Bikkelacht
Op bladzijde 210 van Tegenkultuur staat de cover van het tijdschrift Bikkelacht no. 62 afgebeeld. Op die cover staat een jongedame met in haar handen Bikkelacht no. 61 en op de cover van no. 61 staat Bob Dylan. Het lijkt Droste wel, of Alice in Wonderland: in een boek staat een cover en op die cover staat een cover en op die cover staat Bob Dylan, bent u er nog?
Goed, Bob Dylan staat dus op de cover van Bikkelacht no. 61 (en daarmee ook op de cover van no. 62). Ik moet bekennen dat ik nog nooit van Bikkelacht had gehoord, na wat zoeken blijkt het het clubblad van de studenten-sociëteit Olofspoort te zijn, het verscheen van 1965 tot en met 1967. Het blad kreeg enige 'faam' nadat in no. 63, verschenen in april 1966, een foto werd gepubliceerd van een topless dame die enige overeenkomsten vertoonde met de toen net getrouwde prinses Beatrix (zie hier).
De Beatrix-lookalike laat ik hier even voor wat het is, het gaat me om de Dylancover van Bikkelacht no. 61. Op die cover staat de bekende, door Saul Lambert gemaakte tekening van Bob Dylan. Een afdruk van deze tekening werd in augustus 1965 bij de eerste Amerikaanse persingen van Highway 61 Revisited gevoegd. In Nederland werd de tekening gebruikt voor de hoes van de single 'Just Like A Woman' c/w 'Obviously 5 Believers'. Aangezien het nogal onwaarschijnlijk is dat de redactie van Bikkelacht kon beschikken over de print die bij de Amerikaanse persing van Highway 61 Revisited zat, lijkt het logisch om te concluderen dat de makers van Bikkelacht no. 61 gebruik hebben gemaakt van de singlehoes van 'Just Like A Woman'. Maar hoe logisch dat ook lijkt, dat kan niet kloppen. In Bikkelacht no. 61 kan ik niks vinden over wanneer dit blad is verschenen, maar met dank aan de berichtgeving rond de topless dame in no. 63 weten we dat de Bikkelacht met Dylancover (ruim) voor april 1966 is uitgekomen. CBS Nederland bracht de single 'Just Like A Woman' uit op 2 september 1966 (zie Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984; blz. 59), ruim na het verschijnen van Bikkelacht no. 61 dus.
Als dan niet de print bij de Amerikaanse persing van Highway 61 Revisited of de hoes van Nederlandse single 'Just Like A Woman' de redactie van Bikkelacht voorzag van de Lambert-tekening, waar vonden ze die tekening dan wel?
De meest waarschijnlijke kandidaat, zo is mijn eerste gedachte, is het artikel 'Bob Dylan: pure poëzie van deze tijd' dat op 6 november 1965 in Twentsch Dagblad Tubantia stond.[1] Bij dit artikel staat de tekening van Lambert afgedrukt. Echter is het onwaarschijnlijk dat een redactie van een Amsterdamse studentenblad een Twentse krant leest. Bovendien is het bovenste deel van de tekening van Lambert verdwenen in Tubantia, Bob Dylan mist een stukje haar en dat terwijl de tekening toch echt in z'n geheel op de cover van Bikkelacht no. 61 staat. Tubantia kan dus niet de bron zijn voor het gebruik van deze tekening door de redactie van Bikkelacht. [dank Hans!]
Het is waarschijnlijker dat de Amsterdamse redactieleden van Bikkelacht wel eens een editie van de Nieuwe Haarlemsche Courant hebben opgeslagen dan dat ze regelmatig Tubantia lazen. Nieuwe Haarlemsche Courant publiceerde de Lambert-tekening op 16 november 1965. Echter, voor publicatie in Nieuwe Haarlemsche Courant is nog drastischer de schaar gezet in de Lambert-tekening, dan voor publicatie in de Twentse krant.
De tekening is daarna nog wel vaker in kranten in Nederland gepubliceerd, maar later, na het verschijnen van Bikkelacht no. 61 en dus blijft de vraag onbeantwoord: waar haalde de redactie van het studentenblad Bikkelacht de tekening op de cover gepubliceerde tekening van Bob Dylan vandaan?
Na het lezen van een vroege versie van dit stuk opperde Hans dat het niet ondenkbaar is dat er eind 1965, begin 1966 (vriendschappelijke) banden waren tussen de redacties van Hitweek en Bikkelacht. Zou het dan niet logisch zijn dat de Lambert-tekening op de voorkant van Bikkelacht afgedrukt kon worden met dank aan Hitweek? Dat lijkt mij zeker plausibel. Ik heb echter in mijn (beperkte) archief en online gezocht na een Hitweek van voor april 1966 waarin de Lambert-tekening is afgedrukt, zonder resultaat, helaas. Dat betekent niet dat de tekening nooit in Hitweek is afgedrukt en / of dat de redactie van Hitweek niet in bezit was van deze Lambert-tekening.
Maar hoe kwam, als bovenstaande aanname klopt, die tekening dan terecht op de redactie van Hitweek? Misschien wel via schrijver Jan Cremer. Cremer vertrok in 1965 naar Amerika. Op 1 december schreef hij een briefje aan de redactie van Hitweek dat prompt in de jongerenkrant werd afgedrukt. Cremer schreef:
beste hitweek - willem - vrienden,
hitweek ziet er goed uit! jazeker, wil ik wel als Amerikaans correspondent optreden (zo nu en dan dan). stuur perskaart (met 'n goeie pasfoto!) per omgaande dan maak ik wat artikelen met celeberties (Dylan bvb)
waarna nog enkele regels over de verkoop van zijn boek Ik, Jan Cremer volgen. Is het denkbaar dat Cremer in zijn functie van Amerika-correspondent in zijn nieuwe thuisland Highway 61 Revisited kocht en de bijgevoegde tekening van Lambert naar de Hitweek-redactie stuurde? Het is niet onmogelijk, maar misschien wel wat ver gezocht.
