The Comic Book and Me #86

Op de oude blog staat de langlopende serie 'The Comic Book and Me' - in iedere aflevering aandacht voor een Bob Dylan-tekst, -parodie, -vermelding,-eerbetoon in een comic / stripboek. Met het begin van de nieuwe blog is die serie verdwenen, maar wie zoekt, vindt ook op de Bob Dylan aantekeningen afbeeldingen uit comics en stripboeken met een beetje Dylan.

Er ligt een aardig stapeltje comics / stripboeken naast me met daarin (een beetje) Bob Dylan. Met deze zesentachtigste aflevering van 'The Comic Book and Me' maak ik niet alleen een inhaalslag, maar blaas ik de oude serie ook weer nieuw leven in.

Maar voor ik begin, een aflevering van 'The Comic Book and Me' is geen 'echte' aflevering van die serie als het niet begint met die paar regels uit die ene Basement-song:

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread

Bob Dylan - 'Yea! Heavy And A Bottle Of Bread'

~ * ~ * ~

Mark Smeets was een Nederlands striptekenaar waar ik - moet ik eerlijk bekennen - tot voort kort nog nooit van had gehoord. Mijn kennismaking met Smeets kwam met het vuistdikke boek De triomf van het tekenen. Smeets kwam halverwege de jaren zestig in aanraking met de muziek van Bob Dylan, ik citeer De triomf van het tekenen:

Marks zuster Marlou was na haar eindexamen jarenlang gaan reizen: 'Dat is ontaard in tien jaar van de ene baan in de andere, in Amerika, Vietnam, Europa, noem maar op. In die tijd heb ik helemaal geen contact gehad met thuis.'

Thuis was Mark geïnteresseerd geraakt in popmuziek; hij las Hitweek en luisterde naar Bob Dylan; diens derde album, The Times They Are A-Changin', was door Marlou uit Amerika meegenomen. 'De héle dag, de héle nacht, altijd stond Bob Dylan op,' bevestigt Lucie Leene. Het nieuwste Dylan-album bracht hem  in vervoering: 'Zeg nog maar 'ns tegen Luuk dat Blonde on Blonde 'n zeer formadible, firmebadele eh... mirbafide... eh... bramedifele felmidrabele.... nou ja 'n heel erg goeie plaat is.' 'Ik ben aan 't verdylaniseren en ik vind 't niet zo erg. Wat wel erg is is dat ik me de essentie van z'n levenshouding-filosofie, 't accepteren van de chaos, niet eigen kan maken. Het is niet dat ik als Dylan wil zijn, maar meer zoiets als de navolging van Christus, 'n geloof dat 't zo goed is en dat je dat op je eigen gebied in de praktijk kunt brengen. Hij is vreselijk belangrijk voor me en fantasievol.'

In De triomf van het tekenen is Bob Dylan vier keer op een tekening te vinden. Een portret dat Smeets in 1965 maakte, een ets uit 1966 met de titel The Times They Are A-Changin' en twee tekeningen voor het in 1978 - voor Dylans eerste concert in Nederland - door Muziekkrant OOR uitgegeven Het Dylan Dossier met citaten uit 'Bob Dylan's Dream' en 'Subterranean Homesick Blues'.

~ * ~ * ~

Nummer 2 (jaargang 1 - maart / april 1972) van het 'maandelijks mannenblad' Spruit heeft een werkelijk schitterende cover met onder andere Bob Dylan. Het tijdschrift bevat het vijf pagina's beslaande stripverhaal 'De fluwelen kater', naam van de maker wordt niet gegeven. 'De fluwelen kater' is een wat wazig verhaal, met een prominente rol voor Bob Dylan - hij wordt zo'n veertig keer afgebeeld in deze strip - in drie kleuren (zwart, blauw, rood).

~ * ~ * ~

Rick Griffin werd in de tweede helft van de jaren zestig vooral bekend als de maker van psychedelische posters en natuurlijk als de man die de briljante hoes voor het album Aoxomoxoa van Grateful Dead maakte. 

Griffin maakte een ontwerp voor de hoes van Bob Dylans album Down In The Groove, maar uiteindelijk werd gekozen voor het gebruik van een foto van Bob Dylan voor die hoes in plaats van een werk van Griffin. Griffins schets voor Down In The Groove is te zien op Searching For A Gem, zie hier.

Voor de hoes van het volgende album in Dylans catalogus werd wel gebruik gemaakt van een werk van Griffin: de hoes van Dylan & The Dead. Tot zover niks nieuws.

In het boek Heart And Torch; Rick Griffin's Transcendence (2007) lees ik dat Griffin de illustraties heeft gemaakt voor het boek The Gospel Of John - een hervertelling van het bijbelboek - van Chuck Smith. In hoofdstuk 5 van dit boek vinden we Bob Dylan, een tekening uit 1980. De Dylan op deze tekening heeft veel weg van de Dylan die Griffin enkele jaren later voor de hoes van Down In The Groove tekende.

~ * ~ * ~

Tot slot Peter Pontiac. Het is geen nieuwtje dat in het werk van Peter Pontiac veelvuldig Bob Dylan voorbij komt. Pontiac maakte bijvoorbeeld - onder het pseudoniem holy cat - de schitterende tekeningen voor het songbook Words To His Songs. Verder is hij verantwoordelijk voor veruit de beste hoes van een Dylan-bootleg, een heruitgave van Little White Wonder waarvoor hij voor iedere song op dit album een tekening maakte, zie hier. Een deel van die tekeningen is ook te vinden in het door Hans Pols samengestelde Dertig jaar stripschap, dertig jaar strips in Nederland (afbeelding links). Naast de enigszins herschikte Little White Wonder-tekeningen van Pontiac bevat dit boek een Pontiac-tekening van Bob Dylan als straatmuzikant, 'Chimes Of Freedom' spelend. De makers van Dertig jaar stripschap, dertig jaar strips in Nederland hebben er helaas voor gekozen deze tekening zo af te drukken dat deze door de naad van het boek in tweeën wordt gesneden.

Het tijdschrift Tante Leny exposeert! van 8 november 1975 bevat een (kort) interview met Peter Pontiac (echte naam Peter Pollmann). Bij dit interview is een zelfportret van Pontiac afgebeeld, een mug shot met op het bordje voor zijn borst de tekst 'Maggie's Farm'. 

Een paar maanden later, in augustus 1976, is er wederom een tekening van Pontiac te vinden in het striptijdschrift Tante Leny Presenteert (let op: dit keer presenteert i.p.v. exposeert). De tekening is dit keer van een schaars geklede dame leunend tegen een verkeersbord. Dat bord is (uiteraard) een verwijzing naar Dylans Highway 61 Revisited.

Tot slot het striptijdschrift Modern papier! nummer 6. Geen idee wanneer dit tijdschrift is verschenen. Deze Modern papier! heeft een schitterende, door Peter Pontiac getekende cover met een centrale plek (onder de 'e' van 'modern') voor Bob Dylan en Jimi Hendrix, gebroederlijk naast elkaar.

~ * ~ * ~