Op 4 juni 1984 - vandaag 37 jaar geleden - gaf Bob Dylan een concert in Ahoy, Rotterdam. Het is zijn tweede concert op Nederlandse bodem. Voorprogramma: Santana.
Vlak voor dit concert herschreef Dylan "Tangled Up In Blue" op zijn hotelkamer in Amsterdam. Deze nieuwe Tangled werd voor het eerst gespeeld tijdens het concert op 4 juni. Het is een opmerkelijk concert, niet alleen vanwege de nieuwe "Tangled Up In Blue", zo leert het luisteren naar de opname van dit concert. Twee dagen later maakte Dylan het in diezelfde Ahoy misschien wel nog bonter door tijdens "Blowin' In The Wind" het publiek tot samenzang te dirigeren. Een fragment hiervan is te horen in aflevering 24 van de BOBCast.
Vlak voor dit concert herschreef Dylan "Tangled Up In Blue" op zijn hotelkamer in Amsterdam. Deze nieuwe Tangled werd voor het eerst gespeeld tijdens het concert op 4 juni. Het is een opmerkelijk concert, niet alleen vanwege de nieuwe "Tangled Up In Blue", zo leert het luisteren naar de opname van dit concert. Twee dagen later maakte Dylan het in diezelfde Ahoy misschien wel nog bonter door tijdens "Blowin' In The Wind" het publiek tot samenzang te dirigeren. Een fragment hiervan is te horen in aflevering 24 van de BOBCast.
Bob Dylan gaf in de maand juni maar liefst zeven keer een concert op Nederlandse bodem:
23 juni 1978 Rotterdam
4 juni 1984 Rotterdam
6 juni 1984 Rotterdam
10 juni 1989 Den Haag
20 juni 1996 Utrecht
21 juni 1996 Utrecht
15 juni 1998 Rotterdam
Veel meer over de eerste drie concerten van Bob Dylan in Nederland is te lezen in mijn boek Bob Dylan in Nederland 1965 - 1984.
De andere vijf-juni concerten - en nog veel meer - volgen in deel twee van Bob Dylan in Nederland.
Overigens is juni niet de maand waarin Dylan het vaakst op een Nederlands podium stond, dat is april: 8 keer. Voor het eerst op 8 april 2007 en voor het laatst op 18 april 2017. Numerologen kunnen hier vast iets mee, ik niet.
1 opmerking:
Kom er een beetje laat mee, maar ik was daar... Mijn eerste concert van Dylan, Rotterdam had ik gemist doordat kennis die kaartjes ging kopen voor ons ze te duur vond (daarvoor noemde ik hem nog vriend). Ik zat achterin bovenin de Ahoy, geluid bagger. Ginds in de verte stond een man in een rare brede ruitjesjas (die Charlie Parker beter stond) en een stom strohoedje op, en hij leek in de verste verte niet op de androgyne rockdichter waar ik mijn hart aan had verpand. Zijn stem vlak, voor zover ik die kon onderscheiden in de nogal amorfe sound van de kroegband die hij bij elkaar had geraapt (wat deed die Mick Taylor imitator vreemd). Wel merkte ik op dat de setlist uitstekend was, Jokerman klonk ten minste aardig, en dat hij It's Allright Ma speelde gaf me toch kippevel... en de befaamde nieuwe Tangled up in Blue? Niet mijn pakkie an, ik miste dat kwikzilveren van de oude versie, de nuance in de dictie... Ik beken, toen ik naar de laatste trein liep zag ik niet zo goed, ik geloof dat ik huilen moest van teleurstelling maar ik hield me in... Thuis heb ik mijn liefde voor Dylan weer opgekrikt met het draaien van Infidels, waar ik toen aardig verslingerd aan was (ik moest nog tegen de bootleg oplopen waar de oorspronkelijke versie op stond met op kant twee Blind Willie Mctell en Foot of Pride, waarna ik de oorspronkelijke eigenlijk bijna nooit meer opzette). Ja ik was een van die ondankbare fans...
groet hans altena
Een reactie posten