Shadow Kingdom (eerste indrukken)

'Soundtrack to the concert film', zo staat het in vette letter op de hypesticker van Shadow Kingdom, de vandaag verschenen toevoeging aan Bob Dylans indrukwekkende catalogus. Op 18 juli 2021 keken Dylanliefhebbers van over de hele wereld op het streamingplatform Veeps naar Shadow Kingdom, een tijdens de coronapandemie opgenomen film van Bob Dylan. Tijdens het bekijken van die film werd al snel duidelijk dat de in beeld gebrachte muzikanten niet op hun instrumenten speelden, maar acteerden, dat de muziek vooraf in een studio was opgenomen, dat Shadow Kingdom zich beter laat omschrijven als een langgerekte videoclip dan als concertfilm. Het nu uitgebrachte album is dan ook 'gewoon' een volgend studioalbum van Bob Dylan - nummer zoveel, ik ben zo langzamerhand de tel kwijt - en zeker geen livealbum. Hoewel het niet de eerste keer is dat Bob Dylan de studio induikt om een eigen compositie opnieuw op te nemen - denk bijvoorbeeld aan 'Girl From The North Country', het duet met Johnny Cash op Nashville Skyline - is dit de eerste keer dat hij een heel album met nieuwe studio-opnamen van oude songs uitbrengt. Waarom nu wel? Waarschijnlijk omdat het nooit de bedoeling is geweest deze opnamen als album uit te brengen. En dat is ook wel begrijpelijk, want al snel duikt de vraag op: heeft de gemiddelde Dylanliefhebber wel deze officiële release van de songs van Shadow Kingdom nodig? Immers: er is geen Dylanliefhebber op deze aardkloot te vinden die niet binnen een week na die uitzending van de film Shadow Kingdom zowel de audio als de video ergens op de harde schijf van zijn / haar computer had staan. Het antwoord op die vraag is: Ja. Hoe goed de geluidskwaliteit van de Veeps-uitzending (en de download van die uitzending) ook is, de vandaag verschenen officiële release klinkt toch echt een stuk beter. Luister bijvoorbeeld naar 'What Was It You Wanted?', het is net of Dylan en band bij je in de huiskamer zitten.

De dubbelelpee (3 kanten muziek, 1 kant een schitterende afbeelding) zit in een klaphoes met op de voor-, binnen- en achterzijde stills uit de film Shadow Kingdom. Op het eerste oog ziet het er allemaal schitterend uit, al bevat de verpakking zeker een aantal storende onvolkomenheden. In de eerste plaats mis ik op de hoes de namen van de muzikanten die op Shadow Kingdom spelen, een grove misser als je het mij vraagt, en in de tweede plaats bevat de titel van de openingstrack zoals geschreven op de hoes een fout, er staat: 'When I Paint My Masterpiecce'. Knullig, natuurlijk.

Ondanks de wat knullige hoes, is Shadow Kingdom een aanwinst voor de Dylan-catalogus. We horen een Dylan-op-leeftijd (wat is hij weer goed bij stem!) zijn oude songs nieuw leven inblazen. De nieuwe arrangementen voor songs als 'Tombstone Blues', 'Pledging My Time' en 'Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine)' zijn dusdanig verrassend dat er haast sprake is van nieuwe songs. Het geheel sluit af het instrumentale Sierra's Theme', een nieuwe compositie. 

Net als met Rough And Rowdy Ways (2020) en de bijbehorende tournee laat Bob Dylan met Shadow Kingdom horen dat hij - ondanks zijn gevorderde leeftijd - nog steeds genoeg te bieden heeft als zanger en muzikant. Ook in het zesde decennium van zijn carrière zingt hij nog steeds beter dan Caruso. Vanavond begint Bob Dylan aan een nieuwe leg van zijn Rough And Rowdy Ways Tour. Misschien dat het een idee is om een van de concerten van deze tournee als live-album uit te brengen. Daarna is het tijd voor een album met nieuwe songs, een volgend deel in The Bootleg Series èn Shadow Kingdom deel 2, want als iets wel blijkt uit het vandaag verschenen Shadow Kingdom is dat Bob Dylan nog genoeg te bieden heeft.