Ik kocht mijn eerste New Morning op een festivalterrein. Dat de plaat een lange dag in de festivalzon en aansluitend de lange rit naar huis in drie overvolle treinen heeft overleefd, is een klein wonder. Eenmaal thuis hoorde ik voor het eerst New Morning. Dat moet niet lang na het uitkomen van het eerste album van Traveling Wilburys zijn geweest.
Al snel kwam ik tot de conclusie dat New Morning-opener 'If Not For You' prima zou passen in het repertoire van de Wilburys. Wat ik toen nog moest ontdekken, was dat voormalig Beatle & Wilbury-lid George Harrison 'If Not For You' had opgenomen voor zijn album All Things Must Pass.
Er viel zoveel te ontdekken aan New Morning. In de jaren sinds eerste beluistering heb ik meer geleerd dan me soms lief is.
Ik leerde dat 'If Dogs Run Free' het prima deed als prentenboek en dat Rolling Stone-schrijver Ralph J. Gleason het verschijnen van het album begroette met de kop 'We've got Dylan back again!', een kop die ik niet begreep want om iets of iemand terug te vinden, zul je het eerst verloren moeten hebben.
Ik leerde dat 'Day Of The Locusts' iets te maken had met een eredoctoraat van Princeton University en dat enkele songs van het album aanvankelijk geschreven waren voor het toneelstuk Scratch van Archibald MacLeish.
Ik leerde dat 'The Man In Me' chronologisch niet geschreven kan zijn voor de soundtrack van de film The Big Lebowski (1998), maar gevoelsmatig alleen maar voor die film opgenomen kan zijn.
Ik leerde door schade en schande dat de titelsong zich uitstekend leent voor lange autoritten op zonnige dagen.
Ik leerde dat 'Father Of Night' Lawrence Ferlinghetti inspireerde tot het gedicht 'Mother Of Light Mantra'.
Ik leerde dat 'Went To See The Gypsy' wel of niet over een ontmoeting met Elvis Presley gaat.
Ik leerde dat Jennifer Warner best een aardige versie van 'Sign On The Window' op de plaat heeft gezet, maar dat er niks boven het origineel van Bob Dylan gaat.
Ik leerde met dank aan Dylan (1973), The Bootleg Series vol. 1 - 3 (1991), Another Self Portrait (2013) en 1970 (2021) dat er tijdens de sessies voor New Morning veel meer moois is opgenomen dan alleen de twaalf opnamen die nu op het album staan.
En in al dat leren ontglipte het album New Morning. Steeds minder hoorde ik als ik New Morning draaide het album, steeds meer hoorde ik een serie anecdotes, verhalen en aannames.
En toen was er gisteren ineens 10 seconden film van Bob Dylan in de studio, achter de piano, zonnebril op, bezig met het opnamen van 'The Man In Me'. Die 10 seconden, dat beeld wiste al het geleerde voor even weg, of nee: parkeerde het waardoor voor mij de mogelijkheid ontstond om voor het eerst in lange tijd weer New Morning te horen zoals ik het ooit voor het eerst hoorde, niet lang na het verschijnen van het eerste album van Traveling Wilburys.
En wat blijkt New Morning dan toch een goed album te zijn.
[met dank aan Rob]
1 opmerking:
Een must see! Prachtige documentaire, dank voor de attendering Tom.
Een reactie posten