Bringing It All Back Home

Het is 16 april 1965, in de Michigan Daily staat een wat vreemde advertentie voor Dylans nieuwste album Bringing It All Back Home. Niet alleen is de titel van de plaat fout geschreven, ook de foto van Bob Dylan is niet bepaald up to date. 

Een paar maand later neemt Columbia Records het heft in handen: in Sing Out! (vol. 15 no. 3) van juli 1965 plaatst Columbia een pagina vullende advertentie voor het album. In de advertentie keurig de albumhoes, een vermelding van de hitsingle 'Subterranean Homesick Blues' en een lovende tekst afgewisseld met citaten uit Dylan liner notes voor het album. In deze editie van Sing Out! geen bespreking van Bringing It All Back Home. Die volgt in de daarop volgende editie van het blad (voll. 15 no. 4) van september. De recensent is Irwin Silber, de hoofdredacteur van Sing Out! & de man die zich eerder in de Dylanwereld onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt met zijn open brief aan Dylan, geschreven na het Newport Folk Festival van 1964. 

Silber is - hoe kan het, met zijn open brief nog in het achterhoofd ook anders - nogal negatief over Bringing It All Back Home. Slechts een song op het album kan op enige goedkeuring van Silber rekenen.

Silber, ik citeer het laatste stuk van zijn recensie: For me, the most revealing and moving song in the album is "It's Alright, Ma," a dreadful cry of anguish in a world where corruption seems destined always to rule. But the rest of the album is composed of those bits and snatches that cults adore and that further the image of the untamed, unchained, nihilistic revolutionary. It's a pity and a frustration, for if ever the world was in need of the clear and uncompromising anger and love of the poet, it is now. 

Zou Irwin Silber (1925 - 2010) in latere jaren nog eens naar Bringing It All Back Home hebben geluisterd en zich voor zijn kop geslagen hebben?