Dylan kort #3748

Zanger, mensenrechtenactivist en acteur Harry Belafonte overleed afgelopen dinsdag. Hij was 96 jaar. Op verschillende plekken - online, in kranten - werd de man uiteraard uitvoerig herdacht en in veel van de artikelen over Belafonte wordt gememoreerd dat een jonge Bob Dylan mondharmonica speelde op het titelnummer van Belafonte's album Midnight Special. Voor het in memoriam van de Volkskrant zie hier. [met dank aan Hans]

Whisky Monkeys over Heaven's Door, zie hier.

Willie Nelson vier vandaag (29 april) zijn negentigste verjaardag. Willie Nelson en Bob Dylan hebben meer dan eens de handen ineen geslagen, tijdens het verjaardagsfeestje voor Nelsons 60ste verjaardag speelden ze bijvoorbeeld samen 'Pancho And Lefty'. In 2014 was het 'You Win Again' en voor Nelsons album Across The Borderline schreven en zongen ze samen 'Heartland'. 

Tijdens Bob Dylan 30th Anniversary Concert Celebration speelde Willie Nelson 'What Was It You Wanted', een versie die ervoor zorgde dat mijn vader zijn krant even aan de kant legde om te luisteren, een unicum. Nog eentje, om Nelsons verjaardag te vieren, vandaag nog draaien: de soundtrack van I'm Not There, de film waarin zes acteur Dylan spelen, maar diens naam niet valt. Op die soundtrack staat een door Willie Nelson en Calexico opgenomen versie van Dylans 'Señor (Tales Of Yankee Power)'.

Bob Dylan, Robert Johnson & Bukka White - de invloed van The Country Blues op een jonge Bob Dylan

Om de muziek van de jonge Bob Dylan te begrijpen is het goed om naar zijn invloeden te luisteren. Waar haalde hij zijn inspiratie vandaan, waar vond hij de songs voor zijn debuutalbum? Hoewel hier al veel over geschreven is door onder andere Michael Gray, Derek Barker en Clinton Heylin, valt er nog genoeg te ontdekken. Wanneer hoorde Bob Dylan voor het eerst de muziek van Robert Johnson en waar vond hij Bukka White’s ‘Fixin’ To Die’ voor hij het voor zijn debuutalbum opnamen? Het zijn vragen waar ik in dit stuk een antwoord op hoop te geven.

In zijn autobiografie Chronicles volume 1 (2004, blz. 280) beschrijft Bob Dylan hoe hij op de dag dat hij een platencontract voor Columbia Records ondertekende twee elpees kreeg van John Hammond, de man die hem dat contract aanbood. Een plaat van The Delmore Brothers met Wayne Rainey en King Of The Delta Blues Singers[1] van Robert Johnson, een muzikant waarvan – aldus Dylan in Chronicles – hij nog nooit had gehoord, niet zijn naam, niet zijn muziek. Dat King Of The Delta Blues Singers indruk op de jonge Dylan maakte, blijkt wel uit het feit dat hij de blues-muzikant specifiek noemt in zijn opdracht in Writings & Drawing (1973), zijn eerste boek met songteksten. Het exemplaar van King Of The Delta Blues Singers dat Dylan van John Hammond ontving is een acetate[2], zo schrijft hij in Chronicles.

Het is een publiek geheim dat de in Chronicles genoemde feiten met een korreltje zout genomen moeten worden. Dylan-biograaf par excellence Clinton Heylin toont in The Double Life Of Bob Dylan; Volume 1: 1941 – 1966; A Restless, Hungry Feeling (2021, blz. 4) aan dat het zeer onwaarschijnlijk is dat Bob Dylan King Of The Delta Blues Singers[3] op 26 oktober 1961 – de dag waarop hij een Columbia-contract onder zijn neus geschoven kreeg – van John Hammond kreeg. Zes weken voor die datum waarop Bob Dylan volgens Chronicles de Robert Johnson-plaat in handen geschoven kreeg, lag King Of The Delta Blues Singers al in de winkel. Dat album verscheen, aldus Heylin, op 11 september 1961. Heylin is er van overtuigd dat de jonge Bob Dylan King Of The Delta Blues Singers pas eind december 1961 of begin januari 1962 van John Hammond kreeg, dus na het opnemen van de songs voor Bob Dylan, zijn debuutalbum dat op 19 maart 1962 verscheen en op twee dagen in november 1961 onder leiding van John Hammond werd opgenomen. Heylin overtuigt met zijn bewering in The Double Life Of Bob Dylan dat Bob Dylan King Of The Delta Blues Singers hoorde na het opnemen van de songs voor Bob Dylan. En toch denk ik dat de jonge Dylan wel degelijk al voor het opnemen van Bob Dylan niet alleen de naam van Robert Johnson kende, maar ook zijn muziek – hoe weinig ook – al had gehoord. Om dat aannemelijk te maken maak ik even een sprong naar eind 1961.

Op 22 december 1961, een maand naar het opnemen van zijn eerste album, is Bob Dylan in Minneapolis. In het huis van Bonnie Beecher maakt Tony Glover een opname van de jonge Bob Dylan. Hij speelt onder andere songs van Woody Guthrie en songs die hij een maand eerder voor zijn debuut heeft opgenomen. Traditionals en het schitterde ‘Black Cross’, de op muziek gezette tekst van Lord Buckley. Van alle songs die hij die tweeëntwintigste december speelde gaat het mij nu even om de traditional ‘Stealin’, Stealin’’. Volgens Derek Barker in zijn uitstekende boek The Songs He Didn’t Write; Bob Dylan Under The Influence (2008, blz. 334) stond de Memphis Jug Bands versie van ‘Stealin’, Stealin’’ – een opname uit september 1928 – model voor Bob Dylans versie van deze song. Dylan hoorde de opname van Memphis Jug Band – aldus Barker – op het door Samuel B. Charters samengestelde album The Country Blues uit 1959. De jonge Dylan vond dit album in de collectie van zijn vriend “Spider” John Koerner. Vervolgens klaagt Barker – terecht naar mijn mening – dat er in de Dylanologie veel aandacht is voor de invloed van de door Harry Smith samengestelde The Anthology Of American Folk Music (1952) op de jonge Bob Dylan, maar er weinig oog is voor de invloed van de door Samuel B. Charters samengestelde albums The Country Blues (1959) en The Rural Blues (1960). The Rural Blues ken ik niet, The Country Blues wel. De invloed op de jonge Dylan is overduidelijk.