Een andere vraag brengt mij bij een veel logischer antwoord: hoe kwamen Tubantia en Nieuwe Haarlemsche Courant aan de Lambert-tekening? Na het lezen van het artikel in Nieuwe Haarlemsche Courant lijkt het antwoord ineens simpel te zijn en voor de hand te liggen. Het artikel in Nieuwe Haarlemsche Courant is namelijk een recensie van het dan net door CBS Nederland uitgebrachte album Highway 61 Revisited. De recensent van de krant heeft ongetwijfeld een recensie-exemplaar van dat album van CBS gekregen. Het is zeer waarschijnlijk dat ook de bij de recensie in de krant afgedrukte afbeelding - de Lambert-tekening - afkomstig is van CBS Nederland.
Het is niet ondenkbaar dat ook de redactie van Bikkelacht simpelweg CBS Nederland om beeldmateriaal van Bob Dylan heeft gevraagd en dat CBS de redactie het op dat moment meest recente beeldmateriaal heeft gestuurd: het Dylan-portret dat Saul Lambert tekende.
Het Dylanartikel in Bikkelacht no. 61 van Charles S. Rietvelder beslaat acht pagina's en begint met: 'Dit is een eigenaardig stukje, het bestaat namelijk uit twee delen, te weten een lichtvoetig bedoelde inleiding en een serieus hoofdartikel.' Wie het hele artikel wil lezen, kan dat hier doen. Ook Bikkelacht no. 62 is in z'n geheel online te lezen en wel hier.
~ * ~ * ~
[1] Tijdens het schrijven van Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984 (blz. 31) kon ik wel over dit artikel beschikken, maar wist ik nog niet dat dit stond in Twentsch Dagblad Tubantia.
koffie?
'Luister maar...'
'... Ah, Bringing It All Back Home. Hoe vaak heb je die plaat al wel niet gehoord?'
'Vaak. Heel vaak zelfs, maar eigenlijk doet dat er niet toe. Het telt niet. Wat telt is nu.'
'Waar ik eigenlijk voor kwam...'
'Weet je wat ik vanochtend heb gedaan? Een documentaire over Grateful Dead gekeken. Long Strange Trip heet dat ding. Goede titel. Die film is zo lang, staat op twee dvd's. Vier uur of zoiets. Je zou denken dat in zo'n lange film wel ruimte was voor de Dylan & Dead tournee van 1987, maar niks daarover.'
'Helemaal geen Dylan in die film?'
'Een paar seconden "Tangled Up In Blue" door de Garcia Band, maar dat is het wel.'
'Vreemd.'
'Wat pas echt vreemd is, is dat ik tegen het eind van de film iets snapte van Dylans statement na Jerry Garcia's dood zonder daad hier aandacht voor is in de film.'
'Dus ik moet ook maar eens naar die film kijken?'
'Misschien. Koffie?'
'Ja, maar waarvoor ik hier echt ben is dit: is dat Bob Dylan met die zonnebril op, links?'
'Zou kunnen, maar het zou willekeurig wie dan ook kunnen zijn. Het is niet echt een duidelijke tekening.'
'Toch denk ik dat het Dylan is.'
'Want?'
'Kijk dan wat er boven staat.'
'"It's Gemini season"... Dus?'
'Bob Dylan is een tweeling.'
'... Dylan heeft toch alleen een jongere broer?'
'Nee, het sterrenbeeld tweeling. Gemini in het Engels.'
'Oh, zo! Laat nog eens kijken? Het zou kunnen...'
'Dacht ik ook.'
'Ik weet het niet zeker hoor...'
'Niets is zeker... Doe nu die koffie maar.'
'Zwart?'
'Klein beetje melk.'
'Wat is Bringing It All Back Home toch goed, hè?'
'Gaat nooit vervelen.'
'Zeker niet.'
tekening afkomstig uit het boek Yesterday van Brother Malcolm
Dylan kort #3717
'Voor zestig plussers is dit nostalgie', zie hier. Kijk goed naar de posters aan de muur. [met dank aan Hilda]
Herman Veenhof (ND) over The Philosophy Of Modern Song, zie hier. (achter betaalmuur)
Het net verschenen A Book Of Days van Patti Smith bevat voor iedere dag van het jaar een foto en een korte tekst. 24 mei: een foto uit 1971 waarop Patti Smith, zittend in een stoel te zien is. Ze houdt een foto van Bob Dylan voor haar gezicht, zie hier. 25 mei: een foto van de eerste (handgeschreven) versie van Smiths 'Dog Dream', een 'Dylan lullaby', zoals ze schrijft in A Book Of Days. De tekst van 'Dog Dream' is ook te vinden in haar boek Babel (1978), in dit boek staat bij die tekst een foto van Patti Smith en Bob Dylan.
In het pas verschenen boek Jack Kerouac op weg in Nederland en Vlaanderen van Jaap van der Bent kwam ik een aantal malen Bob Dylan tegen, niks opmerkelijks, op eentje na: het gedicht 'The American Boys Scouts' van Johnny the Selfkicker. Dat gedicht verscheen in 1966 in het boek Een nieuwe mongool. Ik had melding moeten maken van dit gedicht in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984. Bij deze de rectificatie.
The American Boys Scouts
Donder toch eens een
Keertje op jullie
American Boys Scouts,
Met jullie Wouldbe-
Humorloos Holydom &
Dat hangt maar rond &
Slaat vage wijs-
Heden uit &
Ze zijn nog
Squarder dan de
Kruisklep van een
Gereformeerde vogel
In z'n huwelijks-
Nacht &
Rot op Ted Joans,
Met je vulgaire
Beatmarskramers-
Mentaliteit &
Bobbie Dylan &
Jed Curtis &
Pete Stevens ofte-
Wel Manke Piet &
Rot op Peter
Bergman met je
Irritante kale
Knars &
Rot op!!
aantekening #8363
In oktober 1972 was Bob Dylan in de Atlantic Recording Studios in New York voor de opnamen van het album Doug Sahm And Band. Op deze plaat staat Sahms versie van 'Poison Love', met Bob Dylan op gitaar. Van alle platen waarop Bob Dylan als gastmuzikant te vinden is, draai ik Doug Sahm And Band waarschijnlijk het vaakst. Heerlijke plaat.
Vooruit naar november 2022, op de eerste dag van de maand verscheen The Philosophy Of Modern Song. Hoofdstuk 18 gaat over 'Poison Love' van Johnny And Jack. [1] In dit stuk gaat het meer over het gebrek aan erkenning dat Johnny And Jack hebben gekregen dan over de song 'Poison Love'. Tussen neus en lippen door geeft Dylan nog even een schitterende definitie van country:
Country music finds itself in the church on Sunday morning because it spent Saturday night in a back-alley knife fight and trying to convince the barmaid to hike her skirt up around her hips. Without the dynamic tension of the guilt over the bacchanal, it becomes either joyless proselytizing or emptyheaded carousing.
Heerlijk hoofdstuk, ook na drie keer lezen staat het nog als een huis. Zou Bob Dylan tijdens het schrijven van dat achttiende hoofdstuk hebben gedacht aan Doug Sahm en de opnamesessies voor Doug Sahm And Band?
De kracht van The Philosophy Of Modern Song is dat het boek mij veelvuldig naar muziek laat luisteren die ik of nog niet kende, of al een tijd niet gehoord had, zoals 'Poison Love' van Johnny And Jack. Of dat ook Bob Dylans doel was met het schrijven van The Philosophy Of Modern Song doet er verder niet toe.
~ * ~ * ~
[1] Bob Dylan schrijft in The Philosophy Of Modern Song Johnnie, terwijl op mijn elpee toch echt Johnny staat. Afgaande op Discogs worden beide manieren van schrijven gebruikt.
aantekening #8362
Het moet ergens afgelopen zomer zijn geweest, een platenzaak in het zuiden van het land. Vraag me niet naar welke stad of welke zaak, ik weet het niet meer. Daar vond ik dat lang gezocht Vanguard-cd'tje met daarop twee albums van de geweldige Hedy West, de dame met de banjo en de gouden stem.
Het was niet de enige cd die ik vanuit het zuiden mee naar huis sleepte, ook Silver Lake van Vic Chesnutt ging mee. In 1994 kocht ik West Of Rome met de schitterende song 'Florida' van Vic Chesnutt en sindsdien hoop ik nog een tweede album van de man te vinden dat me net zo weet te raken als West Of Rome.
Tijdens de lange autorit vanuit het zuiden naar huis werden beide cd's gedraaid. Silver Lake kwam niet in de buurt van West Of Rome en Hedy West was Hedy West. Eenmaal thuis belandden de cd's op een stapel naast de stereo-installatie en werden vergeten, tot twee dagen geleden.
Wat mij tijdens de autorit niet was opgevallen, maar in de rust van het huis toeschreeuwde, was het tweede couplet van Chesnutts song 'Stay Inside':
Well, the times they are a-changin'
Look at all the idlers
Soon there will be no one to shear the sheep
And I am cold natured
Kan die eerste regel iets anders zijn dan een verwijzing naar Bob Dylans song 'The Times They Are A-Changin''? Of kan het ook toeval zijn? Is het nog mogelijk om de woorden 'The Times They Are A-Changin'' uit te spreken zonder aan Bob Dylan te denken?
De woorden zijn inmiddels tegelijkertijd los gezongen van de Dylan-song en er onlosmakelijk aan vastgekoppeld. We kunnen al haast spreken van spreekwoordelijke status, lijkt mij.
Boek, net gelezen. Het ligt toevallig nog binnen handbereik, het had ook een van de tientallen andere boeken kunnen zijn waarin min of meer hetzelfde staat. Optocht der tattoos van Henri Beunders, bladzijde 113:
De oude hippies of gewone linkse mensen wilden de wereld geweldloos veranderen, 'The times they are a-changing', je hoefde die tijden alleen maar een duwtje in de juiste richting te geven.
Beunders noemt Bob Dylan niet ineens en toch is het overduidelijk Dylan. Dat Beunders door zijn ongelukkige zinsconstructie impliceert dat oude hippies ongewone mensen zijn, laat ik maar even voor wat het is.
