‘Twas a dark day in Dallas - November ‘63
The day that will live on in infamy
~ * ~ * ~
De afgelopen paar dagen heb ik van een aantal lezers nog een lijstje met Dylan-boeken ontvangen. Mocht je nog een eigen lijst willen sturen, dan kan dat tot en met donderdag. Ergens in de dagen daarna zal ik voor de tweede en laatste keer de ontvangen lijsten op deze blog zetten.
~ * ~ * ~
Luisterend naar de recente concerten van Bob Dylan zijn er twee zaken die gelijk opvallen: 1. Dylan is bijzonder goed bij stem, en 2. de nadruk tijdens deze tour ligt op de songs van Rough And Rowdy Ways. Wie de recensies leest van deze tournee, merkt dat veel concertbezoekers nog een derde punt benoemen, een punt dat niet op de opnamen te horen is: Bob Dylan wordt oud. [Lees bijvoorbeeld de recensie van Michael Kim Roos van het concert van 9 november, zie hier. Met dank aan Hennie] Meerdere recensenten hebben het over de moeite die Dylan heeft om het trappetje van en naar het podium op en af te lopen. Ook het staan kost hem moeite. Dit laatste is mogelijk de reden voor het plaatsen van de staande piano in het midden van het podium. Dylan houdt zich, zo lees ik in enkele verslagen, soms even vast aan het instrument terwijl hij achter de microfoon staat.
Hoewel Bob Dylan in mijn gedachten altijd een leeftijdsloze muzikale god zal zijn, moet ik erkennen dat hij in de echte wereld tachtig jaar is. Forever Young in gedachten, maar in de werkelijkheid is hij een man op leeftijd.
Waarom ik hier over schijf? Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat dat uit egoïsme is. De man heeft ons al zo veel gegeven, maar eigenlijk wil ik nog veel meer. Ik zei het al: egoïsme.
Ik wil nog een knallende opvolger van Rough And Rowdy Ways die al het voorgaande overtreft. Ik wil mijn kinderen meenemen naar een Dylan-concert in Carré of Ahoy of AFAS Live. De man heeft er de stem nog voor, dus waarom niet?
Maar of het er nog in zit?
Ik maak me zorgen en ja, het is eigenbelang, egoïsme van de vetste soort. En ja, ik schaam me er ook wel enigszins voor. Maar, hé, ik ben ook maar een mens met wensen en dagdromen.
Ik schrijf niet "de tijd zal het leren", hoewel waar, geeft dat mij geen rust. Wat dan wel? Luisteren, verdwijnen in de klanken. Uit de tijd stappen op de muziek. Voor wie luistert is het nooit vandaag. Voor wie luistert is Bob Dylan leeftijdsloze muzikale god.
~ * ~ * ~
Bob Dylan & band stonden drie avonden op rij - 19, 20 en 21 november - in het Beacon Theatre in New York en speelden drie avonden op rij dezelfde setlist:
Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / I'll Be Your Baby Tonight / My Own Version Of You / Early Roman Kings / To Be Alone With You / Key West (Philospher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / Melancholy Mood / Mother Of Muses / Goodbye Jimmy Reed // [encore] // Every Grain Of Sand
~ * ~ * ~
In 1965 verscheen Highway 61 Revisited met op de voorzijde van de hoes een schitterende foto van Bob Dylan die de luisteraar recht de ziel inkijkt en op de achterzijde een door Dylan geschreven tekst en drie zwart-wit foto's waarop Dylan de luisteraar juist niet aankijkt, dit in tegenstelling tot de voorzijde van de hoes.
De hoes die in Engeland om de plaat werd gedaan ziet er anders uit. Op een aantal punten wijkt de tekst iets af. Bovendien bevat die hoes geen drie, maar één - totaal andere - foto van Bob Dylan. Algemeen wordt aangenomen dat CBS Engeland een vroege versie van Dylans hoestekst / van het hoesontwerp ontving en gebruikte voor Highway 61 Revisited. Dit verklaart de afwijkingen.
