Dylan kort #3827

Renaldo And Clara in Nederland: in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 staat (blz. 190): 'Een paar maanden later is de film ook in Amsterdam te zien. Op dinsdag 12 en woensdag 13 juni is Renaldo And Clara te zien in De Kosmos aan de Prins Hendrikkade en op donderdag 14 juni in De Melkweg aan de Lijnbaansgracht. Niet lang na de aankondiging van de drie vertoningen van Renaldo And Clara, wordt besloten om nog een vierde vertoning toe te voegen. Die vierde vertoning vindt plaats om 1 uur ’s middags op donderdag 14 juni. [...] Tijdens een van de twee vertoningen in De Kosmos is de Engelse muzikant Joe Jackson aanwezig.'

Het boek Paradiso Poster 1968 - 2008 geeft een kleine aanvulling: in dit boek staat (blz. 52) een poster afgebeeld waarop een concert van Joe Jackson op 17 juni 1979 wordt aangekondigd. Zie daar de reden voor Jacksons bezoek aan Nederland.

Lezing: op 28 mei geeft Luc Devoldere een lezing over leven en werk van Bob Dylan in Moorsele. Voor meer informatie, zie hier. [met dank aan Klaas]

Onlangs verscheen het boek Zwerven langs de limes van diezelfde Luc Devoldere. Volgens Vincent Hunink in zijn recensie van dit boek in de Volkskrant (20 april) komt Bob Dylan in dit boek voorbij. [met dank aan Klaas]

Douwe Bob: Dat Douwe Bob een Dylantekst op zijn onderarm heeft staan, is niet nieuw. Dat deze tekst een schrijffout bevat, is ook niet nieuw. In 'Dylan kort 3770' citeerde ik Schiffmacher: 'Ik heb zelf een tekst van Bob Dylan op Douwe Bob gezet. Zat er een spelfoutje in. De ontbrekende letter hebben we er met een v’tje boven gezet. Hij had zelf de verkeerde tekst meegenomen en moest erom lachen. Dat was mazzel.'

In Schiffmacher's Legacy (NPO 3, 23 april 2024) kwam die tatoeage weer voorbij, maar dit keer is het verhaal - zo begrijp ik van TV-kijker Hans - dat de schrijffout veroorzaakt werd door Schiffmachers dyslexie. [met dank aan Hans]

De Volkskrant 26 april 2024 [met dank aan Hans]:

Een ietwat afwijkende versie van deze recensie staat online, zie hier.

How Many Roads; Bob Dylan and his changing times 1961 - 1964 is de titel van de nieuwe tentoonstelling (vanaf 24 mei) in het Bob Dylan Center in Tulsa. Zie ook hier. Dat roept het vermoeden op dat het volgende deel van The Bootleg Series de al vaak over gesproken aflevering zal zijn over Dylans vroege dagen, werktitel: The Villager. 

Ook aardig: een minidocumentaire over 'Blowin' In The Wind' van het Bob Dylan Center, zie hier.

Uncut 326 (juni) bevat een beetje Dylan in vier artikelen:

1. een interview met Mark Knopfler (kort over invloed van BD);

2. een stuk n.a.v. het nieuwe album van T-Bone Burnett, met kort iets over Rolling Thunder Revue & Burnetts nieuwe audioformaat waarvoor Dylan een aantal songs had opgenomen;

3. een recensie van het door Pete Seeger & David Bernz geschreven Chopping Wood; Thoughts & Stories Of A Legendary American Folksinger (Newport 1965, bijl & Seegers herinnering dat het net anders was);

4. Bill Janovitz (Buffalo Tom) kort over Highway 61 Revisited.

Maarten Giltay Veth - Subterranean Homesick Blues

Maarten Giltay Veth - inmiddels verantwoordelijk voor een flink aantal schitterende Dylan-publicaties - heeft voor zijn nieuwste publicatie de tekst van 'Subteranean Homesick Blues' op zijn geheel eigen wijze onder handen genomen & wederom bewijst Giltay Veth dat beeld, dat de visuele ervaring van de tekst - mits juist gepresenteerd - de oren kan openen.

Het lijkt zo simpel & overbodig: een songtekst in stukjes knippen, over een groot aantal bladzijden verdelen, inbinden en als boek verkopen. Wie de songtekst van 'Subterranean Homesick Blues' wil lezen, kan toch ook zijn of haar exemplaar van Lyrics uit de kast pakken, zal de scepticus denken. Natuurlijk is dat waar, het is ook niet de songtekst an sich wat Giltay Veths nieuwste boek zo aantrekkelijk maakt, het is wat hij met die tekst heeft gedaan waardoor ik iedere Dylanliefhebber op het hart wil drukken geen moment te aarzelen en gelijk Subterranean Homesick Blues aan te schaffen voor het te laat is (oplage: 40 exemplaren).

Er is geen Dylansong die zo op slogan-achtige frasen leunt als 'Subterranean Homesick Blues'. Bijna spreekwoordelijk zijn inmiddels 

Don’t follow leaders / Watch the parkin’ meters

en:

The pump don’t work / ’Cause the vandals took the handles

geworden. Door kleur en vooral lettertype en lettergrote weet Maarten Giltay Veth niet alleen het slogan-achtige in die songtekst te benadrukken, maar vooral de ogen te openen voor de delen - voor die losse zinsneden - in het grotere geheel. Neem bijvoorbeeld 'Walk on your tiptoes / Don’t try “No-Doz”'. 

Door 'tiptoes' in een ander lettertype te zetten dan het voorgaande 'Walk on your' valt het belang van het woord 'tiptoes' in die zin op. Hetzelfde deed Giltay Veth in het tweede deel: door 'No-Doz' in een ander - groter - lettertype te zetten dan het voorgaande 'Don't try' wordt duidelijk dat wat belangrijk is in dat korte zinnetje. Doordat de woorden 'tiptoes' en 'No-Doz' een afwijkend lettertype hebben gekregen, valt ineens op wat een opmerkelijk rijm dit is, iets wat je mogelijk, tijdens die honderden keren luidkees meezingen met 'Subterranean Homesick Blues' nog niet was opgevallen. En hoe vaak heb je je tijdens dat zingen afgevraagd wat 'No-Doz' eigenlijk is? Door de manier waarop Giltay Veth de woorden in Subterrnanean Homesick Blues op de pagina heeft gezet, valt het ineens op: 'No-Doz', en komt vanzelf de vraag naar wat dat dan is. (No-Doz zijn cafeïnepillen om wakker te blijven.)

Dit is slechts één voorbeeld van hoe de wijze waarop een tekst gezet is kan bijdragen aan een beter begrip en / of waardering voor een tekst. Bladzijde na bladzijde opent Maarten Giltay Veth opnieuw mijn ogen voor de schoonheid van Dylans 'Subterranean Homesick Blues'. Iedere bladzijde opnieuw is het een herontdekken waarom Dylans woorden zo groots zijn, daarin schuilt de kracht van het drukwerk. Maarten Giltay Veths Subterranean Homesick Blues laat mij naar Dylans gelijknamige song luisteren alsof ik het voor het eerst hoor. 

Voor meer voorbeelden van pagina's uit Subterranean Homesick Blues verwijs ik graag naar de website Vethgedrukt. Niet alleen staan daar meer voorbeelden van pagina's uit Subterranean Homesick Blues, ook geeft die site informatie over de gebruikte technieken en middelen.

Het staat eigenlijk al wel vast dat Subterranean Homesick Blues het best verzorgde Dylan-boek van 2024 is. Onderstaand nog een foto van het opengeslagen boek om een indruk te geven van de schoonheid van het drukwerk en het papier waarop de tekst gedrukt is.

Tot slot: Subterranean Homesick Blues kost €25,-. Voor aanschaf van dit kunstwerk-in-boekvorm kun je het beste rechtstreeks contact opnemen met Maarten Giltay Veth, zie hier. Wees er snel bij, de oplage is beperkt. 

Dylan kort #3826

Dylan maakt Reuring: 11 mei in Alkmaar, zie hier.

De Groene Amsterdammer nr. 16 (2024) heeft een stuk van Philip Huff over het boek Dylan en wij zonder Amerika van Wouter van Oorschot, zie hier (achter betaalmuur). Huff is vrij negatief over het boek zonder dat hij (mij) overtuigt waarom. [met dank aan Tjeerd e n Peter]

De Volkskrant 17 april, in de rubriek And Venus was her name schrijven Paul Onkenhout en John Schoorl over 'Jodie' van de Belgische punkband The Scabs: 'Van navolgers van punkband The Clash ontwikkelde de band zich tot een energiek kwartet dat zich oplaadde aan Lou Reed, Bob Dylan en Neil Young en met zanger Guy Swinnen en gitarist Willy Willy (Willy Lambregt) als fundament heel België platspeelde.' [met dank aan Hans] Zie ook hier (betaalmuur) De naam Guy Swinnen laat een belletje rinkelen, maar ik kan niet plaatsen waar ik die naam van ken. Een zoektocht naar 'Guy Swinnen Bob Dylan' met Google levert wel het een en ander op, een selectie: 

Het favoriete Dylan-nummer van Swinnen, zie hier.

The Scabs spelen 'Like A Rolling Stone', zie hier.

Dylan @80 tribute, met o.a. Swinnen, zie hier.

De Volkskrant 18 april: Rob van Scheers schrijft over muzikale filmbiografieën. Daarin kort aandacht voor A Complete Unknown en I'm Not There, zie hier. [met dank aan Hans]

De Volkskrant 19 april: Aaf Brandt Corstius schrijft over de Netflix docu over USA For Africa's 'We Are The World': 'Zelfs de [...] contactgestoorde Bob Dylan was erbij, moeilijk kijkend vanuit een groot leren jack.' [met dank aan Hans]

Record Collector 557, mei 2024: In dit blad schrijft Bruce Hornsby over de opnamesessie voor 'T.V. Talkin' Song' van Under The Red Sky (1990): 'A classic example of the spontaneity that can happen on a Dylan record. We'd recorded "Born In Time" then, after a break, Kenny Aronoff started playing a beat. Me, Robben Ford and Randy Jackson were jamming on it when Bob walks in, with a bunch of lyrics. He spread them out on the table, listens to us for a minute, looks around at the lyrics, picks one up and starts singing: "One time in London I'd gone out for a walk..." He did it straight away, from top to bottom, and that was it, that's "T.V. Talkin' Song". '

Ik heb in het verleden meerdere malen beweerd dat 'T.V. Talkin' Song' Dylans beste zangpartij van de jaren negentig bevat (waarbij aangetekend moet worden dat ik de outtake nog net een stukje sterker vind dan de versie op Under The Red Sky, maar het scheelt niet veel). Door wat Hornsby zegt in Record Collector wordt dat voor mij ineens nog logischer.

Het einde van de Kuip als poptempel, zie hier. Voor meer over het allereerste concert in de Kuip: Bob Dylan op 23 juni 1978, zie Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. Ik wijs er nog maar eens op: dat boek is flink in prijs verlaagd, zie hier (of de lokale boekhandel of enig andere webwinkel). Zie ook hier.

Stef Kamil Carlens over bijna-ontmoeting met Bob Dylan, zie hier (betaalmuur).

Dylan kort #3825

Dylan maakt Reuring: Onder die titel staat Reuring - een samenscholing van dichters & toehoorders - op 11 mei aanstaande in het teken van Bob Dylan. Iedereen is welkom op 11 mei tussen 15:00 en 17:30 uur in De Alkenaer in Alkmaar.

Hanny Michaelis: In het net verschenen boek Vastgenageld aan de rand van het niets van Nop Maas vertelt dichteres Hanny Michaelis (kort) over haar liefde voor de muziek van Bob Dylan. David van het Reve, zoon van Karel en neef van Gerard van het Reve - de ex-man van Michaelis - liet de dichteres kennismaken met de muziek van Dylan. In de bundel Wegdraven naar een nieuw Utopia van Michaelis, staat het gedicht 'Vijf uur zaterdagmiddag' waarin Bob Dylan voorbij komt. Vastgenageld aan de rand van het niets is hier te koop. [met dank aan Tjeerd en Fokke]

Mojo #367 (juni 2024) bevat 3 minimale stukjes die interessant kunnen zijn voor de Dylanliefhebber:

1. In de Mojo playlist staat een recente concertopname van 'When I Paint My Masterpiece' van YouTube op nummer twee;

2. In een recensie van het door Pete Seeger & David Bernz geschreven Chopping Wood; Thoughts & Stories Of A Legendary American Folksinger komt Dylan kort (Newport '65) voorbij;

3. Deze Mojo bevat een recensie van het album Dylan's Lost Songs vol. 1 van The Flowers Of Indulgence, Zie ook 'Dylan kort #3820'.

Criterion brengt in juli Pat Garrett & Billy The Kid in twee edities (4 disc 4K + Blue Ray & 2 disc Blue Ray) opnieuw uit. Zie hier. Eerder bracht Criterion regiocode-vrije edities van Dont Look Back en Rolling Thunder Revue; A Bob Dylan Story op de markt. Beiden niet voor de Nederlandse markt bestemd - en dus geen Nederlandse ondertiteling & moeilijk verkrijgbaar - maar beiden - mede door de extra's - de moeite van aanschaf meer dan waard. 

Jim Carroll & Bob Dylan

Het is niet altijd eenvoudig om achteraf vast te stellen wanneer een bepaalde schrijver op je netvlies terecht is gekomen. Neem Jim Carroll (1949 – 2009), er moet een door reden gevoed moment geweest zijn waarop ik het wereld wijde web afzocht naar een betaalbaar exemplaar van zijn boek The Basketball Diaries (1978), maar wanneer dat geweest is, ik kan het je niet vertellen. Het waarom laat zich makkelijker raden, al kan ik ook daarover geen 100% garantie over de juistheid geven. Het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met de foto van Jim Carroll & William Burroughs die ik ooit ergens tegenkwam. Dan moet er ook nog iets met Patti Smith & Jim Carroll zijn. En ongetwijfeld ben ik de naam van Carroll wel eens tegengekomen in Beat Generation-publicaties zoals Beat Scene. Uiteindelijk doet het er ook niet zo veel toe waar & wanneer of waarom ik ooit The Basketball Diaries las, het gaat er om dat ik het las. 

En ik las het, dat is zeker. Een pijnlijk schitterend boek dat het verhaal vertelt van de teloorgang van een basketbal-belofte tot junkie in dagboekaantekeningen gemaakt tussen najaar 1963 en de zomer van 1966.

Sinds een maand of vijf, zes knabbelt aan het stukje hersenen dat voor rust, reinheid & regelmaat zorgt de behoefte om de verfilming van Carrolls boek te zien. Het door Scott Kalvert geregisseerde The Basketball Diaries met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol verscheen in 1995. Wanneer ik een film wil zien, struin ik het dvd-aanbod van kringloopwinkels af & eigenlijk altijd vind ik vroeg of laat de gezochte film. Maar The Basketball Diaries bleek de spreekwoordelijke uitzondering op de regel te zijn. Geen van de bezochte kringloopwinkels bood de film aan & dus verbreedde ik mijn zoekgebied naar het internet waar ik een voor de Duitse markt bestemde versie vond: In den Strassen von New York heet die film dan ineens. 