Na Vic Chesnutts Silver Lake volgde Hedy West. Muziek die een dag goed kan maken. Het voor het eerst op Hedy West (1963) verschenen 'Miner's Farewell (Poor Hardworking Miners)' doet erg denken aan Bob Dylans 'Only A Hobo'. Nog sterker is de overeenkomst tussen 'Pans Of Biscuits' - in de uitvoering van Hedy West voor het eerst verschenen in 1964 - en Bob Dylans 'Paths Of Victory'. Het is overduidelijk dat een jonge Bob Dylan zich heeft laten inspireren door 'Miner's Farewell' en 'Pans Of Biscuits', maar niet in de uitvoeringen van Hedy West. Als je kijkt wanneer de twee platen van West waarop deze songs staan zijn verschenen en wanneer Bob Dylan 'Only A Hobo' en 'Paths Of Victory' schreef, kan het (bijna) niet kloppen. Dat is altijd een zure conclusie wanneer je denkt iets gevonden te hebben. Ik kauwde daar twee dagen op en vond toen online een foto uit 1962 van Bob Dylan en Hedy West (zie hier). Zou dan misschien bij deze gelegenheid door West zowel 'Miner's Farewell' en 'Pans Of Biscuit' gespeeld zijn? Niet waarschijnlijk, maar het kan. De deur staat op een kier.
Zouden liefhebbers van de muziek van Elvis of Taylor Swift ook (bijna) dagelijks connecties leggen tussen de muziek die ze graag horen en boeken, films, artikelen en songs van anderen, of is dit uniek voor de Dylan-liefhebber?
In 'Timetable Blues', de voorlaatste song op Modern Times, zingt New Lost City Rambler John Cohen: 'Pennsylvania line's in an awful mess', woorden die niet op Dylans Modern Times terecht zijn gekomen, maar wel op zijn "Love And Theft", in 'Cry A While':
Feel like a fighting rooster—feel better than I ever felt
But the Pennsylvania line’s in an awful mess and the Denver road is about to melt
Met dat in het achterhoofd, is er de gevoelde noodzaak om ergens vandaag eerst Dylans Modern Times en daarna "Love And Theft" te beluisteren, maar dat voornemen moet nog even op uitvoering wachten want vlak voordat ik dit verhaal begon, werd Live In The Same Old Cage - Time Out Of Mind 1998 - 2019 in mijn schoot geworpen (Dank! Je weet wie je bent...) en dat verdient met de aanstaande release van Fragments toch wel even voorrang. Van iedere Time Out Of Mind-song, met uitzondering van 'Dirt Road Blues', is er een concertversie te vinden op Live In The Same Old Cage. Wat deze compilatie vooral laat horen is hoe sterk deze songs kunnen zijn in hun live-versie, zonder het Lanois-sausje. Dat doet de begeerlijkheid van Fragments alleen maar toenemen.
Een van de hoogtepunten van Live In The Same Old Cage voor mij is 'Not Dark Yet', opgenomen op 15 november 2019 in het Eisenhower Auditorium van de Pennsylvania State University.
The Pennsylvania line’s in an awful mess
Dat maakt het bijna rond. Half dan.
Dylan kort #3716
'Geef de mens een masker, en hij vertelt je de waarheid.' (Oscar Wilde)
Steven Hyden schreef de liner notes voor Fragments en hij is hier terecht enthousiast over, zie hier. [met dank aan Rob]
Hot Press over The Philosophy Of Modern Song, zie hier. [met dank aan Peter]
Onze Taal: in Dylan kort #3695 schreef ik over de zoektocht naar palindroomzinnen door Onze Taal. Die zoektocht heeft een zeer geslaagde video opgeleverd, zie hier. [met dank aan Alja]
YouTube: Bob Dylan in de studio, 2007, speelt 'A Hard Rain's A-Gonna Fall', zie hier.
Veiling: Liefdesbrieven van een jonge Bob Dylan zijn geveild, zie hier.
Veiling 2: Een piano van Bob Dylan levert 217.000 dollar op, zie hier.
'Timothée Chalamet houdt hoop dat Bob Dylan-film gemaakt wordt', zie hier.
'When He Returns' is mooi van lelijkheid, aldus Herman Haan. Misschien is het een idee dat Herman Haan nieuwe oortjes vraagt aan Sinterklaas, 'When He Returns' is mooi omdat het mooi is.
Nico Dijkshoorn: 'Mensen die vinden dat Bob Dylan niet kan zingen zijn mensen die vinden dat Robbie Williams wel kan zingen.', zie hier. Nico Dijkshoorn heeft duidelijk geen nieuwe oortjes nodig. Hij kan gewoon een paar vrolijke sokken aan Sinterklaas vragen.
Rein Pol schilderde Bob Dylan, zie hier.
Ruud Heijjer over Fragments, zie hier.
In zijn boek Eh schrijft Onno Schilstra onder andere over de protestsongs van Bob Dylan, aldus de website van uitgeverij In De Knipscheer, zie hier.
Uitgeverij Simon & Schuster bood tot voor kort door Bob Dylan gesigneerde exemplaren aan van The Philosophy Of Modern Song. Ik citeer een reclametekst van de uitgever: 'Each indiviual copy of the limited signed edition of Bob Dylan's THE PHILOSOPHY OF MODERN SONG was personally signed by the author, and is accompanied by a letter of authenticity from the publisher Simon &Schuster.'
Nadat kopers van een gesigneerd exemplaar onderling handtekeningen gingen vergelijken, bleken sommige handtekeningen wel erg op elkaar te lijken. Het duurde even, maar Simon & Schuster heeft inmiddels toegegeven dat het niet om een met de hand gezette handtekening gaat: 'To those who purchased The Philososophy of Modern Song limited edition, we want to apologize. As it turns out, the limited edition books do contain Bob's original signature, but in a penned replica form. We are adressing this immediatly by providing each purchaser with an immediate refund.'
Op z'n zachtst gezegd, nogal een blamage. Schandalig zelfs. Maar waar ligt de schuld? Hoewel Simon & Schuster door de aankoopkosten terug te storten het boetekleed lijkt aan te trekken, zou je uit de woorden 'As it turns out' kunnen opmaken dat de uitgever niet op de hoogte was van het gebruik van een autopen. Natuurlijk goed dat mensen hun geld terug krijgen, maar iets meer boetekleed aantrekken door de schuldige - wie dat ook is - lijkt mij verstandig.
Hoe zit het met de gesigneerde edities van Tempest die in 2012 in Pop Up Shops opdoken?
Hoe zit het met al die door Bob Dylan gesigneerde kunstwerken?
Fragments: Iemand al kunnen bedenken waar deze titel vandaan komt? Een van de zaken waar ik aan denk bij deze titel is dat Bob Dylan tijdens het schrijven en opnemen van de songs op Time Out Of Mind aan het schuiven is geweest met fragmenten tekst, zowel binnen de songs, als van de ene naar de andere song. Iemand een andere verklaring voor de titel van The Bootleg Series vol. 17?
De website Platomania is vaak een goede graadmeter voor wat releases bij uitkomen in de winkels in Nederland gaan kosten. De drie edities die in de winkels in Nederland te koop zullen zijn op een rijtje:
5 cd deluxe editie: €144,99
2 cd standaard editie: €29,99
4 lp standaard editie: €139,99
Starend naar deze prijzen lijkt er iets behoorlijk mis te gaan. Ik snap dat de prijzen van elpees stijgen door de immer toenemende vraag naar vinyl in combinatie met de steeds grotere moeite die het kost om elpees te laten persen, maar de vraagprijs voor de 4 lp standaard editie van Fragments lijkt mij op z'n zachtst gezegd wat aan de hoge kant. We hebben het dan over €35,- per elpee...
Love Sick (take 2) lyric video & Love Sick (Version 2)
Vandaag zijn er op het officiële YouTubekanaal van Bob Dylan twee 'Love Sick'-video's geplaatst: Version 2 en Take 2. Op het eerste gehoor lijken de twee versies identiek, ze hebben bijvoorbeeld beide het extra couplet:
Below me desolation in every direction
Below me nothing is making any connection
I'm driving steadily struggling striving
For perfection
Maar toch is er een verschil tussen de twee versies van 'Love Sick'. Dat valt op wanneer je kijkt naar de speelduur van beide versies: Version 2 duurt maar liefst 45 seconden langer dan Take 2. Dat zit in een instrumentaal stuk dat in Version 2 te horen is vanaf 4:20, dit stuk is in Take 2 eruit geknipt. Je zou dus kunnen zeggen dat Take 2 een edit, een ingekorte versie van Version 2 is.
Welke van deze twee versies staat Fragments?
Beide video's zijn hieronder te bekijken.
Love Sick (take 2) lyric video & unboxing video
'Love Sick (take 2)': Twee dingen vallen gelijk op: De in de video getoonde tekst wijkt (iets) af van de gezongen tekst, met name in het begin. Deze versie van 'Love Sick' bevat - in vergelijking met de reeds bekende versie - een extra couplet.
'Unboxing': De video laat zien dat de uitgave van Fragments er is gekomen omdat het 25 jaar geleden is dat Time Out Of Mind verscheen. Behalve de uitgaven die er kwamen om copyrights veilig te stellen (na 50 jaar), is er - als ik me niet vergis - niet eerder een aflevering van The Bootleg Series geweest die als jubileumuitgave gezien kan worden.
Fragments – Time Out Of Mind Sessions (1996-1997): The Bootleg Series Vol. 17
Fragments – Time Out Of Mind Sessions (1996-1997): The Bootleg Series Vol. 17 wordt inmiddels - nog voor de officiële aankondiging - door jpc.de aangeboden. Drie versies van Fragments worden in de webwinkel aangeboden:
Deluxe box set (5 cd)
1 Love Sick
2 Dirt Road Blues
3 Standing In The Doorway
4 Million Miles
5 Tryin' To Get To Heaven
6 'Til I Fell In Love With You
7 Not Dark Yet
8 Cold Irons Bound
9 Make You Feel My Love
10 Can't Wait
11 Highlands
disc 2: (outtakes)
1 The Water Is Wide (8/19/96, Teatro)
2 Dreamin' Of You (10/1/96, Teatro)
3 Red River Shore – version 1 (9/26/96, Teatro)
4 Love Sick – version 1 (1/14/97, Criteria Studios)
5 'Til I Fell In Love With You – version 1 (10/3/96, Teatro)
6 Not Dark Yet – version 1 (1/11/97, Criteria Studios)
7 Can't Wait – version 1 (1/21/97, Criteria Studios)
8 Dirt Road Blues – version 1 (1/12/97, Criteria Studios)
9 Mississippi – version 1 (1/11/97, Criteria Studios)
10 'Til I Fell In Love With You – version 2 (1/16/97, Criteria Studios)
11 Standing In The Doorway – version 1 (1/13/97, Criteria Studios)
12 Tryin' To Get To Heaven – version 1 (1/18/97, Criteria Studios)
13 Cold Irons Bound (1/9/97, Criteria Studios)
disc 3: (outtakes)
1 Love Sick – version 2 (1/14/97, Criteria Studios)
2 Dirt Road Blues – version 2 (1/20/97, Criteria Studios)
3 Can't Wait – version 2 (1/14/97, Criteria Studios)
4 Red River Shore – version 2 (1/19/97, Criteria Studios)
5 Marchin' To The City (1/5/97, Criteria Studios)
6 Make You Feel My Love – take 1 (1/5/97, Criteria Studios)
7 Mississippi – version 2 (1/11/97, Criteria Studios)
8 Standing In The Doorway – version 2 (1/13/97, Criteria Studios)
9 'Til I Fell In Love With You – version 3 (1/16/97, Criteria Studios)
10 Not Dark Yet – version 2 (1/18/97, Criteria Studios)
11 Tryin' To Get To Heaven – version 2 (1/12/97, Criteria Studios)
12 Highlands (1/16/97, Criteria Studios)
disc 4: (live)
1 Love Sick (6/24/98, Birmingham, England)
2 Can't Wait (2/6/99, Nashville, Tennessee)
3 Standing In The Doorway (10/6/00, London, England)
4 Million Miles (1/31/98, Atlantic City, New Jersey)
5 Tryin' To Get To Heaven (9/20/00, Birmingham, England)
6 'Til I Fell In Love With You (4/5/98, Buenos Aires, Argentina)
7 Not Dark Yet (9/22/00, Sheffield, England)
8 Cold Irons Bound (5/19/00, Oslo, Norway)
9 Make You Feel My Love (5/21/98, Los Angeles, California) (Previously released on the "Things Have Changed" maxi-single)
10 Can't Wait (5/19/00, Oslo, Norway)
11 Mississippi (11/15/01, Washington, D.C.)
12 Highlands (3/24/01, Newcastle, Australia)
disc 5: (Tell Tale Signs-songs)
1 Dreamin' Of You – Tell Tale Signs (10/1/96, Teatro)
2 Red River Shore – Tell Tale Signs, version 1 (1/19/97, Criteria Studios)
3 Red River Shore – Tell Tale Signs, version 2 (1/8/97, Criteria Studios)
4 Mississippi – Tell Tale Signs, version 1 (9/96, Teatro)
5 Mississippi – Tell Tale Signs, version 3 (1/17/97, Criteria Studios)
6 Mississippi – Tell Tale Signs, version 2 (1/17/97, Criteria Studios)
7 Marchin' To The City – Tell Tale Signs, version 1 (1/5/97, Criteria Studios)
8 Marchin' To The City – Tell Tale Signs, version 2 (1/6/97, Criteria Studios)
9 Can't Wait – Tell Tale Signs, version 1 (10/1/96, Teatro)
10 Can't Wait – Tell Tale Signs, version 2 (1/5/97, Criteria Studios)
11 Cold Irons Bound – Tell Tale Signs, live (6/11/04, Bonnaroo Music Festival)
12 Tryin' To Get To Heaven – Tell Tale Signs, live (10/5/00, London, England)
4 elpee-versie
elpee 1: (Time Out Of Mind nieuwe mix)
1 Love Sick
2 Dirt Road Blues
3 Standing in the Doorway
4 Million Miles
5 Tryin' to Get to Heaven
6 'Til I Fell in Love with You
7 Not Dark Yet
elpee 2: (Time Out Of Mind nieuwe mix)
1 Cold Irons Bound
2 Make You Feel My Love
3 Can't Wait
4 Highlands
elpee 3: (outtakes)
1 The Water Is Wide (8/19/96, Teatro)
2 Red River Shore – version 1 (9/26/96, Teatro)
3 Dirt Road Blues – version 1 (1/12/97, Criteria Studios)
4 Love Sick – version 1 (1/14/97, Criteria Studios)
5 Tryin’ to Get to Heaven – version 2 (1/12/97, Criteria Studios)
6 Make You Feel My Love – Take 1 (1/5/97, Criteria Studios)
7 Can’t Wait – version 1 (1/21/97, Criteria Studios)
elpee 4: (outtakes)
1 Mississippi – version 2 (1/11/97, Criteria Studios)
2 Standing in the Doorway – version 1 (1/13/97, Criteria Studios)
3 Not Dark Yet – version 1 (1/11/97, Criteria Studios)
4 Cold Irons Bound (1/9/97, Criteria Studios)
5 Highlands (1/16/97, Criteria Studios)
Standaard-editie 2 cd
disc 1: (Time Out Of Mind nieuwe mix)
1 Love Sick
2 Dirt Road Blues
3 Standing in the Doorway
4 Million Miles
5 Tryin’ to Get to Heaven
6 ‘Til I Fell in Love with You
7 Not Dark Yet
8 Cold Irons Bound
9 Make You Feel My Love
10 Can’t Wait
11 Highlands
disc 2: (outtakes)
1 The Water Is Wide (8/19/96, Teatro)
2 Red River Shore – version 1 (9/26/96, Teatro)
3 Dirt Road Blues – version 1 (1/12/97, Criteria Studios)
4 Love Sick – version 1 (1/14/97, Criteria Studios)
5 Tryin’ to Get to Heaven – version 2 (1/12/97, Criteria Studios)
6 Make You Feel My Love – Take 1 (1/5/97, Criteria Studios)
7 Can’t Wait – version 1 (1/21/97, Criteria Studios)
8 Mississippi – version 2 (1/11/97, Criteria Studios)
9 Standing in the Doorway – version 1 (1/13/97, Criteria Studios)
10 Not Dark Yet – version 1 (1/11/97, Criteria Studios)
11 Cold Irons Bound (1/9/97, Criteria Studios)
12 Highlands (1/16/97, Criteria Studios)
De 10 elpee-versie waar eerder sprake van was wordt niet aangeboden op de website van jpc. Vermoedelijk zal dit weer - net als bij Springtime In New York - een uitgave van Thin Man Records worden.
