3 juli 1975, in The Other End in New York speelt Bob Dylan enkele nummers mee met Ramblin' Jack Elliott. Vervolgens gaat Bob Dylan alleen verder, slaat hij een aantal akkoorden op zijn gitaar aan en zingt:
I can hear the turning of the key
I’ve been deceived by the clown inside of me
Iemand neemt het op, de geluidskwaliteit is shit, maar wat ben ik blij dat deze opname bestaat. Niet Columbia, maar de vrijgevochten mannen van de alternatieve platenwereld brengen de opname uit zodat de wereld het kan horen. Het is een van de verborgen juweeltjes in Dylans omvangrijke oeuvre. Een schoonheid van een song, voor zover bekend slechts één keer op een podium gespeeld, daarna nooit meer met publiek er bij. Nooit meer naakt met alleen een gitaar en een stem om de aandacht van de schaamte af te leiden.
Vier weken na het optreden in The Other End doet Dylan twee pogingen om de song op te nemen voor zijn album Desire. Uiteindelijk komt de song niet op dat album, maar op Biograph (1985) terecht. Die Biograph-versie laat vooral horen wat er ontbreekt: de schoonheid van The Other End-versie.
Dylan speelt het nummer na juli 1975 nooit meer.
Soms word ik 's nachts wakker en dan dagdroom ik vanaf die eerste regels de song tot het einde.
Soms blijkt het onmogelijke toch mogelijk. Met beperkte middelen namen Gillian Welch en David Rawlings in hun huis enkele songs op. Het resultaat werd onder de titel All The Good Times Are Past And Gone uitgebracht. Song 8 op dit album begint zonder enige instrumentale introductie, de stem van David Rawlings zingt gelijk aan het begin van de song:
I can hear the turning of the key
I’ve been deceived by the clown inside of me
Rawlings & Welch hebben The Other End-versie als uitgangspunt genomen, zo klinkt het, niet de Biograph-versie. Het werkt. Goed zelfs. En toch is het bij eerste beluistering net niet. Net wanneer de song bijna geheel gezongen is, is de tape op. De laatste twee woorden van de song gaan verloren.
Aanvankelijk was ik pissed, teleurgesteld. Waarom de song niet nogmaals zingen, nu met voldoende tape in de machine? Aan de andere kant: het risico van een tweede take is dat de song niet nogmaals geraakt wordt. Beter een imperfecte opname waarin de song geraakt wordt, dan een perfecte opname waarin de song gemist wordt. De opname is perfect in z'n imperfectie.
Dat gezegd hebbende, is het tijd om opnieuw te beginnen. Dylans versie, Welch & Rawlings-versie, back to back.
Is een leven compleet zonder ooit "Abandoned Love" gehoord te hebben? Ik kan het me niet voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten