aantekening #8673

Een dag voor vandaag, gisteren dus, kwam ik scrollend door Facebook op de tijdlijn van dichter A.D. Winans een foto tegen die hij een jaar eerder ook al op zijn tijdlijn had gezet. Een portret van de dichter, achter hem een poster van de film Dont Look Back. Winans vertelt niet bij zijn bericht waar of wanneer de foto gemaakt is, maar gezien de woonplaats van Winans, zal de op de poster genoemde Roxie Cinema de in San Francisco gelegen bioscoop met deze naam zijn.

Ik heb niet veel, maar wel wat van A.D. Winans gelezen en in die poëzie van Winans lijkt vaak - hoe zal ik het zeggen - een geestverwantschap met Bob Dylans schrijven te zitten zonder dat ik daar concrete aanwijzingen voor heb (zie bijvoorbeeld hier). Is deze Facebookfoto die concrete aanwijzing? Is het slechts toeval dat de dichter voor de Dylanposter poseert? Ik weet het werkelijk niet.

Tijdens een tweede rondje op Facebook, later diezelfde dag, zag ik op de tijdlijn van Raymond Foye een foto van een net verschenen boek met lezingen van Harry Smith, inderdaad de Harry Smith die de Anthology Of American Folk Music samenstelde, maar Harry Smith deed veel meer dan dat. Zo heb ik een schitterend boek met foto's van alle papieren vliegtuigjes die Harry Smith - soms met gevaar voor eigen leven - van de straat opraapte om de (ontwikkeling van) de techniek van het vliegtuigjesvouwen in kaart te brengen. Of wat te denken van zijn werk als filmmaker, maar dit even terzijde. Het gaat om de foto op de tijdlijn van Raymond Foye. Het Harry Smith-boek op die foto leunt tegen twee dwars op elkaar staande stapels elpees. Achter dat boek van Harry Smith is de achterzijde van de hoes van Bob Dylans album Planet Waves te zien. Het lijkt erop dat Foye rechtsboven op de achterzijde van de hoes de maand van aanschaf heeft geschreven. Februari, ergens in de jaren zeventig, lijkt het. 1974? '78? Het is helaas net niet goed te zien.

Raymond Foye is - net als Winans - geen naam die dusdanig vaak in de Dylanliteratuur voorbij komt, dat iedere Dylanliefhebber bij het zien van zijn naam gelijkt roept, 'Ooooh, Raymond Foye. Natuurlijk.'

Binnen de Dylanwereld is Foye waarschijnlijk vooral bekend door zijn bijdrage aan het door John Bauldie samengestelde boek Wanted Man; In Search Of Bob Dylan. Het essay van Foye in Wanted Man gaat om die keer dat Bob Dylan Allen Ginsberg bezocht om Empire Burlesque te laten horen. Harry Smith (daar is 'ie weer) - bij Ginsberg inwonend - was bij aankomst van Dylan al naar bed en weigerde - tot verdriet van Dylan - zijn bed uit te komen.

Een paar jaar eerder bezocht Raymond Foye een concert van Bob Dylan, uit mijn boek Dylan & de Beats: 

1979, het jaar dat Ferlinghetti’s Landscapes Of Living & Dying verscheen, is ook het jaar waarin Bob Dylans album Slow Train Coming op de markt kwam. Slow Train Coming is het eerste album van Dylans zogenaamde religieuze periode. Zo’n twee maanden na het verschijnen van Slow Train Coming begon Bob Dylan met een serie van veertien concerten in zestien dagen in San Francisco aan een periode waarin hij tijdens concerten uitsluitend religieuze muziek speelde. Voor een van deze concerten in het Fox Warfield Theatre in San Francisco ontving Lawrence Ferlinghetti twee toegangskaarten van Bob Dylan. Lawrence Ferlinghetti nam Raymond Foye, een medewerker van Ferlinghetti’s City Lights Bookstore, mee naar het concert. Volgens Foye verlieten Ferlinghetti en hij voortijdig het concert, teleurgesteld over de religie in Dylans muziek.

Foye: “We left towards the end of the show. Ferlinghetti said to me, essentially, ‘The whole point of the sixties was that we were free of all these old prejudices and ideologies. That’s what we struggled for: you don’t have to serve somebody.’ He was fairly upset.” [Clinton Heylin – Trouble In Mind; Bob Dylan’s Gospel Years – What Really Happened; Route, 2017; blz. 81]

~ * ~ * ~

Een cd'tje met de drie songs die Bob Dylan onlangs op Farm Aid ten gehore bracht, draait overuren in huize Willems, maar vanochtend niet. Ik ben deze ochtend begonnen met Hard Rain. Dat uitgerekend dit album op de draaitafel ligt is geen toeval, meer een potje associëren dat begon met die Farm Aid-set. Tijdens de tweede of derde keer luisteren naar Farm Aid '23 realiseerde ik me dat er parallellen zijn tussen dit optreden en Dylans optreden tijdens het Newport Folk Festival van 1965: niet alleen speelt Bob Dylan tijdens beide optredens een set van drie songs met een gelegenheidsband, bij beide optredens gaat het om drie 1965-songs waarvan de eerste 'Maggie's Farm' is.

Hoewel ik Bringing It All Back Home bijzonder hoog aansla, staat de mij meest aansprekende versie van 'Maggie's Farm' niet op dit album. Er zijn vele concertversies die ik sterker vind dan de studiotake op Bringing It All Back Home, zo is de wat rommelige, flink schuddende Newport-versie mij zeer dierbaar. Van de officieel uitgebrachte versies van 'Maggie's Farm' is de versie op Hard Rain de meest heerlijke muzikale schop onder mijn reet. Op dat album is het - net als tijdens Newport en Farm Aid - de openingstrack, al is dat natuurlijk geschiedvervalsing. Tijdens het concert in 23 mei 1976 in Fort Collins was het de vierde song op de setlist en het is deze 'Maggie's Farm' die Hard Rain opent. 

Met bovenstaande in het achterhoofd las ik in Clinton Heylins tweede deel van zijn Dylan-biografie*: 'On the record [Hard Rain], fans heard not only raging versions of 'Shelter From The Storm' and 'Idiot Wind' that he would never better [...] but also a 'Big Girl Now' that really did rise above the pain and the rain.'

En dan blijft er maar één ding over dan instemmend knikken en Hard Rain ondergaan. Snoeihard en met genoegen.

* Later meer over deze biografie, eerst 'even' uitlezen.

~ * ~ * ~

aantekening #8668

Op de dag dat de Dylanwereld (terecht) enigszins op z'n kop staat vanwege Bob Dylans gastoptreden tijdens Farm Aid, gisteren (zie voorgaande bericht), werk ik een stapeltje recente kringloopwinkelvondsten weg. Dat stapeltje bestaat uit vier boeken (twee biografieën over Frank Zappa en twee meer algemene muziekboeken) en drie cd's (met elk één Dylancover). De Zappa-biografieën zijn vooral interessant vanwege het verhaal dat Bob Dylan op 22 december 1982 onaangekondigd bij Zappa op de stoep stond omdat hij een producer zocht voor zijn nieuwe album (Infidels). Volgens Neil Slaven in Zappa; Electric Don Quixote speelde Bob Dylan elf nieuwe songs op de piano voor Zappa voor hij hem vroeg of hij de rol van producer op zich wilde nemen.

Ben Watson in Frank Zappa; The Negative Dialectics Of Poodle Play noemt ook 11 op de piano gespeelde songs. Verder schrijft hij dat dit bezoek van Bob Dylan aan Zappa al plaats vond in 1977. Dit klopt natuurlijk niet. Dylan zocht niet - songs al klaar - zes jaar voor het opnemen van Infidels al naar een producer. Nou gaat Watson in zijn boek meer de mist in. Zo is bijvoorbeeld volgens Watson Tom Wilson niet alleen de producer van The Times They Are A-Changin' en Bringing It All Back Home, maar ook van Blonde On Blonde.

Deze twee Zappa-biografen maken geen melding van het verhaal dat Zappa's hond naar Dylan blafte waarop Zappa grapte dat zijn hond niet van Christenen houdt.

Tot slot nog een zin van Ben Watson dat mij bezig blijft houden (blz. 87): 'In late november 1966 the Mothers secured a two-week spell in New York, at the Balloon Farm (a venue rumoured to have been named by Bob Dylan) at 23 St Mark's Place.' 

Ik heb eerder gelezen (en geschreven??) over Bob Dylan en the Balloon Farm, maar waar en wanneer? Tips zijn welkom.

Tot zover de Zappa-biografieën, rest nog de twee andere muziekboeken. Performing Rites van Simon Frith heeft wel wat over Dylan, maar eigenlijk niks noemenswaardigs. Wat Dylan betreft is I Wanna Be Me van Theodore Gracyk interessanter. Twee quotes:

We must never lose sight of the fact that it is possible to hear and appreciate music that does nothing to confirm an individual's personal interests or idealized sense of self. In real life I avoid the self-righteous preaching of evangelical Christians, but Bob Dylan's "born again" shows at San Francisco's Warfield Theater in November 1979 were among the most enthralling slices of rock theater I've witnessed.

The open-ended quality of covers is reinforced by the legal norm that to record and release a song is to permit others to sing and record it. Once a songwriter publishes a song, other musicians have the right to sing and record that song without seeking the composer's permission. Releasing a recording of a song has the same effect. This blanket permission opens the door to futher artistic interpretation. Direct permission is needed only if the cover version involves a significant revision of the basic song. Thus Danny and Dusty (Dan Stuart and Steve Wynn) had to get Bob Dylan's permission to add an extra verse to 'Knockin' On Heaven's Door' for the album The Lost Weekend (1985). No special permission was necessary for Eric Clapton or Guns N' Roses to add a series of guitar solos to their versions of the same song, or for Clapton to recast it as a reggae tune.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat Gracyk in het eerste citaat schrijft. In tegenstelling tot vele leeghoofden denken: ja, het is mogelijk om met plezier naar Dylans christelijke muziek te luisteren zonder de boodschap te onderschrijven.

Met betrekking tot het tweede citaat: ik moet bekennen nog nooit van The Lost Weekend van Danny & Dusty - of hun cover van 'Knockin' On Heaven's Door' - gehoord te hebben. De song kan hier beluisterd worden. Het derde couplet is het nieuwe, door Danny & Dusty toegevoegde couplet. Grappig genoeg begint dat met een regel uit Dylans 'Billy 4': 'They say that Pat Garrett's got your number'. Als songwriter voor 'Knocking On Heaven's Door' op het label van The Lost Weekend staat alleen Bob Dylan, geen credits dus voor de mannen die een derde couplet toevoegden. Een van de muzikanten op The Lost Weekend is Sid Griffin, dezelfde Sid Griffin die boeken schreef over Dylans Rolling Thunder Revue en Basement Tapes.

Tot zover de boeken, tijd voor de covers.

Op het album Jah Knows Best van Sizzla staat zijn versie van 'Subterranean Homesick Blues'.  Voor zijn versie heeft Sizzla de song enigszins herschreven. De songtekst - inclusief herschrijvingen tussen haakjes - is in het cd-boekje opgenomen. De eerste paar regels zoals ze in dit boekje te vinden zijn:

(As for those) in the basement

(Marijuana's) the medicine

(And those) on the pavement

(Burning down the false) goverment

Even terugdenkend aan het bovenstaande citaat van Theodore Gracyk: zou Sizzla toestemming aan Bob Dylan hebben gevraagd voor het deels herschrijven van 'Subterranean Homesick Blues'? 

Tijdens het 30th Anniversary Concert in oktober 1992 in Madison Square Garden - je weet wel dat concert waarbij artiesten al George Harrison, Neil Young, Tom Petty en Johnny Cash Bob Dylans 30 jarig jubileum als platenmaker vierden met het spelen van een of meerdere Dylansongs - bestond de huisband onder andere uit Booker T. Jones (toetsen), Steve Cropper (gitaar) en Donald 'Duck' Dunn (basgitaar). Twee jaar na dit optreden brachten deze drie muzikanten, samen met drummers Steve Jordan en James Gadson, onder de bandnaam Booker T & The MG's het album That's The Way It Should Be uit. Op dit album staat hun versie van Bob Dylans 'Gotta Serve Somebody', maar ondanks dat het boekje bij That's The Way It Should Be beweert dat zowel Jones, Cropper als Dunn op dit album zingen, is hun versie van 'Gotta Serve Somebody' instrumentaal. Zonder zang blijft de song in de handen van Booker T & The MG's maar slappe hap, helaas.

De derde cover moet ik ooit eerder gehoord hebben, volgens een overzicht dat ik bijhoud, is de song ooit voorbijgekomen voor een aflevering van 'Luister, ik doe je na', maar ik kan het juiste bericht niet meer terugvinden. Ik heb het over 'Let's Keep It Between Us' door Bonnie Raitt. Het is te vinden op haar album Green Light (1982). Een aardige versie, zeker niet groots, maar goed genoeg om van begin tot eind te beluisteren en over een tijdje (2, 3 jaar) nogmaals.

Bob Dylan op Farm Aid 2023

Tijdens zijn set op Live Aid (1985) maakte Bob Dylan een opmerking over noodlijdende boeren in Amerika. Dat was (mede) reden voor Willie Nelson, Neil Young en John Mellencamp om te beginnen met Farm Aid, een jaarlijks terugkerend concert om geld in te zamelen voor deze boeren. Uiteraard werd Bob Dylan gevraagd om tijdens de eerste editie van Farm Aid (22 september 1985) te spelen. Het probleem was echter dat hij geen begeleidingsband had. Hij wist Tom Petty & The Heartbreakers te strikken. Die samenwerking beviel zo goed dat ze in 1986 en 1987 de wereld overtrokken voor het geven van concerten.

Gisteravond gaf Bob Dylan een onaangekondigd gastoptreden tijdens Farm Aid. Zijn begeleidingsband: (een deel van) The Heartbreakers waarmee hij 38 jaar geleden ook op Farm Aid speelde. Bob Dylan, tijdens een deel van het  concert op een kruk gezeten, speelde de uit drie songs bestaande set op gitaar. Ook de songkeuze - gezien de strakke setlists die hij tijdens zijn Rough And Rowdy Ways Tour gebruikt - is opmerkelijk: 'Maggie's Farm', 'Positively 4th Street' en 'Ballad Of A Thin Man'. Drie 'bijtende' songs. In de eerste neemt de zanger afstand van Maggie en haar op de boerderij werkende familie, in 'Positively 4th Street' wordt een voormalige vriend de maat genomen en in 'Ballad Of A Thin Man' kan ene Mister Jones het allemaal niet meer volgen. Geen vriendelijke / liefdevolle songs op deze setlist dus.

Een video van 'Positively 4th Street' is hier te zien.

Dylans begeleidingsband bestaat uit Heartbreakers Mike Campbell (gitaar), Benmont Tench (toetsen) en Steve Feronne (drums), aangevuld met twee leden van Dirty Knobs: Chris Holt (gitaar) en Lance Morrison (bas).

aanvulling 8:30 uur: inmiddels circuleert er op Facebook een video van Dylans gehele optreden (17 minuten). Dylan begint zijn optreden staand, maar gaat voor de laatste 2 songs zitten op de gereedstaande kruk. Met name 'Ballad Of A Thin Man' weet te overtuigen, mede door de vele gitaarlicks die Dylan door het spel van zijn begeleiders gooit. Komisch is om te zien hoe Mike Campell aan het eind van 'Ballad Of A Thin Man' de band een seintje geeft om de song af te ronden. Al snel blijkt Dylan nog helemaal niet van plan te zijn om een eind aan de song te breien, hij is nog niet klaar om zijn optreden af te sluiten en dus wordt de song door de band weer opgepakt voor een iets langer outtro.

Je weet nu al wat in de komende maanden bonustracks gaan worden op nog te verschijnen bootlegs: de drie songs van Farm Aid 2023.

aanvulling 10:30 uur: inmiddels staat het gehele optreden op YouTube, zie hier. Daarnaast circuleert een goede audience recording van Dylans set.

'Maggie's Farm' vanuit een andere hoek gefilmd, zie hier.

'Ballad Of A Thin Man' vanuit een andere hoek gefilmd, zie hier.

Foto, zie hier.

aantekening #8663

Mojo van november heeft, zoals eerder gemeld in 'Dylan kort #3779' onder ander Bob Dylan op de cover. Aangezien het om een 30th Anniversary Issue van het maandblad gaat, verwachtte ik een nogal 'laf' tijdschrift met vele artikelen uit de rijke geschiedenis van het tijdschrift op herhaling in deze editie. Ik zat er goed naast, niks herhaling, wel terugkijken op 30 jaar Mojo. 

Gitarist Larry Campbell kijkt terug op "Love And Theft" (anderhalve pagina) en Benmont Tench wordt door Bob Mehr aan de tand gevoeld over het opnemen van Rough And Rowdy Ways (1 pagina). Twee alleraardigste, hoewel korte, artikelen.

Verder heeft deze editie van Mojo een uitvoerig artikel over Robbie Robertson en een recensie van de documentaire Joan Baez: I Am A Noise. Uit die recensie blijkt dat Bob Dylan niet aan het woord komt in deze documentaire, wel zijn er archiefbeelden van Dylan en Baez te zien in de film.

Tot slot, en misschien wel meest grappig, is een kort artikel waarin Lucinda Williams vertelt over haar eerste kennismaking - op 12-jairge leeftijd - met Highway 61 Revisited. Dat stuk eindigt zo: 

When I got my first record deal, the A&R guy came down and we were talking about producers. I said, What about [Highway 61 producer] Bob Johnston? He said, 'Who's Bob Johnston?' I said, Well he produced Blonde On Blonde... This guy goes, 'Is that a band?'  From that point on his credibility was shot. 

De grap is dat Lucinda Williams natuurlijk gelijk heeft, het is absurd dat een A&R-man nog nooit van Bob Johnston of Blonde On Blonde heeft gehoord, maar dat diezelfde A&R-man in al zijn onnozelheid - zonder dat Williams dit door had - het wel degelijk bij het rechte eind had. Er is een band genaamd Blonde On Blonde. Sterker nog, deze band heeft in ieder geval één keer op dezelfde concertposter gestaan als Bob Dylan: zowel Bob Dylan als Blonde On Blonde speelden in 1969 het Isle Of Wight Festival, Bob Dylan op zondag 31 augustus, Blonde On Blonde een dag eerder.