Goede film. Twee dingen vallen gelijk op: Jim Carroll zelf heeft een klein rolletje in de film en Bob Dylan is in geen velden of wegen te bekennen in Kalverts verfilming van The Basketball Diaries en dat is vreemd. In het boek waar de film op gebaseerd is, komt de singer-songwriter een aantal malen voorbij – vier keer om precies te zijn. Het is de zomer van 1964 – Carroll is veertien, bijna vijftien jaar oud – wanneer hij in zijn dagboek schrijft: ‘I spent most of the time [in de kroeg Foster’s] just drinking beer in the corner and listening to Dylan on the jukebox.’  De keuzemogelijkheden moeten beperkt zijn geweest. In de zomer van 1964 waren in het Amerika van Jim Carroll slechts twee Dylan-singles verschenen: ‘Mixed Up Confusion’ c/w ‘Corinna, Corrina’ en  ‘Blowin’ In The Wind’ c/w ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’. 

In een notitie van eind 1964 noemt Carroll Bob Dylan nogmaals zijdelings. De eerste volgende keer dat Dylan te vinden is in The Basketball Diaries is in een notitie van begin 1966, Carroll meldt dat iets van Dylan op de radio gedraaid wordt, maar wat, laat hij in het midden: ‘Bob Dylan he’s in the radio. He glows in the dark’. Meest waarschijnlijke kandidaten is de single ‘Can You Please Crawl Out Your Window?’ dat in januari 1966 op single verscheen, of de single van een maand later: ‘One Of Us Must Know (Sooner Or Later)’. 

De laatste keer dat Dylan te vinden is in The Basketball Diaries is in een notitie van voorjaar 1966 & wederom noemt Carroll Dylans naam, maar geen song- of albumtitel.

Negen jaar na The Basketball Diaries publiceerde Jim Carroll een tweede boek met dagboekaantekeningen: Forced Entries; The Downtown Diaries: 1971 – 1973. Het meest interessante hoofdstuk voor de Dylanliefhebber in dit boek is het vermakelijke ‘Dylan and the KGB’. Hierin beschrijft Carroll een bezoek aan een lezing van de Russische dichter Andrei Voznesensky in Town Hall, New York in april 1972. Carroll beschrijft hoe dichteres Anne Waldman hem overhaalt naar de lezing te gaan & een kaartje voor hem koopt. Waldman haakt op het laatste moment af waardoor Carroll alleen Town Hall bezoekt. Daar wordt Carroll opgewacht door ‘[Allen] Ginsberg, Peter O. [Orlovsky], Ed Sanders [bekend van The Fugs] and “some other couple”’ , naast wie Carroll komt te zitten. Dat andere koppel zijn Bob en Sara Dylan. 

Nu ik dit weer lees in Forced Entries, weet ik dat ik eerder over die Voznesensky-lezing heb geschreven, in Dylan & de Beats (2018, blz. 192 e.v.). Jim Carroll komt niet voorbij in Dylan & de Beats, mijn fout.

Dylan kort #3824

Mark Knopfler is deze week de gids voor het weekend in het magazine van de Volkskrant (13 april). Knopfler heeft weinig ruimte nodig om veel aardigs te zeggen over Bob Dylan en tegelijkertijd houdt hij het netjes, want: 'Ik roddel niet over Bob.', Zie hier. [met dank aan Martijn en Hans]

De tandeloze tijd 40 jaar, deel 2: Meer informatie over dit pas verschenen boek staat hier - zie ook 'Dylan kort #3823'. [met dank aan Klaas]

In De omgevallen boekenkast en andere poëzie (AaBC, 2004) van Kees van der Hoef staat het gedicht 'The Blind commissioner'. Die titel verwijst naar Dylans 'Desolation Row' [met dank aan Hans]:

Here comes the blind commissioner
They’ve got him in a trance
One hand is tied to the tight-rope walker
The other is in his pants

'Hij zingt zijn nieuwe werk en nummers van singer-songwriters als Bob Dylan, James Taylor en Ed Sheeran.' Zo staat het in Dagblad van het Noorden van 30 maart 2024. 'Hij' is Nick Schilder, ooit wereldberoemd in Nederland als de helft van Nick & Simon. Wat Schilder van Dylan zingt, staat er helaas niet bij. Zelf gaan luisteren kan, zie hier voor de agenda. [met dank aan Hans]

Studie naar liedteksten laat zien dat Bob Dylan niet alleen de eerste, maar waarschijnlijk ook de laatste songschrijver zal zijn die de Nobelprijs voor Literatuur krijgt, zie hier.

Roel Bentz van den Berg: Soms duurt het even: in 'Dylan kort #176' (9 april 2009) schreef ik: 'Van Roel Bentz van den Berg verschijnt op 17 april het boek Engelen in regenjas, o.a. met twee Dylan-verhalen.' Vijftien jaar na dat bericht kan ik melden dat Engelen in regenjas inderdaad twee Dylan-stukken bevat, de eerste over 'I'm Not There', de tweede over 'Ain't Talkin''. Ik herinner mij dat laatste stuk ooit in de krant (NRC?) gelezen te hebben.

Fanzine U2 Holland (jaargang 3, nummer 10/11) bevat een Nederlandse vertaling van het door Bono en Bob Dylan geschreven 'Love Rescue Me'. Het eerste couplet in vertaling:

Liefde help me toch

Kom naar voren en spreek tegen me

Help me overeind en laat me niet vallen

Niemand is mijn vijand

Mijn eigen handen zetten me gevangen

Liefde help me toch

Onder de vertaling staat een uitleg van de tekst van Anke Pronk. Volgens Pronk is 'Love Rescue Me' een christelijke song en kan het woord liefde in dit lied 'steeds vervangen worden door het woord God.'

Verderop in het blad staat nog een interview met Bono. Wanneer hem gevraagd wordt wie de regel 'They ask me to reveal the very thoughts they would conceal' in 'Love Rescue Me' heeft geschreven, is zijn antwoord: 'ik'. Helaas vraagt de interviewer niet door / naar de auteur van meer regels in 'Love Rescue Me'.

Dylan kort #3823

Setlist 4 april, Dallas, Texas: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / [introduction Bob Britt] / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / [introduction Tony Garnier] / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Geen twee, maar één cover: 'Big River', gitarist Bob Britt werd weer aan het publiek voorgesteld na 'False Prophet', Tony Garnier kreeg ook een eigen voorstelrondje na 'Big River'. 

Wie had er gehoopt, gedacht, verwacht dat 'Murder Most Foul' een live-debuut zou krijgen in Dallas, Texas? Eerlijk zijn, antwoorden op een briefkaartje naar het bekende adres.

Setlist 5 april, Austin, Texas: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / Across The Borderline / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Naast 'Big River' vanavond 'Across The Borderline' op de setlist. 'Across The Borderline' werd geschreven door Ry Cooder, John Hiatt en Jim Dickinson. Willie Nelson nam een mooie versie van de song op op het gelijknamige album. Op dit album staat ook 'Heartland', de song die Nelson met Dylan schreef en opnam. Austin, Texas is uiteraard Willie Nelson-land. Bob Dylan speelde 'Across The Borderline' al vele malen eerder, voor het laatst in 1998. 

Setlist 6 april, Austin, Texas: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / [introduction Jimmie Vaughan] / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / Walkin' By Myself / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Vanaf 'I'll Be Your Baby Tonight' vervangt Jimmie Vaughan Doug Lancio op gitaar tijdens een groot deel van het concert. De uitzonderingen: 'Key West', 'I've Made Up My Mind To Give Myself To You' en 'Mother Of Muses'.

Jimmie Vaughan is te horen op de songs 'Handy Dandy', '10,000 Men', 'God Knows' en 'Cat's In The Well' op Dylans album Under The Red Sky (1990).

'Across The Borderline' is vervangen door 'Walkin' By Myself'.

Het concert van 6 april is voorlopig het laatste concert van Bob Dylan & band. In juni wordt het toeren weer opgepakt en zullen Dylan en band onderdeel zijn van de Outlaw Music Festival Tour. 

