Setlist 4 november 2023, Boston, Massachusetts; Orpheum: Watching The River Flow / Most Likely You Go Your Way (And I'll Go Mine) / I Contain Multitudes / False Prophet / When I Paint My Masterpiece / Black Rider / My Own Version Of You / I'll Be Your Baby Tonight / Crossing The Rubicon / To Be Alone With You / Key West (Philosopher Pirate) / Gotta Serve Somebody / I've Made Up My Mind To Give Myself To You / That Old Black Magic / Stella Blue / Mother Of Muses // [band introductions] // Goodbye Jimmy Reed / Every Grain Of Sand
Mixing Up The Medicine: Uit zijn reactie bij 'Dylan kort #3792' blijkt dat Floater een stuk minder enthousiast is over het boek Mixing Up The Medicine dan ik ben. Floater: 'Niet alleen staan er betrekkelijk weinig niet eerder geziene foto’s in, ook de kwaliteit van de afgedrukte foto’s laat nogal te wensen over. De afdrukken van foto’s in de bekende muziektijdschriften zijn over het algemeen van (veel) betere kwaliteit.' Ben ik blind geworden door mijn enthousiasme over de vele afgedrukte handschriften in Mixing Up The Medicine waardoor ik onvoldoende zag dat de kwaliteit van veel foto's te wensen overlaat? Heeft Floater gelijk? zo vroeg ik me af. Een groot verschil tussen Mixing Up The Medicine en 'de bekende muziektijdschriften' is dat de foto's in het boek op mat papier zijn afgedrukt, terwijl in de tijdschriften over het algemeen gekozen wordt voor glad papier. En ja, foto's - met name kleurenfoto's - springen vaak meer van de pagina wanneer ze op glad papier zijn afgedrukt, wat dat betreft heeft Floater zeker gelijk. Ik moet nog maar eens met wat meer aandacht door Mixing Up The Medicine bladeren (en vooral gaan lezen!) voor ik tot een definitief oordeel kom. Later meer. [met dank aan Floater voor een ogen openende reactie]
Last Of The Garage Punk Unkowns is een serie van acht verzamelelpees vol - de titel zegt het al - garage punk. Amerikaanse bandjes uit de jaren 1965 - 1967 die een of twee singles hebben opgenomen om daarna weer in de vergetelheid te verdwijnen. Zoiets.
Op het achtste en laatste deel van deze serie één opname van een niet Amerikaans bandje. The White Angels heet dat bandje, ze komen uit Zwitserland. De song: 'But He Never Comes Back'. Vanaf de eerste klanken is het gelijk duidelijk dat The White Angels goed naar Bob Dylan hebben geluisterd. Ik ben niet de enige die het hoort, de liner notes van het album over deze opname: '(...) it's a 1967 Swiss attempt at Dylan from a band (...) Great lo-fi Dylan-influenced folkrocker from this Basel (...) four-piece (...) that formed in 1964 and broke up / evolved into The Sheets in 1968'. Luister hier naar 'But He Never Comes Back'.
The White Angels zijn verre van het enige bandje in het zogenaamde garage punk-genre dat door Dylan beïnvloed is. Is daar al eens over geschreven? Dat is een boek / essay dat ik zou willen lezen.
5 opmerkingen:
Is Mixing up nou een fotoboek of een leesboek? Ik heb het nog niet en zou dus graag iets meer willen weten, zowel van Tom als van Floater als van iedereen die dit leest en het boek heeft.
Hallo Frans,
Beide. Het boek bevat ruim 1000 afbeeldingen afkomstig uit het Dylan Archive in Tulsa. Denk aan foto's van Dylan, maar ook afbeeldingen van manuscripten van songteksten en door Dylan ontvangen brieven van collega's. Daarnaast bevat het boek essays van verschillende bekende en minder bekende Dylan-schrijvers zoals Clinton Heylin, Greil Marcus, Larry Sloman, Raymond Foye, etc. Het uitgangspunt van het boek is het Dylan Archive in Tulsa.
groet,
Tom
Beste Frans. Zoals ik al aangaf was ik vooralsnog niet bepaald enthousiast. Met name over de foto’s. Nu ik wat vaker door het boek gebladerd heb zie ik ook de meerwaarde, zoals al door Tom is aangegeven. Het lijkt enigszins op het Scrapbook dat in 2005 door Simon & Schuster is uitgebracht. Zie het als een kijkhoek met kwalitatief goede artikelen waar je nog jarenlang heerlijk in kunt bladeren. Geen boek dat je van kaft tot kaft zult lezen, denk ik. Ik zou het boek dan ook niemand ontraden aan te schaffen, tenzij je dat enkel en alleen voor de foto’s doet… Groet, Floater
Beste Frans,
Uit een interview met de samenstellers begreep ik dat het boek zowel bedoeld is voor mensen die meer van het leven en werk van Dylan willen weten en die geen Superfan zijn als voor de meer doorgewinterde liefhebber. Voor de eerste groep zijn ervele korte berichten met wapenfeiten, bijzondere gebeurtenissen ed. Dat betekent ook dat er niet veel ruimte wordt besteed aan de plaatopnamen. Soms slechts 1 pagina per nieuwe plaat. De essays en wat langere artikelen zijn meer gericht op de liefhebbers die al (veel) meer van Dylan weten. Ik hoor bij de laatste groep en vindt het een mooie, prettig leesbare mix over een 80-jarige carrière. De kwaliteit van de foto’s vind ik voldoende. Zeker gezien het materiaal uit de jaren 60 dat zich technisch niet kan meten aan waar onze ogen nu aan gewend zijn.
Okay, bedankt. Een boek waar je zoveel geld voor moet neertellen is natuurlijk niet bedoeld voor de doorsnee liefhebbers die maar een paar platen van Dylan hebben. Bij mij was het in ieder geval onmogelijk om het bij een paar platen te laten, als je eenmaal iets gehoord hebt van de man wil je meer. En dat zal er na een aarzeling vanwege de prijs waarschijnlijk toe leiden dat je het boek uiteindelijk toch aanschaft. Omdat bladeren en luisteren natuurlijk wel heel leuk is.
Een reactie posten