Dylan kort #3680

In Glory Days (aflevering 3), een programma van Guus Meeuwis en Frank Lammers, komt kort Bob Dylans 'The Times They Are A-Changin" voorbij, zie hier. [met dank aan Hilda]

Dagblad van het Noorden van 23 mei heeft een pagina vullend overzicht van Dylans leven en carrière. Deze pagina uit de krant is als poster (A3) te bestellen voor slechts €3,- (inclusief verzendkosten), zie hier. [met dank aan Hans]

Allen Ginsberg en Simon Vinkenoog: Het zal volgers van Expecting Rain niet ontgaan zijn, afgelopen dinsdag besteedde The Allen Ginsberg Project aandacht aan Bob Dylans verjaardag. Een van de aardigste dingen in het artikel is een ansichtkaart die Allen Ginsberg vanuit Nederland naar Bob Dylan stuurde. Op de kaart krabbelde Simon Vinkeoog - bij wie Ginsberg op dat moment verbleef - nog een aantal woorden. Met dank aan een link in het artikel op The Allen Ginsberg Project, dacht ik aanvankelijk dat de kaart uit 1965 is, maar - met dank aan Joep Bremmers - is nu duidelijk dat de bewuste kaart pas acht jaar later, in 1973, werd verstuurd. Zie hier.

'Blowin' In The Wind': Bob Dylan heeft ter promotie van T Bone Burnetts nieuwe geluidsdrager 'Blowin' In The Wind' opnieuw opgenomen. Een exemplaar van die nieuwe geluidsdrager met daarop dus 'Blowin' In The Wind' wordt op 7 juli geveild. Verwachtte opbrengst: tussen de zeshonderdduizend en een miljoen Pond. De opname kan op afspraak in Londen en New York beluisterd worden, zie hier.

Peter Mabelus schreef een verhaal over een ontmoeting met Bob Dylan. Die ontmoeting zou plaats hebben gevonden in Hotel des Indes in Den Haag op 6 juni 1984, na Dylans concert in Rotterdam. Tijdens deze ontmoeting zou Dylan een nieuw nummer - 'I Feel Like A Car Wreck' - hebben geschreven en het stukje papier met de tekst aan Mabelus hebben overhandigd. Op 17 september vorig jaar plaatste Mabelus 'Mijn ontmoeting met Bob Dylan (1984)' op zijn website. Het verhaal eindigt met de door Dylan geschreven tekst. Diezelfde dag wordt dit verhaal door Mabelus op de website Hoe mannen denken gezet. Het enige verschil is dat dit keer de songtekst die door Dylan zou zijn geschreven in het Nederlands is gegeven. Opvallend daarbij is dat de Nederlandse tekst rijmt, waar de Engelse tekst dat op veel plaatsen niet doet. Bovendien loopt de Nederlandse tekst wat beter. Het moge duidelijk zijn: alles wijst er op dat de Nederlandse tekst er eerst was, daarna werd er een Engelse vertaling gemaakt. Mabelus heeft een grote duim. Een iets gewijzigde versie van dit sprookje is nu onder de titel 'Bob Dylan (1984)' opgenomen in het boek Van Kluun tot Clinton.