A.F.Th. van der Heijden: Afgelopen week verscheen de essaybundel 40 jaar de tandeloze tijd deel 2 met daarin het door Jaap Schipper geschreven, iets meer dan twee pagina's tellende essay 'A.F. Th. van der Heijden en Bob Dylan'. [met dank aan Fokke en Peter] (Ik begrijp van de tipgevers dat het boek te verkrijgen is via de website van A.F. Th. van der Heijden, maar mijn virusscanner zorgt er voor dat ik deze website niet kan bezoeken, vandaar dat ik geen link plaats naar deze site.)

Autotest VW Passat B1 (Typ32): Zo rond 1977, 1978 leek het een goed idee om Bob Dylans muziek te gebruiken voor het aanprijzen van een auto, zie hier (rond 6:38). [met dank aan Wim en Hans] Enkele decennia later hielp Dylan bij de verkoop van Cryslers en Cadillacs. En dan is er nog die editie van tijdschrift Autovisie uit 2008...

I got eight carburetors, boys, I’m using ’em all
Well, I got eight carburetors and boys, I’m using ’em all
I’m short on gas, my motor’s starting to stall

(Summer Days)

Futurama seizoen 3, aflevering 13 draagt de titel 'Bendin' In The Wind', zie hier. Als dat geen knipoog is... [met dank aan Alja en David]

Vijf kunstenaars stellen werk tentoon onder de titel 'Shelter From The Storm', zie hier.

covers: Back to Dylan (Heerlen, 29 februari 2024), zie hier.

Dylan kort #3822

Setlist 2 april, Lafayette, Louisiana: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / Jambalaya (On the Bayou) / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Geen instrumentale versie van 'Watching The River Flow', 'Big River' is terug & 'Jambalaya (On the Bayou)' is aan de setlist toegevoegd. Bob Dylan loopt rond met Hank Williams in zijn hoofd.

21 mei is er weer een Bob Dylan-lezing bij boekhandel Riemer in Amersfoort, zie hier. [met dank aan Wim & de groeten van Hans ;-)] 

Arno Kantelberg bespreekt op de website van de Volkskrant het boek The Freaks Came Out to Write – The Definitive History of The Village Voice, the Radical Paper That Changed American Culture van Tricia Romano, zie hier. (Achter betaalmuur) Bob Dylan komt in de recensie kort voorbij. [met dank aan Peter]

Pascal Deweze in Humo: 'We gaan niet doen zoals Bob Dylan, bij wie je soms pas na twee minuten doorhebt welk nummer hij speelt.' (zie hier) Tip voor Pascal: je kunt niet 'doen' zoals Bob Dylan, tenzij je Bob Dylan bent. Dus doe maar niet.

GRANTA: Aanvulling op bericht in 'Dylan kort #3821': Het artikel van Mark Holborn in Granta 76 gaat over foto's die Richard Avedon van Bob Dylan maakte in 1963, 1965 en 1997. De foto's staan bij het artikel afgedrukt. Daarnaast bevat deze GRANTA een artikel van Greil Marcus over The Anthology Of American Folk Music & zoals een ieder weet is het onmogelijk om over The Anthology te schrijven zonder Bob Dylan te noemen.

Dylan kort #3821

"Waar was jij de afgelopen dagen?"
"Juarez."
"Wat deed je daar?"
"Voornamelijk mezelf verliezen."
"Had je een beetje goed weer?"
"Niet echt, regen."

Setlist 29 maart, Memphis, Tennessee: Watching The River Flow (instrumental zonder Dylan) / Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Na 'I'll Be Your Baby Tonight' liep Bob Dylan het podium af om twee minuten later terug te komen. Reden onbekend. Ergens las ik dat het geluid tijdens dit concert wat te wensen overliet, was dat de reden voor Dylans korte verdwijntruc? Het begin van het concert met een instrumentale versie van 'Watching The River Flow' door de band zonder Dylan is nieuw. Wat is er gaande?

Geen voorstelrondje van de bandleden vanavond.

Setlist 30 maart, Memphis, Tennessee: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / [introduction Bob Britt] / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

De tweede avond in Memphis geen instrumentale versie van 'Watching The River Flow' & geen verdwijntruc. Het geluid schijnt deze avond een stuk beter te zijn geweest dan de eerste avond in Memphis. Geen voorstelrondje van alle bandleden, maar wel, al vrij vroeg op de avond - na 'False Prophet' - stelt Bob Dylan gitarist Bob Britt aan het publiek voor. Nogmaals: wat is er gaande?

Setlist 1 april, New Orleans, Louisiana: Watching The River Flow (instrumental zonder Dylan) / Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / [introduction Bob Britt] / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / On the Banks of the Old Ponchartrain / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Vanavond wederom een instrumentale versie van 'Watching The River Flow' - net als 29 maart -  en het voorstellen van alleen Bob Britt na 'False Prophet' - net als op 30 maart. Is er dus helemaal niks gaande? Is dit de nieuwe standaard: openen met een instrumentale 'Watching' en alleen Britt in de schijnwerpers zetten? 

Toch is niet alles een herhaling: 'Big River' is vervangen voor 'On the Banks of the Old Ponchartrain'. In 1972 speelde Bob Dylan mee op Doug Sahms versie van 'On the Banks of the Old Ponchartrain', officieel uitgebracht op Genuine Texas Groover [met dank aan Hilda voor de correctie].  

Blik op de toekomst: de eerste geruchten over een aanstaande tournee door Engeland doen de ronde. Dit zou in het najaar van 2024 moeten gebeuren. Hoeveel waarde er gehecht moet worden aan deze geruchten en of eventuele concerten in Europa - waaronder Nederland - ook tot de mogelijkheden behoren, is nog alles behalve duidelijk.

GRANTA: Literair tijdschrift GRANTA #76 (winter 2001) bevat naast een kort artikel over Dylan -  geschreven door Mark Holborn - een pagina met een rebus waarvan de oplossing de eerste paar regels van 'Visions Of Johanna' is [met dank aan Hans]:

Hessel van der Walls album Tussen hangen en wurgen (1982) bevat de song 'Makaber spel'. Het laatste couplet van die song:

wat natuurlijk wel erg op enkele regels uit Dylans 'Masters Of War' van The Freewheelin' Bob Dylan lijkt. [met dank aan Simon]

Plainsong: Voor afsluiter 'Raider' van het album In Search of Amelia Earhart (1972) van Plainsong hebben de schrijvers van de song - Jerry Yester & Judy Henske - of naar Bob Dylans 'Long Time Gone' geluisterd, of naar dezelfde bron die Dylan aan de melodie voor 'Long Time Gone' hielp. Vergelijk zelf: 'Long Time Gone', 'Raider'. 

KIJK: 'Songteksten zijn steeds simpeler geworden', zie hier.

BNNVara: 'Popmuziek is steeds simpeler, agressiever en egoïstischer', zie hier.

Maarten Steenmeijer is in de Volkskrant (30/03/2024) zeer te spreken over de door Joel Selvin geschreven biografie van drummer Jim Gordon. In de Dylanwereld is Gordon vooral bekend door niet met Dylan op tournee te gaan. Zie hier.

A Complete Unknown: Moviepulp, Nieuwsblad, Filmtotaal.

Gabor Maté - De mythe van normaal [met dank aan Martijn]: 

Abbie Hoffman - Revolution for the hell of it: Over het creëren van chaos onder andere via desinformatie in de aanloop naar de protesten tijdens de Democratische conventie in Chicago in 1968: 'I rapped in Lincoln Park thanking Ho Chi Minh for bringing the medical supplies, thanking Bob Dylan for playing in the park, thanking Chairman Mao for the secret plans'. (blz 118)

Ik moest gelijk denken aan onderstaande afbeelding in TLiedboek 26.

Overigens komt Dylan nog enkele keren voorbij in Revolution for the hell of it, maar dit terzijde.

Haruki Murakami - Romanschrijver van beroep: 'Of neem Bob Dylan. toen die midden jaren zestig de puur akoestische stijl van de zogeheten "protest folksong" (die hij van voorgangers als Woody Guthrie en Pete Seeger had overgeërfd) inruilde voor elektrische instrumenten, werd hij door veel van zijn eerdere fans verguisd als een "judas", een "verrader die was overgelopen naar het commercialisme". Maar nu verwijt allicht vrijwel niemand hem nog dat hij een elektrische gitaar begon te gebruiken. Als je zijn oeuvre chronologisch beluistert, snap je immers dat het voor de creatieve artiest Bob Dylan, die was begiftigd met het vermogen om zichzelf te vernieuwen, uiteindelijk een natuurlijke en noodwendige keus was. Maar voor (een deel van) de mensen destijds, die zijn originaliteit in het hokje wilden stoppen van de "protest folksong" in de enge zin, was het je reinste "verraad" en "ontrouw".'

Leo Kenter - de Kameleons: 'Grim was een Dylan-fan, maar stond open voor nieuwe muziek en hij leende af en toe platen van ons.'

Kay Murphy: Het gedicht 'Eighties Meditation' van Kay Murphy begint zo:

The picnic table's carefully etched
with faded JAGGER, DYLAN, ERIC CLAPTON,
HASH, COCAINE, DEEP PURPLE, PURPLE HAZE:
gods we prayed to in the late late Sixties. 

Het is een van de drie gedichten waarin Bob Dylan voorbij komt in het door Jim Elledge samengestelde Sweet Nothings; An Anthology of Rock and Roll in American Poetry. Een vierde gedicht - over Stevie Wonder - bevat een citaat uit het door Wonder gecoverde 'Blowin' In The Wind'. Een van de drie Dylan-gedichten is geschreven door David Wojahn, de man die ooit Dylan op de cover van zijn dichtbundel Mystery Train zette.

update 15:00 uur:

Luister hier naar 'On the Banks of the Old Ponchartrain'. 

Dylan kort #3820

The Flowers Of Indulgence brengt in april het album Dylan's Lost Songs vol. 1 uit, een album vol Basement-song. Wie er achter deze band zit, is wat onduidelijk. De muzikanten gaan schuil achter bekende namen als Tiny Montgomery, Silly Nellie & T-Bone Frank. Hier staat wat meer informatie en kan 1 track beluisterd worden. Dylan's Lost Songs vol. 1 wordt positief besproken in Uncut 325 van mei 2024. Volgens de recensie in Uncut zal het 12 tracks tellende album, naast 'One Man's Loss' covers van onder andere 'Next Time On The Highway' en 'She's On My Mind' bevatten.

Hacks seizoen 1, aflevering 9 [met dank aan Floater]:

A Complete Unknown: De Telegraaf, Gazet van Antwerpen.

Recensie Dylan en wij zonder Amerika: Nederlands Dagblad (achter betaalmuur).

Joan Baez: I Am A Noise: op 20 april te zien in Melkweg. Op 16 juni in Hilversum.

Setlist 26 maart, Nashville: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You  / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed // [band introductions]  Every Grain Of Sand

Setlist 27 maart, Nashville: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider  / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Jochen Markhorst - Bob Dylans High Water (for Charley Patton)

In de laatste zin van zijn nieuwste boek noemt Jochen Markhorst de song 'High Water (for Charley Patton)' van "Love And Theft" (2001) 'een masterclass in het samenbrengen van oude elementen en het maken van iets nieuws.' En zo is het. Bob Dylan heeft gedurende zijn gehele carrière als songschrijver geleund op en geleend uit een breed scala aan bronnen. 'High Water' is daar een schoolvoorbeeld van. Songs, boeken, films. Een kort zinnetje ergens gehoord of gelezen kan de songsmid inspireren tot die twist die zijn song nou net nodig heeft en Jochen Markhorst weet als geen ander al dat lenen & leunen van Dylan bloot te leggen. Dat doet hij al vele jaren in een steeds verder uitdijende serie boeken met als meest recente toevoeging Bob Dylans High Water (for Charley Patton).

Aan het eind van zijn boek geeft Markhorst een lijst van maar liefst veertig mozaïeksteentjes - zoals Markhorst de Dylans bronnen noemt - waarvan elementen, frasen en zinsneden zijn terug te vinden in 'High Water'. En al die mozaïeksteentjes zijn in de voorafgaande ruim 120 pagina's voorbij gekomen op de manier zoals we dat inmiddels van Markhorst gewend zijn, met inzicht, flair en een sprankje eigenwijs. Ik ben er een liefhebber van.

Nieuwe elementen in Bob Dylans High Water (for Charley Patton) - mede met dank aan het vorig jaar verschenen boek Mixing Up The Medicine - is de blik op de vroege versies van 'High Water', op de coupletten die nooit de plaat hebben gehaald; en de aandacht voor hoe deze weggegooide regels weer kunnen opduiken in andere songs, soms jaren later. 

De boeken van Jochen Markhorst zijn een genot om te lezen en een must read voor iedere liefhebber van Bob Dylans muziek. Met Bob Dylans High Water (for Charley Patton) heeft Markhorst zichzelf overtroffen. 

Dylan kort #3819

Setlist 24 maart Louisville, Kentucky: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Groenteman op zondag (NPO 2, 24 maart): In dit programma was Lucky Fonz III te gast om te praten over zijn nieuwe voorstelling. Tijdens de uitzending komt Fonz' bewondering voor de muziek van Bob Dylan ter sprake, terugkijken kan hier. [met dank aan Hans en Peter]

'The Roving Blade', 17 maart 2024. Luister hier.

A Complete Unknown: Nu de film daadwerkelijk geschoten wordt, verschijnen er meer en meer berichten over deze film op het internet, zie bijvoorbeeld hier.

update 15:00 uur:

Nieuwe concertdatum: Dit jaar zal Bob Dylan spelen tijdens Willie Nelsons jaarlijkse 4th of July picknick, zie hier.

Dylan kort #3818

'het regent bob dylan': Mogelijk is het je al opgevallen: ik heb een nieuw tabblad aan de blog toegevoegd met de titel 'het regent bob dylan'. Deze pagina bevat een overzicht van de boeken (romans, dichtbundels, etc.) waarin Bob Dylan of een van zijn songs of albums wordt genoemd. Voor meer uitleg, zie de tekst op de pagina 'het regent bob dylan'.

Setlist 21 maart Asheville, North Carolina: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Setlist 23 maart Louisville, Kentucky: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Once Upon A Time In Northern Ireland aflevering 2 begint met een kort fragment van Bob Dylan uit 1965. Terugkijken kan met een NPO-account hier. [met dank aan Hans]

Tekielja is een band die op het album Tou mor songs van onder andere Townes van Zandt, Doug Sahm en Bob Dylan covert, niet in het oorspronkelijke Engels, maar in het Gronings. De door Tekielja opgenomen Dylan-song is 'To Ramona'. Deze staat niet op YouTube. Ik heb begrepen dat we er ook weinig aan missen... [met dank aan Hans] 

NPO Radio 2 over 'Blowin' In The Wind', zie hier.

Lezing 'Bob Dylan, muzikale ekster' op 11 april in Maassluis, zie hier.

Bob Dylan schreef een song voor Huey Lewis, zie hier.

A Complete Unknown (de film), zie hier.

De poëziepodcast: Daan Doesborgh praat met Lucky Fonz III onder andere over 'de geheime echte reden waarom Bob Dylan de Nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen', zie hier. (Podcast is van juli 2022)

Dylan kort #3817

Setlist 17 maart 2024, Charlotte: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / The Roving Blade / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

18 songs dit keer, de extra song is een cover: 'The Roving Blade'.

Setlist 18 maart 2024, Fayetteville: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Tour '74 boxset: Het staat er terloops in, maar het staat er echt in het artikel van Harvey Kubernik op de website Music Connection: "Sony Entertainment this year will be releasing a box set of 1974 Dylan/Band tour concerts." Die verwachte '74-boxset gaat er dus komen, zo lijkt het. Verder nog geen informatie over de omvang van de boxset of een releasedatum. [met dank aan Klaas]

Jochen Makhorst - Bob Dylans High Water (For Charley Patton): Net verschenen, het nieuwe boek van Jochen Markhorst, in het Nederlands, Engels & Duits. Dit keer neemt Markhorst een van de sterkte songs van "Love & Theft" (2001) onder de loep. Bob Dylans High Water (For Charley Patton) is te koop bij Amazon.

The Still Traveling Wilburys, een tributeband, tourt door Nederland en speelt onder andere op 26 april in Iduna, 3 mei Het Podium, 10 mei in Nieuwe Nor en 25 mei in Bibelot. [met dank aan Hans] Een promoclip van 'Handle With Care' door The Still Traveling Wilburys is hier te zien.

Mojo 366 (mei 2024) bevat een ingezonden brief van Hanns Peter Bushoff over albumhoezen die erg lijken op de hoes van Dylans Bringing It All Back Home. Het zal toch geen toeval zijn dat de website Legacy Of Music sinds twee dagen een stuk staat over de hoes van Bringing It All Back Home? Zie hier.

Searching For A Gem: Volgens een bericht op Facebook wordt er gekeken naar de mogelijkheden voor een doorstart voor de website Searching For A Gem & terecht. Een site met dusdanig veel informatie mag niet verloren gaan.

De eerste foto's van Timothée Chalamet in zijn rol als Bob Dylan. zie hier en hier.

Dylan kort #3816

setlist 15 maart, Athens Georgia: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

'Gotta Serve Somebody' is weer terug op de setlist, 'I'll Be Your Baby Tonight' is verschoven van plek 12 naar 8 en 'Big River' is de wisselsong.

Searching For A Gem: Alan Fraser heeft via Facebook laten weten tegen software-, geld-  en tijdproblemen voor het updaten van zijn website Searching For A Gem aan te lopen. Hierdoor heeft hij besloten per 1 mei met de website te stoppen. Het verdwijnen van Searching For A Gem zal een enorme aderlating zijn voor de Dylangemeenschap, de site behoort sinds jaar en dag tot een van de beste Dylansites op het wereld wijde web. Met dank aan Alan voor de vele jaren waarin hij een grote hoeveelheid tijd en energie heeft gestoken in het bijhouden van zijn website. (En ergens hoop ik nog dat er voor 1 mei een oplossing komt.)

Humo over Dylan en wij zonder Amerika van Van Oorschot, zie hier.

Stretto over Dylan en wij zonder Amerika, zie hier.

Puzzel in de Volkskrant van vrijdag 15 maart 2024 [met dank aan Hans]:

Toeval: Afgelopen week was ik regelmatig op zolder te vinden, druk met het opnieuw rangschikken van de inhoud van de eerste van twee kasten vol boeken waarin Bob Dylan zijdelings voorbij komt. Die kasten puilen uit van de dichtbundels, romans, verhalen- en essaybundels. Stapels met boeken die nog een plekje in de kast moeten krijgen liggen er op de grond voor of nemen (tijdelijk?) een plank van een derde kast in beslag. 

Ik ben niet geschikt als opruimer, laat mij maar lezen en meer chaos creëren, dat ligt mij beter. Om het leed wat te verzachten, sta ik mezelf toe om na een uur opruimen een half uur te lezen. Tijdens zo'n leeshalfuurtje pakte ik het onlangs gekochte One of a kind van Jack Micheline op, sloeg het boek open op de bladzijde waar ik was gebleven en las: 

There are many shades of red
Bill Saroyan, Henry Miller, Bob Dylan, Charles Mingus wear red hats 

in het eerste deel van het gedicht 'Satellite #4', getiteld 'red'. En in het tweede deel van datzelfde gedicht, getiteld 'blue' staat:

Most people walk around feeling blue
It is the sadist's favorite color
Bob Kaufman is blue
Bill DeKooning is blue
Henry Miller is blue
Bill Saroyan has a blue face
Bob Dylan has a blue face
Bill Burroughs is blue
Frank Lloyd Wright is blue
Charles Mingus and Jack Kerouac have blue faces
Norman Mailer was always blue
Bukowski wears a blue hat
Ferlinghetti's ass has always been blue

Terwijl mijn ogen over al die namen glijden, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Alle door Micheline genoemde namen zeggen me wat en de meeste ook wel iets meer dan wat. Zo is een van de beste boeken die ik afgelopen jaar heb gelezen van Henry Miller (A Devil In Paradise), luister ik regelmatig naar platen van Mingus, bracht de postbode afgelopen week nog drie boeken van Charles Bukowski en weet een ieder die mijn Dylan & de Beats heeft gelezen van mijn zwak voor de werken van Bob Kaufman, William Burroughs en Lawrence Ferlinghetti. Ik zou bijna denken dat Jack Micheline en ik met hetzelfde hoofd denken.

Enfin, na het lezen van nog enkele bladzijden werd het weer tijd om op zolder verder te gaan met de opruimklus. Het eerste boek dat ik oppakte was De saaiste jongen ter wereld van Erik Bindervoet. Ik sloeg het open en las:

Blauw als je billen van fluweel

Blauw als je billen van glas

Blauw als Bob Dylan

In zijn kubistische periode

Blauw als een schoolfeest

Met Thé Lau

Blauw als de glimlach van een junk

Blauw als een knal

Ik denk aan Jules Deelder die ooit zei dat toeval niet bestaat, 'Toeval? Wij hadden vroeger thuis een hond, díe had toevallen.' Dat dan weer wel, aldus Deelder.

ik heb On of a kind van Jack Micheline bijna uit, nog een paar bladzijden te gaan. Bob Dylan ben ik nog twee keer in dit boek tegengekomen. En het herschikken van de boeken in de kasten op zolder? Daar ben ik nog wel even mee bezig, vrees ik.

Boekenweek: Yolanda Chabot in het boekenweekgeschenk Gezinsverpakking: 'Ja, maar ik weet het niet, Dibbes, ze houdt niet van Dylan en weet niet wie Mulisch was.'

Setlist 14 maart 2024, Athens, Georgia

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / I'll Be Your Baby Tonight / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Walking By Myself / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Het bij dit bericht afgebeelde werk is van Fritz Sauter.

Wouter van Oorschot - Dylan en wij zonder Amerika

‘Over Bob Dylan zijn de spreekwoordelijke bibliotheken volgeschreven. (…) En daar komt dit boek nu dus bij. Ik had er plezier in het te schrijven en leg er voor de geïnteresseerde leek in uit waarom ik zijn kunst van mondiaal belang vind’. Zo begint het net verschenen boek Dylan en wij zonder Amerika van Wouter van Oorschot. Het is als lezer dan ook zaak om binnen die immer uitdijende, exponentieel groeiende Dylanbibliotheek het koren van het kaf te scheiden. Welke recent verschenen Dylan-titels verdienen wel de investering van de leesuren en welke titels kunnen beter genegeerd worden? Voor grofweg driekwart van de in de afgelopen decennia verschenen Dylan-boeken heeft de auteur zich (grotendeels) beperkt tot het in eigen woorden opnieuw opschrijven van het overbekende verhaal: geboren in Duluth, in 1961 als Guthrie-kloon naar New York vertrokken, ‘Blowin’’ & ‘Times’, Newport 1965, ‘Like A Rolling Stone’ & Blonde On Blonde, motorongeluk, country & americana, Blood On The Tracks, Rolling Thunder Revue, wereldtournee 1978 & echtscheiding, de God-vinder, de donkere jaren ’80, de wederopstanding vanaf Time Out Of Mind & The Never Ending Tour, Nobelprijs, ergens tussendoor nog iets over 'stem van een generatie', veer in z’n reet & klaar. Wie een of twee van deze boeken heeft gelezen, heeft ze allemaal gelezen. Ze zijn niet interessant, behalve voor de leek, voor de newbies onder de Dylanliefhebbers. 

Het kleine deel van de immer uitdijende Dylanbibliotheek dat wel interessant is voor de man en / of vrouw die al eens eerder een Dylanboek las & wel beschikt over een stel goed werkende hersenen, bevat het werk van auteurs die wat nieuws te melden hebben. Dat nieuws valt in twee categorieën uiteen: als eerste zijn er de auteurs die door middel van eigen research nieuwe feiten en / of inzichten presenteren in het geschrevene en als tweede auteurs die schrijven over hun eigen, persoonlijke beleving van Dylans muziek. Van Oorschots Dylan en wij zonder Amerika valt in de laatste categorie. Het boek bevat Van Oorschots persoonlijke beleving van – of misschien nog beter: een leven met (een klein deel van) Dylans oeuvre. Dat maakt Dylan en wij zonder Amerika tot een interessant boek, niet zozeer voor de startende Dylanliefhebber, maar voor de man en / of vrouw die al een paar dagen meeloopt in het Dylancircus. Mijns inziens had Van Oorschot er verstandig aan gedaan om zijn boek de titel Dylan en ik zonder Amerika te geven in plaats van Dylan en wij, maar dit terzijde.

In het eerste hoofdstuk zet Van Oorschot uiteen voor wie zijn Dylanboek niet geschikt is: voor de christen-evangelisten is het niet relevant, aldus de auteur; de luisteraars die Dylans oeuvre vooral bekijken als zijnde gedrenkt in de Amerikaanse cultuur; en tot slot: de Dylanologen, zeg maar de mierenneukers die van iedere scheet die Dylan laat geur, duur & volume boekstaven. Met name de laatste groep vind ik een opmerkelijke keuze. Niet alleen zet de auteur hiermee een groot aantal potentiële lezers buiten spel, ook ondermijnt hij daarmee de kracht van zijn boek. Nogmaals: de kracht van Dylan en wij zonder Amerika is dat Van Oorschot in dit boek zijn persoonlijke Dylanverhaal vertelt en die persoonlijke aard van dat verhaal maakt het boek juist uitermate interessant voor de Dylanoloog. Immers: een persoonlijk verhaal, een eigen interpretatie van een song, een unieke visie op een tekst is in potentie een eyeopener voor de man / vrouw die denkt alles al te weten en te begrijpen (lees: Dylanoloog). Een boek als Dylan en wij zonder Amerika is in potentie het breekijzer om de vastgeroeste gedachtewereld van de Dylanoloog open te breken.

Aan het eind van zijn boek schrijft Van Oorschot terecht: ‘Bij Dylans meerdimensionale teksten regent het (…) conflicterende interpretaties. Sterker, het lijkt er vaak op dat elke bewonderaar een geheel eigen begrip van zijn werk heeft, dat op zijn hoogst soms op hoofdlijnen met dat van anderen overeenstemt.’ De kracht van Dylan en wij zonder Amerika zit ‘m nou juist daar in, in de eigen interpretatie van Van Oorschot van enkele Dylansongs. Dat is de reden dat Dylan en wij zonder Amerika gelezen moet worden.

De kern van Van Oorschots Dylanverhaal beslaat een aantal songs die in 1965 en 1966 op single verschenen: ‘Subterranean Homesick Blues’ en dan met name de zinsnede ‘Don’t follow leaders’, ‘Like A Rolling Stone’, ‘Positively 4th Street’, ‘Can You Please Crawl Out Your Window?’ – volgens Van Oorschot een hoogtepunt in Dylans oeuvre -, ‘(Sooner Or Later) One Of Us Must Know’ en ‘Rainy Day Women #12 & 35’. Dat uitgerekend deze zes songs in Dylan en wij zonder Amerika de meeste aandacht krijgen, heeft alles te maken met het feit dat Van Oorschots puberjaren samenvielen met het verschijnen van deze singles. Van Oorschot beschrijft in zijn boek dan ook wat deze songs voor zijn opgroeiende zelf betekende en wat deze songs bijna zestig jaar later nog steeds voor hem betekenen. Natuurlijk is er in Dylan en wij zonder Amerika een breder perspectief. Van Oorschots eerste kennismaking met Dylans muziek was nog voor het verschijnen van ‘Subterranean Homesick Blues’, namelijk eind 1964 met het horen van ‘All I Really Want To Do’ van Another Side Of Bob Dylan. Daarnaast schrijft hij uitvoerig over bijvoorbeeld ‘She’s Your Lover Now’ als voorloper voor ‘One Of Us Must Know’. De kernjaren uit Dylans oeuvre voor Van Oorschot zijn de mid-sixties, de jaren van Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. In Dylan en wij zonder Amerika weet hij de songs uit deze periode op een dusdanige wijze te koppelen aan zijn eigen leven, zijn puberjaren, dat hij daardoor voor de lezer de mogelijkheid creëert met nieuwe ogen naar deze songs te kijken. Het meest sterk is het hoofdstuk over ‘Can You Please Crawl Out Your Window?’ en dan vooral het stuk over de verschillende schrijfwijzen van deze songtitel op de verschillende uitgaven van deze song op single. Het is een hoofdstuk – en Van Oorschot zal mij dit niet in dank afnemen, gezien het eerste hoofdstuk van zijn boek – een Dylanoloog waardig. 

En nee, het is niet allemaal koek en ei met Dylan en wij zonder Amerika. Natuurlijk heb ik wat te zeuren, want nee, ‘One Too Many Mornings’ staat niet op Another Side Of Bob Dylan zoals Van Oorschot schrijft, maar op Times en nee, Song And Dance Man is geen boek van Anthony Scaduto, maar van Michael Gray, maar het zijn kleinigheden in vergelijking met wat Dylan en wij zonder Amerika aan positiefs te bieden heeft. 

Dus lees Dylan en wij zonder Amerika en oordeel zelf of het je wat te bieden heeft. Smijt het niet bij voorbaat in een hoek als zijnde het zoveelste boek in de Dylanbibliotheek met de gedachte ‘hoef ik niet te lezen, ik weet het allemaal al’, maar pak het op, juist als veellezer, als Dylanoloog en laat het het middel zijn om verder te komen dan de eigen vooringenomenheid. Ik schreef het al eerder: Dylan en wij zonder Amerika is in potentie het breekijzer om de gedachtewereld van de Dylanliefhebber open te breken. Het enige dat je hoeft te doen is dat breekijzer, dat boek op te pakken. Je zult geen spijt krijgen.

Meer over Dylan en wij zonder Amerika vindt u hier.

setlist 12 maart 2024, Jacksonville

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / I'll Be Your Baby Tonight / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Walking By Myself / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Setlist 10 maart 2024 Orlando, Florida

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / I'll Be Your Baby Tonight / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Walking By Myself / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Weer een 16 songs tellende setlist: 'Gotta Serve Somebody' is van de setlist verdwenen en 'I'll Be Your Baby Tonight' is opgeschoven van plek 8 naar 11. 

Riekus Waskowsky; de één-Dylangedicht-dichter

Het moet denk ik eind jaren negentig geweest zijn dat ik voor het eerst de naam Riekus Waskowsky hoorde. In een aflevering van Dode Dichters Almanak las deze Rotterdamse dichter zijn gedicht 'Salt Peanuts' voor en dat maakte indruk. Niet heel veel later stuitte ik op een aantal gedichten van Waskowsky in de befaamde bloemlezing van de Nederlandse poëzie van Gerrit Komrij. Eén van die gedichten is 'Aars Poetica':

AARS POETICA

(She got ev'rything she needs
        she's an artist, she don't look back)

Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan
als je koken kan.