Naast ‘Stealin’, Stealin’’ bevat The Country Blues bijvoorbeeld ‘You Gonna Need Somebody On Your Bond’ van Blind Willie Johnson met daarin de regel ‘When dead comes slippin’ in your room’, een regel die Bob Dylan in iets aangepaste vorm hergebruikte in ‘Watcha Gonna Do’, een song opgenomen voor The Freewheelin’ Bob Dylan. En ook ‘Key To The Highway’ – een song die in de jaren negentig op Dylans speellijst terecht kwam - is op The Country Blues te vinden, maar het wordt pas echt interessant wanneer we kijken naar de vierde track van kant 2 van The Country Blues: ‘Fixin’ To Die’ van Bukka White. Bob Dylan leerde deze song van een opname van de auteur van deze song, Bukka White, voor hij hem opnam voor zijn debuutalbum. Opvallend is dat Derek Barker in zijn The Songs He Didn’t Write in zijn lemma over ‘Fixin’ To Die’ schrijft dat Dylan de song van een Bukka White-opname leerde, maar vergeet te melden dat hij die opname met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid op het door Charters samengestelde The Country Blues vond en dat terwijl diezelfde Barker in zijn lemma over ‘Stealin’, Stealin’’ niet alleen aantoonde dat de jonge Dylan bekend was met The Country Blues, maar ook terecht aangaf dat er wat meer naar dat album gekeken kan worden als het gaat om de vroege invloeden van Bob Dylan. Een duidelijke aanwijzing dat Bob Dylan ‘Fixin’ To Die’ vond op The Country Blues is dat toen deze song in 1940 in de uitvoering van Bukka White op het Vocalion-label werd uitgebracht, de titel ‘Fixin’ To Die Blues’ droeg. Samuel B. Charters gaf op The Country Blues de song de titel waaronder Bob Dylan het ook opnam: ‘Fixin’ To Die’, mede daardoor staat voor mij vast dat Bob Dylan deze song van Bukka White leerde door te luisteren naar het album The Country Blues.

De eerste opname een ‘Fixin’ To Die’ spelende Bob Dylan dateert van eind oktober 1961. Bekender is de opname van Bob Dylans concert op 4 november 1961 in Carnegie Chapter Hall, New York waar hij wederom ‘Fixin’ To Die’ speelde. Dit betekent dat Dylan het door Samuel B. Charters samengestelde album The Country Blues op z’n laatst in oktober 1961 hoorde, zo’n twee, drie maanden voor hij – aldus Dylanbiograaf Clinton Heylin – voor het eerst Robert Johnsons King Of The Delta Blues Singers in handen kreeg. De voorlaatste song op The Country Blues is ‘Preachin’ Blues’ van Robert Johnson. De jonge Bob Dylan was dus voor het opnemen van zijn debuutalbum in ieder geval bekend met één song van de oude blues-meester Robert Johnson.

---

[1] In Chronicles geeft Bob Dylan de titel van dit album als King of the Delta Blues.

[2] Een acetate is een individueel  gesneden plaat. Een acetate wordt – in tegenstelling tot een gewone elpee – niet met een matrijs in vinyl geperst.

[3] Ook Heylin vergeet net als Bob Dylan het woord ‘Singers’ in de titel van deze Robert Johnson-elpee.

aantekening #8514: Playboys And Playgirls

De fascinatie begint met het luisteren naar de Franse ep En Public van Carolyn Hester. Volgens Discogs is deze ep in 1964 verschenen, maar - voor zover ik heb kunnen achterhalen - zijn de opnamen gemaakt tijdens Hesters concert in Town Hall op 13 februari 1965, dus het door Discogs gemelde 1964 kan niet kloppen. Op deze ep staat het door Bob Dylan geschreven 'Playboys And Playgirls'. 

Er zijn twee versies van Bob Dylan bekend van deze song, een opname voor Broadside, nooit officieel uitgebracht, en een opname gemaakt tijdens het Newport Folkfestival van 1963. Deze opname - een duet met Pete Seeger - is te vinden op het in 1964 verschenen album Newport Broadside: Topical Songs At The Newport Folk Festival 1963. De tekst van 'Playboys And Playgirls' bestaat volgens Lyrics 1962 - 2001 uit zeven coupletten, ieder couplet heeft steeds twee nieuwe regels die een aantal malen herhaald worden, om het couplet steeds af te sluiten met 'Not now or no other time'. De zeven maal twee unieke regels van de coupletten van 'Playboys And Playgirls' zijn volgens Lyrics:

1. Oh, ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna run my world

2. You fallout shelter sellers / Can't get in my door

3. Your Jim Crow ground / Can't turn me around

4. The laughter in the lynch mob / Ain't a-gonna do no more

5. Your insane tongues of war talk / Ain't a-gonna guide my road

6. You red baiters and race haters / Ain't a-gonna hang around here

7. Ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna own my world

Dit zijn precies de zweven coupletten die Bob Dylan samen met Pete Seeger zong op 28 juli 1963 tijdens het Newport Folk Festival. Deze opname zal dan ook gebruikt zijn voor het uitschrijven van de tekst voor Lyrics. 

Dylans eerdere versie, de voor Broadside opgenomen versie, wijkt hier en daar wat af van Lyrics, Dylan zingt (afwijkingen vet):

1. Oh, ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna run my world

2. You fallout shelter sellers / Can't get in my door

3. Your cold prison walls / Can't change my mind

4. The laughter in the lynch mob / Ain't a-gonna do no more

5. Free talking money makers / Can't get me down

6. You red baiters and race haters / Can't guide my road

7. Your Jim Crow ground / Can't turn me around [couplet 3 in Newport-versie]

8. Oh, ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna run my world [nogmaals couplet 1]

9. You fallout shelter sellers / Can't get in my door [normaals couplet 2]

De versie van Carolyn Hester weet (mij) te verrassen doordat deze erg afwijkt van de twee versies van Dylan (afwijkingen vet):

1. Oh, ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna run my world

2. You red baiters and race haters / Ain't gonna get my soul [deels couplet 6 van Dylan]

3. [...] burning crosses / Ain't gonna like my way

4. The laughter in the lynch mob / Ain't a-gonna do no more

5. Cold prison walls / Ain't gonna change my mind [dit is couplet 3 van Dylans Broadside-versie]

6. Lyndon Baines Johnson / Ain't gonna pull my ears

[Hester vertelt dat de zwangere Penny Seeger, vrouw van New Lost City Rambler John Cohen couplet 7 schreef / inspireerde]

7. Those rotten school sisters / Ain't gonna get my kid

8. Oh, ye playboys and playgirls / Ain't a-gonna run my world [nogmaals couplet 1]

[Hester vertelt dat George Tomsco - tweede gitarist tijdens dit concert - opperde dat van alles mogelijk is met de tekst. Hester refereert in couplet 9 aan het recente huwelijk tussen Beatles-drummer Ringo Starr en Maureen Cox op 11 februari, twee dagen voor deze opname werd gemaakt.]

9. Ringo just got married now / He'll never mary me

Als er zoveel herschreven is, is het dan nog een Dylan-song, zo vroeg ik me af tijdens het luisteren naar Carolyn Hester. Volgens de credits op En Public is 'Playboys And Playboys' - ondanks de vele toevoegingen van Hester - nog steeds een Dylan-song. 

En mogelijk is er meer. Tussen couplet 5 en 6 op de Hester-ep zit een hoorbare knip, alsof een deel van de song is weggeknipt. Bevat het album Carolyn Hester At Town Hall mogelijk een langere versie van 'Playboys And Playgirls'? Ik durf het niet te zeggen, ik moet weer op zoek.

Dylan kort #3747

''Only A River' al gehoord? Echt prachtig.'

'Luister nu. Prachtig inderdaad.'

Richard Bergman op website NRC (14 april 2023): 'Frank [Wiering] en ik zaten in Groningen vaak in koffiebar Adje, waar ze de hele dag Bob Dylan en jazz draaiden.' Zie hier. Het legendarische koffiehuis Adje, heb ik me laten vertellen, bestond van 1965 tot 1967. [met dank aan Hans]

In Tijd voor MAX (19 april) is dirigent Jules van Hessen te gast om te praten over 2de pianoconcert van Rachmaninoff. Melodieën uit dit stuk zijn gebruikt voor andere songs, waaronder 'Full Moon And Empry Arms'. Ter illustratie wordt een fragment van Frank Sinatra's versie van deze song gedraaid waarna Van Hessen aanstipt dat ook Bob Dylan het heeft opgenomen, 'een echte popversie'. Kijk hier, vanaf 36 minuten en 20 seconden. [met dank aan Floater]

Charley Crockett gebruikte een deel van de tekst van Bob Dylans 'Billy' voor zijn song 'Tom Turkey', luister hier.

De film Goodbye Stranger is het debuut van scenarioschrijver Wander Theunis. Theunis en regisseur Aaron Rookus werden door Lennart van der Deure voor De Volkskrant (20 april) geïnterviewd. Uit dit interview blijkt dat muziek een belangrijke rol speelt in deze film. In de film is onder andere Dylans 'Simple Twist Of Fate' te horen. [met dank aan Hans] Meer over de film, hier.

Quentin Tarantino mocht deze week de weekendgids voor Volkskrant Magazine samenstellen, sinds 20 april online te zien [met dank aan Frans], gisteren (22/04) in de papieren editie van de krant. Zie hier. Tarantino heeft het begrepen, hij zegt: 'Het zit ’m ook in Dylans stem, hóé hij het zingt.'

Jan Cremer zoekt weer zijn moment of fame door 'schokkende' uitspraken te doen omdat hij het met zijn schrijven niet redt, over Dylans Nobelprijs  dit keer [gaap]. Voor de volledigheid meldt ik het, zie hier.

BOB speelt Bob Dylan, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #209

 

Op de grote platenbeurs in 's-Hertogenbosch, gisteren en vandaag, toont de Fransman Manuel Decker een deel van zijn opmerkelijke collectie. De focus van zijn verzameling ligt op getekende hoezen en hoezen gemaakt door kunstenaars. Inmiddels heeft Decker drie boeken over zijn collectie gepubliceerd: een boek met elpees rond Kuifje, een boek over de albumhoezen waarop superhelden als Batman en Spiderman te zien zijn en een boek over getekende albumhoezen. De voorzijde van dit laatste boek staat hierboven afgebeeld. Op die voorzijde staat Dylan, gek genoeg niet in het boek (op de pagina over Rick Griffin had bijvoorbeeld prima de hoes van Dylan & the Dead gepast).

Decker werkt op dit moment aan boek 4. Daarin legt hij de aandacht op door kunstenaars (Warhol, Picasso, Miró, etc.) ontworpen hoezen. Ik ben hem dit gisteren vergeten te vragen, ik vraag het mij nu af: waar ligt voor Decker de grens? Komen bijvoorbeeld de door Joni Mitchell geschilderde hoezen in het boek? En hoe zit het dan met Dylans Self Portrait en Planet Waves?

