aantekening #8559

Vorige week was ik bezig met het opbergen in de platenkast van de aankopen van de laatste tijd. Een plaat gaat pas de kast in als die gedraaid is en van een nieuwe plastic beschermhoes voorzien is. Bij dat opruimen kwam - tot mijn schaamte - een plaat te voorschijn die ik een jaar of misschien wel twee jaar geleden kocht, waarvan ik überhaupt vergeten was dat ik 'm had gekocht. Down In The Groove, nog in het plastic. Ik heb net het plastic van de hoes gehaald en de plaat op de draaitafel gelegd. 

Down In The Groove draait in huize Willems. Het is een zin die ik niet vaak kan opschrijven zonder te liegen.

Het ligt voor de hand om nu te schrijven dat wat ik hoor niet heel best is. Dat Down In The Groove in de ranglijst van alle Dylanalbums ergens in de onderste regionen thuishoort. Dat Down In The Groove een dieptepunt is in Dylans carrière en niet de moeite loont om te beluisteren. Maar ik verdom het om te schrijven wat voor de hand ligt omdat het in de eerste plaats het album te kort doet en in de tweede plaats de oren doof maakt. Als we alleen nog luisteren naar de top 3 van de universele-Bob-Dylan-album-ranglijst onthouden we onszelf veel goede muziek.

Als het om Down In The Groove gaat wordt er vaak gewezen op de laatste twee songs op dit album, 'Shenandoah' en 'Rank Strangers To Me' zouden het enige positieve zijn dat het album te bieden heeft. Ik kan me daar niet in vinden. Down In The Groove bevat sporen van Dylans poging om de muziek uit de jaren vijftig nieuw leven in te blazen. In 'Sally Sue Brown', 'Had A Dream About You, Baby', 'Ugliest Girl Of The World' en 'Silvio' is de Rock 'n Roll uit de jaren vijftig terug te vinden. Vier heerlijk swingende songs die Down In The Groove meer dan de moeite waard maken.

~ * ~ * ~

Links en rechts om mij heen hoor ik mensen praten over hun vakantieplannen: twee weken Mallorca in een vijf sterren hotel, tien dagen Mexico en zwemmen met dolfijnen aldaar, kunst kijken in Barcelona, de kinderen in een zwembad in Marokko, bakken in de Turkse zon. Voor mij hoeft het niet. Op een dag dat de temperatuur goed is stap ik in mijn auto, rij naar het dorp-aan-zee waar ik ter wereld kwam, loop met opgerolde broekspijpen door de branding, eet vis aan de kraam en rij aan het eind van de dag weer naar huis terwijl uit de autoradio 'Mr. Tambourine Man' schalt. Meer vakantie heb ik niet nodig.

~ * ~ * ~

Ik zal niet beweren dat Down In The Groove zonder problemen is. Het voornaamste probleem is misschien nog wel dat het geen album is, maar een verzameling songs. Er is geen eenheid in de tien songs met als grootste vreemde eend het Infidels-overblijvertje 'Death Is Not The End'. 

Het is een goede oefening: pak Down In The Groove uit de kast, draai het album, maar sla 'Death Is Not The End' over. Ik wacht wel even.

En? Is het jou ook opgevallen dat de Down In The Groove zonder 'Death Is Not The End' veel meer een album is dan met?

Dylans catalogus zit vol verrassingen. Na 35 jaar luisteren voel ik me soms nog steeds een groentje die een beetje loopt te grasduinen in dat immense oeuvre. Goddank, ik ben graag het groentje.

~ * ~ * ~

Wat ik draai na Down In The Groove? The Jerry Garcia Band die Dylans 'Simple Twist Of Fate' spelen, concertopname van 1 maart 1980. Duurt maar een kwartiertje. Nu ik ouder word begin ik soft te worden voor covers. Een beetje. En alleen voor sommige covers, uiteraard. Ik heb wel een reputatie als covermopperaar hoog te houden.

~ * ~ * ~