"Love And Theft"

De eerste keer "Love And Theft" horen was een klap in mijn gezicht, een wake up call. Bob Dylan was op een haar na 60 jaar toen hij de plaat opnam en nog steeds relevant. Bijna 60 en hij perste er nog een meesterwerk uit.
In de 20 jaar die sinds die eerste keer luisteren zijn verstreken is "Love And Theft" alleen maar beter geworden. "Love And Theft" zit onder mijn huid, is deel van mijn dagen geworden. "Love And Theft" behoort naar mijn smaak tot het beste wat de man heeft gemaakt. Top 3.
Al 20 jaar is het album in de geest van velen onlosmakelijk verbonden met de verschrikkelijke gebeurtenissen die de dag waarop de plaat (in Amerika) verscheen de wereld schokten: 11 september 2001. De plaat zal daar nooit van loskomen. Ik heb me daar lang tegen verzet. Het is tijd dat ik dat loslaat. Ik verzet mij niet meer. Op 11 september draai ik "Love And Theft". Geweldige plaat, afschuwelijke dag van release.
"Love And Theft" bevat veel heerlijke riffs om slenterend over straat gedachteloos voor je uit te fluiten, zo veel zinsneden om keer op keer op te kauwen, om te glimlachen en weer door te slikken. Ik pik er eentje uit, vrij willekeurig, uit het te vaak over het hoofd geziene "Summer Days". Doe er mee wat je wilt.

You been suckin’ the blood out of the genius of generosity
You been rolling your eyes—you been teasing me

1 opmerking:

Anoniem zei

Het is inderdaad, al moet je eigenlijk niet vergelijken, de Highway 61 van zijn nadagen (met een niet toevallige gelijkenis in uitdrukking van zijn gezicht op het front van de hoes?), en een messcherp beeld van de tijden die zouden komen nadien, met de voeten diep in de modder van de geschiedenis.

hartelijke groet
hans altena