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #208

 

In Volkskrant Magazine van 22 april een foto van een klaslokaal. De foto is gemaakt op 7 oktober 2015 door Carel van Hees en te vinden in de collectie van het Rijksmuseum. Tussen alle posters aan de achterwand van het lokaal hangt ook een poster van Bob Dylan, rechtsboven. 

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #207

 

horizontaal

31 'It's Alright, ___ (I'm Only Bleeding)', Bob Dylan

De puzzel staat in VPRO Gids 16 (2023). [met dank aan Hans]

Setlist 20 april

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece /  Black Rider /My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / [band introductions] / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Truckin' / Mother Of Muses / Only A River /  Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

De laatste setlist van de Japanse tournee: 'Truckin'' is terug. Daarnaast is 'Only A River' aan de setlist toegevoegd. Dit is een nummer van Blue Mountain, het derde soloalbum van Grateful Dead-gitarist Bob Weir.

Dylan kort #3746

Setlist 18 april: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / Black Rider /  I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Brokedown Palace /  Goodbye Jimmy Reed / [band introductions] / Every Grain Of Sand

'Black Rider' is naar voren geschoven op de setlist. 'Brokedown Palace' is compleet en erg goed. Als je de kans krijgt om te luisteren, doen.

Setlist 19 april: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / [band introductions] / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Not Fade Away / Mother Of Muses /  Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

'That Old Black Magic' is weer van de set verdwenen, 'Black Rider' is opgeschoven van plek 3 naar plek 6.

24 mei: De jaarlijkse lezing bij boekhandel Riemer in Amersfoort (beperkt aantal plaatsen), zie hier. Een dag later de herkansing in Groningen, zie hier.

Bob Dylan fietst door Schaarbeek, zie hier.

Dylan kort #3745

Bladeren door Bob Dylans Mondo Scripto, dat kan hier.

Tournee 2023: De vijf concerten in Tokyo zijn geweest, Dylan en band geven nog drie concerten in Nagoya - dinsdag, woensdag en donderdag - waarna de Japanse tournee al weer voorbij is. Ik moet nog veel horen, maar van wat ik gehoord heb, is de Japanse tournee van 2023 er eentje om te koesteren. 

Voor de glimlach: Kijk even naar de bladmuziek van 'Wigwam': Words and music by Bob Dylan. 

The Bridge No. 75 is verschenen, voor inhoud, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #206

In 1984 verscheen Neil's Heavy Concept Album van Neil. Deze Neil is een door Nigel Planer gespeeld karakter uit de comedyserie The Young Ones. De voorzijde van de hoes is een knipoog naar de hoes van Their Satanic Majesties Request van The Rolling Stones en - starend naar het lettertype van de titel - Aoxomoxoa van Grateful Dead. Voor het ontwerp van de achterzijde van de hoes en het inlegvel hebben de ontwerpers gekeken naar de hoes van Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band van The Beatles. Wie de plaat draait hoort verwijzingen naar onder andere Pink Floyd, Sex Pistols, The Beatles en Donovan. 

Even terug naar de voorzijde van de hoes. Er valt genoeg te zien: portretten van Margret Thatcher en Ronald Reagan, albumhoezen van Pink Floyd en Caravan, een t-shirt van de band Frankie Goes To Hollywood, het (schitterende) boek Woodstock Nation van Abbie Hoffman, enzovoort. Wie goed kijkt, ziet ook Bob Dylan, een klein stukje dan, zijn krullen en een glas van zijn zonnebril. Geen foto of albumhoes, maar het door Martin Sharp gemaakte portret van Dylan zoals dat op de oktober / november 1967-editie van OZ stond (zie hier). 

Voor wie het niet kan vinden, bij de pijl.

setlist 16 april, Tokyo

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / [band introductions] / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Brokedown Palace [fragment] /  Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Dylan kort #3744

Setlist 15 april, Tokyo: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / [band introductions] / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Not Fade Away / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

'Brokedown Palace' is op de setlist vervangen door 'Not Fade Away', een nummer vooral bekend van Buddy Holly, maar ook zéér regelmatig door Grateful Dead gespeeld tijdens concerten. 

'Voor even jong', column van Hettie Marzak over Pip Utton in zijn rol van Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Alja]

Kluis van de Flops: 'Blowin' In The Wind', zie hier.

Setlist 14 april 2023, Tokyo

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Brokedown Palace / Melancholy Mood /  Mother Of Muses /  [band introductions] / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Dylan blijft verrassen: 'Truckin'' heeft op de setlist plaats moeten maken voor een andere song van het album American Beauty van Grateful Dead: 'Broken Palace', een livedebuut voor Dylan. Daarnaast is 'Melancholy Mood' - een song die Dylan eerder voor Fallen Angels opnam - aan de setlist toegevoegd. 

Shadow Kingdom officiële release

 Twee minuten na het plaatsen van onderstaand bericht is the cat out of the bag: Bob Dylans Shadow Kingdom verschijnt op 2 juni 2023 op 2 elpee en op cd. Zie hier.

Eerder melde ik dat de elpee verschijnt in het kader van Record Store Day, dat klopt niet. Het gaat (goddank) om een gewone, niet aan Record Store Day gekoppelde release. Het misverstand ontstond doordat ik de informatie over Shadow Kingdom tegenkwam op de website van Record Store Day. Excuses voor de ontstane verwarring.

Dylan kort #3743

Shadow Kingdom: Er circuleren geruchten dat de muziek - niet de video - van Shadow Kingdom deze zomer een officiële release krijgt. De reden: de audio van Shadow Kingdom is vanaf 2 juni op verschillende streaming diensten te beluisteren en 'Watching The River Flow' is nu al op Spotify en op YouTube te vinden. Op Spotify wordt 'Watching The River Flow' aangemerkt als 'single', releasedatum: 13 april 2023. Luister hier. [met dank aan Bert]

UPDATE: Shadow Kingdom verschijnt op 2 juni op dubbelelpee en cd, zie hier.

Echo In The Canyon: Deze documentaire, gepresenteerd door Jakob Dylan, is sinds kort op Netflix te zien [met dank aan Henk voor de tip]. Een aardig moment is wanneer pa Dylan kort ter sprake komt in het gesprek tussen David Crosby en Jakob Dylan.

'Knockin' On Heaven's Door' draaien tijdens de begrafenis van een duif en cavia Tommy, columnist Jarl van der Ploeg in de Volkskrant van 11 april, zie hier. [met dank aan Hans] Vraagje, Jari van der Ploeg, waar vind ik 'de ongesneden versie' van 'Knockin' On Heaven's Door'? Dat kan toch niet de slechts tweeënhalve minuut durende versie van Pat Garrett And Billy The Kid zijn?

Timothée Chalamet gaat zelf zingen in nieuwe Dylan-film, zie hier.

Wat zal Dylan morgen tijdens het derde Tokyo-concert na 'I've Made Up My Mind To Give Myself To You' spelen? Gaat hij weer terug naar 'That Old Black Magic'? Nogmaals 'Truckin''? Een andere cover, mogelijk wederom een song die in The Philosophy Of Modern Song voorbij komt? Zijn zijn gedachten bij Grateful Dead - zoals in het verleden eerder is gebeurd - en krijgen we covers van andere songs van deze band? 'Alabama Gateway'? 'Friend Of The Devil'? Onmogelijk te voorspellen natuurlijk, maar als ik een gok zou moeten wagen zou ik gaan voor de meest onwaarschijnlijke optie van bovenstaande mogelijkheden: een andere song uit The Philosophy Of Modern Song. Ik zet er geen geld op, zo roekeloos ben ik nou ook weer niet. ;-)

Setlist Tokyo 12 april

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / [band introductions] / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Truckin' / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Het tweede Tokyo-concert blijkt dat de oude bard zijn streken nog niet verleerd heeft: 'That Old Black Magic' heeft plaats gemaakt voor de Grateful Dead-klassieker 'Truckin'' van het album American Beauty (1970). Met name in het eerste couplet is Dylan nog wat zoekende naar de woorden (en verderop ook wel), maar dat mag de pret niet drukken. De band speelt een stomende versie van deze klassieker. Bob Dylan heeft in het verleden vaker songs van Grateful Dead op de setlist gezet, maar nooit eerder speelde hij 'Truckin''. Het is goed met deze wetenschap in het achterhoofd om hoofdstuk 29 van The Philosophy Of Modern Song nog eens op te slaan.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #205

Bijna tien jaar voor Todd Haynes I'm Not There maakte - de film waarin 6 acteurs Bob Dylan spelen, maar zijn naam nooit valt - regisseerde hij Velvet Goldmine, een film over glamrock. Tijdens een scène in een Engelse platenzaak is het tweede Greatest Hits-album van Bob Dylan even te zien, gek genoeg niet de Engelse, maar de Amerikaanse editie van die plaat.

Iets verderop in de film worden borden met tekst omhooggehouden zodat glamrocker Brian Slade het antwoord op de lastige vragen van journalisten niet zelf hoeft te bedenken, maar voor kan lezen. Op een van die borden staat: 'Give him a mask and he'll tell you the truth.' Bij het zien van die woorden zou ik aan Oscar Wilde moeten denken, de man van wie deze woorden geleend worden, maar ik denk (uiteraard) aan de Martin Scorsese-film over Dylans Rolling Thunder Revue.

Tsja, de geest van een Dylanliefhebber is een wonderbaarlijk ding.

Setlist Tokyo 11 april

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / [band introductions] / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Het enige wat per avond wisselt deze tournee, is het moment waarop Bob Dylan zijn band voorstelt aan het publiek.

Opnamen van de drie Osaka-concerten vinden inmiddels een weg naar gewillige oren. Klinkt goed, Dylan zingt nog als een jong god.

aantekening #8502

Bovenaan de lange lijst met films waarin een beetje Bob Dylan zit verstopt staat High Fidelity (2000) waarin de stronteigenwijze platenzaakmedewerker Barry - gespeeld door Jack Black - een argeloze klant een stapel platen in de maag splitst, waaronder Bob Dylans meesterwerk uit 1966 met de woorden: 'You don't have it? That is perverse! Don't tell anybody you don't own fuckin' Blonde On Blonde.'

Beter dan deze woorden lezen, is Jack Black dit zelf horen zeggen. Kijk dat fragment, ik wacht wel even, dit stuk loopt niet weg. Dat kan hier, tot zo.

Gezien? Mooi, kan ik verder.

Ja, ik heb Blonde on Blonde. Sterker, ik heb het album inmiddels zo vaak dat ik af en toe door de bomen het spreekwoordelijke bos niet meer zie & er is net weer een Blonde On Blonde bijgekomen. De reden? Zodra ik het weet laat ik het weten. Alles wat ik nu ga aandragen om de aanschaf te verantwoorden is natuurlijk niks anders dan zoethoudertjes, loeren die voor de eigen ogen gedraaid worden om me niet schuldig te voelen over het feit dat ik voor de zoveelste keer flink in de buidel heb moeten tasten om Blonde On Blonde aan te schaffen.

Deze Blonde On Blonde is een uitgave in de serie VMP Essentials. VMP staat voor Vinyl Me, Please, een platenclub waarbij je - tegen betaling - iedere maand een essentiële plaat ('Record Of The Month') via de post ontvangt. de voornaamste reden voor mij om deze plaat aan te schaffen is te vinden op de hypesticker op de plastic hoes die om de plaat zit: Lacquers Cut From the Original Mono Master Tapes by Ryan Smith, Sterling Sound. Wat deze plaat te bieden heeft, is de verwachting, is de best klinkende kopie van de originele, Amerikaanse monomix van Blonde On Blonde en zoals bekend is die mix de enige waarmee Bob Dylan zich uitvoerig heeft bemoeid. En inderdaad, zoals op de originele Amerikaanse monomix, is op deze plaat dat kleine zangfoutje van Dylan in 'I Want You' weggepoetst, maar de hoes van die eerste Amerikaanse persing is in deze kopie dan niet weer in ere hersteld. De klaphoes heeft aan de binnenzijde zeven van de negen foto's die op de originele hoes uit 1966 te vinden zijn.

Ik moet zeggen dat deze persing in mijn oren uitstekend klinkt. Over het algemeen goede balans, mooi geluid. De bas in 'Visions Of Johanna' had iets minder gemogen, maar dat is dan ook mijn enige klacht.

VMP heeft uitgepakt met deze Blonde On Blonde: dikke kartonnen hoes, gekleurd vinyl, een geslaagde 'art print' van Elio Moavero en.... een boekje met 'listening notes' geschreven door Michael Simmons. Wacht even, luister notities? Heb ik Simmons krabbels nog om Blonde On Blonde te kunnen horen? Ik dacht het niet, ik heb de plaat al wel eens eerder gehoord. Nog niet zo vaak, hoor. Maar toch, genoeg om het zonder 'luisteraanwijzingen' te kunnen doen.

En jij? Heb jij Blonde On Blonde al eens gehoord? Niet? Geeft niks, komt allemaal goed, gewoon even naar Championship Vinyl lopen, daar zal Jack Black je van een exemplaar voorzien.

Meer informatie over deze editie van Blonde On Blonde staat hier.

Setlist Osaka 8 april 2023

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / [band itroductions] / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Eels & Bob Dylan

Op 26 maart jl. begon Eels met een concert in Nottingham, VK aan hun Lockdown Hurricane tournee door Europa. De tour wordt op 30 april afgesloten met een concert in Madrid, Spanje. Gisteravond stond Eels in AFAS Live, Amsterdam - het enige concert in Nederland deze tournee. Tijdens de concerten van deze tournee wordt de elpee Live At Largo van Eels aangeboden. De vier tracks tellende plaat komt niet in de reguliere handel en is uitsluitend bij concerten van de Lockdown Hurricane tournee te koop, aldus de website van Eels. Wat Live At Largo interessant maakt voor lezers van deze blog, is dat de liner notes van deze plaat door Bob Dylan zijn geschreven. [met dank aan Dolf voor de tip en de foto]

Bob Dylans notes:

One chilly December night a couple years ago, I ventured out of my dome to catch my friend Judd Apatow's birthday comedy show. The comedy was top notch. But, unbeknownst to me, there was also a musical guest. The guy from the band the Eels. I only knew them from the Shrek movies (my favoriete animated franchise) but I was still excited to see what he was like live. Man was I disappointed. He was clearly drunk and... what's the phrase... oh yeah, 'phonong it in.' I gave 'E' an 'F' that night.

Cut to (as my pal Marty Scorsese likes to say): another chilly December night. This time in the year 2019. I cruised back to the Largo to check out Judd's latest birthday show. Man, there was some A list talent in that room. I can't remember all of the great comedians who were there that night, but I'm pretty sure Richard Pryor, Andy Kaufman and Lenny Bruce all did scorching sets. I definitely remember Belushi killed. Murder most hilarious. Anyway, once again there was a surprise musical guest, and, to my dismay, it was the Eels guy again. I grabbed my corduroy jacket/hoodie combo and wandered my boot heels toward the exits - when an magical chord suddenly cried out from the stalwart Largo piano and a ragged, world-weary voice sang the opening line from 'I Need Some Sleep' (my favorite tune on the Shrek 2 soundtrack). It sent shivers right down the back of my hoodie.

E delivered a performance that toggled from hilarious to devastating and back again. One moment he tells the story of his last ill-fated Apatow birthday appearance, explaining why he was tipsy and recounting an anecdote about a disgusted Cameron Crowe walking away after hearing E slur at the after party (methinks I know why this band is almost Almost Famous). The next moment he's breaking my heart with 'That Look You Give That Guy', bringing tears to my eyes that force me to remove my aviators.

Sure there were bum notes. So what. Like ol' Frank used to say to me, 'if you don't hit a bum note now and then, you're a bum!' And during the last number there was some ham-fisted moments on the piano while Eel P-Boo was manning it. It seemed he was the drunk one that night? Perhaps just nervous. Because, you know, moi was in the house. But it was raw. And it was real as all get out. I'm glad I got in my '73 Econoline and hauled over to the Largo this December evening. E, all is forgiven. You get an A this time.

- Bob Dylan

Deze geestige liner notes 'verklappen' dat Bob Dylan aanwezig was bij het concert van Eels in Largo in december 2019, hoewel het natuurlijk de vraag is hoe serieus we dit moeten nemen. Volgens diezelfde liner notes waren immers ook Richard Pryor, Andy Kaufman, Lenny Bruce en John Belushi aanwezig, vier komieken die ruim voor het concert in Largo zijn overleden. Laten we het er op houden dat Bob Dylan net zo 'aanwezig' was als Pryor, Kaufman, Bruce en Belushi. Waarom? Simpel: Live At Largo van Eels werd in Los Angeles op 6 december 2019 opgenomen tijdens een benefiet voor een kinderziekenhuis. Die avond gaf Bob Dylan zijn op een na laatste concert van 2019, niet eens in de buurt van Los Angeles, maar aan de andere kant van het land, in New York.

Maakt dat de liner notes minder geslaagd of minder relevant? Natuurlijk niet, we weten immers nu dat Bob Dylan een liefhebber van de Shrek-films is. Geef hem eens ongelijk.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #204

Op de foto de achterzijde van de hoes van In Coffee We Trust van Kiss My Jazz. In Coffee We Trust is een 10" plaat met 4 songs uit 1996. De maker van de hoes heeft overduidelijk gekeken naar de achterzijde van de hoes van Bob Dylans Highway 61 Revisited, zie hier.

setlist Osaka 7 april 2023

Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) / [band introductions] /  Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand

Dylan kort #3742

Setlist 6 april (Osaka, Japan): Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Stone) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand / [band introductions]

Geen verrassingen op de setlist, wel een nieuwe drummer in Dylans band: Charley Drayton heeft plek gemaakt voor Jerry Pentecost. Jerry Pentecost drumde tot voor kort bij Old Crow Medicine Show. Drie dagen geleden plaatste deze band op Facebook een bericht met daarin onder andere: 'We owe a huge THANK YOU to Mr. Jerry Pentecost for his talent and friendship these last few years. He got an incredible opportunity he couldn’t turn down, and we’ll always be here rootin for him! ' Inmiddels weten we dus wat die 'incredible opportunity' is.

Heaven #3 (mei / juni 2023) bevat een recensie van Fragments, geschreven door Harmen van Aurich. Van Aurich is vooral positief over de twee cd's met niet eerder uitgebrachte studio-outtakes en de nieuwe mix van Time Out Of Mind. Hij is wat minder enthousiast over de bonus disc met Tell Tale Signs-songs en de cd met concertopnamen.

Kenny Wayne Shepherd: dé Blueskrant #30 (februari t/m april 2023) bevat een uitvoerig stuk over Kenny Wayne Sheperd en zijn album Trouble is... 25. De laatste alinea van het artikel gaat over Bob Dylan:

Het album, Trouble is.... 25 bevat naast het door Bob Dylan geschreven 'Everything Is Broken' een bonustrack van een niet-uitgebrachte versie van Dylans 'Ballad Of A Thin Man' en daar heeft Kenny een zeer goede reden voor.

'Wanneer je een songwriter bent, dan kan je niet om hem heen, Dylan is nog steeds één van de grootste tekstschrijvers vandaag de dag. Ik heb een aantal maanden met Dylan mogen touren ter promotie van mijn debuutalbum. We spraken dagelijks met elkaar en hij heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt en heeft me enorm geholpen met een support die je nodig hebt als beginnende artiest. Hij heeft me altijd serieus genomen en dat inspireerde mij. Vandaar een extra eerbetoon aan hem op dit album, wellicht zal ik eens een volledig tribute album ter ere van Dylan maken.'

[met dank aan Hans]

Ik moet bekennen dat ik zo een, twee, drie niet kon bedenken wanneer Kenny Wayne Shepherd samen met Dylan op tournee is geweest. Volgens dé Blueskrant moet dat geweest zijn om Shepherds debuutalbum te promoten. Dat album - Ledbetter Heights - verscheen in september 1995. Na wat zoekwerk blijkt het te gaan om concerten in 1996, zie de tourposter van het concert op 17 mei 1996.

Het laatste voorjaar (2023), boek van Minke Douwesz bevat als motto Dylans regels: 'They say everything can be replaced / Yet every distance is not near'. [met dank aan Rob]

In Papyrus; Een geschiedenis van de wereld in boeken van Irene Vallejo komt Dylan voorbij: Twitter braakt het voorlaatste nieuwsbericht uit - ongehoord: de Zweedse Academie heeft de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend aan Bob Dylan.

Geamuseerd volg ik de kakofonie in de media van apocalyptische uitspraken. Er wordt gejuicht dat er eindelijk een bom is gelegd onder de hiërarchische verhoudingen en het literaire snobisme. In de verontwaardigde reacties klinkt wantrouwen door over de zogenaamde vooruitstrevendheid van het stokoude Zweedse comité. Enzovoort. [met dank aan 'mevrouw Tom']

Roger Waters: Direct nadat het concert van Roger Waters - afgelopen dinsdag - was afgelopen, ontving ik een bericht van zoonlief die bij dat concert was, ik citeer: Concert was leuk! Maar ik sms vooral nu gelijk even omdat ie dylan genoemd heeft. Een 20 min lang nummer op blonde on blonde had hij inspiratie van genomen en de tekst "sad lady" ofzoiets had ie eruit gepakt [met dank aan zoonlief]

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #203

In de Volkskrant van 5 april staat een interview met Jacques Klöters. Bij dat stuk drie foto's, waaronder onderstaande - welke als enige ook op de website van de Volkskrant werd gepubliceerd. Voor wie het niet gelijk ziet: Dylan is te vinden in de stapel boeken op tafel. [met dank aan Hans]

Wat mij opvalt, is dat Klösters niet de Nederlandse vertaling leest, maar de Engelstalige editie van The Philosophy Of Modern Song.

The Comic Book and Me #86

Op de oude blog staat de langlopende serie 'The Comic Book and Me' - in iedere aflevering aandacht voor een Bob Dylan-tekst, -parodie, -vermelding,-eerbetoon in een comic / stripboek. Met het begin van de nieuwe blog is die serie verdwenen, maar wie zoekt, vindt ook op de Bob Dylan aantekeningen afbeeldingen uit comics en stripboeken met een beetje Dylan.

Er ligt een aardig stapeltje comics / stripboeken naast me met daarin (een beetje) Bob Dylan. Met deze zesentachtigste aflevering van 'The Comic Book and Me' maak ik niet alleen een inhaalslag, maar blaas ik de oude serie ook weer nieuw leven in.

Maar voor ik begin, een aflevering van 'The Comic Book and Me' is geen 'echte' aflevering van die serie als het niet begint met die paar regels uit die ene Basement-song:

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread

Bob Dylan - 'Yea! Heavy And A Bottle Of Bread'

~ * ~ * ~

Mark Smeets was een Nederlands striptekenaar waar ik - moet ik eerlijk bekennen - tot voort kort nog nooit van had gehoord. Mijn kennismaking met Smeets kwam met het vuistdikke boek De triomf van het tekenen. Smeets kwam halverwege de jaren zestig in aanraking met de muziek van Bob Dylan, ik citeer De triomf van het tekenen:

Marks zuster Marlou was na haar eindexamen jarenlang gaan reizen: 'Dat is ontaard in tien jaar van de ene baan in de andere, in Amerika, Vietnam, Europa, noem maar op. In die tijd heb ik helemaal geen contact gehad met thuis.'

