Ik was niet eens van plan om naar binnen te gaan, laat staan te kijken in die bak met tweedehands platen. Dat had ik een week of drie geleden nog gedaan. Het aanbod was op z'n zachtst gezegd mager.
Na twee, drie keer cirkelen rond de winkel stapte ik gisteren toch naar binnen. Na wat snuffelen door de bakken met nieuwe platen stond ik dan toch voor de bak met tweedehands spul. Het was druk in de winkel. Er moeten die dag al tientallen mensen door die platen gegaan zijn. Weinig hoopvol begon ik te bladeren en al bladerend begon al snel de hoop op het vinden van iets moois te groeien. De ene goede titel na de andere kwam ik tegen. Niet mijn smaak, dat dan weer niet, maar verwachtingen schept zo iets wel.
En verdomd als het niet waar is, een stapeltje Dylans. Een Blonde On Blonde, een Blood On The Tracks en uiteraard een Infidels en een Street Legal. Ik moet de platenzaak met tweedehands vinyl nog tegenkomen waar ze deze laatste twee titels niet op voorraad hebben, maar dit terzijde. In dit stapeltje een Highway 61 Revisited die ik niet gelijk kan plaatsen. De kleurschakering op de hoesfoto lijkt iets af te wijken van wat ik gewend ben. Het logo van platenmaatschappij CBS is groot en niet helemaal in de linkerbovenhoek gedrukt, zoals ik gewend ben, maar iets meer naar rechts, boven de titel van het album.
Als ik de hoes omdraai en zie dat op de achterzijde Dylans hoestekst ontbreekt, maar er wel ruimte voor reclame vijf elpees en vier EP's van Dylan is gevonden, weet ik wat ik in handen heb: de Franse monopersing van Highway 61 Revisited in klaphoes. Aan de binnenzijde van die hoes staan de songteksten en over iedere song een kort stukkie, in het Frans uiteraard.
Oui Monsieur. Deze jongen is blij.
Ik snap dat voor 99% van de aardklootbewoners Highway 61 Revisited gewoon Highway 61 Revisited is, ongeacht waar die plaat geperst is. Ik heb het geluk dat ik tot die 1% behoor voor wie een Highway 61 Revisited uit Frankrijk een compleet andere Highway 61 Revisited is dan een Highway 61 Revisited uit Nederland, Engeland of Amerika, om maar eens wat te noemen. En dus huppel ik naar de kassa, blij als een kind dat zijn zakgeld geheel opmaakt aan pokémon kaarten.
Terwijl ik dit type, bespeelt Bob Dylan zijn mondharmonica ergens tegen het eind van 'Desolation Row'. Het is die Franse persing, uiteraard. Het klinkt als een klok. Wie deze plaat de afgelopen 56 jaar in zijn bezit heeft gehad weet ik niet, maar veel naald heeft dit vinyl niet gezien. Het is haast alsof ik Highway 61 Revisited voor het eerst hoor. Misschien is dat wel de voornaamste drijfveer achter die verzamelwoede van mij: steeds weer voor het eerst kunnen horen.
~ * ~ * ~
Eric Clapton - de man die menig Dylan-song op de plaat zette, de gitarist die ooit tot God werd benoemd - is definitief van zijn voetstuk gevallen. Ik draai nog een bootleg. Geen Clapton, maar iets van Bob Dylan & The Grateful Dead.
~ * ~ * ~
Je kent het vast: je zet muziek op en ineens hoor je een flard tekst of een stukkie muziek dat je van Dylan kent. Iemand heeft geleend van Bob Dylan of Bob Dylan heeft geleend van iemand. Ik had het bij het draaien van Anthology Of The Banjo. Ineens is daar de melodie die ik ken van Dylans 'John Brown'.
Oliver Trager in zijn Dylanencyclopedie: 'The roots of the song ["John Brown"] may lie in the lyrics of "Mrs. McGarth," thought to be a traditional ballad, and sung to the tune of "900 Miles" with a free adaptation of that traditional melody.'
Op Anthology Of The Banjo is het niet de melodie van '900 Miles' die mij doet denken aan 'John Brown', maar die van 'Hundreds Of Miles'. Toegegeven, gezien de titels zullen '900 Miles' en 'Hundreds Of Miles' onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar schuif dat even terzijde en luister naar 'Hundreds Of Miles' zoals het op Anthology Of The Banjo staat, gespeeld door Billy Cheatwood [luister hier]. Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar mij lukt het om Dylans tekst voor 'John Brown' te zingen op Cheatwoods spel.
Ik kan niet veel vinden over 'Hundred Of Miles' van Billy Cheatwood. Het enige wat ik op het almachtige internet zo 1, 2, 3 vind, is dat het een opname uit 1961 is. En aangezien die datering mooi past bij mijn aanname dat Dylan de melodie van 'John Brown' bij Cheatwoods 'Hundreds Of Miles' vond, ga ik er van uit dat wat op internet staat altijd waar is. Onomstotelijk, uiteraard.
~ * ~ * ~
'De hoeveelste is het vandaag?'
'De 19de. Hoezo?'
'Gewoon, of het al tijd is.'
'Tijd waarvoor?'
'Die ene. Je weet wel.'
'Ooh, die ene. En?'
'Bijna.'
'Ik kijk er niet naar uit, moet ik zeggen. Maar als 'ie dan eenmaal draait, vind ik het ook wel weer leuk. Zo gaat het ieder jaar.'
'Ook dat hoort er bij.'
