Short pants, romance, learn to dance
Get dressed, get blessed
Try to be a success
Please her, please him, buy gifts
Don’t steal, don’t lift
Twenty years of schoolin’
And they put you on the day shift
Wordt er anno 2021 nog begrepen dat "short pants" voor meer staat dan alleen een korte broek? Dat vroeger een korte broek werd gedragen door een jongen en een pantalon door een man? Dat het onderscheid tussen kind en volwassene zichtbaar werd gemaakt door de lengte van de broekspijp? Ik zou het misschien mijn kinderen eens moeten vragen of zij het weten.
Ik heb een zwak voor bovenstaand vers uit "Subterranean Homesick Blues". Een leven van geboorte tot volwassenheid geschetst in 42 woorden om af te sluiten met de sneer der sneren richting toekomstperspectief:
Twenty years of schoolin’
And they put you on the day shift
In 1999 werd mij gevraagd om tijdens een poëzieavond drie gedichten voor te lezen. Voorwaarde was dat de gedichten Nederlandstalig waren. Vertalingen mocht. Ik koos toen voor een gedicht van Gerrit Achterberg, een gedicht van Jack Kerouac en voor "Subterranean Homesick Blues" van Bob Dylan. De vertaling van dit nummer van Bindervoet & Henkes was toen nog niet verschenen. Ik koos voor een Nederlandse vertaling van de song die ik in het literaire tijdschrift Payola was tegengekomen.
Ik herinner vooral het ritme van de woorden in die vertaling, maar wie de vertaling gemaakt heeft, kan ik niet meer terugvinden in mijn geheugen.
Iemand anders las die avond iets voor van John Lennon en aan het eind van de avond werd De Kreutzersonate van Tolstoj in mijn handen gedrukt om aan mijn vader te geven. Ik was die poëzieavond niet de enige met muziek in zijn achterhoofd.
Nu, 22 jaar later, Twenty years of schoolin’ in de poëzie zou ik niet meer voor dezelfde teksten kiezen als mij gevraagd werd drie gedichten voor te lezen. Achterberg ben ik ergens in die tijd kwijtgeraakt. Of liever: hij is op de achtergrond geraakt door de sterkere teksten die ik gelezen heb. De poëzie van Kerouac doet mij nog wel wat, al zal ik er niet nogmaals snel voor kiezen voor zo'n avond. Bob Dylan wel. Hij is de enige poëet van wie er dagelijks regels door mijn gangen dwarrelen. En misschien dat ik ook wel weer voor "Subterranean Homesick Blues" zal kiezen. Toegegeven, niet zijn sterkste vers, maar met dank aan bovenstaande regels heerlijk om over een poëziepubliek uit te strooien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten