aantekening #8363

Terwijl ik dit schrijf, ligt het album Here's Johnny And Jack op de draaitafel. Daar zit een verhaal achter, uiteraard. Na het verschijnen van "Love & Theft" van september 2001 bleek al snel dat Bob Dylan uit liefde voor de muziek een aantal tekstfragmenten en een enkele melodie van anderen had geleend voor hergebruik voor zijn eigen songs. De albumtitel "Love & Theft" spreekt boekdelen. Voor de muziek van "Love & Theft"-opener 'Tweedle Dee & Tweedle Dum' had Bob Dylan goed geluisterd naar 'Uncle John's Bongos' van Johnny And Jack. Het bleek niet zo moeilijk om die song te vinden op YouTube, lastiger bleek het om de song op plaat te vinden. Ik zal niet beweren dat ik sinds september 2001 fanatiek heb gezocht naar platen van Johnny And Jack, maar ik heb wel altijd een oogje open gehouden, zonder resultaat. Het lijkt wel of Johnny And Jack nooit tot de Nederlandse muziekliefhebber zijn doorgedrongen. Hun muziek is hier simpelweg niet te vinden. In aantekening #8362 schreef ik over twee cd's die ik afgelopen zomer uit het zuiden mee naar huis nam. Bij de platenzaak waar ik deze cd's vond, kocht ik ook een stapeltje elpees, waaronder Here's Johnny And Jack. Het gaat om een 1968-herpersing van het album Smiles And Tears (1962). Helaas geen 'Uncle John's Bongos' op Here's Johnny And Jack, maar wel 'Poison Love'. 

In oktober 1972 was Bob Dylan in de Atlantic Recording Studios in New York voor de opnamen van het album Doug Sahm And Band. Op deze plaat staat Sahms versie van 'Poison Love', met Bob Dylan op gitaar. Van alle platen waarop Bob Dylan als gastmuzikant te vinden is, draai ik Doug Sahm And Band waarschijnlijk het vaakst. Heerlijke plaat.

Vooruit naar november 2022, op de eerste dag van de maand verscheen The Philosophy Of Modern Song. Hoofdstuk 18 gaat over 'Poison Love' van Johnny And Jack. [1]  In dit stuk gaat het meer over het gebrek aan erkenning dat Johnny And Jack hebben gekregen dan over de song 'Poison Love'. Tussen neus en lippen door geeft Dylan nog even een schitterende definitie van country:

Country music finds itself in the church on Sunday morning because it spent Saturday night in a back-alley knife fight and trying to convince the barmaid to hike her skirt up around her hips. Without the dynamic tension of the guilt over the bacchanal, it becomes either joyless proselytizing or emptyheaded carousing.

Heerlijk hoofdstuk, ook na drie keer lezen staat het nog als een huis. Zou Bob Dylan tijdens het schrijven van dat achttiende hoofdstuk hebben gedacht aan Doug Sahm en de opnamesessies voor Doug Sahm And Band? 

De kracht van The Philosophy Of Modern Song is dat het boek mij veelvuldig naar muziek laat luisteren die ik of nog niet kende, of al een tijd niet gehoord had, zoals 'Poison Love' van Johnny And Jack. Of dat ook Bob Dylans doel was met het schrijven van The Philosophy Of Modern Song doet er verder niet toe. 

~ * ~ * ~

[1] Bob Dylan schrijft in The Philosophy Of Modern Song Johnnie, terwijl op mijn elpee toch echt Johnny staat. Afgaande op Discogs worden beide manieren van schrijven gebruikt.