Aanvulling 12 uur: Het lijkt er op dat de 10 elpee-versie verkocht zal worden via bobdylan.com:
boeken
Het idee van Folk Music is intrigerend: een Dylan-biografie opgehangen aan zeven songs: 'Blowin' In The Wind', 'The Lonesome Death Of Hattie Carroll', 'Ain't Talkin'', 'The Times They Are A-Changin'', 'Desolation Row', 'Jim Jones' en 'Murder Most Foul', maar nergens in de pagina's van Folk Music komt er ook maar iets in de buurt van een doorgaande lijn, van een doorlopend verhaal bestaande uit zeven delen, laat staan een biografie. Folk Music is een verzameling van zeven essays, vaak bewerkingen van eerdere lezingen of artikelen en in die zeven essays slaat Marcus de plank nog wel eens mis.
Een muziekjournalist van de status van Marcus moet toch weten dat Bob Dylan op 9 juli 1962 geen twee, maar drie takes van 'Blowin' In The Wind' opnam en dat niet de tweede, maar de derde take op The Freewheelin' Bob Dylan terecht kwam (bladzijde 54).
Een schrijver als Marcus moet toch weten dat er tussen 1964 en 1975 geen twintig jaren kunnen verstrijken (bladzijde 103).
Een Dylankenner als Greil Marcus moet toch meer over 'Desolation Row' kennen melden dan het speculeren over de vraag of de vader en grootvader van Bob Dylan aanwezig waren bij een lynchpartij.
Een journalist als Greil Marcus moet toch begrijpen dat er ergens iets helemaal mis gaat wanneer in een essay over 'The Lonesome Death Of Hattie Carroll' er eigenlijk niks geschreven wordt over 'The Lonesome Death Of Hattie Carroll', maar des te meer over 'O Superman' van Laurie Anderson.
Folk Music; A Bob Dylan Biography In Seven Songs is een boek om zo snel mogelijk te vergeten. Het is niet de moeite van het lezen waard.
~ * ~ * ~
Play It Loud verscheen voor het eerst in 2016. De Nederlandse vertaling is van 2022. De eerste paar hoofdstukken was even doorbijten voor mij - te veel technische details - maar daar eenmaal doorheen moet ik zeggen dat Play It Loud leest als een trein. Wat het boek interessant maakt voor de Dylan-liefhebber is het hoofdstuk (15 bladzijden) over Dylans optreden op het Newport Folk Festival van 1965. Wat het vooral aardig maakt, is dat in de Dylan-literatuur vaak over dit optreden wordt geschreven als een eindpunt, een afscheid van de folkbeweging. Tolinski en Di Prena schrijven over dit optreden vanuit een andere invalshoek, ze zien het niet zozeer als een afscheid, maar als een nieuw begin. Het is een subtiel, maar wel een belangrijk verschil.
Dat Tolinski en Di Perna geen Dylanologen zijn, blijkt uit kleine foutjes die ze hier en daar maken. Zo schrijven ze dat Bob Dylan in zowel 1965 als 1966 met een band door Engeland tourde en dat Dylans optreden tijdens het Newport Folk Festival van 1965 in een zaal was. Voor wie bereidt is daar overheen te lezen, is het Dylan-hoofdstuk in Play It Loud zeker aardig om eens te lezen.
~ * ~ * ~
Veel interessanter dan Soul Mining als het gaat om de sessies voor Time Out Of Mind, is Listen Up!, het boek van Mark Howard, de man achter de knoppen tijdens de opnamesessies. Twee hoofstukken, in totaal zo'n twintig bladzijden, krijgen de sessies voor Time Out Of Mind in Listen Up! In tegenstelling tot Soul Mining weet Listen Up! mij al lezende in gedachten te verplaatsen van de luie stoel thuis naar de opnamestudio. Volgens Mark Howard kregen Bob Dylan en Daniel Lanois tijdens de sessies voor Time Out Of Mind dusdanig mot met elkaar, dat Dylan Lanois doodzweeg. Is dit een mogelijke reden waarom Lanois niet zo heel diep ingaat op de Time Out Of Mind-sessies?
Met de aanstaande The Bootleg Series vol. 17 in het verschiet en de geruchten dat deze uitgave een nieuwe mix van het album bevat - iets wat nog nooit eerder bij een editie van The Bootleg Series is gedaan -, is het interessant om te kijken wat Lanois en Howard over het mixen van dat album hebben geschreven. Over het algemeen wordt aangenomen dat de mix van Time Out Of Mind, dat swampy-geluid dat dit album kenmerkt, uit de koker van Daniel Lanois komt. Dat zal best zo zijn, maar het masteren - het perfect krijgen van de gemaakte mix - werd gedaan zonder Lanois.
Lanois schrijft over het mixen van de opnamen dit:
Lanois vertelt niet wie de mixen heeft gemaakt, alleen dat Bob Dylan er zich mee bemoeide.
Mark Howard daarentegen vertelt uitvoerig over het masteren van de opnamen en Bob Dylans bemoeienissen daarbij. Het voert te ver om het gehele relevante stuk hier te citeren (tweeënhalve pagina), ik vat kort samen: Mark Howard en Joe Gastwirt masteren de opnamen in Oceanview Mastering, Los Angeles. Daniel Lanois bemoeit zich er niet mee. Een cd met het resultaat wordt aan Bob Dylan gegeven. Deze is nog niet tevreden. Een tweede en derde mastering en cd voor Dylan worden gemaakt. Op verzoek van Bob Dylan worden de eerste en laatste coupletten van 'Doing Alright' - de werktitel voor 'Til I Fell In Love With You' - verwisseld. Een vierde master wordt gemaakt in Teatro. Na het horen van deze vierde master heeft Dylan nog één verzoek: het verwijderen van het laatste couplet van 'Doing Alright'. Dat wordt gedaan en de definitieve versie van Time Out Of Mind staat op band.
