Terwijl een ietwat loom swingende 'Tombstone Blues' (Christiania 23/07/1996) kleur geeft aan mijn middag, een paar zaken:
In een vorige Dylan kort schreef ik over de vraag of de naam van de platenzaak waar het album Dick Fariña & Eric Von Schmidt begin 1963 werd opgenomen Dobell's Record Shop of Dobell's Jazz Record Shop is. Door een advertentie uit de tijd dat de plaat werd opgenomen, meende ik dat het Dobell's Record Shop moet zijn. Alan Fraser wees mij er terecht op dat het volgens de liner notes van het bewuste album Dobell's Jazz Record Shop moet zijn:
Hoe komt het dat in de liner notes sprake is van Dobell's Jazz Record Shop en in de advertentie uit dezelfde tijd staat Dobell's Record Shop? Het antwoord is eigenlijk simpel: onderaan in de advertentie staan twee adressen: 77 Charing Cross Road en 10 Rathbone Place. Na even zoeken op internet blijkt op het eerste adres Dobell's Jazz Record Shop gezeten te hebben, terwijl op het tweede adres Dobell's Folk and Blues Shop zat. Vandaar ook dat in de advertentie sprake is van Dobell's Record Shops, meervoud.
~ * ~ * ~
In december 2006 verscheen de dichtbundel Werelds Waan Zin van de dan 17-jarige Nelleke Honcoop. In deze bundel heeft Honcoop als motto vier regels uit 'Diamonds And Rust' van Joan Baez opgenomen:
Now you're telling me you're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Wat ik mij afvraag is of Honcoop toen zij deze regels koos als motto wist dat de song waaruit ze afkomstig zijn gaan over Bob Dylan. Als ze dit niet wist, dichtte ze zichzelf dan dezelfde eigenschappen toe die Baez aan Dylan toeschreef. Wist ze wel dat 'Diamonds And Rust' over Dylan gaat, is dan de conclusie dat Honcoop zichzelf op gelijke hoogte stelt als Dylan?
~ * ~ * ~
Ik heb geen plannen om naar New York te gaan, althans geen grotere of nieuwere plannen dan dat zeurtje in mijn achterhoofd dat jammert dat ik altijd nog eens... Als de mogelijkheid zich voordoet... et cetera.
Een goede reisgids moet het verlangen naar de reis groter maken. Dat lukt K.G. Miles met Bob Dylan in the Big Apple helaas niet. Eerst maar het zuur:
Miles heeft hier en daar de neiging om een inleidende grap te willen maken voor hij daadwerkelijk aan een hoofdstuk begint. Het probleem is dat Miles niet grappig is. Een voorbeeld: 'At times I have been known to down three small tots of Heaven's Door whiskey to help me through a sitting of the Dylan film Renaldo and Clara. The legend of the White Horse Tavern is built on a rather more tragic feat of drinking.' Niet grappig.
Daarnaast moeten de feiten in een gids als Bob Dylan in the Big Apple kloppen. Zo'n boek draait op feiten. De reiziger moet een boekje als dit op locatie in zijn handen hebben, open kunnen slaan en zijn medereizigers verbluffen met een aantal kloppende feiten. Dat gaat met Bob Dylan in the Big Apple helaas al snel mis. Op bladzijde 2 verplaatst Miles Dylans concert in Town Hall van april 1963 naar Carnegie Hall en nog geen 20 bladzijden verder speelt Dylan 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' en 'Master Of War' voor het eerst in september 1961. Klopt niet. Debuut 'Hard Rain' was in 1962, 'Masters Of War' nog een jaartje later.
Het zoet:
1. Dit handzame boek - past makkelijk in een jaszak of rugzak - heeft achterin een verdomd handig overzicht met Dylan-gerelateerde adressen in New York. Handig voor de bedevaartganger.
2. In hoofdstuk vijf laat Miles Jeff Slatnick aan het woord en Slatnick kan een verhaal vertellen.
Conclusie: het definitieve boek over Dylan in New York is nog niet geschreven terwijl zo'n boek wel en plek verdient in de immense Dylanbibliotheek. Het is te hopen dat ooit een New Yorker met kennis van Dylans leven en werk dat boek gaat schrijven.
~ * ~ * ~
LIKE A ROLLING STONE (BOB DYLAN REVISITED)
Volg geen leiders.
Volg geen volgelingen
die van jouw vraagteken
hun uitroepteken willen maken:
de stem van hun generatie,
een profeet, niet uit op profijt.
In plaats van een steen
die het beste weet waarheen
hij eigenlijk het liefst zou rollen:
naar een thuis.
No direction home:
Never Ending Tour
in een luxe touringcar
zonder tuinhek.
Bovenstaand gedicht is van Martin van de Vijfeijke en is te vinden in de bundel Een eigen hoofd (uitgeverij Kontrast, 2016)
~ * ~ * ~
Het is een mooie middag, het regent flink & ik zit binnen. Ik zet gewoon nog een keer 'Tombstone Blues' op, Christiania, 23 juli 1996.
~ * ~ * ~
Nagekomen bericht: in de bloemlezing De Haarlemse Dichtlijn 2016 staat een eerdere of latere - in ieder geval afwijkende - versie van het gedicht van Martin van de Vijfeijke. Voor de volledigheid:
NO DIRECTION HOME
Ik is een ander
Bob Dylan wist niet wie hij was.
Leeftijdgenoten wel:
het geweten van hun generatie,
een profeet, niet uit op profijt.
Ze wisten waar een rollende steen
moest blijven liggen,
ook als hij naar huis wilde.
Generatie?
Een gezin was al veel.
Never Ending Tour
in een luxe touringcar
zonder tuinhek.
~ * ~ * ~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten