aantekening #8502

Bovenaan de lange lijst met films waarin een beetje Bob Dylan zit verstopt staat High Fidelity (2000) waarin de stronteigenwijze platenzaakmedewerker Barry - gespeeld door Jack Black - een argeloze klant een stapel platen in de maag splitst, waaronder Bob Dylans meesterwerk uit 1966 met de woorden: 'You don't have it? That is perverse! Don't tell anybody you don't own fuckin' Blonde On Blonde.'

Beter dan deze woorden lezen, is Jack Black dit zelf horen zeggen. Kijk dat fragment, ik wacht wel even, dit stuk loopt niet weg. Dat kan hier, tot zo.

Gezien? Mooi, kan ik verder.

Ja, ik heb Blonde on Blonde. Sterker, ik heb het album inmiddels zo vaak dat ik af en toe door de bomen het spreekwoordelijke bos niet meer zie & er is net weer een Blonde On Blonde bijgekomen. De reden? Zodra ik het weet laat ik het weten. Alles wat ik nu ga aandragen om de aanschaf te verantwoorden is natuurlijk niks anders dan zoethoudertjes, loeren die voor de eigen ogen gedraaid worden om me niet schuldig te voelen over het feit dat ik voor de zoveelste keer flink in de buidel heb moeten tasten om Blonde On Blonde aan te schaffen.

Deze Blonde On Blonde is een uitgave in de serie VMP Essentials. VMP staat voor Vinyl Me, Please, een platenclub waarbij je - tegen betaling - iedere maand een essentiële plaat ('Record Of The Month') via de post ontvangt. de voornaamste reden voor mij om deze plaat aan te schaffen is te vinden op de hypesticker op de plastic hoes die om de plaat zit: Lacquers Cut From the Original Mono Master Tapes by Ryan Smith, Sterling Sound. Wat deze plaat te bieden heeft, is de verwachting, is de best klinkende kopie van de originele, Amerikaanse monomix van Blonde On Blonde en zoals bekend is die mix de enige waarmee Bob Dylan zich uitvoerig heeft bemoeid. En inderdaad, zoals op de originele Amerikaanse monomix, is op deze plaat dat kleine zangfoutje van Dylan in 'I Want You' weggepoetst, maar de hoes van die eerste Amerikaanse persing is in deze kopie dan niet weer in ere hersteld. De klaphoes heeft aan de binnenzijde zeven van de negen foto's die op de originele hoes uit 1966 te vinden zijn.

Ik moet zeggen dat deze persing in mijn oren uitstekend klinkt. Over het algemeen goede balans, mooi geluid. De bas in 'Visions Of Johanna' had iets minder gemogen, maar dat is dan ook mijn enige klacht.

VMP heeft uitgepakt met deze Blonde On Blonde: dikke kartonnen hoes, gekleurd vinyl, een geslaagde 'art print' van Elio Moavero en.... een boekje met 'listening notes' geschreven door Michael Simmons. Wacht even, luister notities? Heb ik Simmons krabbels nog om Blonde On Blonde te kunnen horen? Ik dacht het niet, ik heb de plaat al wel eens eerder gehoord. Nog niet zo vaak, hoor. Maar toch, genoeg om het zonder 'luisteraanwijzingen' te kunnen doen.

En jij? Heb jij Blonde On Blonde al eens gehoord? Niet? Geeft niks, komt allemaal goed, gewoon even naar Championship Vinyl lopen, daar zal Jack Black je van een exemplaar voorzien.

Meer informatie over deze editie van Blonde On Blonde staat hier.