Thuis was Mark geïnteresseerd geraakt in popmuziek; hij las Hitweek en luisterde naar Bob Dylan; diens derde album, The Times They Are A-Changin', was door Marlou uit Amerika meegenomen. 'De héle dag, de héle nacht, altijd stond Bob Dylan op,' bevestigt Lucie Leene. Het nieuwste Dylan-album bracht hem  in vervoering: 'Zeg nog maar 'ns tegen Luuk dat Blonde on Blonde 'n zeer formadible, firmebadele eh... mirbafide... eh... bramedifele felmidrabele.... nou ja 'n heel erg goeie plaat is.' 'Ik ben aan 't verdylaniseren en ik vind 't niet zo erg. Wat wel erg is is dat ik me de essentie van z'n levenshouding-filosofie, 't accepteren van de chaos, niet eigen kan maken. Het is niet dat ik als Dylan wil zijn, maar meer zoiets als de navolging van Christus, 'n geloof dat 't zo goed is en dat je dat op je eigen gebied in de praktijk kunt brengen. Hij is vreselijk belangrijk voor me en fantasievol.'

In De triomf van het tekenen is Bob Dylan vier keer op een tekening te vinden. Een portret dat Smeets in 1965 maakte, een ets uit 1966 met de titel The Times They Are A-Changin' en twee tekeningen voor het in 1978 - voor Dylans eerste concert in Nederland - door Muziekkrant OOR uitgegeven Het Dylan Dossier met citaten uit 'Bob Dylan's Dream' en 'Subterranean Homesick Blues'.

~ * ~ * ~

Nummer 2 (jaargang 1 - maart / april 1972) van het 'maandelijks mannenblad' Spruit heeft een werkelijk schitterende cover met onder andere Bob Dylan. Het tijdschrift bevat het vijf pagina's beslaande stripverhaal 'De fluwelen kater', naam van de maker wordt niet gegeven. 'De fluwelen kater' is een wat wazig verhaal, met een prominente rol voor Bob Dylan - hij wordt zo'n veertig keer afgebeeld in deze strip - in drie kleuren (zwart, blauw, rood).

~ * ~ * ~

Rick Griffin werd in de tweede helft van de jaren zestig vooral bekend als de maker van psychedelische posters en natuurlijk als de man die de briljante hoes voor het album Aoxomoxoa van Grateful Dead maakte. 

Griffin maakte een ontwerp voor de hoes van Bob Dylans album Down In The Groove, maar uiteindelijk werd gekozen voor het gebruik van een foto van Bob Dylan voor die hoes in plaats van een werk van Griffin. Griffins schets voor Down In The Groove is te zien op Searching For A Gem, zie hier.

Voor de hoes van het volgende album in Dylans catalogus werd wel gebruik gemaakt van een werk van Griffin: de hoes van Dylan & The Dead. Tot zover niks nieuws.

In het boek Heart And Torch; Rick Griffin's Transcendence (2007) lees ik dat Griffin de illustraties heeft gemaakt voor het boek The Gospel Of John - een hervertelling van het bijbelboek - van Chuck Smith. In hoofdstuk 5 van dit boek vinden we Bob Dylan, een tekening uit 1980. De Dylan op deze tekening heeft veel weg van de Dylan die Griffin enkele jaren later voor de hoes van Down In The Groove tekende.

~ * ~ * ~

Tot slot Peter Pontiac. Het is geen nieuwtje dat in het werk van Peter Pontiac veelvuldig Bob Dylan voorbij komt. Pontiac maakte bijvoorbeeld - onder het pseudoniem holy cat - de schitterende tekeningen voor het songbook Words To His Songs. Verder is hij verantwoordelijk voor veruit de beste hoes van een Dylan-bootleg, een heruitgave van Little White Wonder waarvoor hij voor iedere song op dit album een tekening maakte, zie hier. Een deel van die tekeningen is ook te vinden in het door Hans Pols samengestelde Dertig jaar stripschap, dertig jaar strips in Nederland (afbeelding links). Naast de enigszins herschikte Little White Wonder-tekeningen van Pontiac bevat dit boek een Pontiac-tekening van Bob Dylan als straatmuzikant, 'Chimes Of Freedom' spelend. De makers van Dertig jaar stripschap, dertig jaar strips in Nederland hebben er helaas voor gekozen deze tekening zo af te drukken dat deze door de naad van het boek in tweeën wordt gesneden.

Het tijdschrift Tante Leny exposeert! van 8 november 1975 bevat een (kort) interview met Peter Pontiac (echte naam Peter Pollmann). Bij dit interview is een zelfportret van Pontiac afgebeeld, een mug shot met op het bordje voor zijn borst de tekst 'Maggie's Farm'. 

Een paar maanden later, in augustus 1976, is er wederom een tekening van Pontiac te vinden in het striptijdschrift Tante Leny Presenteert (let op: dit keer presenteert i.p.v. exposeert). De tekening is dit keer van een schaars geklede dame leunend tegen een verkeersbord. Dat bord is (uiteraard) een verwijzing naar Dylans Highway 61 Revisited.

Tot slot het striptijdschrift Modern papier! nummer 6. Geen idee wanneer dit tijdschrift is verschenen. Deze Modern papier! heeft een schitterende, door Peter Pontiac getekende cover met een centrale plek (onder de 'e' van 'modern') voor Bob Dylan en Jimi Hendrix, gebroederlijk naast elkaar.

~ * ~ * ~