Het is 31 december, de oude agenda is vol. Er staan meer aanzetjes tot te schrijven stukken in dan afspraken. De nieuwe agenda ligt klaar. Morgen wordt de oude opgeborgen en de nieuwe in gebruik genomen. Ik houd niet van een nieuwe agenda, er zit nog geen leven in.
Het is 31 december, het jaar waarin Bob Dylan tachtig werd, wordt niet afgesloten met een copyright-uitgave. Er zijn natuurlijk wel opnamen van Dylan waarvan morgen het copyright verloopt, maar het is niet veel, of in ieder geval niet genoeg om te moeten beschermen met een uitgave.
Het einde van het jaar is er binnen enkele uren van nu. Ik heb het gevoel dat ik iets op papier moet zetten over dat jaar, terugkijken, maar ik ben het overzicht kwijt. Als ik heel goed mijn best doe, kan ik nog uit mijn hersens opdiepen wat ik gisteren heb gedaan.
Ik geloof niet dat ik mijn Dylan ben tegengekomen in How Many Roads, maar die mededeling veronderstelt dat ik weet wie mijn Dylan is. Ik heb een vaag vermoeden, maar echt weten? Misschien is mijn schrijven wel niet meer dan een zoektocht naar mijn Dylan. Dat geldt niet voor al mijn schrijven, maar in ieder geval wel voor al mijn boeken in de Bob Dylan aantekeningen-serie en - in het verlengde daarvan - de aantekeningen op deze blog.
Als ik mijn Dylan heb gevonden ben ik uitgeschreven, lijkt mij.
Het is 31 december, ik draai Desire. Na het horen van 'Blowin' In The Wind' op de radio was dat het eerste album van Dylan dat ik ooit kocht. Het draaien van Desire voelt altijd een beetje als terug naar het begin. Dat begin ligt ruim dertig jaar achter mij.
Morgen is alles weer nieuw, dat is de belofte die zit opgesloten in de overgang naar een nieuw jaar. Mensen zijn vreemde wezens die zichzelf voorhouden dat de overgang van de ene naar de volgende datum in sommige gevallen bijzonderder is dan in andere gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten