Na een paar dagen twijfelen over Odds And Ends, wel of niet kijken, ben ik gisteravond - nadat de film in mijn schoot geworpen werd [dank Rudy] - toch overstag gegaan en ik moet zeggen dat het niet tegenvalt. Odds And Ends is, na een wat stroef begin, een aangename film die niet alleen doet verlangen naar meer, maar vooral de kijker terugstuurt naar waar het uiteindelijk allemaal om draait: de muziek.
Zie Odds And Ends maar als een compilatie-album, als een Greatest Hits, een album waarvan we alle songs al hebben, maar een album dat we ondank dat toch aanschaffen, beluisteren en koesteren. Goed, een compilatie dus, maar dan film. Alles is eerder gezien en toch verrast de film, door de beeldkwaliteit en de nieuwe context waarin de beelden zijn gegoten.
En zoals zo vaak bij compilatie-albums, is de hoesfoto een wat twijfelachtige keuze: waarom een foto van Bob Dylan op het podium anno 1974 terwijl er in Odds And Ends niet, maar dan ook echt werkelijk waar helemaal niks over tournee 1974 voorbij komt?
Het bijna twee uur durende Odds And Ends begint met de nogal zelfingenomen Roy Silver, Dylans eerste manager, de man die in 1961 - volgens eigen zeggen - al de gouden toekomst van de latere Nobelprijswinnaar zag. Uit het interview blijkt vooral hoe bedreven Silver is in het veren in eigen reet steken.
Na Silver komt een kort stukje over Witmark-man Artie Mogull & ook deze man is nogal vol van zichzelf. Zowel het interview met Silver als met Mogull voegt niet tot nauwelijks iets toe. De samenstellers van Odds And Ends hadden er naar mijn smaak beter aan gedaan beide interviews niet te gebruiken.
Gelukkig biedt de resterende anderhalf uur van Odds And Ends het ene na het andere schitterende filmpje. Geen interviews meer zoals met Silver en Mogull, maar uitsluitend promofilmpjes ooit gemaakt voor verschillende uitgaven van Dylans muziek, met name delen van The Bootleg Series. Filmpjes die allemaal eerder online hebben gestaan, filmpjes die maar een doel hebben: verkopen, maar wat zitten er mooie filmpjes bij.
Voor de box met Dylans albums in mono van Bob Dylan tot John Wesley Harding is een schitterend filmpje gemaakt waarin met een flinke knipoog wordt uitgelegd waarom mono véél beter is dan stereo. De boodschap is duidelijk: laat je niet verleiden, wees verstandig, luister mono.
Vervolgens krijgt de kijker een serie filmpje voorgeschoteld die rond het verschijnen van The Cutting Edge zijn gemaakt: de videoclip voor "Just Like Tom Thumb's Blues", een promofilm voor The Cutting Edge, drie minidocumentaires over de hoesfoto's voor Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde, en de werkelijk schitterende videoclip die voor "Visions Of Johanna" is gemaakt. De promofilms doen hun werken, tijdens het kijken wil ik de film stil zetten, The Cutting Edge uit de kast pakken en luisteren. Het aardige is dat de beelden van Bob Dylan zelf in de videoclips van "Tom Thumb" en "Johanna" zeer schaars zijn, en toch werkt het. De maker(s) heeft / hebben filmpjes gemaakt die niet alleen de muziek onder de aandacht van de kijker brengt, maar simpelweg ook schitterend zijn om te zien.
Na de filmpjes rond The Cutting Edge volgt de minidocumentaire over tournee 1966 waarin geluidsman Richard Alderson uitvoerig aan het woord komt. De film biedt achtergrondinformatie bij het beluisteren van die 36 cd's in die boxset van tour 1966.
De langste minidocumentaire handelt over The Basement Tapes. In enkele minuten flits de autorit van New York naar Big Pink aan de kijker voorbij. Het enthousiasme waarmee vervolgens Clinton Heylin vertelt over de daadwerkelijke banden waarop de opnamen van die zogenaamde Basement Tapes staan werkt aanstekelijk. Naast Heylin komen o.a. Sid Griffin en Greil Marcus aan het woord. De kijker krijgt een korte geschiedenisles over de opnamen, de bootlegs die er van deze opnamen zijn uitgebracht, het verschijnen van The Basement Tapes in 1975 en uiteindelijk alle tapes als deel van The Bootleg Series. Deze docu bevat enkele flitsen van een Dylan-film die voor het verschijnen van deze minidocumentaire nooit eerder waren gezien (zijn dit dezelfde beelden als in de Tiny Tim-docu??)
Ik meen mij ook een korte docu te herinneren waarin Garth Hudson aan het woord komt, deze mist helaas in Odds And Ends. Jammer, want ook dit had prima in deze compilatiefilm gepast.
De minidocumentaire van Travelin' Thru volgt. Nu dit filmpje wordt omgeven door al die schitterende minidocu's en promofilms in Odds And Ends blijkt dit - naar mijn smaak - toch een van de mindere filmpjes te zijn. Leuk om te zien, maar niet zo sterk als de films die rond The Cutting Edge, The Basement Tapes en Another Self Portrait zijn gemaakt.
De film over Another Self Portrait - en vooral wat David Bromberg over de sessies voor Self Portrait te zeggen heeft - is een feest om te zien. De film laat zien wat velen lang niet wilden geloven: Self Portrait is een prima album. Het is geen tussendoortje waarvoor Dylan op halve kracht heeft gewerkt, het is goed (al paste het misschien niet in het verwachtingspatroon van de luisteraars anno 1970.) En nu weer denk ik: waarom kijk ik nog, waarom niet Another Self Portrait opzetten?
Vervolgens volgt een video waarin Don DeVito en John Hammond de loftrompet blazen over Blood On The Tracks. Deze film is waarschijnlijk begin 1975 gemaakt en was bedoeld om het nieuwe Dylan-album onder de aandacht van Columbia-medewerkers en verkopers te brengen. Zeg maar een strategiebespreking over het aan de man brengen van Blood On The Tracks. Deze film is - als ik me niet vergis - een aantal jaren geleden online gezet om de release van More Blood, More Tracks onder de aandacht te brengen. Na alle flitsende, recent gemaakte minidocumentaires en promofilmpjes komt dit wat flets over, hoe aardig het ook is om het te zien.
Odds And Ends sluit af met een promofilmpje voor het verzamelalbum DYLAN uit 2007. Ergens verwacht ik aan het eind nog de videoclip behorende bij de Ronson-versie van "Most Likely You Go Your Way" - gezien de verbondenheid met DYLAN - maar het mag niet zo zijn.
Het is een kleffere move van Sony om een aantal promotiefilmpjes achter elkaar te plakken, de titel Odds And Ends erop te zetten en het geheel tegen betaling te tonen. Het werkt.
Een aantal van de filmpjes in Odds And Ends staan overigens nog steeds op het YouTube-kanaal van Bob Dylan waar ze gratis te bekijken zijn:
The Basement Tapes - The Legendary Tales
Another Self Portrait (iets langere versie dan in Odds And Ends)
Gezien wat er nog aan filmmateriaal op de plank ligt in de archieven, lijkt het niet zozeer de vraag of er een vervolg op Odds And Ends komt, maar wanneer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten