open brief (24 mei)

24 mei 2023

Mister D.,

In een droom, vanochtend ergens tussen waken en slapen, bladerde ik door een krant en in die krant stuitte ik op een advertentie van een interieurverzorger. Een groot familiebedrijf. De naam is me ontschoten, maar ik weet nog dat bovenaan die advertentie stond 'interieurverzorger' gevolgd door de naam van dat bedrijf. Die advertentie - twee pagina's groot - bestond uit tientallen naast en onder elkaar geplaatste fotootjes van stoelen, kasten en tafels, maar ook foto's van een cowboy, een circusartiest en van jou. Bij het uit de krant scheuren van de advertentie ging het mis. Ik verscheurde per ongeluk de advertentie in plaats van deze netjes met een schaar uit de krant te knippen. Op dat moment schrok ik wakker en mijn eerste gedachte was: waar koop ik die krant?

Nu ik goed wakker ben, een bak koffie gedronken heb, rest mij slechts één vraag: Wat doe jij in die advertentie? Jij moet muziek maken, dat is jouw ding. Niet je knappe smoeltje verkopen voor een grijpstuiver. Modellenwerk kan altijd nog, later, als je groot bent en de muziek niet meer zo makkelijk komt. Maar voor nu laat het toch. Ga de studio in, ga op tournee, doe het ding waar je goed in bent.

Alle gekheid op een stokkie, 82 jaar vandaag. Een leeftijd waarop menigeen de handdoek in de ring heeft geworpen, achter de geraniums is gekropen, maar niet jij. Over een grofweg een week pak je een vliegtuig om voor de zoveelste keer een serie concerten te geven. Portugal, Spanje, Frankrijk, Zwitserland, Italië. Waar haal je de energie vandaan? Stoppen ze daar waar jij woont wat in het drinkwater of zo?

82 jaar en nog niet van plan om te stoppen dus. Mag ik er wel van uit gaan dat je nu wel zo'n beetje over de helft van je carrière bent? Want laten we eerlijk zijn, nog zestig jaar platen maken en touren lijkt mij wat veel van het goede. Dat redt zelfs Willie Nelson niet. Goed, je bent met de tweede helft van je carrière, van je leven als muzikant bezig. Ik vraag me af hoe jij daar op terugkijkt. Hoe de wereld daar op terugkijkt weet ik wel, het staat in zes decennia boeken, kranten en internetpagina's, maar jij, wat denk jij? Is het goed zo of had er volgens jou meer in gezeten?

Ik probeer me voor te stellen wat het met een mens doet om zestig jaar lang hetzelfde te doen en de ene keer op een voetstuk gehesen te worden als de vleesgeworden belofte en een volgende keer genegeerd te worden, afgedankt te worden. Wanneer je waarde hecht aan wat 'men' vindt, houd je dat - lijkt mij - geen zestig jaar vol. Om te doen wat jij doet en niet knettergek te worden, moet je dus schijt hebben aan wat 'men' vindt (en tegelijkertijd is die 'men' essentieel voor je inkomsten). Hoe hard ik mijn best ook doe, ik kan me niet voorstellen, niet echt althans, wat dat met een mens doet.

Voor 95% van de mensheid is het vandaag gewoon woensdag. Voor een klein deel is het niet gewoon woensdag, maar Dylandag. De dag waarop nog meer dan op andere dagen de platen en cd's uit de kast komen, boeken opengeslagen worden, tour-shirts weer eens gedragen worden. De dag waarop nog vaker dan op andere dagen wordt gemompeld 'wat is 'ie goed, hè?' tegen niemand in het bijzonder terwijl 'A Hard Rain's A-Gonna Fall', 'Mr. Tambourine Man', 'Murder Most Foul', 'Every Grain Of Sand' of een van die honderden andere songs de kamer vult. 

'Hij is inderdaad goed,' is het vaak niet uitgesproken antwoord op die gemompelde vraag. 

Dank voor het vullen van mijn kamer.

Happy Birthday!

Tom W.