Marco Visser recenseert voor Trouw het boek Dylan en wij zonder Amerika van Wouter van Oorschot, zie hier (achter betaalmuur).
'Bob Dylan klinkt als een bibberkleuter die een spreekbeurt moet houden over goudvis Johan', zie hier.
De afbeelding bij dit bericht komt uit de Netflix-serie Griselda (aflevering 3). Voor de puzzelaars: wat heeft dit met Bob Dylan te maken? Antwoorden op een briefkaart / in de reacties.
David Remnick - Holding The Note, zie hier voor een eerdere vermelding van dit boek op deze blog. Ik heb het boek inmiddels gelezen, Remnick is een goed schrijver, het boek bevat zeer interessante stukken over onder andere Aretha Franklin, Keith Richards, Mavis Stapels, Patti Smith en Bob Dylan. 'Restless Farewell', zoals het essay over Dylan heet, heeft weinig nieuws te bieden voor de doorgewinterde Dylanliefhebber. Het is dan ook niet dit essay dat Holding The Note interessant maakt voor de Dylanliefhebber, maar het essay over Leonard Cohen. Voor dit essay sprak Remnick met Bob Dylan over Cohen wat een aantal mooie inzichten opleverde over de Canadese singer-songwriter.
Bram van Splunteren draait de muziek bij The Philosophy Of Modern Song, luister hier.
'Hadden Andy Warhol, Bob Dylan en Edie Sedgwick een driehoeksverhouding?', zie hier.
Zimmerman zie hier (zie ook 'Dylan kort #3813')
3 opmerkingen:
Dat van die bibberkleuter moet wel een van de stompzinnigste opmerkingen zijn van de laatste tijd in wat eens de krantenwereld was en nu bijna geheel op een hoop kan worden geveegd met de internetdiarree van overbodige ongefundeerde eigen meninkjes. Lijden aan het syndroom van de nette stemmetjes is een ding, daar val ik niet over, al betreur ik de mensen die aan die fatsoens-aandoening lijden en dus waarschijnlijk immuun zijn voor de zang van de meeste oorspronkelijke blueszangers, om maar wat te zeggen, maar een bibberstem toeschrijven aan Dylan berust gewoon op foute beeldspraak, zeker wanneer we het over de jonge Dylan hebben, wiens stem messcherp was, maar ook nu nog barst de stem letterlijk en figuurlijk van overtuigingskracht. Soms vraag ik me af wat men tegenwoordig moet bezitten aan talenten als journalist, bij voorkeur lijkt het wel het vermogen om een column vol te kalken met denigrerende taal over de heilige huisjes van anderen waar je het niet mee eens bent, maar die je niet kunt bestrijden met argumenten, omdat je die nu eenmaal niet kunt bedenken. Maar toch, met hartelijke groet, hans altena!
@Hans Altena: Dank! Ik viel over precies hetzelfde, (maar dacht laat ik me eens inhouden en alleen de link plaatsen). Scoren door te sneren, daar lijkt zo'n opmerking als 'bibberkleuter' op, niet meer, niet minder. Het is zielig en zegt meer over de schrijver dan over de zanger.
Ik dacht eerst hetzelfde: iedereen die over Dylan schrijft moet zo nodig lollig doen over zijn stem. Maar toen ik het las bleek het over iets heel anders te gaan, namelijk je niet op je plek voelen. En dat voelde Dylan zich inderdaad niet bij We Are the World. Dus binnen de context van het stuk vond ik de beeldspraak wel passen.
Een reactie posten