylans disco-album", zo heb ik in het verleden Empire Burlesque getypeerd. En hoewel ik denk dat er wel degelijk een kern van waarheid zit in die typering, heeft het mij ook doof gemaakt voor de composities op dat album. De Arthur Baker-sound die Empire Burlesque domineert is niet mijn ding. Springtime In New York onthult dat onder die sound een aantal sterke songs verscholen zitten. Beweren dat wat Springtime In New York doet voor Empire Burlesque hetzelfde is als wat Another Self Portrait deed voor Self Portrait is wat overdreven, maar dit zestiende deel van The Bootleg Series zal zeker bijdragen aan een herwaardering van (de songs op) Empire Burlesque.

Ik ben erg gecharmeerd van de thematische ordening van de cd's in de luxe editie van Springtime: de eerste cd gevuld met oefensessies voor een tour, de tweede met outtakes van Shot Of Love-sessies, de derde en vierde vol Infidels-overblijfsels en de laatste met Empire Burlesque-outtakes aangevuld met twee live-opnamen. Alle schijven van de luxe editie van Springtime In New York hebben een korte speeltijd. Wanneer de samenstellers er niet voor gekozen hadden om de songs thematisch te ordenen, had alles mogelijk op 4 in plaats van 5 cd's gepast. Uitstekend, die thematische indeling, maar waarom dan niet op iedere schijf nog wat meer muziek zodat de ruimte op de cd's volledig benut wordt? Op deze vijfde schijf had bijvoorbeeld nog wat meer van tour 1984 gekund, of misschien opnamen van het volledige optreden in de show van David Letterman. Hoe goed Springtime In New York ook is, er had meer in gezeten zonder dat dat de aard van de release had veranderd of voor veel extra kosten had gezorgd.

01. "Enough Is Enough" (08/07/1984)

Van alle concertopnamen van tour 1984 die er zijn pikken de samenstellers er uitgerekend "Enough Is Enough" uit voor Springtime In New York. Een uitstekende keuze, misschien zelfs de beste keuze wanneer er slechts één song van deze tour gekozen moet worden voor deze release. Niet alleen is "Enough Is Enough" een niet eerder uitgebrachte Dylan-compositie, maar ook muzikaal is het een uitstekende opener van schijf 5. Op het eerste gehoor lijkt de song veel dichter te staan bij de muziek op Infidels en vooral Shot Of Love dan bij Empire Burlesque, maar wat de outtakes van dit laatste album op Springtime vooral laten horen, is de invloed van de rock 'n roll uit Dylans jeugd op de songs zoals hij die schreef voor Empire Burlesque. Songs als "Seeing The Real You At Last", "When The Night Comes Falling From The Sky" en "Straight A's In Love" zijn in hun oorspronkelijke versie - voor Arthur Barker zijn disco-magie over de songs strooide - gedrenkt in de rock 'n roll uit de jaren 50. Dit geldt ook voor "Enough Is Enough". Heerijke opener.

02. "License To Kill" (22/03/1984)

Ter promotie van het album Infidels speelde Bob Dylan onder begeleiding van The Plugz op 22 maart 1984 drie songs in de uitzending van Late Night with David Letterman. Dit is en blijft een van Dylans meest tot de verbeelding sprekende televisieoptredens. "Jokerman" en "Don't Start Me Talking" hebben Springtime niet gehaald, helaas. "License To Kill" - een van de twee Infidels-songs waarvan geen alternatieve versie op Springtime is te vinden - past prima op dit zestiende deel van The Bootleg Series.

03. "I'll Remember You" (05/01/1985)

Een alternatieve take van deze ballad met een stuk minder echo op Dylans stem in vergelijking met de Empire Burlesque-versie. Verder wijkt deze take weinig af van de eerder uitgebrachte versie. Ik moet bekennen dat ik een lichte voorkeur heb voor de Springtime-versie, deze take is net iets ruwer.

04. "Tight Connection To My Heart (Has Anybody Seen My Love)" (15/01/1985 overdubs: maart 1985)

Een alternatieve mix van de Empire Burlesque-song. Deze mix is een stuk minder "disco" dan de mix op Empire Burlesque en dat komt de song ten goede. Een aangename versie van een uitstekende song.

05. "Seeing The Real You At Last" (14/02/1985)

Een fratsenloze, recht-toe-recht-aan-take van "Seeing The Real You At Last". Hoewel dit - op het ontbreken van Bakers mix na - niet sterk afwijkt van de Empire Burlesque-versie, is dit toch een behoorlijk andere luisterervaring dan die Empire-mix. Een sterke song, de rock 'n roll-roots zijn duidelijk hoorbaar. Lekker dit.

06. "Emotionally Yours" (12/02/1985)

Dit is een van de grote verrassingen van Springtime In New York. Daar waar deze song op Empire Burlesque zo fout-zoet is dat bij beluistering het glazuur van mijn tanden springt, is deze take simpelweg een mooie ballad, sterk gezongen, Dylans stem voor in de mix. Dit is zo'n opname op een deel van The Bootleg Series die de luisteraar met nieuwe oren naar een compositie laat luisteren.

07. "Clean Cut Kid" (25/07/1984)

Een tweede versie van "Clean Cut Kid" op Springtime In New York. Niet Dylans sterkste song. Dit is aardig, maar deze take legt het af in vergelijking met Infidels-outtake op cd 4.

08. "Straight A's In Love" (14/02/1985)

Een Dylan-compositie die het album niet haalde. Niks hoogstaands, simpele recht-toe-recht-aan rock 'n roll. Het speelplezier spat er van af. Dit had in 1956 een hit kunnen zijn. Prima song.

09. "When The Night Comes Falling From The Sky" (slow version) (19/02/1985)

Een langzame versie van "When The Night Comes Falling From The Sky" waarin de piano de drijvende kracht lijkt. Dylan zingt dit samen met Madelyn Quebeck. Een aangenaam verrassende versie die de luisteraar met nieuwe oren naar de compositie laat luisteren. Een van de sterkere songs op de vijfde cd van Springtime.

10. "When The Night Comes Falling From The Sky" (fast version) (19/02/1985)

Na de langzame versie volgt de snelle versie van "When The Night Comes Falling From The Sky" en verrassend genoeg blijkt die net nog een tikje sterker te zijn dan die langzame take. Niet als duet, maar alleen door Dylan gezongen dit keer. De piano is grotendeels naar de achtergrond verdwenen (m.u.v. een heerlijk solootje), nu is het meer de gitaar van Stevie van Zandt die de mix domineert. Dylan speelt op deze take geen gitaar. Na de Empire Burlesque-versie, de single-edit, de sterk afwijkende in England uitgebrachte single-edit en de take op The Bootleg Series vol. 1 - 3 staat de teller met de 2 takes van "When The Night Comes Falling From The Sky" op Springtime inmiddels op 6 versies van deze song. Van die zes versies is deze snelle versie van 19 februari 1985 naar mijn smaak de beste.

11. "New Danville Girl" (06/12/1984)

De voorloper van "Brownsville Girl", door Dylan samen met Sam Shepard geschreven, in een perfecte geluidskwaliteit. Een song om van stil te vallen, een verhaal om keer op keer met open mond naar te luisteren. Dylan begint de song met praat-zingen wat langzaam maar zeker meer en meer in zingen verandert. In tegenstelling tot "Brownsville Girl" is alleen Dylans stem tijdens de coupletten te horen, alleen bij de refreinen valt Clydie King in. En na ieder refrein is er die mondharmonica waarna een nieuw couplet weer begint met praat-zingen. Muzikaal een bijzonder sterke versie. Zonder enige twijfel een van de hoogtepunten van Springtime In New York.

12. "Dark Eyes" (06/03/1985)

Er is maar een manier om Springtime In New York correct af te sluiten en dat is met het schitterende "Dark Eyes". Het laat de luisteraar in stilte achter.

Zeven van de 12 songs op de vijfde cd van de luxe editie van Springtime In New York staan op de standaard-editie met 2 cd's, waaronder "Enough Is Enough", "Seeing The Real You At Last", "New Danville Girl" en afsluiter "Dark Eyes". Verrassend genoeg is "When The Night Comes Falling From The Sky" niet op de standaard-editie te vinden. Drie van de twaalf songs zijn op de elpee-versie van dit zestiende deel van The Bootleg Series terecht gekomen. 

De standaard-cd versie bevat met een tracklist van 25 songs songs een uitstekende samenvatting van wat de luxe editie van Springtime In New York te bieden heeft. Hetzelfde kan ik helaas niet zeggen van de elpee-editie. Voor het eerst bevat de elpee-editie van een Bootleg Series-uitgave minder songs dan de standaard-cd-versie. De slechts elf songs op de elpee-editie van Springtime In New York laten maar een zeer beperkt deel van Dylans muziek uit de periode 1980 - 1985 horen. Ik vind dit een misser, zeker gezien het feit dat we in een tijd leven waarin meer en meer muziekliefhebbers naar de elpee in plaats van naar de cd grijpen. Natuurlijk is er nog die andere elpee-versie, de 4 schijven tellende door Third Man-records uitgebrachte editie van Springtime In New York met uitsluitend opnamen die niet op de dubbelelpee-editie staan. Deze elpee was alleen rechtstreeks bij de makers te bestellen, daarvoor is een abonnement nodig. Bovendien moet wie niet in Amerika woont rekenen op flinke extra kosten voor de invoer van de platen. Waarom niet in een tijd waarin vinyl meer en meer koning van de platenzaak wordt een elpee-versie van Springtime In New York die in ieder geval gelijk is aan de standaard-editie op cd? Het is voor mij een raadsel waarom hier niet voor gekozen is.

Springtime In New York bevat in de meest luxe editie een schipvracht aan schitterende muziek van Bob Dylan uit begin jaren tachtig. Van een kippenvel veroorzakende "Señor" van een oefensessie voor een tour, via twee handen vol outtakes van de sessies voor een van Dylans meest onderschatte elpees - Shot Of Love - zoals "Fur Slippers" en "Price Of Love", langs (alternatieve) takes van bijna iedere song die Dylan voor opname op Infidels overwoog tot de rauwe schoonheid die in de Empire Burlesque-songs te vinden is, maar tot op heden verborgen bleef. Wie nu nog beweert dat begin jaren tachtig voor Bob Dylan een "wat mindere periode" is geweest, heeft niet goed naar Springtime In New York geluisterd.

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 1: de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour" lees je hier.

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 2: de Shot Of Love-outtakes" staat hier.

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 3: de Infidels-outtakes" kun je hier vinden.

Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 3: de Infidels-outtakes

In de aanloop naar het verschijnen van Springtime In New York werd deze release veelvuldig aangeduid als het Bootleg Series-deel rond outtakes van Infidels, aangevuld met nog wat songs. Het is waar dat de sessies voor Infidels meer ruimte innemen op de 5 cd's van deze Bootleg Series dan de sessies voor Shot Of Love of Empire Burlesque, of de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour waarmee de boxset begint, maar Springtime In New York afdoen als een Infidels-outtakes boxset met wat andere songs, zou de muziek op dit zestiende deel van The Bootleg Series te kort doen. De opnamen van de sessies voor Infidels zijn te vinden op de derde en vierde cd van Springtime, dat is twee van de 5 cd's - 40% dus van alle muziek op deze boxset.

Achteraf is het makkelijk concluderen - zoals ik eerder deed - dat het verdwijnen van religie uit Bob Dylans muziek een proces is geweest dat begon met A Musical Retrospective Tour van eind 1980. Begin jaren '80 leek er geen eind te komen aan Bob Dylans drang om te zingen over de God die hem had gevonden, tot daar in oktober 1983 Infidels was. Opeens was de "Oude Vos van God Los" zoals Bert van de Kamp boven zijn recensie in OOR schreef. Van de Kamp - een van de weinige muziekjournalisten die zinnig over Dylans muziek kon schrijven - krijgt een klein eerbetoon in Springtime In New York, zijn recensie van Infidels is in het boekwerk bij de luxe editie afgedrukt. Ik stel me zo voor dat Dylan-liefhebbers in Spanje, Australië, Finland, Kenia of waar dan ook ter wereld dat boekwerk openslaan, voor zich uit mompelen "Oude Vos van God Los?" om vervolgens met google translate te proberen te achterhalen wat Bert van de Kamp schreef. 

Wanneer staat er een uitgever op die de ballen heeft om de Dylan-stukken van Van de Kamp te bundelen? Het wordt tijd dat dat gebeurt. 

Ik dwaal af. Springtime In New York, de Infidels-sessies. Een blik op de tracklist van cd's 3 en 4 onthult dat van de acht songs op Infidels er van maar liefst zes een alternatieve take te vinden is op Springtime In New York. Van alle (5) Infidels-outtakes die in 1991 op The Bootleg Series vol. 1 - 3 terecht kwamen, is op deel 16 een alternatieve take te vinden. Het aantal niet eerder uitgebrachte composities opgenomen tijdens de Infidels-sessies op Springtime - als je dat vergelijkt met de Shot Of Love-outtakes - is beperkt, maar ze zijn er wel degelijk. Naast enkele verrassende covers gaat het dan om "Too Late", de voorloper van "Foot Of Pride" die hier in twee versies te vinden is.

01. "Jokerman" (14/04/1983)

Net als op Infidels is de opener op dit outtakes-deel "Jokerman". Deze versie wijkt niet sterk af van de bekende versie, hier en daar een iets andere tekst. Na een wat bedeesd begin komt Dylan-de-zanger na zo'n anderhalve minuut los. Als mijn geheugen mij niet bedriegt (en het is goed mogelijk dat het dat wel doet) is dit de eerste song op Springtime waarop Dylan harmonica speelt.

02. "Blind Willie McTell" (11/04/1983)

Dylans beste song uit de jaren '80, überhaupt zijn beste song ooit, het zijn kwalificaties van "Blind Willie McTell" die zo nu en dan in Dylan-conversaties voorbij komen. Dit is de band-take die al jaren circuleert. Er is door de mensen achter Springtime helaas gesleuteld aan de opname: Dylans lach in de tweede regel is vervangen door een lachloze regel, helaas. Is dit beter of slechter dan, of toch even goed als de The Bootleg Series vol. 1 - 3-versie? Ook zo'n punt van discussie binnen de Dylanwereld. Ik heb geen antwoord op die vraag vooral omdat ik het antwoord niet zoek. Dit is verdomd sterk gezongen, hoor Dylan dwarsliggen, tegen de lijn van de muziek inzingen. Heerlijk.

In de aanloop naar Springtime In New York verscheen nog een alternatieve take van "Blind Willie McTell" op single.

03. "Don't Fall Apart On Me Tonight" (versie 1) (11/04/1983)

Een rustige, bijna bedeesde versie. Wat Dylan doet is tegen zing-praten aan, met hier en daar een uithaal. En dan de bridge, wauw! Paar afwijkingen in de tekst. Voor mij is dit een van de aangename verrassingen van de Infidels-sessies op Springtime In New York.

04. "Don't Fall Apart On Me Tonight" (versie 2) (12/04/1983)

Een tweede, compleet andere versie waarvan sinds grofweg een week een video te zien is op YouTube. Meer uptempo, dichter bij de Infidels-versie. Heerlijk gezongen, enigszins tegendraads in de refreinen. Het is een goede keuze van de samenstellers geweest om beide versies op Springtime te zetten, zeker direct achter elkaar. 

05. "Neighborhood Bully" (19/04/1983)

Een stevige versie. Aardig om te horen, maar zeker niet groots, daarvoor ligt het te dicht bij de Infidels-take.

06. "Someone's Got A Hold Of My Heart" (26/04/1983)

"Someone's Got A Hold Of My Heart" werd later door Dylan herschreven tot "Tight Connection To My Heart" voor Empire Burlesque. In 1991 verscheen een versie van "Someone's Got A Hold On My Heart" op The Bootleg Series vol. 1 - 3. Deze versie wijkt niet sterk af van die eerder verschenen versie. Lekker gezongen.

07. "This Was My Love" (20/04/1983)

"This Was My Love" werd geschreven door Jim Harbert. Waarom nam Dylan deze cover op? Mogelijk als b-kantje voor een single, zoals hij ook Willie Nelsons "Angel Flying Too Close To The Ground" opnam tijdens deze sessies. Aardige versie.

08. "Too Late" (acoustic version) (23/04/1983)

Deze opname dook enkele maanden geleden voor het eerst op op een cd bij het tijdschrift Uncut. "Too Late" is een voorloper van "Foot Of Pride", een van de sterkere songs die Dylan schreef voor Infidels, maar zoals bekend bleef de song op de plank liggen tot 1991, tot The Bootleg Series vol. 1 - 3. Schrijver Terry Gans is geobsedeerd door "Foot Of Pride". Hij schrijft uitvoerig over "Foot Of Pride" en voorloper "Too Late" in zijn boek Surviving In A Ruthless World. 

09. "Too Late" (band version) (23/04/1983)

Tot mijn grote verbazing dook in de aanloop naar Springtime In New York ook nog een band versie van "Too Late" op op YouTube. Hoe sterk de akoestische versie van "Too Late" ook is, deze band-versie is de meest interessante van de twee takes op Bootleg Series vol. 16. Een tekst om in te verdwalen, een stem om op weg te drijven. Een absoluut hoogtepunt op Springtime. 

10. "Foot Of Pride" (25/04/1983)

Na twee versies van voorloper "Too Late" eindigt de derde cd van Springtime met de song waar het toe leidde: "Foot Of Pride". Een andere take van "Foot Of Pride" werd eerder uitgebracht op The Bootleg Series vol. 1 - 3. Deze nieuwe take is aardig, met hier en daar afwijkende tekst in vergelijking met de eerder uitgebrachte take. Deze wijkt muzikaal sterk af van de eerder uitgebrachte take. Dylan zingt dit sterk, heel sterk zelfs, maar de muziek heeft het voor mij net niet waardoor deze take niet kan tippen aan de versie op The Bootleg Series vol. 1 - 3.

11. "Clean Cut Kid" (15/04/1983)

"Clean Cut Kid" werd voor Infidels opgenomen, maar kwam daar niet op terecht. Later nam Dylan het opnieuw op voor Empire Burlesque. Deze Infidels-outtake is sterker dan de Empire Burlesque-versie. oorwurm, simpele recht-toe-recht-aan-rocker.

12. "Sweetheart Like You" (18/04/1983)

Deze take circuleerde al onder verzamelaars, als ik me niet vergis. Een erg mooie, wat ingetogen versie die niet heel sterk afwijkt van de Infidels-take. Hier en daar wijkt de tekst iets af. Sterk gitaarspel. 

13. "Baby What You Want Me To Do" (02/05/1983)

Geschreven door Jimmy Reed, je weet wel, van "Goodbye Jimmy Reed" (Rough And Rowdy Ways). Heerlijke blues. Dit is nieuw, dit circuleerde niet. Luister vooral naar de piano. De eerste Infidels-outtake op Springtime waarop Dylan niet alleen zingt: duet met Clydie King.

14. "Tell Me" (21/04/1983)

Net als bij "Blind Willie McTell", "Foot Of Pride" en "Someone's Got A Hold Of My Heart", verscheen er eerder een andere take van "Tell Me" op The Bootleg Series vol. 1 - 3. De take op Springtime heeft iets eigenzinnigs, een beetje een latin-vibe. Dit is geen sterke versie. Hoewel de tweede helft van de opname beter is dan de eerste helft, is deze take in z'n geheel een stuk minder dan de versie op The Bootleg Series vol. 1 - 3.

15. "Angel Flying Too Close To The Ground" (02/05/1983)

CBS Nederland bracht van Infidels onder andere "I And I" op single uit. Op de flipside van single staat het door Willie Nelson geschreven "Angel Flying Too Close To The Ground", een duet van Bob Dylan en Clydie King. Op Springtime staat nu een alternatieve - en veel mooiere - versie van "Angel Flying Too Close To The Ground", alleen door Dylan gezongen. Dit is een van de aangename verrassing van Springtime In New York.  Heel mooi.

16. "Julius And Ethel" (27/04/1983)

Een stevige song over Julius en Ethel Rosenberg die in 1953 ten onrechte ter dood veroordeeld werden voor spionage voor de Russen. Dit is de Infidels-outtake die het dichtst bij het Shot Of Love-geluid komt, rauwer dan de meeste songs van de Infidels-sessies. Draai het een keer en het blijft in je hoofd spoken, een oorwurm. Prima song, geschiedenisles.

17. "Green, Green Grass Of Home" (02/05/1983)

Is het toeval dat Tom Jones onlangs veel in het nieuws was met zijn cover van de Dylan-song "One More Cup Of Coffee" en dat nu op Springtime Dylans versie van het van Tom Jones bekende "Green, Green Grass Of Home" te vinden is? Waarschijnlijk wel. Het is vooral geestig om Dylan dit te horen zingen, het is niet groots. Maar als er dan naar "Green, Green Grass Of Home" geluisterd moet worden, dan graag deze Dylan-versie. Een duet met Clydie King.

18. "Union Sundown" (02/05/1983)

De Infidels-versie van "Union Sundown" hangt enigszins scheef van de echo op Dylans vocalen. Op deze alternatieve take is geen echo te vinden en dat komt de song ten goede. Hier en daar een licht afwijkende tekst (onder andere iets met de man in het Witte Huis en een masker). Let vooral op de piano. Ik denk dat ik deze versie prefereer boven de Infidels-take.

19. "Lord Protect My Child" (02/05/1983)

Toen The Bootleg Series vol. 1 - 3 werd samengesteld, werden er 5 outtakes van Infidels op de derde cd gezet. Van die vijf songs staat nu een alternatieve versie op Springtime. In drie van de vijf gevallen is de versie op The Bootleg Series vol. 1 - 3  beter en in één geval is er twijfel over een betere versie ("Blind Willie McTell"). De uitzondering is "Lord Protect My Child". Deze versie met het "License To Kill"-achtige mondharmonica-intro is een stuk sterker dan The Bootleg Series vol. 1 - 3-versie. Een van de topstukken onder de Infidels-outtakes op Springtime In New York.

20. "I And I" (27/04/1983)

Ik had niet gedacht ooit een versie van "I And I" te horen die ook maar in de schaduw van de Infidels-versie zou kunnen staan. Nu blijkt er een versie van deze song te bestaan die zelfs naast de eerdere versie een plekkie verdient. Muzikaal iets egaler dan de Infidels-take, maar daarom niet minder sterk. Het heeft iets poppy. Net als voorganger "Lord Protect My Child" een van de topstukken van de Infidels-sessies.

21. "Death Is Not The End" (full version) (02/05/1983, overdubbed: 13/05/1983)

"Death Is Not The End" werd tijdens de sessies voor Infidels opgenomen, maar kwam uiteindelijk pas op Down In The Groove (1988) in een ingekorte versie terecht. Op Springtime In New York krijgen we nu de volledige, niet ingekorte versie. "Death Is Not The End" is een van Dylans zwakste songs, het kunnen beluisteren van de volledige versie voegt (voor mij) niks toe. Dit is de enige song op Springtime In New York die ik bij toekomstige draaibeurten zal overslaan.

Maar liefst 11 van de 21 Infidels-outtakes van de luxe editie van Springtime In New York staan ook op de twee cd's tellende standaard-editie, in een afwijkende volgorde. Daarbij is uitsluitend gekozen voor Dylan-composities, geen covers. De elpee-editie van Springtime begint met "Jokerman". Deze dubbelelpee bevat daarnaast nog 5 outtakes van de Infidels-sessies. Opvallend is dat de standaard-cd-versie de 2de, snelle versie van "Don't Fall Apart On Me Tonight" heeft terwijl op de elpee de 1ste, langzame versie van deze song staat.

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 1: de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour" lees je hier.

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 2: de Shot Of Love-outtakes" staat hier.

Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 2: de Shot Of Love-outtakes

De tweede cd van Springtime In New York, de schijf met outtakes van de sessies voor Shot Of Love, bevat de meest interessante muziek op dit zestiende deel van The Bootleg Series. Van de elf songs op deze cd is slechts één compositie ook op Shot Of Love te vinden. Tijdens de opnamen voor Shot heeft Bob Dylan ongehoord veel songs opgenomen die nooit op het album terecht kwamen, zowel covers als eigen composities. Een mooie afspiegeling daarvan is nu te beluisteren op Springtime. Het wat rauwe, soms tegen rock 'n roll aan schurende geluid dat veel op Shot Of Love kenmerkt, is ook op deze outtakes duidelijk hoorbaar. Deze elf songs, samen met de eerder uitgebrachte Shot Of Love-outtakes op onder andere Trouble No More - het 13de deel van The Bootleg Series uit 2017 -  laten horen hoezeer Dylan op dreef was in de studio in de periode waarin hij zich langzaam maar zeker loszong van de religieuze toon in zijn muziek. Het speelplezier spat van deze opnamen af.

Van de Shot Of Love-sessies circuleren een flink aantal opnamen. Daar zitten veel instrumentale stukken tussen. Deze zijn niet te vinden op Springtime. Van de opnamen die circuleren zijn er slechts een aantal op dit deel van The Bootleg Series terecht gekomen, zoals "Borrowed Time" en "Yes Sir, No Sir". Veel interessanter zijn natuurlijk de opnamen op Springtime die nog niet circuleerden, die nieuw zijn. Dat zijn er nogal wat. 

01. "Angelina" (26/03/1981)

Een van de hoogtepunten van het dertig jaar geleden verschenen The Bootleg Series vol. 1 - 3 is "Angelina". Nu krijgen we op Springtime In New York een tweede versie van deze Shot Of Love-outtake. Ik moet bekennen dat ik, met de The Bootleg Series vol. 1 - 3-versie in mijn achterhoofd, aanvankelijk wat teleurgesteld was door deze versie, maar zoals vaker bij Dylans muziek is er tijd nodig voor een song in een hamerslag-in-het-gezicht verandert. Na enkele malen luisteren is het duidelijk: ook deze "Angelina" is er eentje om te koesteren. Dat orgeltje aan het begin. Het later opgezogen worden in de mix van dat orgeltje. Dylans stem, uiteraard. Net als de eerste cd van Springtime begint de tweede niet met een knaller, een stevige song, maar met een song in een wat rustiger tempo. En ook hier weer werkt het.

02. "Price Of Love" (01/05/1981)

BAM! Daar gaan we: een nooit eerder gehoorde Dylan-compositie. Is het diepzinnig? Zware kost? Nee, maar lekker is dit wel. Een absoluut hoogtepunt op Springtime In New York, het speelplezier spat er van af. Dit is het Shot Of Love-geluid.

03. "I Wish It Would Rain" (01/04/1981)

De eerste cover op deze tweede cd. Luister naar hoe Dylan dit zingt, dat kleine moment dat die stem het bijna begeeft, het hese moment en dan weer terug en verder. Het orgeltje. Heerlijk dit. Hier kan ik de hele dag naar luisteren. Helaas breekt de opname plots af, verder uitstekend.

04. "Let It Be Me" (01/05/1981)

Volgens de liner-notes van Springtime is dit de take die in Europa op de flipside van de single "Heart Of Mine" stond. In Amerika stond "The Groom's Still Waiting At The Altar" op de flipside van die single, "Groom" werd later aan Shot Of Love toegevoegd. Ik heb deze opname nog niet vergeleken met de single, maar ik ga er van uit dat de liner-notes kloppen. Dylan-de-duetzanger. Met Clydie King. Luister goed, dit is alleen orgel, gitaar, bas en die twee stemmen. 

05. "Cold, Cold Heart" (01/04/1981)

Leuke versie van deze country-klassieker, maar ook niet meer dan dat. Het enige wat zwakkere moment op de 2de cd van Springtime. Dit klinkt alsof Dylan en band dit even tussendoor doen. Een lichte noot op deze cd.

06. "Don't Ever Take Yourself Away" (23/04/1981)

Zoals ik eerder meldde is dit zeker niet dezelfde opname als op de soundtrack van Hawaii Five-O zoals de liner-notes van Springtime In New York melden. Dit lijkt wel verdomd veel op die Five-O-versie, maar hetzelfde is het zeker niet. Heerlijk nummer dit. Een oorwurm pur sang. Het lachje van een dame (Clydie King?) ergens aan het begin van de song, is dit echt of gespeeld? Net als "Price Of Love" een Dylan-compositie die Shot Of Love niet haalde. Niet diepzinnig of zwaar, maar wel lekker.

07. "Fur Slippers" (02/04/1981)

HOLY FUCK!! Als ik één reden moet noemen om Springtime In New York te kopen, dan is dat "Fur Slippers". Minimaal instrumentarium. Luister nar hoe Dylan dit zingt. Kippenvel. B.B. King nam dit nummer ooit op, dat was niet groots. Nu het origineel van Dylan voor handen is, kan die King-opname de vergetelheid in. Dit is het echte werk. Héérlijk.

08. "Borrowed Time" (01/04/1981)

Weer een Dylan-compositie die Shot Of Love niet haalde. Een opname van "Borrowed Time" circuleerde al jaren. Het is goed dat dit nu ook officieel is uitgebracht, dit mag gehoord worden. Het ietwat rommelige Shot Of Love-geluid met die stem daaroverheen. Dit is het voor mij.

09. "Is It Worth It?" (02/04/1981)

Nog een Dylan-compositie die al een tijdje circuleert en nu voor het eerst officieel wordt uitgebracht. Rauw & swingend. Dit, "Borrowed Time", "Fur Slippers", enzovoort, enzovoort, het laat horen dat Dylan in het voorjaar van 1981 op zoek was naar een nieuw geluid. Het lijkt soms gedrenkt in de jaren vijftig, in de rock 'n roll, in de muziek uit Dylans jeugd. Een nieuw begin met de voeten in het oude. (Is dat ook de reden dat hij het van Hank Williams bekende "Cold, Cold Heart" opnam?)

10. "Lenny Bruce" (30/04/1981; overdubs 14 & 15/05/1981)

De Shot Of Love-song voorzien van overdubs. Ik herinner mij verhalen van Dylan-liefhebbers die een paar jaar ouder zijn dan ik, die tijdens concerten in 1981 een cassette met Shot Of Love-songs in handen gedrukt kregen nog voor dat album in de winkels lag. Een van die songs op die tape, aldus de verhalen, was een "Lenny Bruce" met cello-overdub. Het lijkt er op dat dit de opname is die tijdens tournee 1981 van hand tot hand ging en daarna in de vergetelheid raakte. Er wordt soms een beetje lacherig gedaan over "Lenny Bruce" in de Dylan-wereld, maar wie goed luistert hoort een uitstekende song.

11. "Yes Sir, No Sir" (02/04/1981)

Een ingekorte versie van wederom een Dylan-song die al jaren onder verzamelaars circuleert. Een heerlijke afsluiter van deze cd. 

Wetende dat er nog meer Shot Of Love-outtakes zijn hoop ik, tegen beter weten in, dat voor een toekomstig deel van The Bootleg Series nogmaals gegrepen zal worden naar deze sessies. Het is jammer dat als het om Shot Of Love - en de opnamesessies voor dat album - gaat velen niet voorbij de slechte reputatie van dit album (en deze sessies) kijken. Bob Dylan musiceerde op de toppen van zijn kunnen in het voorjaar van 1981. Hij schreef veel, zowel lichter ("Price Of Love") als zwaarder ("Angelina") werk. Maar nog meer dan de composities, is het Dylan-de-zanger en muzikant die zijn verrichtingen uit het voorjaar van 1981 maken tot iets groots, tot iets aangenaams. Dylans muziek uit de Shot Of Love-periode behoort tot de beste en meest interessante muziek die hij gemaakt heeft. De kunst is om de oren open te zetten, om de reputatie, de vooroordelen over deze muziek te laten voor wat ze zijn en te luisteren, met nieuwe oren.

Vijf van de elf songs op deze tweede cd van de luxe editie van Springtime In New York zijn ook te vinden op de standaard-cd-editie: "Angelina", "Price Of Love", "Don't Ever Take Yourself Away", "Fur Slippers" en "Yes Sir, No Sir". Een goede selectie waarbij de nadruk ligt op Dylans eigen composities. Op de dubbelelpee is slechts 1 song van deze tweede cd terechtgekomen. Een misser, als je het mij vraagt. Gelukkig is de songkeuze dan wel weer goed: "Fur Slippers".

"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 1: de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour" lees je hier.

Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 1: de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour

Springtime In New York, het zestiende deel van The Bootleg Series, richt zich op de periode 1980 tot en met 1985. De uit vijf cd's bestaande luxe editie van Springtime is grofweg opgedeeld in vier stukken: opnamen van de oefensessies voor de tour van eind 1980 op de eerste cd, outtakes van de opnamen voor Shot Of Love (1981) op de tweede cd, outtakes van Infidels (1983) op de derde en vierde cd, en outtakes van Empire Burlesque (1985) op de vijfde cd. In een serie artikelen zal ik ingaan op de songs op Springtime In New York, op het artwork en op de verschillen tussen de luxe editie, de standaard cd-editie en de elpee-versie. Hierbij deel 1 van deze serie waarin ik mij richt op de eerste cd.

Er is niet een punt in de tijd aan te wijzen dat het einde van Dylans zogenaamde religieuze periode markeert. De overgang van religieuze naar seculaire songs op albums en tijdens concerten vindt plaats over een periode van maanden. Dat is mede de reden dat ik Shot Of Love eerder bestempelde als het album van een twijfelaar. Dat album is gemaakt tijdens de overgang van religieuze naar seculaire songs. Het is dan ook niet vreemd dat op zowel Trouble No More (2017) -  het dertiende deel van The Bootleg Series dat zich concentreert op Dylans religieuze muziek - als op Springtime In New York - het Bootleg Series-deel dat draait om Dylans muziek direct na zijn zogenaamde religieuze periode - aandacht is voor de outtakes van Shot Of Love. Dat album markeert immers de overgang van religieuze naar seculaire songs.

De eerste tekenen van een overgang van religieuze naar seculaire muziek zijn er nog voor Bob Dylan aan de opnamen voor Shot Of Love begint, namelijk tijdens de zogenaamde A Musical Retrospective Tour van november en december 1980. Tijdens deze tournee speelt Dylan voor het eerst sinds 1978 weer niet-religieuze songs. De eerste cd van Springtime In New York is (grotendeels) gevuld met opnamen van de oefensessies van september en oktober voor deze tour. 

