Een vreemde wereld

 "Koop je nog wel eens wat van Dylan?"

"Zeker, vanochtend nog Blonde On Blonde gekocht."

"Blonde On Blonde? Die had je toch al?"

"Tuurlijk, vele malen. Dit is een andere persing. Denk ik."

"Denk je..."

"Engelse herpersing, met zeven in plaats van negen foto's op de binnenzijde van de klaphoes. Wist niet meer zeker of ik die nou al heb of niet. Zag er nog goed uit. Zacht prijsje, ook. Kon ik niet laten liggen. Als ik 'm toch al heb, raak ik 'm wel weer kwijt."

"Goede plaat, Blonde On Blonde."

"Zeker. Ga 'm zo draaien. Ik zou zeggen, ga zitten en schop je schoenen uit. Koffie?"

Bob Dylans beste songs hebben één ding gemeen: je kunt er in verdwalen. Het is niet moeilijk om te verdwalen in "A Hard Rain's A-Gonna Fall" of "Idiot Wind". Het is wel aangenaam om de weg kwijt te raken in "High Water" of "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again".

Neem alleen die titel al: "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Het woord "again" geeft aan dat het niet de eerste keer is dat de "ik" in de song is vast komen te zitten in Mobile. Dylan hield in de Electric Rimbaud-jaren, de jaren 1965 en 1966 wel van herhaling: "On The Road Again", "Highway 61 Revisited", "Fourth Time Around", "Bob Dylan's 115th Dream" en dus "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again".

Vast zitten in Mobile met wederom de Memphis blues. 

Mobile - Memphis: dat is alliteratie.

Memphis, Tennessee, eerste associatie: Elvis Presley. 

Mobile is niet alleen een plaats in Alabama, maar laat zich ook vertalen als mobiel. Met dat in het achterhoofd klinkt die titel ineens anders: vast zitten in de beweging (mobiliteit) met wederom de Memphis blues.

"Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again" is een song om in te verdwalen. Shakespeare, Mona, grandpa, the senator, Ruthie, the ragman & the rainman, ze komen allemaal voorbij is deze song. 

Een vreemde wereld. Er is geen ontsnapping mogelijk en een levensteken versturen gaat ook niet lukken, want "the post office has been stolen and the mailbox is locked". Vreemde wereld inderdaad.

Maar zoals eigenlijk in alle grootse Dylan-songs is de schoonheid niet alleen te vinden in welke woorden Dylan zingt, maar vooral ook in hoe hij die woorden zingt. Neem nou het op een na laatste couplet waarin Dylan zingt:

An’ she says, “Your debutante just knows what you need

But I know what you want”

en luister dan vooral naar hoe hij "I know what you want" zingt. De verleiding, de lust druipt van die stem af. Heerlijk. 

Genoeg geluld, ik til de naald op zet 'm weer aan het begin van "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Net als Dylan houd ik van herhaling.

Again.