Allereerst moet ik even terugkomen op Opheffer in De Groene Amsterdammer (zie Dylan #3691). In zijn column schrijf Opheffer, naar aanleiding van de oorlog in Oekraïne, over zijn jeugd en zijn protest tegen de oorlog in Vietnam. Zijn vader stoorde zich aan de protesterende zoon, tot onbegrip van die zoon. Opheffer: 'Als hij [vader] thuiskwam van zijn werk draaide ik expres "The Times They Are A-Changin'" van Bob Dylan; ook in het ouderlijk huis kon je activist zijn. Mijn vader vond Dylan namelijk vreselijk: die had geen stem, kon niet gitaarspelen en zijn boodschap was banaal.'
En iets verder: 'Vroeger stond ik vaak vroeg op, liep naar de voorkamer en draaide, heel zacht om niemand wakker te maken. "Masters Of War" van Bob Dylan.'
[met dank aan John en Hans]
* ~ * ~ * ~ *
Het is tijd om wat aandacht te schenken aan de Schotse zanger Iain MacKintosh (1932 - 2006). Of nee, eigenlijk gaat het meer over mij en de Iain MacKintosh die al ruim dertig jaar in mijn achterhoofd woont.
De herinnering laat me wat in de steek, wanneer het precies geweest is kan ik niet terughalen. Ik moet een tiener geweest zijn, dat weet ik wel. Een net-puber, vijftien of zo. Misschien zestien. Waar weet ik niet meer en waarom nog minder, maar ik kreeg een afgeschreven exemplaar van het verzamelalbum Songs For Peace (1983) in handen. Van de vijftien muzikanten kende ik er eentje bij naam, vaag: Pete Seeger, maar dat kan niet de reden geweest zijn dat ik de plaat kocht. Seeger was niet mijn ding. Waarom kocht ik de plaat wel? Ik weet het niet meer. Zoveel jaar na dato doet het er eigenlijk ook niet meer toe.
In de loop der jaren hoorde ik andere versies van 'The Ballad Of Penny Evans', onder andere op het album Somebody Else's Trouble van Steve Goodman in de versie van de auteur zelf - een album waarop Bob Dylan ook nog een kleine rol speelt - maar nooit klonk de song zo goed als in de versie van Iain MacKintosh.
Er gingen decennia voorbij zonder dat ik veel aan Iain MacKintosh dacht en als ik aan Iain MacKintosh dacht, pakte ik Songs For Peace uit de kast en draaide ik 'The Ballad Of Penny Evans'. Dat deed ik zo vaak dat ik inmiddels een vervangend exemplaar van Songs For Peace heb moeten kopen.
Het bleef bij 'The Ballad Of Penny Evans' tot ik ongeveer een jaar geleden (schat ik) in de rommelbakken van een platenzaak MacKintosh' debuutalbum By Request tegenkwam. Ik kocht de plaat gelijk. Pas thuis ontdekte ik dat dit album niet alleen MacKintosh' versie van 'Annie's Song' - de Tom Paxton song die Dylan ook opnam - maar ook Dylans 'Who Killed Davey Moore?' bevat. Wat MacKintosh met 'Annie's Song' heeft gedaan is niet geweldig, maar zijn versie van 'Who Killed Davey Moore?' mag er zijn.
Gisteren stuitte ik in een andere platenzaak op een ander album van MacKintosh: Singing From The Inside. Op kant twee van dit album staat het door Eric Bogle geschreven 'The Traditional Folksinger's Lament'. Ieder couplet en refrein eindigt hetzelfde, met Bob Dylan.
Het eerste couplet en het refrein zoals gegeven op de hoes van Singing From The Inside:
When I was nineteen, I was young, I was keen,
I had a burning ambition,
To be a folksinger, a dope-smoking swinger,
Singing songs that were full of tradition.
So I bought a guitar and I practised real hard,
I wasn't much good, but I was willin',
When to my chagrin', a young man came in,
And he said 'Will you sing some Bob Dylan'
I said, 'No, no, a thousand times no,
I'd rather see my life's blood spillin',
I'll sing anything, even God save The King,
But I just won't sing any Bob Dylan.'
De song in de versie van de auteur, Eric Bogle, staat hier. De naar mijn smaak sterkere versie van Iain MacKintosh staat hier, dit is niet de versie van Singing From The Inside, maar lijkt er wel veel op.
* ~ * ~ * ~ *
Geen opmerkingen:
Een reactie posten