aantekening #8362

Het moet ergens afgelopen zomer zijn geweest, een platenzaak in het zuiden van het land. Vraag me niet naar welke stad of welke zaak, ik weet het niet meer. Daar vond ik dat lang gezocht Vanguard-cd'tje met daarop twee albums van de geweldige Hedy West, de dame met de banjo en de gouden stem. 

Het was niet de enige cd die ik vanuit het zuiden mee naar huis sleepte, ook Silver Lake van Vic Chesnutt ging mee. In 1994 kocht ik West Of Rome met de schitterende song 'Florida' van Vic Chesnutt en sindsdien hoop ik nog een tweede album van de man te vinden dat me net zo weet te raken als West Of Rome.

Tijdens de lange autorit vanuit het zuiden naar huis werden beide cd's gedraaid. Silver Lake kwam niet in de buurt van West Of Rome en Hedy West was Hedy West. Eenmaal thuis belandden de cd's op een stapel naast de stereo-installatie en werden vergeten, tot twee dagen geleden.

Wat mij tijdens de autorit niet was opgevallen, maar in de rust van het huis toeschreeuwde, was het tweede couplet van Chesnutts song 'Stay Inside': 

Well, the times they are a-changin'

Look at all the idlers

Soon there will be no one to shear the sheep

And I am cold natured

Kan die eerste regel iets anders zijn dan een verwijzing naar Bob Dylans song 'The Times They Are A-Changin''? Of kan het ook toeval zijn? Is het nog mogelijk om de woorden 'The Times They Are A-Changin'' uit te spreken zonder aan Bob Dylan te denken?

De woorden zijn inmiddels tegelijkertijd los gezongen van de Dylan-song en er onlosmakelijk aan vastgekoppeld. We kunnen al haast spreken van spreekwoordelijke status, lijkt mij.

Boek, net gelezen. Het ligt toevallig nog binnen handbereik, het had ook een van de tientallen andere boeken kunnen zijn waarin min of meer hetzelfde staat. Optocht der tattoos van Henri Beunders, bladzijde 113: 

De oude hippies of gewone linkse mensen wilden de wereld geweldloos veranderen, 'The times they are a-changing', je hoefde die tijden alleen maar een duwtje in de juiste richting te geven.

Beunders noemt Bob Dylan niet ineens en toch is het overduidelijk Dylan. Dat Beunders door zijn ongelukkige zinsconstructie impliceert dat oude hippies ongewone mensen zijn, laat ik maar even voor wat het is.

Na Vic Chesnutts Silver Lake volgde Hedy West. Muziek die een dag goed kan maken. Het voor het eerst op Hedy West (1963) verschenen 'Miner's Farewell (Poor Hardworking Miners)' doet erg denken aan Bob Dylans 'Only A Hobo'. Nog sterker is de overeenkomst tussen 'Pans Of Biscuits' - in de uitvoering van Hedy West voor het eerst verschenen in 1964 - en Bob Dylans 'Paths Of Victory'. Het is overduidelijk dat een jonge Bob Dylan zich heeft laten inspireren door 'Miner's Farewell' en 'Pans Of Biscuits', maar niet in de uitvoeringen van Hedy West. Als je kijkt wanneer de twee platen van West waarop deze songs staan zijn verschenen en wanneer Bob Dylan 'Only A Hobo' en 'Paths Of Victory' schreef, kan het (bijna) niet kloppen. Dat is altijd een zure conclusie wanneer je denkt iets gevonden te hebben. Ik kauwde daar twee dagen op en vond toen online een foto uit 1962 van Bob Dylan en Hedy West (zie hier). Zou dan misschien bij deze gelegenheid door West zowel 'Miner's Farewell' en 'Pans Of Biscuit' gespeeld zijn? Niet waarschijnlijk, maar het kan. De deur staat op een kier.

Zouden liefhebbers van de muziek van Elvis of Taylor Swift ook (bijna) dagelijks connecties leggen tussen de muziek die ze graag horen en boeken, films, artikelen en songs van anderen, of is dit uniek voor de Dylan-liefhebber?

Gisteren, scrollend door berichten op Facebook zag ik de hoes van het album Modern Times van The New Lost City Ramblers. De plaatser van de foto had er bij geschreven dat de overeenkomst met Bob Dylans Modern Times overduidelijk is, dat hier al vaak over geschreven is. Dat Bob Dylan met zijn Modern Times bewust verwees naar The New Lost City Ramblers' Modern Times. Ik heb het album van The New Lost City Ramblers al enkele jaren in huis, maar nog nooit was het tot mijn botte kop doorgedrongen dat dit album niet alleen dezelfde titel draagt als Dylans album uit 2006, maar dat op de hoes van beide albums een foto van een auto staat. Aangezien de Facebookman schrijft over een bewuste verwijzing door Dylan, heb ik Modern Times van The New Lost City Ramblers maar weer eens op de draaitafel gelegd, luisteren of ik een muzikale connectie tussen dit album en Dylans Modern Times eerder over het hoofd heb gezien.

In 'Timetable Blues', de voorlaatste song op Modern Times, zingt New Lost City Rambler John Cohen: 'Pennsylvania line's in an awful mess', woorden die niet op Dylans Modern Times terecht zijn gekomen, maar wel op zijn "Love And Theft", in 'Cry A While':

Feel like a fighting rooster—feel better than I ever felt

But the Pennsylvania line’s in an awful mess and the Denver road is about to melt

Met dat in het achterhoofd, is er de gevoelde noodzaak om ergens vandaag eerst Dylans Modern Times en daarna "Love And Theft" te beluisteren, maar dat voornemen moet nog even op uitvoering wachten want vlak voordat ik dit verhaal begon, werd Live In The Same Old Cage - Time Out Of Mind 1998 - 2019 in mijn schoot geworpen (Dank! Je weet wie je bent...) en dat verdient met de aanstaande release van Fragments toch wel even voorrang. Van iedere Time Out Of Mind-song, met uitzondering van 'Dirt Road Blues', is er een concertversie te vinden op Live In The Same Old Cage. Wat deze compilatie vooral laat horen is hoe sterk deze songs kunnen zijn in hun live-versie, zonder het Lanois-sausje. Dat doet de begeerlijkheid van Fragments alleen maar toenemen.

Een van de hoogtepunten van Live In The Same Old Cage voor mij is 'Not Dark Yet', opgenomen op 15 november 2019 in het Eisenhower Auditorium van de Pennsylvania State University. 

The Pennsylvania line’s in an awful mess 

Dat maakt het bijna rond. Half dan.