Je zou verwachten dat na het ontdekken van die fout CBS Engeland voor latere persingen van Highway 61 Revisited de juiste foto's en tekst voor het drukken van de hoes zou gaan gebruiken. Niet dus. Tot diep in de jaren tachtig gebruikte CBS Engeland de één-foto-hoes voor Highway 61 Revisited. Sterker, toen er respectievelijk in 1998 en 2000 in Engeland Absolute Analogue en Simply Vinyl-persingen van Highway 61 Revisited verschenen, zaten deze platen in de oude hoes met één foto op de achterzijde. Mogelijk heeft CBS Engeland nooit de juiste hoestekst en foto's gekregen voor de achterzijde van de hoes van Highway 61 Revisited en is dat de reden dat de fout nooit gecorrigeerd is.
Een paar maanden na het uitkomen van Highway 61 Revisited bracht CBS Engeland een EP - een schijfje op singleformaat met 3 of 4 songs - van Bob Dylan met een aantal oude songs uit. One Too Many Mornings heet die EP. Wat deze EP uniek maakt, is dat er niet 3 of 4 songs op staan, maar 5. Het is de enige Dylan-EP met 5 songs ooit verschenen. Geen songs van Highway 61 Revisited op deze uitgave, maar songs van The Freewheelin' Bob Dylan, The Times They Are A-Changin', Another Side Of Bob Dylan en Bringing It All Back Home.
De achterzijde van het hoesje van One Too Many Mornings bevat naast de titels van de songs op deze EP en reclame voor vier andere EP's, twee foto's van Bob Dylan. Op de ene foto zien we Dylan die naar beneden kijkt, alsof hij bezig is zijn gitaar in te pluggen. Op de andere foto zit Dylan achter de piano. Het zijn twee van de drie foto's die ook op de achterzijde van de hoes van Highway 61 Revisited staan, alleen niet op de hoes van Engelse persing van dit album.
Wacht even. Deze EP laat dus zien dat CBS Engeland in 1966 wel degelijk over in ieder geval twee van de drie foto's van de achterzijde van de juiste hoes van Highway 61 Revisited beschikte. Is het heel raar om te denken dat CBS Engeland anno 1966 dus ook beschikte over die derde foto en over de juiste hoestekst? Als dat het geval is, waarom is de fout op de hoes van Highway 61 Revisited dan nooit gecorrigeerd door CBS Engeland?
Ik heb geen antwoord.
~ * ~ * ~
Play Marchin’ Through Georgia and Dumbarton’s Drums
Play Darkness and death will come when it comes
Play Love Me or Leave Me by the great Bud Powell
Play the Blood Stained Banner - play Murder Most Foul
~ * ~ * ~
2 opmerkingen:
De suggestie op zowel Electric Dylan als Searching For A Gem is, dat CBS England een eerdere versie van de sleeve notes ontving en hiervan zelf een lay-out ontwierp. Ook in Italië verscheen deze "Engelse" hoes, maar mogelijk pas voor het eerst in de jaren 70.
De latere Simply Vinyl en Absolute Analogue heruitgaven zijn gelicentieerde repro's van de originele release.
Peter
Hallo Peter,
Heb ik inderdaad ook gezien op SFAG. Wat mij intrigeert is dat het een suggestie is. Zeker weten doet men het niet. Het zou een logische verklaring zijn voor de afwijkende Engelse hoes. Als deze verklaring klopt, waarom dit dan bij latere drukken niet corrigeren? Zo vraag ik me af.
Nog verrassender vind ik het dat CBS UK in 1966 wel foto's van die "correcte" Highway 61 Revisited hebben gebruikt voor de EP One Too Many Mornings. Betekent dit dat ze wel konden beschikken over die correcte hoes voor H61R?
Tom
Een reactie posten