Zowel Soul Mining als Listen Up! zijn goede boeken voor wie wat meer wil weten over de opnamesessies voor Time Out Of Mind en natuurlijk ook Oh Mercy. Ik heb een voorkeur Listen Up!, als er eentje gekozen moet worden, simpelweg omdat Mark Howard niet alleen wat dieper op de zaken ingaat dan Daniel Lanois, maar ook omdat Howard wat opener lijkt te zijn over de gang van zaken dan Lanois.
Mocht je de tijd en de kans hebben, lees dan gewoon beide boeken.
~ * ~ * ~
Dylan kort #3715
Setlist 7 november, Dublin: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand
Het concert in Dublin was het laatste concert van de Europese tournee. Het wachten is op de aankondiging van het volgende deel van de Rough And Rowdy Ways tour.
The Renegade Legacy of Bleecker and MacDougal is -afgaande op de trailer - een interessante film. De grote vraag is of Dylans bijdrage bestaat uit archiefbeelden of nieuw materiaal. Zie hier.
'Dylan volgens Didden', achter betaalmuur, zie hier.
In de uitzending van De Max! van 7 november was Arie de Reus te gast om te praten over The Philosophy Of Modern Song, luister hier vanaf 43:40.
Dylan kort #3714
Setlists 31 oktober (Glasgow), 2 (Manchester), 4 (Oxford) en 5 (Bournemouth): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand
Vanavond spelen Bob Dylan en band in Dublin het laatste concert van de Europese tournee.
Op Spotify zijn de 66 songs die Dylan in The Philosophy Of Modern Song bespreekt te beluisteren, luister hier. [met dank aan Rob]
In Khalid & Sophie (3 november) was Bart Chabot te gast om te praten over The Philosophy Of Modern Song. Zie hier. [met dank aan Arie]
Dylan-biograaf Clinton Heylin over The Philosophy Of Modern Song, luister hier. [met dank aan Arie]
Hot Press over drie Dylan-concerten in Londen, zie hier. [met dank aan Peter]
Kerknet-redactie over 'Every Grain Of Sand', zie hier. [met dank aan Dirk]
De Morgen over The Philosophy Of Modern Song (achter betaalmuur), zie hier.
Mania 392 over The Philosophy Of Modern Song, zie hier.
Trouw over The Philosophy Of Modern Song, zie hier.
De Tijd over The Philosophy Of Modern Song, zie hier.
Vincent Byloo over The Philosophy Of Modern Song, luister hier.
Written In Music over The Philosophy Of Modern Song, zie hier.
De Engelse editie van The Philosophy Of Modern Song is inmiddels bij enkele boekwinkels in Nederland gespot. De prijs ligt verrassend genoeg een stuk hoger dan voor de vertaalde editie. Je moet denken aan rond 30 euro voor de vertaalde editie, 40 euro voor de Engelse editie.
Enkele online winkels houden gek genoeg de oorspronkelijke verschijningsdatum 8 november aan voor The Philosophy Of Modern Song en dus hebben een groot aantal mensen die het boek online hebben besteld, nog geen bladzijde kunnen lezen.
aantekening #8343
Het is geen goed idee om Life Itself te kijken wanneer je vel niet helemaal past en er niemand in de buurt is om daar je beklag over te doen, weet ik nu uit ervaring. Life Itself is een pijnlijk mooie film. Een film waarbij de kijker maar een grammetje inlevingsvermogen in zijn donder hoeft te hebben om geschopt te worden door het verhaal - of liever de verhalen in Life Itself.
Een rode draad in een deel van de in deze film vertelde verhalen is Bob Dylans album Time Out Of Mind. Zes songs zijn er van dit album in Dylans versie in de film te horen, plus enkele coverversies. Tegen het eind van de film worden de twee grote verhaallijnen aan elkaar geknoopt en als touw wordt de vreemde eend in de Time Out Of Mind-bijt gebruikt: 'Make You Feel My Love'.
Hoewel de film hier niet om draait, laat het wel zien hoe belangrijk muziek in het leven van mensen kan zijn. In Life Itself is die muziek Time Out Of Mind.
Het voelt fout om Life Itself alleen aan te prijzen vanwege de rode draad die Bob Dylan is in deze film, daarvoor is de film te goed. Ga gewoon kijken, mocht je de kans krijgen. Dat Bob Dylan er in voorbij komt is mooi meegenomen (en geeft mij de gelegenheid de film hier aan te prijzen).
Dylan kort #3713
The Philosophy Of Modern Song: EW Magazine, zie hier. (achter betaalmuur)
De nieuwe eigenaar van Record Palace over zijn plannen, zie hier.
Podcast De Luukbox over Bob Dylan, luister hier. (Opname van zomer 2021)
Gedicht van Wim Brands opgenomen in Wah Wah no. 6, 2007:
Bob Dylan
Geef me m'n hoed, zei hij.
Welke, vroeg zijn medemuzikant,
je hebt er twaalf.
De hoed die ik wil dragen.
Thomas Verbogt - Maak het mooi, Zoals in veel van Verbogts boeken, komt ook in zijn nieuwste Bob Dylan een aantal malen voorbij. Een voorbeeld: 'De bundel van Hans Verhagen, Rozen & motoren, die ik meestal bij me heb. Met een gestencilde uitgave van de songs van Bob Dylan. Ik begrijp er soms weinig van, maar dat is juist goed, het gaat er niet om alles maar te begrijpen, het moet juist niet, dat is saai, dat is niet mee te maken. Dát moet je begrijpen, dat helpt je je leven door.'
Abonneren op:
Posts (Atom)