aantekening #8384

Naast mij ligt een in de haast uit een aantekenboekje geschuurde bladzijde met enkele krabbels in mijn handschrift. Kattenbelletjes genoteerd in de afgelopen dagen, krabbels die het schrijven van een volgende stuk op de blog, dit stuk moeten vereenvoudigen. Misschien moet ik dat stuk papier maar tot een prop ineen drukken en met een lege geest beginnen. Beginnen bij het begin, bij nu, bij het feit dat Planet Waves draait en dat het eigenlijk altijd zo is dat als Planet Waves draait dit het beste album is dat Bob Dylan ooit heeft gemaakt, het enige relevante album, maar dat zodra de plaat is afgelopen dat gevoel ook weer wegzakt en Planet Waves weer makkelijk vergeten wordt. Gezien hoe vaak Planet Waves in boeken, tijdschriften en op sociale media wordt aangemerkt als die altijd-over-het-hoofd-geziene-klassieker denk ik dat ik niet alleen ben in mijn beleving van dit album. 

Heeft Bob Dylan in de jaren zeventig ook maar een keer beter gezongen dat op 'Dirge'?  Ik verwacht geen antwoord.

~ * ~ * ~

In de acht dagen die zijn verstreken sinds ik hier Yaps kijktip plaatste, heb ik zelf nog niet de tijd gevonden om Jimmy Carter: Rock & Roll President te kijken. Iets in mij zegt dat ik die film al gezien heb, eerder, maar ik ben ook weer niet helemaal zeker van mijn zaak. Maar tijd om (nogmaals) te kijken heb ik dus nog niet gevonden. Wel stuitte ik in Gone Crazy And Back Again (1981) van Robert Sam Anson op een aardig fragment dat de status van Jimmy Carter als Rock & Roll President in het algemeen en Dylanliefhebber in het bijzonder ietwat op losse schroeven zet. 

Flying back to Atlanta with [Jimmy] Carter during the campaign, [Harper-journalist Steven] Brill asked Carter to name his favorite Dylan song. 'He smiled ansd smiled and said, "I hate to offend Bob by just naming one,"' Brill related to More. So Brill asked him to name several. 'Carter smiled some more and said, "Rosalyn and I listen to him all the time, but the lyrics and the titles blur."' 'Well then,' Brill replied, 'name a few albums, even one album,' The smile disappeared from Carter's face. 'Why don't we talk about something else?' he said coldly.

~ * ~ * ~

Een maand of zeven, acht geleden raadde ik iemand aan een boek van Delphine Lecompte te lezen. Een week of twee later kreeg ik te horen dat Lecompte in het gelezen boek wel erg vaak flink over de grens van het betamelijke gaat en dat ik een dergelijke leestip in het vervolg beter voor me kan houden. Wat nu volgt is dus geen leestip.

Dit jaar verscheen van Delphine Lecompte - van wie een gedicht is opgenomen in de Dylan-dichtbundel Als een zwerfkei - Beschermvrouwe van de verschoppelingen III. Dit derde deel van Beschermvrouwe is niet alleen het dikste van de reeks, maar ook het deel waarin Bob Dylan het vaakst voorbij komt. In het eerste deel is Bob Dylan op twee bladzijden te vinden. In het tweede deel is hij niet te vinden. In het derde deel komt Dylan op vier bladzijden voorbij, al gaat het één geval niet zozeer om Bob Dylan zelf, als wel op groep The Traveling Wilburys waar Bob Dylan deel van uit maakte. 

[...] plots word ik aangesproken door Koen de sardonische anorectische ongrijpbare ontdekkingsreiziger die gek werd in een badmintonzaal in Uruguay.

We verbleven twintig jaar geleden een tijdje in hetzelfde gekkenhuis in Knokke en we werden maatjes omdat we slimmer waren dan de meeste gekken en allebei hielden van The Traveling Wilburys en van Polynesische maskers en mythen.

Een beeld om van wakker te liggen, op een goede manier: gedeelde liefde voor The Traveling Wilburys in een gekkenhuis in Knokke.

Toen op 18 oktober 1988 het eerste album van The Traveling Wilburys verscheen, leken de vijf leden van de band spreekwoordelijke dinosaurussen van de rock. Jeff Lynne was op die 18de oktober 40 jaar, George Harrison 45 jaar, Roy Orbison 52 jaar, Bob Dylan 47 jaar en Tom Petty slechts 37 jaar. Twee dagen na het verschijnen van de plaat werd hij 38. Deze schokkende ontdekking deed ik niet zelf, maar las ik ergens op een van de sociale media (alle lof voor de sociale media). 

Aan de andere kant: ik was 15 jaar en had niet lang daarvoor of daarna voor het eerst Dylans 'Blowin' In The Wind' op de radio gehoord, het begin van de gekte, zal ik maar zeggen. Het duurde nog jaren voor ik mij realiseerde dat die net ontdekte Bob Dylan ook op dat nummer dat ik steeds op de radio hoorde zong: 'Handle With Care', een song die uitvoerig werd besproken tijdens de lessen Engels, lessen die werden gegeven in een noodgebouw op 5 minuten lopen van het hoofdgebouw.

~ * ~ * ~

'Nog iets toe te voegen?'

'Ssssssst, Planet Waves draait. Beter wordt het vandaag niet.'