Het citaat waarmee het gedicht opent is natuurlijk afkomstig uit Dylans 'She Belongs To Me' van het album Bringing It All Back Home (1965) & ja, het moet zijn 'She's' en 'everything', maar een kniesoor die daar op let. De dichter die met 'Salt Peanuts' naar een stukje onrustjazz van Dizzy Gillespie verwijst, citeert in 'Aars Poetica' Dylan. Een dichter met oor voor muziek dus. Dat maakt nieuwsgierig, zou de man meer naar Dylan hebben verwezen in zijn poëzie, zo vroeg ik me toen af.

Eerste stap in mijn zoektocht was Wie het eerste z'n stenen kwijt is... (1970), de derde bundel van Waskowsky, de bundel waar 'Aars Poetica' in te vinden is. De bundel opent met citaten van Paul Simon, William Shakespeare & Ludwig Wittgenstein, maar een Dylan-citaat, naast het eerder genoemde citaat in 'Aars Poetica', bevat Wie het eerste z'n stenen kwijt is... niet. Ook geen andere verwijzing naar Dylan in deze bundel, wel een iets andere opmaak van 'Aars Poetica' dan in de dikke van Komrij:

Aars Poetica

        (She got ev'rything she needs
        she's an artist, she don't look back)

Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan

als je koken kan.

Volgende logische stap: de verzamelde gedichten van Riekus Waskowsky en om een lang verhaal kort te maken, ook in dit bijna 300 pagina's tellende boek slechts één aanwijzing dat Riekus Waskowsky wel eens van Bob Dylan gehoord had: het citaat aan het begin van 'Aars Poetica'. Daarmee leek het verhaal af, de koek op, de mogelijkheden onderzocht. Er was maar één conclusie mogelijk: Riekus Waskowsky was een één-Dylangedicht-dichter. An sich niet uniek, er zijn er (veel) meer in de Nederlandse poëzie te vinden. 

Dat was het verhaal zo'n kwart eeuw geleden en in die tijd is er weinig verandering in dat verhaal gekomen. Mijn geheugen zegt dat ik ergens een Waskowsky-interview las waarin Dylan voorbij komt - mijn geheugen vertelt me niet of Waskowsky de interviewer of de geïnterviewde is - maar dat is een interview & geen gedicht. Status blijft onveranderd, Waskowsky is een één-Dylangedicht-dichter.

Maar dan ontstaan er basten in die status, in de al een kwart eeuw geldende aanname & nee, er zijn geen niet eerder gepubliceerde gedichten van de in april 1977 overleden dichter opgedoken. Er is een oud gedicht, een andere (vroegere?) versie van een gedicht dat zowel in Wie het eerste z'n stenen kwijt is... als (uiteraard) in Verzamelde gedichten te vinden is waarin Bob Dylan toch... 

Maar eerst nog even terug naar 'Aars Poetica'. Dat gedicht werd namelijk - zo ontdekte ik afgelopen donderdag - in 1970 niet alleen in de bundel Wie het eerste z'n stenen kwijt is... gepubliceerd, maar ook in het literaire tijdschrift Maatstaf (#12, april 1970) en gek genoeg wijkt het gedicht zoals afgedrukt in Maatstaf wat af van de versie in Wie het eerste z'n stenen kwijt is... 

aars poëtica

        She's got everything she needs
        she's an artist, she don't look back

        (Bob Dylan)

DICHTEN is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan

als je koken kan.

Niet alleen is het citaat uit 'She Belongs To Me' in deze versie van het gedicht foutloos gegeven, ook is Dylans naam aan het citaat toegevoegd. 

Veel interessanter nog is het gedicht 'dichters' dat in deze Maatstaf aan 'aars poëtica' vooraf gaat:

dichters 

       opgedragen aan dr. R. v.d. Hoofdakker

       dichtend psychiater te Groningen

Oh psychiater, wat kijk je weer ernstig,

wat is er, wat hebben we misdaan? Wij dichters

- stuk voor stuk puddinkjes, in ruimte en

tijd, tot in eeuwigheid - ook al zijn wij dan 

slechts puddinkjes, crème de cacao, vanille

of mislukt, de MUZE redt ons puddinkjes

en zo niet dan vragen wij ootmoedig:

is DOKTER OETKER in de zaal?

Dit gedicht staat - op enkele details na - ook zo in Wie het eerste z'n stenen kwijt is... en Verzamelde gedichten, maar aan de versie van dit gedicht in Maatstaf is een voetnoot toegevoegd die in zowel Wie het eerste z'n stenen kwijt is... als Verzamelde gedichten ontbreekt:

Dr. Oetker is de auteur van o.a. 'De jonge psychiater is ook een roofdier, maar hij moest eens weten', 'de linkse arts en het rijwiel' en 'How many roads must a man walk down before you can call him a man?'

Voor wie het kwartje niet gelijk valt, die laatste titel (minus het woordje 'can') is natuurlijk een citaat uit Dylans 'Blowin' In The Wind'. Na een kwart eeuw kan de status van Riekus Waskowsky dus opgekrikt worden van één naar anderhalf-Dylangedicht-dichter. 

En nu braaf Dylan luisteren & Waskowsky lezen (maar nooit tegelijkertijd).

Setlist 9 maart 2024 Orlando, Florida

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Walking By Myself / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Dylan kort #3815

Setlist 5 maart (Clearwater): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Toninght / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Walking By Myself / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

"I'll Be Your Baby Tonight" is weer aan de setlist toegevoegd.

Setlist 6 maart (Clearwater): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Toninght / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Big River / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

Het door Johnny Cash geschreven "Big River" vervangt "Walking By Myself" op de setlist, luister hier.

Setlist 7 maart (Fort Myers): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You  / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / I'll Be Your Baby Tonight / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Roll Over Beethoven / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

"I'll Be Your Baby Tonight" is een paar plekken opgeschoven op de setlist. "Gotta Serve Somebody" is van de setlist verdwenen. Het door Chuck Berry geschreven "Roll Over Beethoven" vervangt "Big River" op de setlist.

"Play something we know!": Tijdens het eerste concert van de huidige tour, op 1 maart jongstleden, schreeuwde een dame vanuit het publiek na "False Prophet" "Play something we know" richting podium. Dylan & band spelen na "False Prophet" "When I Paint My Masterpiece" in een nieuw arrangement. Dat nieuwe arrangement heeft wat weg van de Irving Berlin-song "Puttin' On The Ritz" (luister hier). Een andere bron suggereert "Instanbul (Not Constantinople)" van The Might Be Giants als bron voor de nieuwe versie van "Masterpiece", luister hier. [met dank aan Hennie]

We zijn een aantal dagen verder en de hierboven beschreven toevallige samenloop van omstandigheden is uitgegroeid tot 'een dingetje'. Men hoeft niet lang of uitvoerig te zoeken om nieuwsberichten te lezen waarin geschreven - dan wel gesuggereerd - wordt dat het nieuwe arrangement van "When I Paint My Masterpiece" een reactie is op de "Play something we know"-roepende dame. Zie bijvoorbeeld hier. Daar klopt geen reet van. Op een opname van "When I Paint My Masterpiece" van 1 maart is het "Play something we know" duidelijk hoorbaar, het intro van "When I Paint My Masterpiece" wordt dan al gespeeld. Luister zelf, hier. Wanneer de band de song al speelt op het moment dat de vrouw roept, kan de gespeelde (versie van de) song nooit meer een reactie zijn op die roep.

Onderstaande foto is van de serie Time. Met 'Bob Dylan' verwijst de hoofdpersoon naar de godganse dag mondharmonica spelende vrouw met wie ze een gevangeniscel deelt. [met dank aan Hilda]