01. "Señor (Tales Of Yankee Power)" (28/10/1980)

Hoe toepasselijk om Springtime te beginnen met uitgerekend deze song. Niet alleen is "Señor" afkomstig van het album Street-Legal, Dylans laatste studioalbum voor zijn religieuze periode, maar ook wordt onder Dylanliefhebbers al jaren gespeculeerd of "Señor" al dan niet een voorbode is van die religieuze periode. In een muziekwereld waar het gebruikelijk is om een album te beginnen met een knaller, begint Springtime In New York met alleen een gitaar, ingetogen, waarna al snel die stem invalt. Als luisteraar heb je bijna het idee dat er al een en ander aan vooraf gegaan moet zijn, dat je wat gemist hebt. Alsof je halverwege de oefensessie binnenstapt. Het werkt. "Señor" zuigt je als luisteraar met z'n opbouw in muziek de boxset in. Perfecte opener.

02. "To Ramona" (10/10/1980)

De tweede song is net als de eerste een oudere Dylan-song: "To Ramona". Een walsje. De mandoline van Fred Tackett maakt het voor mij net iets te "jolig" om echt onder de inruk te zijn van deze versie. Aardig, maar niet groots, naar mijn smaak.

03. "Jesus Met The Woman At The Well" (16/10/1980)

Een van de verrassingen op de dvd bij Trouble No More was "Jesus Met The Woman At The Well", een heerlijke opname die niet op een van de cd's in die boxset te vinden was. Ik twijfel of deze opname op Springtime identiek is aan die op de dvd van Trouble No More. Heerlijke stevige versie met een hoog oorwurm-risico. Na "Senor" een tweede (en zeker niet het laatste) hoogtepunt op deze eerste cd.

04. "Mary Of The Wild Moor" (16/10/1980)

Dylan zang en gitaar, Regina McCrary zang en autoharp, en Fred Tackett op mandoline. Dit is de periode waarin Dylan als duetzanger vaak boven zichzelf uitsteeg, vaak met Clydie King. Hier zingt hij samen met Regina McCrary en het werkt. Schitterend.

05. "Need A Woman" (20/03/1981)

Dit is de eerste van twee songs op de eerste cd van Springtime In New York die niet behoren tot de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour. Dit is opgenomen op 20 maart 1981, tijdens een van de sessies voorafgaande aan de daadwerkelijke sessies voor Shot Of Love. Deze versie van "Need A Woman" wijkt niet sterk af van de take die te vinden is op The Bootleg Series Vol 1-3: Rare & Unreleased 1961-1991. In deze song is het Shot Of Love-geluid al duidelijk hoorbaar. Naarmate de song vordert komen Dylan en band steeds meer in de groove. Heerlijk nummer. In 1982 bracht Ry Cooder zijn versie van dit Dylan-nummer uit op het album The Slide Area, een versie die niet in de schaduw kan staan van Dylans stomende versie hier (of op The Bootleg Series Vol 1-3).

06. "A Couple More Years" (18/09/1980)

Na "Jesus Met The Woman At The Well" en "Mary Of The Wild Moor" is "A Couple More Years" de derde song op Springtime In New York die niet door Dylan zelf geschreven is (en er volgen er nog een paar). In de film Hearts Of Fire (1987) zingt Bob Dylan in zijn rol als Billy Parker dit nummer in z'n uppie. In deze versie uit september 1980 wordt hij bijgestaan door een band, in walstempo. Aardige versie, maar ook niet meer dan dat.

07. "Mystery Train" (15/05/1981)

Rock 'n roll-klassieker opgenomen tijdens de laatste sessie voor Shot Of Love. Let vooral even op het pianospel van Willie Smith. Heerlijk nummer. Vreemde keuze van de samenstellers van Springtime In New York om het op de eerste cd, tussen de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour te zetten. Was dit ooit een serieuze kandidaat voor Shot Of Love? Was dit - dit lijkt mij waarschijnlijker - bedoelt als B-kantje voor een single van een van de Shot Of Love-songs?

08. "This Night Won't Last Forever" (09/10/1980)

De meest uitgewerkte, "gladgestreken" song op deze eerste cd van Springtime. Poppy. Dit door Roy Freeland en Bill LaBounty geschreven nummer is - voor zover bekend - slecht één keer gespeeld tijdens de oefensessies, daarna nooit meer, ook niet tijdens een van de concerten. 

09. "We Just Disagree" (10/10/1980)

Tijdens concerten in 1980 en 1981 speelde Dylan een aantal malen "We Just Disagree". Hier zitten schitterende versies bij van deze Jim Krueger-song. Hier een mooie take van de oefensessies.

10. "Let's Keep It Between Us" (16/09/1980)

Een regelmatig tijdens concerten gespeelde Dylan-song die nu in deze rehearsal-take voor het eerst, eindelijk, een officiële release ziet. De song begint heerlijk met niet meer dan orgel en gitaar. Zwoel is misschien het beste woord om dat begin te beschrijven. Na het invallen van drums en bas is het aardig om op de toetsen te blijven concentreren. Dylan-de-zanger laat zich hier en daar opzwepen door de muzikanten. Naar mate de song vordert komt Dylan steeds meer los. Opvallend is - en vergelijking met andere songs op Springtime - dat op  "Let's Keep It Between Us" geen achtergrondzang te horen is.

11. "Sweet Caroline" (18/09/1980)

Neil Diamond-bombast teruggebracht tot een Dylan-tussendoortje en het werkt, absurd genoeg. Nee, het is geen hoogtepunt op Springtime, maar veel beter dan ik vooraf kon vermoeden. Alleen piano, bas, drums en zang. Geen gitaar. 

12 "Fever" (27/10/1980)

"Fever" moet broeierig klinken. Met dat in mijn kop begin ik te luisteren naar Dylans versie. Er zit iets broeierigs in, maar meer nog is het bluesy en het werkt. Een inmiddels doodgespeelde song wordt hier opnieuw uitgevonden. 

13. "Abraham, Martin And John" (28/10/1980)

De dvd bij Trouble No More sluit af met Bob Dylan en Clydie King achter een piano. Ze brengen "Abraham, Martin And John" en ze weten mij tot tranen te roeren. Ik vond (en vind) het onvergeeflijk dat de samenstellers van Trouble No More die take niet ook op een van de cd's en /of elpees in die boxset hebben gezet. De eerste cd van Springtime In New York sluit af met "Abraham, Martin And John", Bob Dylan en Clydie King alleen achter een piano. Bij het zien van die informatie op de tracklist gaan mijn gedachten gelijk naar die dvd bij Trouble No More en is daar de hoop dat het die versie van de Dick Holler-song is die de eerste cd van Springtime afsluit. Helaas, de samenstellers stellen wederom teleur als het gaat om deze song. Het is een andere versie, mooi ook, maar dit mist net dat tikje uitdelende randje dat die dvd-versie wel heeft. Er blijft nog wat te wensen over.