~ * ~ * ~

Oké, ik was van plan om iets schrijven over Tomorrow Never Knows; Rock and Psychedelics in the 1960s, een boek van Nick Bromell uit 2000. Dat zal ik zo ook doen, onder de afbeelding. Maar eerst wat over die afbeelding: op de afbeelding zie je de covers van de paperback (links) en gebonden (rechts) editie van Tomorrow Never Knows. Wat opvalt is dat op de gebonden versie de hoes van Bob Dylans The Times They Are A-Changin' is afgebeeld met een kleine beschadiging van een verwijderde prijssticker. Op de (latere) paperback is dit weggepoetst, om nog maar te zwijgen over het kleurverschil tussen de beide Times op de verschillende covers.

Naast mij ligt de gebonden editie van Tomorrow Never Knows. Op de voorzijde van het boek staat een schitterende collage van elpees en singles. In de gauwigheid herken ik de hoezen van zeven elpees van the Beatles, een elpee van Janis Joplin, twee elpees van Jimi Hendrix en één elpee van Bob Dylan: The Times They Are A-Changin'. Het inlegvel behorende bij Times is ook in deze collage te vinden. Verder zijn er een aantal singles afgebeeld van the Beatles en 1 single van Bob Dylan. Welke single dat is, is niet te zien.

De collage gaat verder op de achterzijde van het stofomslag, daar overheerst Dylan. Naast een album van The Mamas & The Papas en een singletje van Strawberry Alarm Clock en eentje van the Beatles, bevat dit deel van de collage Dylans Blonde On Blonde, Freewheelin', Highway 61 Revisited en John Wesley Harding. In de collage op het stofomslag van Tomorrow Never Knows overheersen dus Bob Dylan en the Beatles. En eigenlijk geldt dat ook voor de inhoud van het boek - voor zover ik het tot nu toe heb gelezen. 

Dat is een lange inleiding om tot het volgende te komen: aan het begin van hoofdstuk 3 schrijft Bromell:

On August 30, 1964, a Sunday, Manhattan lay swathed in the heat of a summer afternoon. In their air-conditioned luxury suite high above the intersection of Park Avenue and 59th Street, the Beatles could hear the faint screams of fans who had gathered reverently on the sidewalks around the Delmonico Hotel, hoping to catch a glimpse of Paul, George, John, or Ringo peering from behind a curtain. [...] Now, as they rested from their performance at the Forest Hills Tennis Stadium the night before, they talked to their guest, Bob Dylan, who had driven down from Woodstock to see them. Without fanfare, Dylan pulled a couple of joints from his pocket, put a match to the twisted end of one, and passed it over. For the first time ever, the Beatles were about to get high.

Aangezien  Bromells boek gaat over muziek & drugs in de jaren zestig, noemt hij het moment waarop Bob Dylan the Beatles kennis liet maken met marihuana terecht without doubt, one of the most consequential moments in the history of twentieth-century American popular culture. Wat vreemd is, is dar Bromell het heeft over American popular culture. Alsof die joint niet van invloed is geweest op de Europese populaire cultuur, maar goed, dat even terzijde. Ik wil even helemaal terug naar het begin van het derde hoofdstuk van Tomorrow Never Knows: volgens Bromell overhandigde Bob Dylan op 30 augustus 1964 een joint aan the Beatles. Dat verrast me, ik weet niet anders dan dat het vijftal twee dagen eerder, op 28 augustus samen stoned werd. Heb ik het fout? 

Clinton Heylin in A Life In Stolen Moments; Bob Dylan Day By Day: 1941 - 1995:

August 28  Al Aronowitz drives Dylan from Woodstock to New York to meet the Beatles. Dylan and Aronowitz end up introducing the Beatles to the delights of cannabis at the Delmonico Hotel in New York.

Barry Miles in The Beatles Diary:

August 28 Bob Dylan, accompanied by his road manager and journalist Al Aronowitz, came to visit the group at their hotel after the show, and turned The Beatles and Brian Epstein on to marijuana for the first time. 

Daarnaast schrijft Miles dat the Beatles op 30 augustus, de dag waarop Dylan the Beatles volgens Bromell bezocht zou hebben, helemaal niet meer in New York, maar in Atlantic City waren. Een Wikipedia-pagina over de concerten in 1964 van the Beatles bevestigt dit, zie hier.

Nieuwsgierig waarom Nick Bromell 30 augustus 1964 als datum geeft voor de ontmoeting tussen Dylan en the Beatles, blader ik wat door het laatste deel van Tomorrow Never Knows, in de hoop op een bronvermelding. Een bronvermelding voor de afwijkende datum geeft Bromell niet, wel een verklaring: 

A full account of this meeting [tussen The Beatles en Bob Dylan] can be found in Peter Brown and Steven Gaines, The Love You Make (New York: McGraw-Hill, 1983), pp. 157-158. The authors put the date of the meeting as August 28, but my calculation - based on the Beatles' performing schedule - it is more likely to have occurred on Sunday, August 30. 

En hoewel dat geen overtuigend bewijs is dat de ontmoeting niet op 28, maar op 30 augustus plaatsvond, maakt dit (mij) wel nieuwsgierig naar Bromells berekeningen die hem bij 30 augustus deden uitkomen. Hebben al die Beatles- en Dylan-schrijvers elkaar vrolijk lopen na kletsen en heeft Nick Bromell gelijk en vond die ontmoeting plaats op 30 augustus? Of is het toch Bromell die zich vergist en was het toch twee dagen eerder?

aantekening #8662 - neuzelen over The Cutting Edge

Terwijl de op drie elpees geperste samenvatting van The Cutting Edge - het twaalfde deel van The Bootleg Series - draait, realiseer ik me dat ik een hebberige oetlul ben. Ik draai deze selectie uit The Cutting Edge zelden, grijp als automatisch gelijk naar de achttien cd's waar alles uit de jaren 1965 - 1966 op staat. Het geheel is niet per definitie beter dan het deel. De samenvatting op de drie elpee-versie van The Cutting Edge is een album, terwijl de achttien cd's van big blue een geschiedenisles is. De één is niet beter dan de ander, beide verdienen een plek.

De Bob Dylan van 1965 & 1966, over die Dylan is al zoveel geschreven en gesproken dat ik me afvraag of ik daar nog iets zinnigs of constructiefs aan toe te voegen heb. Op wat geneuzel na, waarschijnlijk niet. 

Als ik aan de mid-sixties Dylan denk, denk ik al snel aan één van de aliassen waaronder de Nederlandse dichter Johnny van Doorn in de tweede helft van de jaren zestig soms het podium beklom: Electric Jesus. Past het, Dylan als Electric Jesus? Ik betwijfel of Dylan het als een compliment zou opvatten als het hem ooit ter ore kwam, maar voor mij past het, nu, vandaag, op dit moment terwijl The Cutting Edge draait. 

Ssst. Even stil nu, 'Farewell Angelina' komt voorbij, alweer. Wordt het beter dan dit? Misschien wel, maar nu niet. Luister naar hoe hij die woorden zingt, die ene regel die alles goed maakt, die de song in mijn kop verbindt met de openingszin van Moby Dick: 'Call me any name you like I will never deny it'. Ooit laat ik een naamkaartje drukken met die woorden.

Of nee, wacht, dat heb ik al eens gedaan, maar wie ik het kaartje ook gaf, men begreep het niet. Het zit allemaal in mijn hoofd, die connectie, die betekenis van die woorden buiten de song, nergens anders.

Terwijl de eerste plaatkant draaide, inmiddels al weer even geleden, plaatste ik een foto van The Cutting Edge in een Facebookgroep voor elpeeliefhebbers en schreef daar onder andere bij: Drie elpees vol niet eerder uitgebrachte opnamen uit de jaren 1965 en 1966. De jaren van Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde. De jaren dat Bob Dylan op de toppen van zijn kunnen componeerde en speelde. Zijn tijd ver vooruit, niet dat dat heel belangrijk is. Veel belangrijker is de schitterende muziek, muziek die bijna zestig jaar na dato nog steeds fris als een hoentje klinkt. Dat klopt natuurlijk niet helemaal, de zinsnede over niet eerder uitgebracht. 'I'll Keep It With Mine' werd bijvoorbeeld in 1985 al op Biograph uitgebracht, welleswaar zonder de gesproken inleiding die wel op The Cutting Edge te horen is, maar dit terzijde, en 'Farewell, Angelina' is ook te vinden op de allereerste uitgave in The Bootleg Series. Een kniesoor die er op let.

Acht jaar na het verschijnen van The Cutting Edge schrik ik nog steeds van die 'Outlaw Blues'. Of nee, het is niet schrikken, het is meer dat ik er even echt voor ga zitten. Zoals een peuter er voor gaat zitten als hem iets lekkers is toegezegd. Volle aandacht, hoge verwachtingen, blosjes op de wangen. Zoiets.

Er bestaat geen twijfel over dat de drie albums die Bob Dylan in 1965 en 1966 opnam en uitbracht - Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde - drie los van elkaar staande albums zijn en toch - met dank aan The Cutting Edge wordt dit nog zichtbaarder dan het al was - vormen deze drie albums overduidelijk een drieluik, een eenheid. Er is een lijn te trekken van 'Subterranean Homesick Blues' naar 'Sad-Eyed Lady Of The Lowlands', van de eerste song op Bringing It All Back Home naar de laatste song van Blonde On Blonde en alles er tussenin. En daarna weer terug van achteren naar voren.

Tussendoor de pick-upnaald moeten schoonmaken, nu tijd om aan plaat twee van The Cutting Edge te beginnen. Pak koek binnen handbereik. Belangrijk detail: met koek is het beter luisteren. 

Kant 1 van die tweede elpee bevat vier tracks: twee keer 'Like A Rolling Stone' gevolgd door twee keer 'Desolation Row', van de eerste tot de laatste song van Highway 61 Revisited en alles daartussen voor nu even vergeten. 

Is deze samenvatting van The Cutting Edge samengesteld met de cd- op de lp-versie in het achterhoofd? Geen idee. Als ik een gok zou moeten doen, zeg ik cd, al pakt het op de eerste kant van de tweede elpee erg goed uit.

Ik kan niet naar 'Desolation Row' luisteren zonder aan die ene, inmiddels overleden Dylanliefhebber te denken. Bij leven riep hij regelmatig dat tijdens zijn uitvaart 'Desolation Row' gedraaid moest worden, nu hij is overleden, weet ik niet of dat ook gebeurd is. Ik kan het navragen bij de mensen die wel bij die uitvaart waren, maar ik weet niet of ik het antwoord wil weten.

Mijn uitvaart? Draai maar 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)'. Na een valse start knalde Dylan die song in één keer op tape. Als ik daar aan denk, wandelt het kippenvel over mijn lijf. Er is geen Dylansong waar ik zoveel over nagedacht heb als 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)' en ja ik heb mijn vingers erachter. Ik weet precies waar de song over gaat, zolang Dylan zingt. Is de song afgelopen, ben ik het kwijt. Met het wegsterven van de laatste noot lost de song op tot het ongrijpbare. Het is een song om een leven lang omheen te lopen, in te prikken, tegen het licht te houden, op de tafel te slaan zodat het in duizend stukken versplintert om het vervolgens stukje bij beetje weer in elkaar te zetten, steeds opnieuw, beginnen vanaf het begin, vanaf de eerste noot.

Ik denk te snappen waarom de inmiddels overleden Dylanliefhebber voor 'Desolation Row' koos als laatste groet naar de achterblijvers. Gelukkig heeft hij The Cutting Edge nog kunnen horen voor zijn lijf het begaf. Al die verschillende versies van zijn song. 

De vroege versie van 'Tombstone Blues' waarmee de vierde kant van The Best Of The Cutting Edge opent heeft een aangename swung. De vraag of deze versie van de song beter is dan de versie op Highway 61 Revisited, is misschien verleidelijk om te stellen, maar niet zo interessant. Als het antwoord 'nee' is, zal ik niet snel geneigd zijn om nogmaals te luisteren, als het antwoord 'ja' is, volgt gelijk de vraag of de versie op Highway 61 Revisited plaats moet maken voor de outtake. Onzinvraag: Highway 61 Revisited is wat het is: een album, een geheel opgebouwd uit verschillende delen, verschillende songs. Verander één song en het geheel stort als een kaartenhuis in elkaar. De vraag of de vroege versie van 'Tombstone Blues' op Highway 61 Revisited had gemoeten in plaats van de versie die er op staat, is net zo'n stomme en onzinnige vraag als de vraag of Infidels met 'Blind Willie McTell' beter is dan zonder die song. Luister naar het album, naar ieder album, als een kunstwerk, maar sleutel er niet aan. Door er aan te sleutelen maak het kunstwerk niet beter of slechter, je maakt hooguit een ander, eigen werk.

Kant 4 herinnert me er nog even aan dat de gouden mid-sixtiesperiode niet alleen drie albums opleverde, maar ook de singles 'Positively 4th Street' en 'Can You Please Crawl Out Your Window?' Twee songs die Allen Ginsberg in het eerste gedicht in The Fall Of America; Poems Of These States door elkaar haalde. Bij het persen van de single 'Positively 4th Street' gebeurde overigens hetzelfde. 

Plaat drie, 'Queen Jane Approximately', fucking hell, veeg mij maar op. Wat zegt het over een muzikant wanneer hij meer dan één moment-stoppende versie van een song weet op te nemen? Als dit draait kan ik slechts ondergaan. Maar geldt dat niet voor (bijna) alles op The Cutting Edge? Oké, toegegeven, de bandversie van 'Mr. Tambourine Man' is slecht. Maar de rest? De rest schuurt minstens tegen het briljante aan. Luister naar de uptempo 'Visions Of Johanna' of die wat maffe 'Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again'. Het rammelt, maar het werkt. Of werkt het omdat het rammelt? 

Ja, dat is het: het werkt omdat het rammelt. 

Het rammelt heerlijk.

Is het me toch weer gelukt om een heleboel niks over Dylans muziek op papier te zetten. Terwijl de laatste klanken van The Cutting Edge door huize Willems schallen, leun ik tevreden achterover. De muziek van Dylan moet door de luisteraar met een leeg hoofd worden ondergaan, pas dan - en alleen dan - komt de rammel uit de muziek naar boven.

Dylan kort #3779

Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984: voor wie dit boek nog niet heeft is er nu een buitenkansje. De prijs van het boek is verlaagd van €29,50 naar slechts €14,99. Zie onder andere hier en hier. Wees er op tijd bij want op is op.

Mojo heeft (onder andere) Bob Dylan op de cover van een speciale editie van dit inmiddels al weer dertig jaar bestaande tijdschrift, zie hier. [met dank aan Bert]

Pat Thomas - Material Wealth; Mining The Personal Archive of Allen Ginsberg is een nieuw hardcover boek waarin veel te zien / lezen valt van / over het - zoals de titel al weggeeft - persoonlijke archief van beatdichter Allen Ginsberg. De vriendschap tussen Ginsberg en Bob Dylan, de wederzijdse invloed op elkaars werk is inmiddels (redelijk) algemeen bekend. De samensteller van Material Wealth, Pat Thomas, is ook de samensteller van de 3-cdbox The Last Word On First Blues, waarop Dylan op een aantal Ginsberg-songs te horen is. De beschrijving van het boek op de website van de uitgever belooft weinig interessants in dit boek voor de Dylanliefhebber: 'A ticket for a 1974 concert by Bob Dylan & The Band (with Yoko Ono’s phone number scribbled on the back)' is het enige Dylan-item in Material Wealth volgens die beschrijving (zie hier). Echter, volgens een bericht van Pat Thomas vandaag op Facebook bevat dit boek ook 'unpublished notes by Allen Ginsberg about hearing Blood On The Tracks for the first time', wat - naar mijn idee - dit overigens niet goedkope boek - net even dat extraatje geeft om het begerenswaardig te maken.

Dylan kort #3778

Bol heeft de prijs van The Complete Budokan 1978 verlaagd van €167,-  naar €141,-.

Marnix schreef op zijn blog een uitvoerig stuk waarin hij onder andere (uit-)kijkt naar de aanstaande release van The Complete Budokan, zie hier.

17 september, Andijk: Dylan80, zie hier.

Cat Power heeft een nieuw album voor de liefhebbers van Dylancovers: Cat Power Sings Dylan; The 1966 Royal Albert Hall Concert, zie hier.

Uncut van november heeft een uitvoerig stuk over Robbie Robertson, uiteraard komt Bob Dylan een aantal malen voorbij in dit artikel.

Newport '65 & Greil Marcus: 'Over de kikkerpoel waarin Bob Dylan een steen gooide', zie hier.

Kippenvel over The Complete Budokan, zie hier.

Olof Björner

Gisteravond is Olof Björner overleden. Björner is binnen de Dylanwereld bekend van zijn website Olof's Files, een site waarop hij al Dylans concerten en opnamesessies in kaart bracht. Een belangrijke website voor iedere Dylanliefhebber die een beeld probeert te krijgen van Dylans leven muziek. De nauwgezetheid waarmee Björner de informatie over Bob Dylan verzamelde en presenteerde op zijn website maken Olof's Files tot een van de weinige echt essentiële websites over Dylan. Vanaf 2002 publiceerde Björner een deel van zijn Dylanwerk in een serie van dertien boeken. Björner worstelde al een tijdje met zijn gezondheid, en nu is hij dus overleden. In de Dylanwereld zal zijn nauwgezetheid en zijn tomeloze inzet bij het in kaart brengen van Dylans werk in de studio en op het concertpodium enorm gemist worden. 

Ik wens de familie en naasten van Olof Björner veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Dylan kort #3777

The Complete Budokan 1978, prijzen: wie de in november te verschijnen box wil aanschaffen, zal - zoals verwacht - flink in de buidel moeten tasten. Een eerste rondje langs verschillende aanbieders laat zien dat het financieel flink kan uitmaken waar je de box koopt. Zo is de prijs bij Platomania (Plato en Concerto) voor de 4 cd-box €209,99. Op Amazon Duitsland ligt de prijs een stuk lager: €159,99 (exclusief €6,99 verzendkosten). Bovendien levert Amazon Duitsland niet op de dag van verschijning, maar enkele dagen later. Gek genoeg biedt Amazon Nederland The Complete Budokan 1978 (nog) niet aan. Dylan-fanzine Isis verkoopt de boxset voor £179,99 (dat is omgerekend €209,71 en daar komen vervolgens nog invoerrechten bij). Bol verkoopt de box op dit moment voor €167,-. 

Meer en meer lijken de platenmaatschappijen de platenkoper als melkkoe te zien. Dat was al een tijdje aan de gang op de vinylmarkt, nu is dat ook het geval bij de cd. Nog even snel wat centen binnen harken tot de platenkoper de handdoek in de ring gooit simpelweg omdat vraagprijs en product niet meer in verhouding tot elkaar staan. Je zou bijna denken dat de platenmaatschappijen de muziekliefhebbers weer uit de platenzaken willen jagen, terug naar de streaming diensten en het illegale kopiëren en downloaden. Met dit soort prijzen gaat dat vroeg of laat gebeuren. En natuurlijk is het zo dat een platenmaatschappij geen liefdadigheidsinstelling is, dat er geld moet worden verdient, maar de grote vraag is of de huidige strategie ook op de lange termijn voor die maatschappijen goed zal zijn.

NPO Radio 2 over The Complete Budokan, zie hier.

Geen Stijl over The Complete Budokan, zie hier.

Gerrit Miedema over Another Budokan, zie hier.

Jos Palm - Kind van Maria en Mao: '(...) ik luisterde al naar de platen van Bob Dylan en zijn Schotse evenknie Donovan, die mijn oudste broer in huis had gebracht.' En: '(...) ik had met vriend Guus gedebatteerd over wie beter was: de elektrisch gaande Bob Dylan of de dichtende Canadese minstreel Leonard Cohen (Leonard was de betere poëet en Bobs muziek was agressiever en dus interessanter, besloten we).' [met dank aan Alja]

The Complete Budokan 1978 - een oud souvenir in een nieuw jasje

Binnen enkele uren na de aankondiging van The Complete Budokan 1978 lieten twee Dylanliefhebbers me via de digitale snelweg weten dat ze wat twijfels hebben over deze release. Is dit nou echt iets om naar uit te kijken, zo vroegen ze zich beiden af. Ik snap die twijfel wel zonder echt van mezelf te begrijpen waar die twijfel vandaan komt. Toegegeven, Bob Dylan At Budokan is nou niet bepaald mijn meest favoriete Dylanalbum en met de nieuwe release krijgen we, even kort door de bocht, alleen maar meer van hetzelfde, meer Bob Dylan At Budokan. Misschien dat dat de reden is waarom ik nog niet sta te juichen over The Complete Budokan. Is dat terecht? Geen idee.

Misschien moet ik anders naar die nieuwe release kijken, naar hoe The Complete Budokan in Dylans oeuvre past.

Grofweg is het releaseprogramma van Dylans muziek in vier categorieën te verdelen:

1. Nieuwe muziek, denk hierbij aan bijvoorbeeld albums als Tempest en Rough And Rowdy Ways, maar ook aan albums met concertopnamen als Hard Rain.

2. Verzamelalbums zoals de verschillende Greatest Hits-uitgaven en de binnenkort te verschijnen verzamelaar Mixing Up The Medicine.

3. The Bootleg Series.

4. Uitgaven die in geen van de bovenstaande categorieën passen. Vaak is er een eenvoudig te verklaren reden voor deze uitgaven. Zo is The Rolling Thunder Revue; The 1975 Live Recordings uitgebracht ten tijde van de Martin Scorsese-film over The Rolling Thunder Revue en zijn er verschillende boxjes met cd’s of elpees verschenen om te voorkomen dat het copyright van de opnamen verloopt. 

The Complete Budokan valt in de laatste categorie, want in tegenstelling wat je hier of daar op internet leest, The Complete Budokan behoort niet tot The Bootleg Series. Het is ook geen release met nieuwe muziek, maar een uitgebreide heruitgave van een reeds eerder verschenen album en een Greatest Hits is het al helemaal niet. Categorie 4 dus. Het vreemde is alleen dat er geen directe aanleiding lijkt te zijn om nu The Complete Budokan - zoals vaak bij uitgaven uit categorie 4 - op de markt te brengen. Er is geen film over de Japanse concerten verschenen en het duurt nog vijf jaar voor de opnamen vijftig jaar oud zijn.

Even 45 jaar terug in de tijd. 

Het lange concertjaar 1978 begon met concerten in Japan, Australië en Nieuw-Zeeland. Twee concerten in Tokio, die van 28 februari en 1 maart, werden opgenomen. In augustus verscheen Bob Dylan At Budokan, een dubbelelpee, een souvenirtje voor de mannen en vrouwen die bij een of meerdere van de concerten hadden bezocht. Bob Dylan At Budokan verscheen aanvankelijk dan ook alleen in Japan, Australië en Nieuw-Zeeland. Al snel waren er handige handelaren die naar Japan vlogen, Bob Dylan At Budokan in grote getale inkochten om deze met grove winst in Europa weer te verkopen. Want wat bleek, niet alleen de mannen en vrouwen die een Dylan-concert bezochten in Japan wilden Bob Dylan At Budokan horen. De vanuit Japan geïmporteerde exemplaren Bob Dylan At Budokan gingen, ondanks de vaak absurde verkoopprijzen, als warme broodjes over de toonbank in Europa. Die verkoop zal ongetwijfeld nog wat extra gevoed zijn doordat voor het overgrote deel van de Europese Dylanliefhebbers de zomer van 1978 de eerste kans was om een concert van de man bij te wonen. En laten we eerlijk zijn, ondanks de verschillen tussen de Japanse en Europese concerten van ’78, is Bob Dylan At Budokan toch bijna ook voor die Europese Dylan-liefhebbers een toursouvenir. 

Pas acht maanden na de Japanse release ging Dylans platenmaatschappij overstag en werd Bob Dylan At Budokan ook in Europa en Amerika uitgebracht. De import van Japanse exemplaren had immers bewezen dat er een wereldwijde behoefte was aan exemplaren van dit album. En zo werd een simpel souvenir tot een gewild object en uiteindelijk een reguliere release is Dylans catalogus. Met dat in het achterhoofd is het niet zo vreemd dat Dylans platenmaatschappij denkt dat ‘men’ zit te wachten op The Complete Budokan 1978. De oorspronkelijke plaat verkocht in 1978 – ondanks de hoge (import-)prijs immers als een tiet, dus waarom anno 2023 niet?

