24 mei 2022

Mister D.,

Felicitaties zijn op z’n plaats, 81 jaar is een behoorlijke leeftijd. Het is helaas niet iedereen gegund de 81 te halen. Vanochtend realiseerde ik me dat een jaar geleden de wereld op z’n kop stond. Er verschenen boeken en artikelen in dag- en weekbladen, er waren concerten en podcasts. Dit jaar is er een stuk minder aandacht, wat eigenlijk vreemd is. Mathematisch gezien is 81 worden een grotere prestatie dan de leeftijd van 80 bereiken en toch wordt het behalen van de 80 vaak gevierd als was het de beklimming van de Mount Everest terwijl een 81ste verjaardag in stilte voorbij gaat. Is het behalen van een bepaalde leeftijd overigens wel een prestatie of iets wat ons overkomt?
Twee weken geleden is het Bob Dylan Center in Tulsa geopend. Wat ik me sindsdien afvraag is of je er al geweest bent. Wat er tentoongesteld wordt, hoef jij niet te zien, lijkt mij, het komt immers grotendeels uit je eigen collectie en daarnaast zal een wandeling door het Center voor jou zijn alsof je uitvoerig zit te bladeren in een fotoboek met uitsluitend foto’s van jezelf, niet interessant. Wat wel interessant kan zijn, is om te zien wat ze met jouw memorabilia gedaan hebben. Wat is hoe tentoongesteld. Zet op een mooie dag een pruik op, plak een valse snor onder je neus, koop een kaartje en laat je verrassen.
Op welke leeftijd stopt het vooruit kijken en rest alleen nog de nostalgie? Het lijkt mij dat dat punt ergens een keer moet komen. Ben jij al bij dat punt in de buurt? Ik ben nieuwsgierig van aard en vraag misschien naar zaken waar ik helemaal niet naar moet vragen. Als dat zo is, vergeet wat ik schreef. Maar als het oké is dat ik hier naar vraag, wat uit je carrière vervult je achteraf gezien met trots? Ik weet wel wat de liefhebbers van je muziek op die vraag zullen antwoorden, welke albums omhoog gehouden worden door de mannen en vrouwen die je carrière volgen, maar ik vraag het niet aan hen, ik vraag het jou.
Misschien stel ik teveel vragen en dat terwijl ik nooit een antwoord verwacht. Vragen stellen scherpt de geest, mijn geest. Alleen daarom al is het goed om ze te stellen.
Tot slot wil ik je om de oren slaan met je eigen woorden. Ze komen uit een interview uit 1965. Ik verwacht niet dat je je herinnert dit gezegd te hebben, ik vraag me alleen af hoe je bijna zestig jaar later tegen die woorden aankijkt:
You don’t necessarily have to write to be a poet. Some people work in gas stations and they’re poets. I don’t call myself a poet because I don’t like the word. I’m a trapeze artist.
En ja, het lijkt er op dat ik je – door een oud citaat te geven – dwing om te kijken, de nostalgie te omarmen, maar daar gaat het mij niet om. Ik ben nieuwsgierig of je op je 81ste verjaardag nog steeds jezelf ziet als een trapeze artiest.
In mijn ogen ben je het nog steeds. Sterker, de trucs die je uithaalt aan de trapeze worden met de jaren alleen maar spectaculairder en opzienbarender.
Ik moet gaan, solliciteren bij het tankstation, de woorden zoeken die ik nooit op papier zal zetten.
Pas een beetje goed op jezelf.
Geniet van je verjaardag.

Tom  W.