De eerste cd van Springtime In New York geeft een beeld van Dylans eerste (voorzichtige) stappen richting meer seculaire muziek na bijna 2 jaar uitsluitend religieuze muziek gespeeld te hebben. Met name de songkeuze op deze eerste cd verrast. Maar liefst 9 van de 13 tracks zijn niet door Dylan zelf geschreven. Bij die covers zitten een aantal verrassende keuzes, zoals "Sweet Caroline" en "This Night Won't Last Forever", songs die - in tegenstelling tot bijvoorbeeld "Mary From The Wild Moor", "We Just Disagree" en vooral "Abraham, Martin And John" - nooit de concertzaal zullen halen.

De eerste cd van Springtime In New York bevat een aantal mooie opnamen, maar is toch vooral ook een opstapje naar de rest van deze box. De standaard-editie van Springtime In New York bevat slechts 2 van de 13 songs op deze eerste cd ("Need A Woman" en "Let's Keep It Between Us"), waarvan de eerste ("Need A Woman") niet eens behoort tot de oefensessies van september en oktober 1980. Op de slechts elf song tellende dubbel-elpee Springtime In New York is helemaal niks te vinden van de oefensessies uit september en oktober 1980. Alleen "Need A Woman" van deze eerste cd in de luxe editie is ook te vinden op de elpee-versie van het zestiende deel van The Bootleg Series.

Het had niet misstaan wanneer tussen cd 1 en cd 2 van Springtime In New York nog een cd had gezeten met opnamen van Dylans concerten van november en december 1980, en tussen cd 2 en 3 van Springtime nog een cd met opnamen van tournee 1981. Natuurlijk komt deze muziek ook al aan bod op Trouble No More, maar er is zeker ook iets voor te zeggen om dit ook op Springtime te doen. Helaas hebben de samenstellers daar niet voor gekozen. Misschien iets voor een toekomstig deel van The Bootleg Series.

In deel 2 de outtakes van Shot Of Love die op de tweede cd van Springtime In New York te vinden zijn.

Springtime In New York: Don't Ever Take Yourself Away

Volgens de liner notes van Springtime In New York is "Don't Ever Take Yourself Away" op dit zestiende deel van The Bootleg Series eerder uitgebracht op de soundtrack van Hawaii Five-O. Hoewel de take van "Don't Ever Take Yourself Away" op Springtime op het eerste gehoor lijkt op de soundtrack-take, zijn de twee versies zeker niet identiek. Zo begint de Hawaii Five-O-versie met een aantal slagen op de drum die bij de Springtime-versie ontbreken en is op die laatste dan weer de lach van een dame te horen die niet te vinden is op de soundtrack-versie. Er zijn nog wel meer verschillen (duur, instrumentale tussenstuk), maar voor nu is vooral de boodschap: doe je Hawaii Five-O-soundtrack niet weg, er staat een unieke versie van het heerlijke "Don't Ever Take Yourself Away" op.

Later meer over Springtime In New York.

Don't Fall Apart On Me Tonight (version 2)

 

de dag voor Springtime In New York

Morgen verschijnt Springtime In New York, het zestiende deel van The Bootleg Series. Die releasedatum moet met een korreltje zout genomen worden. Op sociale media en andere digitale kanalen waar mensen hun fortuinlijke situatie kunnen tonen aan de wereld, duiken sinds twee, drie dagen al de eerste foto's van ontvangen cd-boxen, elpees en andere Springtime-zaken op. 

Bij iedere nieuwe uitgave is de dag voor de officiële release weer een dag vol aangename spanning, hoge verwachtingen en vretende twijfels. Nu is dat niet anders. Springtime In New York is gevuld met muziek uit de periode 1980 - 1985. Dat zijn de jaren van de studioalbums Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque. Het zijn albums waar vaak over geschreven is dat ze beter hadden kunnen zijn. Bij de eerste twee gaat het dan met name om de songs die het album niet haalden, songs die - aldus velen - het bewuste album beter hadden kunnen maken waren ze er op te vinden geweest, zoals "Angelina" op Shot Of Love en "Blind Willie McTell" op Infidels. In het geval van Empire Burlesque ligt de focus van de klacht meestal op de keuze om Arthur Baker zijn mixsausje over de songs te laten schenken. Met dat in het achterhoofd is het niet moeilijk te voorspellen waar in de komende tijd na het verschijnen van Springtime over geschreven zal worden: Infidels had zoveel beter kunnen zijn als Dylan die en die song er op had gezet in plaats van vul maar in. Gelul. Je snijdt immers ook niet de glimlach uit de Mona Lisa omdat Leonardo da Vinci in een schetsboekje een betere glimlach heeft getekend die in het doek geplakt kan worden.

Infidels, Shot Of Love, Empire Burlesque zijn net als de Mona Lisa kunstwerken. Daar zet je het mes niet in. De maker heeft nagedacht over het werk, over het totaal en of het resultaat nou goed, slecht, of ergens daar tussenin is, daar blijf je als toeschouwer met je vingers vanaf.

Verwacht ik dan niet dat Springtime In New York songs bevat die sterker, beter, ontroerender, mooier, schokkender, enerverender of aangenamer zijn dan de songs die uiteindelijk de albums Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque maakten? Zeker verwacht ik dat wel, maar dat betekent niet dat ik vind dat deze albums op de schop moeten.

Steve Berkowitz, een van de mannen verantwoordelijk voor Springtime In New York, werd onlangs geïnterviewd over dit zestiende deel van The Bootleg Series. Ergens tijdens dit interview zegt hij: "the idea was to show the journey, from pre-Shot of Love through Shot of Love, Infidels, to Empire Burlesque, to show the journey, with him in the studio clearly seeking, pushing." Oké, volgens Berkowitz is Springtime dus vooral een mogelijkheid om Dylans muzikale ontwikkeling, zijn reis door de eerste helft van de jaren tachtig te beluisteren. Dat klinkt helemaal niet onaardig, ware het niet dat Berkowitz doorslaat. In dit interview hamert hij zoveel op die reis - het woord "journey" neemt hij maar liefst 27 keer in de mond - dat het ongeloofwaardig wordt, geknutseld. En dat is het ook. Verder is het zo dat een reisverslag - wat Springtime In New York is, aldus Berkowitz - alles van een reis bevat, de hoogte en de diepte punten zoals het heeft plaatsgevonden. In de eerste plaats bevat deel 16 van The Bootleg Series verre van alles wat er door Dylan in de jaren 1980 tot en met 1985 is opgenomen. Het reisverslag is dus niet compleet. Dat is nog enigszins te begrijpen, maar wat naar mijn smaak echt kwalijk is, is dat zaken in dat verslag mooier zijn gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn. Zo is in de eerder vrijgegeven versie van "Blind Willie McTell" Dylans lach aan het begin van de track weggepoetst. Het verslag van de reis, zoals Berkowitz Springtime bestempeld, is dus achteraf opgeleukt. Geen goed idee. 

Ik heb Springtime In New York nog niet gehoord, maar ik weet nu al dat ik niet zal luisteren naar een verslag van een reis. Een reis behelst een begin- en een eindpunt met daartussen een lijn die de twee punten verbindt. Springtime In New York zal dat niet zijn. Het zal net als veel van de voorgaande edities van The Bootleg Series een greep uit de prullenbak zijn. Pagina's uit het schetsboek van de Da Vinci van de populaire muziek. 

