de dag voor Springtime In New York

Morgen verschijnt Springtime In New York, het zestiende deel van The Bootleg Series. Die releasedatum moet met een korreltje zout genomen worden. Op sociale media en andere digitale kanalen waar mensen hun fortuinlijke situatie kunnen tonen aan de wereld, duiken sinds twee, drie dagen al de eerste foto's van ontvangen cd-boxen, elpees en andere Springtime-zaken op. 

Bij iedere nieuwe uitgave is de dag voor de officiële release weer een dag vol aangename spanning, hoge verwachtingen en vretende twijfels. Nu is dat niet anders. Springtime In New York is gevuld met muziek uit de periode 1980 - 1985. Dat zijn de jaren van de studioalbums Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque. Het zijn albums waar vaak over geschreven is dat ze beter hadden kunnen zijn. Bij de eerste twee gaat het dan met name om de songs die het album niet haalden, songs die - aldus velen - het bewuste album beter hadden kunnen maken waren ze er op te vinden geweest, zoals "Angelina" op Shot Of Love en "Blind Willie McTell" op Infidels. In het geval van Empire Burlesque ligt de focus van de klacht meestal op de keuze om Arthur Baker zijn mixsausje over de songs te laten schenken. Met dat in het achterhoofd is het niet moeilijk te voorspellen waar in de komende tijd na het verschijnen van Springtime over geschreven zal worden: Infidels had zoveel beter kunnen zijn als Dylan die en die song er op had gezet in plaats van vul maar in. Gelul. Je snijdt immers ook niet de glimlach uit de Mona Lisa omdat Leonardo da Vinci in een schetsboekje een betere glimlach heeft getekend die in het doek geplakt kan worden.

Infidels, Shot Of Love, Empire Burlesque zijn net als de Mona Lisa kunstwerken. Daar zet je het mes niet in. De maker heeft nagedacht over het werk, over het totaal en of het resultaat nou goed, slecht, of ergens daar tussenin is, daar blijf je als toeschouwer met je vingers vanaf.

Verwacht ik dan niet dat Springtime In New York songs bevat die sterker, beter, ontroerender, mooier, schokkender, enerverender of aangenamer zijn dan de songs die uiteindelijk de albums Shot Of Love, Infidels en Empire Burlesque maakten? Zeker verwacht ik dat wel, maar dat betekent niet dat ik vind dat deze albums op de schop moeten.

Steve Berkowitz, een van de mannen verantwoordelijk voor Springtime In New York, werd onlangs geïnterviewd over dit zestiende deel van The Bootleg Series. Ergens tijdens dit interview zegt hij: "the idea was to show the journey, from pre-Shot of Love through Shot of Love, Infidels, to Empire Burlesque, to show the journey, with him in the studio clearly seeking, pushing." Oké, volgens Berkowitz is Springtime dus vooral een mogelijkheid om Dylans muzikale ontwikkeling, zijn reis door de eerste helft van de jaren tachtig te beluisteren. Dat klinkt helemaal niet onaardig, ware het niet dat Berkowitz doorslaat. In dit interview hamert hij zoveel op die reis - het woord "journey" neemt hij maar liefst 27 keer in de mond - dat het ongeloofwaardig wordt, geknutseld. En dat is het ook. Verder is het zo dat een reisverslag - wat Springtime In New York is, aldus Berkowitz - alles van een reis bevat, de hoogte en de diepte punten zoals het heeft plaatsgevonden. In de eerste plaats bevat deel 16 van The Bootleg Series verre van alles wat er door Dylan in de jaren 1980 tot en met 1985 is opgenomen. Het reisverslag is dus niet compleet. Dat is nog enigszins te begrijpen, maar wat naar mijn smaak echt kwalijk is, is dat zaken in dat verslag mooier zijn gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn. Zo is in de eerder vrijgegeven versie van "Blind Willie McTell" Dylans lach aan het begin van de track weggepoetst. Het verslag van de reis, zoals Berkowitz Springtime bestempeld, is dus achteraf opgeleukt. Geen goed idee. 

Ik heb Springtime In New York nog niet gehoord, maar ik weet nu al dat ik niet zal luisteren naar een verslag van een reis. Een reis behelst een begin- en een eindpunt met daartussen een lijn die de twee punten verbindt. Springtime In New York zal dat niet zijn. Het zal net als veel van de voorgaande edities van The Bootleg Series een greep uit de prullenbak zijn. Pagina's uit het schetsboek van de Da Vinci van de populaire muziek. 

Bob Dylan schetsboeken zijn fascinerend, zo leert de ervaring. Dat maakt dat ik veel verwacht van Springtime In New York. Bijna zestig schetsen, de een wat verder uitgewerkt dan de ander. En iedere schets zal niet alleen bijdragen aan een beter begrip van het uiteindelijke kunstwerk waaraan de bewuste schets vooraf gegaan is, maar ook een werk an sich zijn. Nee, ik geloof niet dat Springtime In New York zich zal laten beluisteren als een album, meer als een verzameling schetsen. En misschien heeft Berkowitz toch gelijk, misschien zal het beluisteren van die bijna zestig schetsen iets onthullen over Dylans reis van 1980 naar 1985, maar die rode lijn is niet het eerste wat ik zal zoeken in Springtime. 

Ook zal ik in de songs op Springtime niet zoeken mogelijkheden om Shot Of Love, Infidels of Empire Burlesque te verbeteren. Springtime In New York is als bladeren door de schetsboeken van een groot kunstenaar. Daar zullen schitterende schetsen bijzitten. Ik kan bijna niet wachten tot ik mag.