Karen Dalton, 'my favorite singer'

Iedere muziekliefhebber kent het: spijt van de elpees of cd's die gekocht hadden kunnen worden, maar zijn blijven liggen omdat de liefhebber in een vlaag van verstandsverbijstering besloot de geluidsdrager om achteraf onverklaarbare redenen toch te laten liggen. Het moet een jaar of vijf geleden zijn, de platenzaak was Waaghals in Nijmegen. In de bak met net binnengekomen tweedehands cd's stonden, drie, vier titels van Karen Dalton (1937 - 1993). De naam kwam me bekend voor - had Bob Dylan niet iets aardigs over haar gezegd in Chronicles? - en besloot na lang wikken en wegen er eentje mee te nemen: Green Rocky Road. Bij het draaien stond het kippenvel op mijn armen. Een week later ben ik teruggegaan naar Nijmegen, maar helaas, die andere cd's van Karen Dalton waren inmiddels weg.

En dus begon de zoektocht naar meer Dalton. Dat viel niet mee. Een enkele keer wordt wel iets van deze zangeres aangeboden, maar eigenlijk altijd hangt er dan een flink prijskaartje aan, vooral als het gaat om de enige twee albums die tijdens haar leven verschenen: It's So Hard To Tell Who's Going To Love You The Best uit 1969 en In My Own Time uit 1971.

Voor ik verder ga, dit is wat Bob Dylan over haar schreef in Chronicles:  'My favorite singer in the place was Karen Dalton. She was a tall white blues singer and guitar player, funky, lanky and sultry. (...) Karen had a voice like Billie Holiday's and played the guitar like Jimmy Reed and went all the way with it. I sang with her a couple of times.'

Een zoektocht naar Karen Dalton in Every Mind Polluting Word - een bijna 1400 pagina's tellend document met interviews met Dylan - levert overigens geen enkele hit op. Al wat hij ooit gezegd heeft over Dalton is dus te vinden in Chronicles.

Terug naar mijn eerste Dalton-aankoop. Het boekje bij het in 2008 verschenen Green Rocky Road bevat door Dick Weissman geschreven liner notes en in die notes komt Bob Dylan kort voorbij: 'In his autobiography, Chronicles, Vol. 1, Bob Dylan refers to Karen as his favorite of the Village coffeehouse singers.'

In 2021 bracht Light In The Attic Daltons tweede album, In My Own Time opnieuw uit op elpee en cd. Om de hoes van mijn cd-editie zit een kartonnen strookje gevouwen met daarop citaten om de cd aan de man te brengen. Naast citaten van onder andere Nick Cave en uit The New York Times bevat dit strookje een ietwat ingekort citaat uit Chronicles: 'My favorite singer in the place was Karen Dalton. Karen had a voice like Billie Holiday's and played the guitar like Jimmy Reed.'

In de liner notes van de heruitgave van In My Own Time schrijft Lenny Kaye: 'it was Karen's way with a phrase that most influenced young Bob Dylan'. En in een in het boekwerkje afgedrukt interview met Nick Cave gaat deze zanger in op het unieke stemgeluid van Dalton, Dylan en Leonard Cohen.

Het is opvallend dat bij de eerste twee albums van Karen Dalton die ik te pakken krijg Bob Dylan genoemd en / of geciteerd wordt. Alsof Bob Dylans paar zinnen uit Chronicles er toe bijdroegen dat Karen Daltons muziek weer in de belangstelling kwam te staan. En ja, ik ontdekte haar muziek via Dylan, dus voor mij gaat dit zeker op. Blijkbaar denken de maatschappijen die Daltons muziek (opnieuw) uitbrengen dat Dylans stem de potentiële koper over de streep trekt.

Roland Ellis is er van overtuigd dat Dylans lofzang in Chronicles zelfs cruciaal is geweest voor de hernieuwde belangstelling voor Karen Dalton, hij schrijft: 'Had Dylan not been so emphatic in his praise for Dalton it’s likely her name would’ve drifted into total obscurity, if it wasn’t there already.'

In mijn zoektocht naar meer van Karen Dalton stuitte ik vervolgens op een advertentie op Marktplaats: een koffer vol cd's, zo rond de 100 stuks. Tussen al die cd's zag ik It's So Hard To Tell Who's Going To Love You The Best en dus deed ik een bod, reed ik zo'n 150 kilometer naar het zuiden, kocht een koffer vol cd's om die ene te kunnen draaien. Tsja. 

Het gaat om de Amerikaanse cd-versie op Koch Records uit 1997. Deze heruitgave is dus zeven jaar voor Dylans Chronicles verschenen en dus is een citaat uit dit boek uiteraard niet te vinden op deze uitgave. Toch lijkt ook op deze cd Bob Dylan te mogen bijdragen aan de verkoop. Koch Records heeft er voor gekozen om op de achterzijde van de hoes (en onder de cd-tray) de door Fred W. McDarrah in 1961 gemaakte foto van Bob Dylan, Karen Dalton en Fred Neil af te drukken, zie hier. Daarnaast is Bob Dylan ook te vinden in de door Peter Stampfel geschreven liner notes, al heeft dit weinig te maken met het aan de man brengen van de muziek van Karen Dalton. Stampfel: 'Like many folksingers of the time, Karen gravitated towards the flood of original songs that followed in the wake of Bob Dylan.'

Tijdens Record Store Day 2022 bracht Delmore Recording Society onder de titel Shuckin' Sugar concertopnamen van Karen Dalton uit begin 1963 uit. Op de hoes van de plaat geen Dylan-citaat, wel in de liner notes van Kris Needs in het bijgesloten boekwerk. Needs: 'Like a polar opposite of Karen, Dylan cut an ambitious swathe through the Village after his arrival in January '61, initially backing Fred [Neil] and Karen on harmonica, playing anywhere from well-known niteries like Gerde's Folk City to hole-in-the-wall dives on the single-minded mission that would soon propel him out of the locale into the outside world. Nevertheless, Dylan rated Karen and Fred Neil as his favorite female and male singers. Time fot the much-repeated quote from Chronicles, inspired by sharing bills at Café Wha?; "My favorite singer in the place was Karen Dalton. She was a tall white blues singer and guitar player, funky, lanky and sultry. I'd actually met her before. I'd run across her the previous summer outside of Denver in a mountain pass town in a folk club. Karen had a voice like Billie Holiday's and played the guitar like Jimmy Reed and went all the way with it. I sang with her a couple of times."

Karen seemed to prefer life in Colorado, away from New York's temptations and the escalating media and tourist attention Dylan's success brought to the Village.'

Mijn meest recente Dalton-aankoop is het album 1966, een door Delmore Recording Society uitgebrachte cd uit 2012. Op het plasticje rond de cd-hoes zit een witte hype-sticker met vier citaten, de vierde is van Dylan: 'My favoriete singer in the place was Karen Dalton.' In de door Ben Edmonds geschreven liner notes komt Bob Dylan drie keer (kort) voorbij. Van die drie is dit de - naar mijn smaak - mooiste: 'She [Dalton] was more heard about than heard. And, Bob Dylan aside, the people you might have heard talking about her were almost as removed from the public consiousness as she was. Some artists were underground; Karen Dalton was just sort of elsewhere.'

Het is aardig om te zien hoe regels van Bob Dylan in Chronicles van invloed zijn, niet alleen op mijn luistergedrag, maar ook op het aan de man brengen van de muziek van Karen Dalton. Zou de muziek van Karen Dalton net zo gezocht zijn als Bob Dylan niet over haar had geschreven? Wie in discogs kijkt naar wat er verschenen is van deze zangeres, ziet dat er - zoals ik eerder meldde - slechts twee albums tijdens haar leven zijn verschenen. Na haar dood zijn door verschillende maatschappijen nog vier albums met haar muziek op de markt gebracht. Opvallend is dat al deze albums pas na het uitkomen van Bob Dylans boek Chronicles zijn verschenen. Is dit toeval? Ik vraag het me af.

~ * ~ * ~

Relativering: in het interview met Bert Kleinman op 30 juli 1984 zegt Bob Dylan: 'You know there was this Egyptian singer Om Khalsoum, have you ever heard of her? She was one of my favourite singers of all time.' Hoeveel albums van Om Khalsoum zijn er sinds 1984 uitgebracht met een hypesticker met dit Dylan-citaat? Hoeveel meer albums heeft Om Khalsoum met dank aan Dylans lovende woorden verkocht?