24 mei 2022

Mister D.,

Felicitaties zijn op z’n plaats, 81 jaar is een behoorlijke leeftijd. Het is helaas niet iedereen gegund de 81 te halen. Vanochtend realiseerde ik me dat een jaar geleden de wereld op z’n kop stond. Er verschenen boeken en artikelen in dag- en weekbladen, er waren concerten en podcasts. Dit jaar is er een stuk minder aandacht, wat eigenlijk vreemd is. Mathematisch gezien is 81 worden een grotere prestatie dan de leeftijd van 80 bereiken en toch wordt het behalen van de 80 vaak gevierd als was het de beklimming van de Mount Everest terwijl een 81ste verjaardag in stilte voorbij gaat. Is het behalen van een bepaalde leeftijd overigens wel een prestatie of iets wat ons overkomt?
Twee weken geleden is het Bob Dylan Center in Tulsa geopend. Wat ik me sindsdien afvraag is of je er al geweest bent. Wat er tentoongesteld wordt, hoef jij niet te zien, lijkt mij, het komt immers grotendeels uit je eigen collectie en daarnaast zal een wandeling door het Center voor jou zijn alsof je uitvoerig zit te bladeren in een fotoboek met uitsluitend foto’s van jezelf, niet interessant. Wat wel interessant kan zijn, is om te zien wat ze met jouw memorabilia gedaan hebben. Wat is hoe tentoongesteld. Zet op een mooie dag een pruik op, plak een valse snor onder je neus, koop een kaartje en laat je verrassen.
Op welke leeftijd stopt het vooruit kijken en rest alleen nog de nostalgie? Het lijkt mij dat dat punt ergens een keer moet komen. Ben jij al bij dat punt in de buurt? Ik ben nieuwsgierig van aard en vraag misschien naar zaken waar ik helemaal niet naar moet vragen. Als dat zo is, vergeet wat ik schreef. Maar als het oké is dat ik hier naar vraag, wat uit je carrière vervult je achteraf gezien met trots? Ik weet wel wat de liefhebbers van je muziek op die vraag zullen antwoorden, welke albums omhoog gehouden worden door de mannen en vrouwen die je carrière volgen, maar ik vraag het niet aan hen, ik vraag het jou.
Misschien stel ik teveel vragen en dat terwijl ik nooit een antwoord verwacht. Vragen stellen scherpt de geest, mijn geest. Alleen daarom al is het goed om ze te stellen.
Tot slot wil ik je om de oren slaan met je eigen woorden. Ze komen uit een interview uit 1965. Ik verwacht niet dat je je herinnert dit gezegd te hebben, ik vraag me alleen af hoe je bijna zestig jaar later tegen die woorden aankijkt:
You don’t necessarily have to write to be a poet. Some people work in gas stations and they’re poets. I don’t call myself a poet because I don’t like the word. I’m a trapeze artist.
En ja, het lijkt er op dat ik je – door een oud citaat te geven – dwing om te kijken, de nostalgie te omarmen, maar daar gaat het mij niet om. Ik ben nieuwsgierig of je op je 81ste verjaardag nog steeds jezelf ziet als een trapeze artiest.
In mijn ogen ben je het nog steeds. Sterker, de trucs die je uithaalt aan de trapeze worden met de jaren alleen maar spectaculairder en opzienbarender.
Ik moet gaan, solliciteren bij het tankstation, de woorden zoeken die ik nooit op papier zal zetten.
Pas een beetje goed op jezelf.
Geniet van je verjaardag.

Tom  W.
 

RASL

 

Starend naar bovenstaande afbeelding uit RASL, een comic book van Jeff Smith, is de eerste gedachte dat een aantal zaken niet kloppen, maar wie RASL leest zal ontdekken dat - in de context van het boek - het wel degelijk klopt. Het is een vreemde wereld.

That's The Bag I'm In

1963, platenmaatschappij FM brengt het album Hootenanny Live At The Bitter End uit. Op dit album muziek van Bob Carey, Len Chandler, Jo Mapes en Fred Neil. Ik heb die plaat gisteren gekocht, draai ‘m net voor de eerste keer. De derde song die Fred Neil op dit album zingt, draagt de titel ‘That’s The Bag I’m In’. Ter introductie zegt hij tegen het publiek in The Bitter End: ‘This is another worksong I learned from Bobby Dylan’. Dat verrast me. Ik heb nooit eerder van de song ‘That’s The Bag I’m In’ gehoord. Volgens de credits op de hoes van Hootenanny Live At The Bitter End is de song door Fred Neil geschreven, door niemand anders. In 1966 verscheen het album Fred Neil met daarop ‘That’s The Bag I’m In’ en ook volgens de credits op dit album is de song geschreven door Neil zelf en niemand anders.

Zou de melodie van ‘That’s The Bag I’m In’ van een oude folksong komen, een melodie die Neil van Bob Dylan geleerd hebben?

Het wordt nog verwarrender. Tijdens het spelen van ‘That’s The Bag I’m In’ wordt Fred Neil bijgestaan door een mondharmonicaspeler. De hoes van de plaat geeft geen uitsluitsel over de naam van die speler. Ook een zoektocht op internet levert geen uitsluitsel op. Het is bekend dat de jonge Bob Dylan enkele malen met Fred Neil heeft gespeeld, mondharmonica. Luisterend naar het harmonicaspel op ‘That’s The Bag I’m In’ zou ik bijna denken dat, al durf ik het nog niet helemaal hardop te zeggen. Zou het kunnen zijn?

De drie Fred Neil-songs op Hootenanny Live At The Bitter End zijn hier te beluisteren.

Dylan kort #3679

Bob Neuwirth, Bob Dylans sidekick halverwege de jaren zestig en tijdens The Rolling Thunder Revue, is overleden. In Dont Look Back is mooi te zien hoe Neuwirth en Dylan samen optrokken, liepen te ouwehoeren en samen lol hadden. Tien jaar later, in 1975, werden concerten van de Rolling Thunder Revue geopend met 'When I Paint My Masterpiece', door Bob Dylan en Bob Neuwirth als duet gezongen. Afgelopen woensdag overleed Neuwirth, een maand voor zijn 83-ste verjaardag.

Bob Dylan Center: Een uitvoerig artikel over het Center in Tulsa op de website van Hot Press, zie hier. [met dank aan Peter]

Carry Me Home is een net verschenen album van Mavis Staples & Levon Helm. Op dit album staat een cover van Dylans 'Gotta Serve Somebody', luister hier.

Dirt Does Dylan is een nieuw album van Nitty Gritty Dirt Band, een album vol covers van Dylan-songs. Zie hier.

Billy Childish bracht onder de naam William Loveday Intention The New And Improved Bob Dylan - een album vol covers - uit, zo heb ik begrepen uit een artikel in Uncut (juli 2022). Inmiddels is ook The New And Improved Bob Dylan vol. 2 verschenen en een derde deel zal binnenkort verschijnen.Een indruk van hoe dit klinkt: 'Visions Of Johanna', 'Maggie's Farm' en 'Subterranean Homesick Blues'. Het lijkt mij duidelijk, het woord 'improved' kan uit de albumtitel geschrapt worden.

Zie ook hier.

Dylan kort #3678

 

27 februari 1980, een in smoking gestoken Bob Dylan blaast het dak van het Shrine Auditorium in Los Angeles tijdens de 22ste uitreiking van de Grammy Awards. 

Uncut 301 (juni) heeft twee pagina's over Bob Dylan Center inclusief een aantal aardige afbeeldingen van zaken die in het Center te zien zijn.

Troubadour; de Waag in Haarlem als muziekpodium is een net verschenen, schitterend boek van Peter Bruyn. Bob Dylan trad ooit (net) niet op in De Waag, Bruyn besteedt hier uiteraard aandacht aan. Daarnaast komt Dylan regelmatig voorbij in dit boek.

In Boekhandel Riemer, Amersfoort is op 24 mei een lezing over Bob Dylan, zie hier.

Times Literary Supplement van 29 april 2022 heeft een artikel van James Campbell over hoe lastig het is om toestemming te krijgen songteksten van Bob Dylan te citeren in een boek.

Groene Amsterdammer van 6 mei heeft een artikel van Henk-Jan Grotenhuis over Dylans rol in een verdeeld Amerika, zie hier. (Ik weet niet of dit artikel alleen online te lezen is, of ook in de papieren versie van Groene Amsterdammer staat)[met dank aan Peter]

The Office (Netflix, seizoen 7, aflevering 5):

Dylans grootste sculptuur is een (schitterende) treinwagon. Te zien in Chateau La Coste in de Provence, Zuid-Frankrijk, zie hier.

Karen Dalton: In Chronicles schreef Bob Dylan over Karen Dalton: 'My favorite singer in the place was Karen Dalton. She was a tall white blues singer and guitar player, funky, lanky and sultry. (...) Karen had a voice like Billie Holiday's and played the guitar like Jimmy Reed and went all the way with it. I sang with her a couple of times.' De onlangs verschenen heruitgave van Daltons In My Own Time bevat een papieren omslagje met daarop (een deel van) wat Bob Dylan in Chroncicles over Dalton schrijft ter aanprijzing van het album.

In de liner notes schrijft Lenny Kaye: 'it was Karen's way with a phrase that most influenced young Bob Dylan'. En in het boekwerkje afgedrukt interview benadrukt Nick Cave dat Karen Dalton - net als onder andere Bob Dylan en Leonard Cohen - een uniek stemgeluid heeft wat niet bij iedereen in de smaak valt. 'They just didn't get it', aldus Cave over de mensen die de stemmen van Dalton, Dylan en Cohen niet kunnen verdragen.