De geschiedenis herhaalt zich: In Europa en Amerika verschijnen twee edities van The Complete Budokan 1978: een vier cd’s tellende boxset en een ‘samenvatting’ van veertien songs op een dubbelelpee. Daarnaast verschijnt er een 8 elpees tellende boxset van The Complete Budokan, maar alleen in Japan. Hoe groot zal dit keer de vraag naar import-exemplaren zijn? En als het overweldigend is, volgt er dan na enkele maanden ook weer een Amerikaanse en een Europese editie? Geen idee, uiteraard. Ik kan veel, maar niet in de toekomst kijken. 

Starend naar de nieuwe uitgave, de verschillende versies, de overvloed aan boeken, posters en flyers die bij de release zitten, krijg ik haast het vermoeden dat aanvankelijk -  net als in 1978 - deze nieuwe Budokan-release uitsluitend voor de Japanse markt bedoeld was, maar dat Dylans platenmaatschappij – om hetzelfde import-geklungel als in 1978 te voorkomen – twee van de drie edities van The Complete Budokan 1978 ook in Europa en Amerika uitbrengt.

Misschien moet ik zo maar naar The Complete Budokan 1978 kijken: een souvenir-release voor de Japanse markt, voor de mannen en vrouwen die er bij waren. Met dank aan de Europese releases krijg ik de kans om mee te luisteren.

Dylan kort #3776 (Complete Budokan 1978)

Op 17 november verschijnt The Complete Budokan 1978 van Bob Dylan. Deze vier cd's tellende boxset bevat opnamen van Dylans concerten op 28 februari en 1 maart 1978. Opnamen van deze twee concerten verschenen eerder op het dubbelalbum Bob Dylan At Budokan. The Complete Budokan 1978 verschijnt in een luxe box, inclusief boekwerk en replica's van posters, flyers, toegangskaartjes en tourboek. 

'The Man In Me' van 1 maart 1978 is te beluisteren op YouTube, luister hier.

Disc 1:

1 A Hard Rain's A-Gonna Fall (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:33
2 Repossession Blues (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 2:49
3 Mr. Tambourine Man (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:27
4 I Threw It All Away (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:25
5 Shelter from the Storm (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:44
6 Love Minus Zero / No Limit (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:16
7 Girl from the North Country (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:03
8 Ballad of a Thin Man (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:45
9 Maggie's Farm (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:05
10 To Ramona (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:40
11 Like a Rolling Stone (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 6:34
12 I Shall Be Released (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:29
13 Is Your Love in Vain? (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:01
14 Going, Going, Gone (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:04

Disc 2:

1 One of Us Must Know (Sooner or Later) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978] 4:32
2 Blowin' in the Wind (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:32
3 Just Like a Woman (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:02
4 Oh, Sister (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:40
5 Simple Twist of Fate (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:16
6 You're a Big Girl Now (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:33
7 All Along the Watchtower (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:13
8 I Want You (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 2:32
9 All I Really Want to Do (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 3:57
10 Tomorrow Is a Long Time (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 4:24
11 Don't Think Twice, It's All Right (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:08
12 Band Introductions (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 2:41
13 It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978] 6:34
14 Forever Young (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 7:18
15 The Times They Are A-Changin' (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - February 28, 1978) 5:02

Disc 3:

1 A Hard Rain's A-Gonna Fall (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:05
2 Love Her With A Feeling (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 2:53
3 Mr. Tambourine Man (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 5:04
4 I Threw It All Away (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 5:17
5 Love Minus Zero / No Limit (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:05
6 Shelter from the Storm (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:52
7 Girl from the North Country (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:18
8 Ballad of a Thin Man (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:49
9 Maggie's Farm (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 5:31
10 One More Cup Of Coffee (Valley Below) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978] 3:29
11 Like a Rolling Stone (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 6:51
12 I Shall Be Released (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:23
13 Is Your Love in Vain? (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:15
14 Going, Going, Gone (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:04

Disc 4:

1 One of Us Must Know (Sooner or Later) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978] 4:44
2 Blowin' in the Wind (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:36
3 Just Like a Woman (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 5:07
4 Oh, Sister (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:57
5 I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978] 4:23
6 You're a Big Girl Now (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:59
7 All Along the Watchtower (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 3:27
8 I Want You (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 2:43
9 All I Really Want to Do (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 3:50
10 Knockin' On Heaven's Door (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 4:10
11 The Man in Me (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 3:52
12 Band Introductions (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 1:56
13 It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) [Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978] 6:39
14 Forever Young (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 7:50
15 The Times They Are A-Changin' (Live at Nippon Budokan Hall, Tokyo, Japan - March 1, 1978) 5:12

aanvulling 16:30 uur: uitsluitend in Japan verschijnt ook een 8 elpees tellende editie van The Complete Budokan 1978. Daarnaast verschijnt de dubbelelpee Another Budokan 1978 met 14 niet eerder uitgebrachte songs. Voor meer informatie, zie Bob Dylans website, hier.

Nieuwe studio-opnamen van 'Simple Twist Of Fate', 'Gotta Serve Somebody' en 'Masters Of War' worden binnenkort door Christie's geveild. Het gaat als een jaar geleden bij de veiling van 'Blowin' In The Wind', om door T-Bone Burnett geproduceerde opnamen op Iconic disc. Van iedere song is slechts één exemplaar beschikbaar en net als een jaar geleden is de Dylanliefhebber met een normaal budget afhankelijk van de koper van deze schijven of de muziek in de toekomst al dan niet beschikbaar komt. Vooral met dank aan Burnetts vergelijking met schilderijen in artikel op de website van Variety moet ik steeds maar denken aan die ene regel uit Dylans 'Visions Of Johanna': 

Inside the museums, Infinity goes up on trial

En nog meer aan wat Dylan in 1965 zei tijdens een interview met Nora Ephron en Susan Edmiston:

Great paintings shouldn’t be in museums. Have you ever been in a museum? Museums are cemeteries. Paintings should be on the walls of restaurants, in dime stores, in gas stations, in men’s rooms. Great paintings should be where people hang out.

Het artikel op de website van Variety vind je hier.

Lijstje: de tien beste Dylansongs, zie hier.