Bob Dylan schetsboeken zijn fascinerend, zo leert de ervaring. Dat maakt dat ik veel verwacht van Springtime In New York. Bijna zestig schetsen, de een wat verder uitgewerkt dan de ander. En iedere schets zal niet alleen bijdragen aan een beter begrip van het uiteindelijke kunstwerk waaraan de bewuste schets vooraf gegaan is, maar ook een werk an sich zijn. Nee, ik geloof niet dat Springtime In New York zich zal laten beluisteren als een album, meer als een verzameling schetsen. En misschien heeft Berkowitz toch gelijk, misschien zal het beluisteren van die bijna zestig schetsen iets onthullen over Dylans reis van 1980 naar 1985, maar die rode lijn is niet het eerste wat ik zal zoeken in Springtime. 

Ook zal ik in de songs op Springtime niet zoeken mogelijkheden om Shot Of Love, Infidels of Empire Burlesque te verbeteren. Springtime In New York is als bladeren door de schetsboeken van een groot kunstenaar. Daar zullen schitterende schetsen bijzitten. Ik kan bijna niet wachten tot ik mag.

Hans Altena - Zelfportret met masker

Een paar weken geleden lag 'ie ineens op mijn deurmat: Zelfportret met masker van Hans Altena. Een schitterend boek kan ik zeggen nu ik het gelezen heb. 

Van de achterflap:

2010. De grond wordt Johan te heet onder de voeten op het Griekse eiland waar hij ooit gelukkig was met de kunstenares Maria. Hij reist naar het hoge noorden om op verzoek van zijn kroegmaat Surt, die hij ziek op het eiland achterliet, een Vikingbegrafenis voor te bereiden. Al die tijd schrijft Johan aan Zelfportret met Masker, waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de andere ontwortelde mensen die hij heeft leren kennen, zoals een rembétikazanger, een androgyn op Capri en de Indo Angélika die vertrouwd lijkt met de geestenwereld. 

Het is een louteringstocht die hem onder meer in confrontatie brengt met de Drakars, een motorbende, en hem nog verder voert, het verleden in. 

Hans Altena, muzikant en schrijver, werkte vele jaren aan dit drieluik, Hellas Voorbij, Angerboda en Fluïdum, dat de lezer in een werveling van verhalen naar de uitersten voert van Europa en de mengeling van culturen daar.

Hans Altena is een begenadigd schrijver die toevallig ook van de muziek van Bob Dylan houdt. Lezers van deze blog kunnen dit weten door de reacties die hij regelmatig bij berichten op deze blog achterlaat. Ook in het boek Zelfportret met masker is Dylan te vinden. Elf maal komt hij voorbij en elke keer weet de schrijver een Dylanfeitje, een stukje Dylan-geschiedenis op een dusdanige manier in het verhaal te weven dat het past, dat het nergens gemaakt of gezocht is. 

Lees Zelfportret met masker. Niet omdat Bob Dylan in dit krachtige boek een aantal malen voorbij komt, maar omdat het een boek is dat het lezen meer dan waard is.

Zelfportret met masker van Hans Altena is verschenen bij Uitgeverij Aspekt

"Love And Theft"

De eerste keer "Love And Theft" horen was een klap in mijn gezicht, een wake up call. Bob Dylan was op een haar na 60 jaar toen hij de plaat opnam en nog steeds relevant. Bijna 60 en hij perste er nog een meesterwerk uit.

In de 20 jaar die sinds die eerste keer luisteren zijn verstreken is "Love And Theft" alleen maar beter geworden. "Love And Theft" zit onder mijn huid, is deel van mijn dagen geworden. "Love And Theft" behoort naar mijn smaak tot het beste wat de man heeft gemaakt. Top 3.

Al 20 jaar is het album in de geest van velen onlosmakelijk verbonden met de verschrikkelijke gebeurtenissen die de dag waarop de plaat (in Amerika) verscheen de wereld schokten: 11 september 2001. De plaat zal daar nooit van loskomen. Ik heb me daar lang tegen verzet. Het is tijd dat ik dat loslaat. Ik verzet mij niet meer. Op 11 september draai ik "Love And Theft". Geweldige plaat, afschuwelijke dag van release.

"Love And Theft" bevat veel heerlijke riffs om slenterend over straat gedachteloos voor je uit te fluiten, zo veel zinsneden om keer op keer op te kauwen, om te glimlachen en weer door te slikken. Ik pik er eentje uit, vrij willekeurig, uit het te vaak over het hoofd geziene "Summer Days". Doe er mee wat je wilt.

You been suckin’ the blood out of the genius of generosity

You been rolling your eyes—you been teasing me

Jan M. Verburg

Ik schaam mij, ik ben nog niet geweest & dat terwijl de expositie vanaf mijn huis gezien op een steenworp afstand is. Lost Paradise van Jan M. Verburg is te zien in de Grote Kerk te Lochem.

De naam Jan Verburg zal lezers van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 bekend voorkomen. In dat boek schrijf ik: De meest vreemde plek waar Bob Dylan in 1977 opduikt is het prentenboek Tom Tippelaar. De tekst is van Annie M.G. Schmidt, de tekeningen van Jan Marinus Verburg. Dylan is te vinden op een van de tekeningen van Verburg. Hij wordt omringd door leden van The Band op een podium in de Brontocar. “Van binnen was de Brontocar al even zonderling als van buiten. De muziek bleek niet uit een radio te komen, nee, er was een echt orkest en de muzikanten lachten hem toe, terwijl ze doorgingen met spelen.” Op de zijkant van de piano staat de naam van de band: The Bob Bronto Band. Een fantastisch orkest, aldus Tom Tippelaar.

'Mevrouw Tom' is al naar Lost Paradise geweest. Ze kwam enthousiast terug en liet mij vele foto's zien, waaronder een foto van een portret van Dylan. Verburg plaatst Bob Dylan op de tekening in café 't Zielhoes in het hoge noorden van Groningen.

Ook de originele tekeningen van Tom Tippelaar worden momenteel (tot 4 september) tentoongesteld, maar niet in Lochem. Deze zijn te zien bij boekhandel Praamstra in Deventer. Ook daar moet ik nog naar toe. Morgen maar.

Toeval? Nah.

Avond, ik lees een boek. Een goed boek, waarover later meer. Het is geschreven door een liefhebber van Dylans muziek. Bob Dylan komt dan ook enkele malen in het boek voorbij. Ik wil het eerst uitlezen, dan vertel ik meer. Even geduld nog.

'Mevrouw Tom' kijkt televisie, een dvd. Het geluid staat niet hard. Ik concentreer mij op wat ik lees, ik probeer mij niet te laten afleiden door het geluid van de buis. Het geluid valt weg, 'mevrouw Tom' is opgestaan om iets in te schenken. Thee, denk ik. Doordat ik me concentreer om het geluid niet te horen, schreeuwt de stilte van de stopgezette dvd in mijn oor. Ik kijk op, dit is wat ik zie:

Toeval? Nah. Bob Dylan is immers overal.

[dvd: Jack Taylor]