Dylan kort #3667

televisie:

Noord-Zuid-Oost -West [omroep Max] van 8 januari begint met Dylans 'Meet Me In The Morning'. De reden dat de uitzending met deze song begint laat zich makkelijk raden. De presentator vertelt dat het vroeg in de ochtend is, dat hij onderweg is naar een ontmoeting met Joris Linssen. De uitzending kan hier bekeken worden.[met dank aan Hilda]

In Matthijs Gaat Door [BNNVARA] van 13 februari is jazzdrummer Han Bennink in de rubriek Forever Young te gast. Bennink vertelt de muziek van Dylan maar niks te vinden. Sterker: Bennink, ooit woonachtig in De Rijp, voelde zich gedwongen te verhuizen omdat zijn buurvrouw van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat Dylans muziek draaide. Na een kort fragmentje van de Nederlandstalige versie van 'Forever Young' door Huub van de Lubbe en wat gemopper van Bennink over het toekennen van de Nobelprijs voor Literatuur aan Dylan in 2016, speelt hij met huisband de Sven Hammond Big Band 'Straight, No Chaser' van Thelonious Monk. [met dank aan Hans] Binnenkort ongetwijfeld hier terug te kijken.

Zou Han Bennink Chronicles, Vol. 1 hebben gelezen? In dat boek schrijft Bob Dylan over zijn ontmoeting met de componist van 'Straight, No Chaser': 'Monk played at the Blue Note on 3rd Street with John Ore on bass and the drummer Frankie Dunlop.
Sometimes he'd be in there in the afternoon sitting at the piano all alone playing stuff that sounded like Ivory Joe Hunter - a big half-eaten sandwich left on top of his piano. I dropped in there once in the afternoon, just to listen - told him I played folk music up the street. "We all play folk music," he said. Monk was in his own dynamic universe even when he dawdled around. Even then, he summoned magic shadows into being.'

~ * ~ * ~

boeken:

The Lyrics van Paul McCartney bevat bij de tekst van 'Carry That Weight' een door Linda McCartney gemaakte foto van Bob Dylan. Het gaat om de foto die eerder werd afgedrukt in het boek Linda's Pictures. De foto zal bij veel Dylan-liefhebbers vooral bekend zijn dankzij de bootleg Poems In Naked Wonder. [met dank aan John]

In Zestig Strepen (2008) schrijft radiomaker Frits Spits over de soundtrack van zijn leven. Eén van de zestig songs waar Spits in dit boek over schrijft is Dylans 'Hurricane'. 
Spits: 'Bob Dylan is iemand die zijn eigen weg zoekt. Hij had al snel in de gaten dat er met de wereld iets anders moest gebeuren dan wat de regering van zijn land ermee voorhad. Hij vertelde dat de tijden aan het veranderen waren, hij keerde zich tegen het gebruik van geweld, van de kernbom, hij protesteerde tegen oorlog. Mooie teksten, bijzonder van toon, en een nieuw geluid in een wereld die nog maar net bekomen was van de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog. Het idealisme dat Dylan uitstraalde, sloeg maar gedeeltelijk op me over. Ik kon en wilde de Amerikanen niet afvallen. Ik had van mijn ouders gehoord wat ze gedaan hadden om Europa te verlossen van Adolf Hitler. Ik was ze daar dankbaar voor en daarom bereid om ieder moment voor ze in de bres te springen.'

Wacht even, wat Spits hier zegt is dat luisteren naar Dylan gelijk staat aan het afvallen van de Amerikanen, de bevrijders  van Europa. Nou nam ik Frits Spits al nooit heel serieus, maar wat hij in bovenstaand citaat uit Zestig Strepen schrijft, is werkelijk absurd en getuigd van een enorm gebrek aan kennis over Dylan & zijn werk. Spits moet zich de ogen uit zijn kop schamen.

Pete Townsend, gitarist en songschrijver van The Who, publiceerde in 2012 onder de titel Who I Am zijn memoires. In dat boek komt Bob Dylan een aantal maal (kort) voorbij. Twee voorbeelden, het zijn de begindagen van The Who:
'I had already written a couple of decent songs, and was using an old tape recorder to write new ones in the style of Bob Dylan.'

En:
'I isolated myself in the kitchen of the flat in Ealing where I kept my tape machine, listening to a few records over and over again: Bob Dylan's Freewheelin'; Charlie Mingus's "Better Get It in Your Soul" from Mingus Ah Um (I loved Mingus and was obsessed with Charlie Parker and Bebop); John Lee Hooker's "Devil's Jump";  and "Green Onions" (although my record was nearly worn out).'
Dit lezende moest ik denken aan 'The Seeker' van The Who met het couplet:

I asked Bobby Dylan
I asked The Beatles
I asked Timothy Leary
But he couldn't help me either

The Greatest Albums You'll Never Hear (2014) is een door Bruno MacDonald samengesteld boek over albums waar muzikanten aan gewerkt hebben, maar die nooit zijn verschenen. Het boek bevat een twee pagina's tellend door Joe Minihane geschreven stuk over Blood On The Tracks, de New York-versie. Best een aardig stuk, maar voor de doorgewinterde Dylanliefhebber bevat het stuk niks nieuw. 
De keuze voor een stuk over Blood On The Tracks in dit boek is voor de hand liggend. Gezien het concept van The Greatest Albums You'll Never Hear, hadden er ook stukken over de teruggetrokken versie van The Freewheelin' Bob Dylan, de Knopfler-versie van Infidels of de vroege versie van Down In The Groove in opgenomen kunnen worden, om nog maar te zwijgen over de zogenaamde Bromberg-sessions uit juni 1992.
Zoals gezegd bevat het stuk over de New York-versie van Blood On The Tracks niks nieuws, maar een ander essay wel. Een stuk over Sweet Insanity van Brian Wilson. Dit album had in 1991 moeten verschijnen, maar dat is nooit gebeurd. Oké, er is een promocassette van het album uitgebracht, zo weet ik met dank aan de website Searching For A Gem. Wat dit met Dylan te maken heeft? Simpel: Dylan heeft voor dit album een duet met Brian Wilson opgenomen: 'The Spirit Of Rock And Roll'. Voor wie nieuwsgierig is: die opname circuleert wel.
Wat ik mij altijd heb afgevraagd, is hoe Dylan betrokken raakte bij de opnamen voor Sweet Insanity. Matthew Horton geeft antwoord op die vraag in The Greatest Albums You'll Never Hear: de producers voor Sweet Insanity waren Eugene Landy, Andy Paley en Jeff Lynne. Die laatste maakte deel uit van The Traveling Wilburys. Lynne haalde twee andere Wilburys over naar de sessies voor Sweet Insanity te komen voor een muzikale bijdrage: Tom Petty en Bob Dylan.

Een foto van Brian Wilson en Bob Dylan sierde in 1991 de cover van fanzine The Telegraph.

~ * ~ * ~

Kees Prins, Paul de Munnik & JP den Tex vertaalden twintig popsongs naar het Nederlands en trekken met de voorstelling De Vertalingen langs de theaters. Afgaande op de songteksten zoals die gepubliceerd zijn op de website behorende bij de voorstelling zitten daar vertalingen van twee Dylan-songs bij: 'Simple Twist Of Fate' wordt 'Speling van het Lot' en 'Tangled Up In Blue' is 'Verstrikt in Blauw' geworden. Het bijbehorende album verschijnt op 18 februari op cd en 11 maart op elpee. Volgens de informatie op bol bevat de cd 12 songs, de elpee eentje minder. Op beide staat zowel 'Speling van het Lot' als 'Verstrikt in Blauw'.

~ * ~ * ~