aantekening #8673

Een dag voor vandaag, gisteren dus, kwam ik scrollend door Facebook op de tijdlijn van dichter A.D. Winans een foto tegen die hij een jaar eerder ook al op zijn tijdlijn had gezet. Een portret van de dichter, achter hem een poster van de film Dont Look Back. Winans vertelt niet bij zijn bericht waar of wanneer de foto gemaakt is, maar gezien de woonplaats van Winans, zal de op de poster genoemde Roxie Cinema de in San Francisco gelegen bioscoop met deze naam zijn.

Ik heb niet veel, maar wel wat van A.D. Winans gelezen en in die poëzie van Winans lijkt vaak - hoe zal ik het zeggen - een geestverwantschap met Bob Dylans schrijven te zitten zonder dat ik daar concrete aanwijzingen voor heb (zie bijvoorbeeld hier). Is deze Facebookfoto die concrete aanwijzing? Is het slechts toeval dat de dichter voor de Dylanposter poseert? Ik weet het werkelijk niet.

Tijdens een tweede rondje op Facebook, later diezelfde dag, zag ik op de tijdlijn van Raymond Foye een foto van een net verschenen boek met lezingen van Harry Smith, inderdaad de Harry Smith die de Anthology Of American Folk Music samenstelde, maar Harry Smith deed veel meer dan dat. Zo heb ik een schitterend boek met foto's van alle papieren vliegtuigjes die Harry Smith - soms met gevaar voor eigen leven - van de straat opraapte om de (ontwikkeling van) de techniek van het vliegtuigjesvouwen in kaart te brengen. Of wat te denken van zijn werk als filmmaker, maar dit even terzijde. Het gaat om de foto op de tijdlijn van Raymond Foye. Het Harry Smith-boek op die foto leunt tegen twee dwars op elkaar staande stapels elpees. Achter dat boek van Harry Smith is de achterzijde van de hoes van Bob Dylans album Planet Waves te zien. Het lijkt erop dat Foye rechtsboven op de achterzijde van de hoes de maand van aanschaf heeft geschreven. Februari, ergens in de jaren zeventig, lijkt het. 1974? '78? Het is helaas net niet goed te zien.

Raymond Foye is - net als Winans - geen naam die dusdanig vaak in de Dylanliteratuur voorbij komt, dat iedere Dylanliefhebber bij het zien van zijn naam gelijkt roept, 'Ooooh, Raymond Foye. Natuurlijk.'

Binnen de Dylanwereld is Foye waarschijnlijk vooral bekend door zijn bijdrage aan het door John Bauldie samengestelde boek Wanted Man; In Search Of Bob Dylan. Het essay van Foye in Wanted Man gaat om die keer dat Bob Dylan Allen Ginsberg bezocht om Empire Burlesque te laten horen. Harry Smith (daar is 'ie weer) - bij Ginsberg inwonend - was bij aankomst van Dylan al naar bed en weigerde - tot verdriet van Dylan - zijn bed uit te komen.

Een paar jaar eerder bezocht Raymond Foye een concert van Bob Dylan, uit mijn boek Dylan & de Beats: 

1979, het jaar dat Ferlinghetti’s Landscapes Of Living & Dying verscheen, is ook het jaar waarin Bob Dylans album Slow Train Coming op de markt kwam. Slow Train Coming is het eerste album van Dylans zogenaamde religieuze periode. Zo’n twee maanden na het verschijnen van Slow Train Coming begon Bob Dylan met een serie van veertien concerten in zestien dagen in San Francisco aan een periode waarin hij tijdens concerten uitsluitend religieuze muziek speelde. Voor een van deze concerten in het Fox Warfield Theatre in San Francisco ontving Lawrence Ferlinghetti twee toegangskaarten van Bob Dylan. Lawrence Ferlinghetti nam Raymond Foye, een medewerker van Ferlinghetti’s City Lights Bookstore, mee naar het concert. Volgens Foye verlieten Ferlinghetti en hij voortijdig het concert, teleurgesteld over de religie in Dylans muziek.

Foye: “We left towards the end of the show. Ferlinghetti said to me, essentially, ‘The whole point of the sixties was that we were free of all these old prejudices and ideologies. That’s what we struggled for: you don’t have to serve somebody.’ He was fairly upset.” [Clinton Heylin – Trouble In Mind; Bob Dylan’s Gospel Years – What Really Happened; Route, 2017; blz. 81]

~ * ~ * ~

Een cd'tje met de drie songs die Bob Dylan onlangs op Farm Aid ten gehore bracht, draait overuren in huize Willems, maar vanochtend niet. Ik ben deze ochtend begonnen met Hard Rain. Dat uitgerekend dit album op de draaitafel ligt is geen toeval, meer een potje associëren dat begon met die Farm Aid-set. Tijdens de tweede of derde keer luisteren naar Farm Aid '23 realiseerde ik me dat er parallellen zijn tussen dit optreden en Dylans optreden tijdens het Newport Folk Festival van 1965: niet alleen speelt Bob Dylan tijdens beide optredens een set van drie songs met een gelegenheidsband, bij beide optredens gaat het om drie 1965-songs waarvan de eerste 'Maggie's Farm' is.

Hoewel ik Bringing It All Back Home bijzonder hoog aansla, staat de mij meest aansprekende versie van 'Maggie's Farm' niet op dit album. Er zijn vele concertversies die ik sterker vind dan de studiotake op Bringing It All Back Home, zo is de wat rommelige, flink schuddende Newport-versie mij zeer dierbaar. Van de officieel uitgebrachte versies van 'Maggie's Farm' is de versie op Hard Rain de meest heerlijke muzikale schop onder mijn reet. Op dat album is het - net als tijdens Newport en Farm Aid - de openingstrack, al is dat natuurlijk geschiedvervalsing. Tijdens het concert in 23 mei 1976 in Fort Collins was het de vierde song op de setlist en het is deze 'Maggie's Farm' die Hard Rain opent. 

Met bovenstaande in het achterhoofd las ik in Clinton Heylins tweede deel van zijn Dylan-biografie*: 'On the record [Hard Rain], fans heard not only raging versions of 'Shelter From The Storm' and 'Idiot Wind' that he would never better [...] but also a 'Big Girl Now' that really did rise above the pain and the rain.'

En dan blijft er maar één ding over dan instemmend knikken en Hard Rain ondergaan. Snoeihard en met genoegen.

* Later meer over deze biografie, eerst 'even' uitlezen.

~ * ~ * ~