De conventie gebiedt dat ik bij het noemen van Self Portrait gelijk moet melden dat het niet Dylans beste is, dat het een tegenvaller is, een matige plaat is, maar dat verdom ik. Self Portrait is gewoon een goede plaat, zeker op zondagochtend. Dat was het in 1970 al en dat is het nu, 52 jaar later nog steeds.
De naald blijft hangen. Er zit blijkbaar een vuiltje in de groef. Toch maar wassen dus, maar niet nu. Nu zet ik de naald gewoon een stukje verder en laat ik Dylan verder spreken.
De koffie is inmiddels ingeschonken. Het is zondagochtend. Self Portrait vult de kamer. Ik kijk uit naar ‘The Boxer’. Het wordt een warme dag, maar nu nog even niet.
5 opmerkingen:
Ooit las ik in een interview dat Dylan het niet altijd even leuk vond dat een groot gedeelte van zijn publiek alleen zijn "hits" wilde horen.
Maar daar voegde hij aan toe dat hij zelf tijdens een concert van Paul Simon ook zat te wachten tot deze "the Boxer" speelde.
Dat vond ik toch wel een grappige vorm van reflectie.
Misschien vergis ik mij, maar ik herinner mij dit fragment op deze manier.
Wat zou ik nog graag die dubbelelpee hebben, inderdaad ideaal voor zomerse zondagen. Moest keuzes maken bij vertrek uit Griekenland, en toen dacht ik deze wel te kunnen missen. Mooi niet dus.
hartelijke groet
hans altena
Ik teken en schilder ook, net als Dylan en mij valt op dat het gezicht op de hoes geen pupillen heeft, hij lijkt zichzelf blind geschilderd te hebben. En dat komt terug in sommige lyrics, van een andere cd maar dat maakt niet uit, ‘I’m a little too blind to see‘, uit Precious Angel van de cd Slow Train Coming.
Hoeft niet op de site.
groet Mirte
Indertijd toen ie uitkwam vond ik het maar een matige plaat met covers. Days of 49 als uitschieter. mar door de jaren heen is ie gegroeid
hij ligt weer in de winkel hans. sony heeft alle elpees van bob dylan opnieuw uitgebracht.
Een reactie posten