Voor (veel) meer, zie hier.

Het Bob Dylan Center in Tulsa

Vandaag is de officiële opening van het Bob Dylan Center in Tulsa, een waar bedevaartsoord voor de Dylanliefhebber. Memorabilia, handschriften, kunstwerken, audio, video, het Center heeft het allemaal. Het Bob Dylan Center is een bevestiging van de waarde en impact van Bob Dylans werk op de (populaire) cultuur van de afgelopen zestig jaar. De man is een grootheid, een geweldenaar en het center is een terechte erkenning van die grootsheid. Bob Dylans teksten en muziek zullen nog tot in lengte van dagen invloed hebben op de ontwikkelingen binnen de muziek en poëzie, het vandaag geopende center biedt de gelegenheid om van Dylans kunst te genieten en te leren.

De foto’s die op internet opduiken van het Bob Dylan Center doen vermoeden dat ik er dagen zou kunnen rondlopen zonder me een seconde te vervelen. De Dylanliefhebber in mij verlangt naar een weekje Tulsa. Of twee weken, nog beter.

Toch is het niet waarschijnlijk dat ik ooit een voet in het Bob Dylan Center zet. De twee voornaamste zaken waaraan het mij op dit moment ontbreekt om de trip te kunnen maken zijn tijd en geld. Aan beiden is iets te doen, het zijn slechts tijdelijke drempels. Geld kan gespaard worden en er ligt altijd wel ergens een vakantie in het verschiet. Toch ga ik niet. Als ik aan Tulsa denk, speelt mijn afkeer van grote reizen mij parten en de reis van hier naar daar is groot. 

Bob Dylan is niet alleen een fenomeen in Tulsa, in Amerika. Liefhebbers van zijn werk wonen verspreid over de gehele wereld. De impact van de mans werk wordt net zo hard in Sydney, Australië of Drammen, Noorwegen gevoeld als in Amerika. De locatie van het Bob Dylan Center betekent niet alleen dat het centrum makkelijk toegankelijk is voor in dit geval Amerikanen, maar ook dat het een drempel is voor niet-Amerikanen. Iets in mij hoopt dat het Bob Dylan Center ergens in de toekomst dit onderkent en aanpakt door (een deel van) de collectie digitaal toegankelijk te maken. Waarom niet? En nee, natuurlijk is van achter mijn laptop virtueel wandelen door de zalen van het Bob Dylan Center niet hetzelfde als een daadwerkelijk bezoek aan Tulsa, maar het zou zeker een mooi alternatief kunnen zijn voor een bezoek aan misschien wel een van de meest interessante musea voor niet alleen Dylanfans, maar voor iedere muziekliefhebber.

Subterranean Homesick Blues 2022 take 2

AUW! 

Dit is pijnlijk. 

Er is geen nieuwe 'Subterranean Homesick Blues'.

Er zijn alleen nieuwe beelden bij oude muziek.

'Subterranean Homesick Blues' heeft geen nieuwe beelden nodig.

Na de hype van afgelopen dagen is dit een anticlimax.

Een gemiste kans, meer kan ik er niet van maken.

Dit is pijnlijk.

Subterranean Homesick Blues 2022

Het gonst al een paar dagen door Dylanland: hij heeft een nieuwe versie van 'Subterranean Homesick Blues' opgenomen en de première is vandaag. Terwijl ik dit schrijf, liggen er nog zo'n vijf uur wachten voor mij voor ik die nieuwe versie kan beluisteren. Nieuwsgierig? Uiteraard!

Het is zeker niet de eerste keer dat Bob Dylan een oude song nieuw leven inblaast. Voor de concert-Dylan zou je dit nieuw leven blazen in oude songs zijn modus operandi kunnen noemen. In de studio komt deze werkwijze minder vaak voor, maar er zijn zeker wel enkele voorbeelden te bedenken: 'Girl From The North Country' op Nashville Skyline, 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' uit 2008 voor de Expo Zaragoza en recent de songs opgenomen voor Shadow Kingdom.

De oude 'Subterranean Homesick Blues' zoals we die kennen als openingssong van Bringing It All Back Home is een spervuur van woorden. De toen 23-jarige Bob Dylan ratelt in een moordend tempo door de woorden van de song. Ik kan er finaal naast zitten, maar ik verwacht dat de nieuwe versie een lager tempo heeft, een tempo meer passend bij een man van 80, maar vooral een tempo waarin de tekst van 'Subterranean Homesick Blues' goed tot z'n recht kan komen. Een tempo waardoor er meer van die tekst blijft hangen dan de inmiddels tot mantra's verworden regels 'Don’t follow leaders / Watch the parkin’ meters' en 'You don’t need a weatherman / To know which way the wind blows'.

Nog vijf uur wachten om lachend te ontdekken dat ik het waarschijnlijk bij het verkeerde eind heb. Om te horen dat die oude knakker het nog steeds in zich heeft. Nog vijf uur op mijn handen zitten, nagels bijten en staren naar de wijzers van de klok in de hoop dat ze in een iets hoger tempo gaan draaien.

Trrrring

'Hé, met mij. Alles goed?'
'Je belt me wakker, maar verder wel goed hoor. Vertel, waarvoor bel je.'

'Ik heb een werkelijk fan-TAS-tisch idee.'

'Laat maar horen...'

'Je hebt vast gehoord van de drukte op Schiphol.'

'Ja...'

'Dat mensen uren en uren in de rij staan te wachten voor ze eindelijk op het vliegtuig kunnen stappen.'

'Ik volg ook het nieuws...'

'Als wij nu eens onze gitaren pakken en naar Schiphol rijden. Daar bij die wachtende mensen gaan staan en ons repertoire spelen zoals we dat anders op straat doen.'

'Ik weet niet hoor, zitten die mensen daar wel op de wachten? Op ons?'

'Wat kan mij het schelen waar ze op zitten te wachten! Het gaat er om dat we ze kennis laten maken met het werk.'

'Dus jij wil al die wachtende toeristen "Blowin' In The Wind", "Knockin' On Heaven's Door" en "Like A Rolling Stone" door de strot duwen, terwijl ze geen kant op kunnen, en zo maar hopen dat ze voor de muziek van Dylan vallen?'

'Ik duw niks door niemands strot! Het is onze taak, onze missie om de mensen kennis te laten maken met de beste componist van de afgelopen zes decennia.'

'Ach, houd toch op! Die mensen kunnen geen kant op!'

'Mooi toch? Ze moeten wel luisteren!'

'Helemaal niet mooi. Kijk, als we op straat spelen hebben de mensen nog een keus. Ze kunnen luisteren of gewoon doorlopen, maar dit, dit Schiphol-idee van jou gaat mij wat te ver. De mensen hebben geen keuze. Ze kunnen niet weglopen.'

'En dus is de kans groter dan we mensen weten te overtuigen van de schoonheid van het werk. Ze moeten wel luisteren. Beter kan niet.'

'Dwingen te luisteren, dat is het. Dat heeft niks meer met overtuigen te maken. Ik doe hier niet aan mee.'

'Slappe zak! Dit is een buitenkansje, maar meneer de moraalridder ziet het weer niet zitten, hoor. Ik ga wel alleen!'

'Doe maar, ik ga weer naar bed. Maar denk er om, de naam The Bobbies mag je niet gebruiken.'

'Ik heb die bandnaam verzonnen....'

'The Bobbies is de naam van ons duo, niet als jij daar alleen gaat staan. Hoe kun je nou in je uppie The Bobbies zijn? Bovendien wil ik niet geassocieerd worden met dat slechtdoordachte Schiphol-plan van je.'

'Dan gebruik ik die naam toch niet, het GAAT niet om die naam. Het gaat er om dat de mensen geconfronteerd worden met de muziek van Dylan en zo overstag gaan.'

'Geconfronteerd, zeg maar gerust in hun gezicht gedrukt...'

'Ach, houd toch op! Duik jij je nest toch weer in, slaap je chagrijn uit!'

'Ga ik zeker doen.'

'Oh, voor je ophangt. weet jij toevallig een handige route naar Schiphol?'

'Jij wilt er naar toe! Zoek het dan ook maar lekker zelf uit!'

'Of mag ik dan misschien je navigatie lenen? Kan ik die misschien nu zo even ophalen? Misschien? Alsjeblieft?'

'...'

'Hallo?'

'...'