de ontsnappingsroute

Then take me disappearin’ through the smoke rings of my mind
Down the foggy ruins of time, far past the frozen leaves
The haunted, frightened trees, out to the windy beach
Far from the twisted reach of crazy sorrow
Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free
Silhouetted by the sea, circled by the circus sands
With all memory and fate driven deep beneath the waves
Let me forget about today until tomorrow

Hoewel er ogenschijnlijk geen aanleiding is - de zon schijnt, de muziek onder de naald is goed - groeit in mij deze middag de behoefte om voor even te verdwijnen. En terwijl ik dit schrijf vervloek ik mezelf. Ik heb geen reden, alleen een mogelijkheid: "Mr. Tambourine Man".

Luister naar de eerste vier van het acht regels tellende laatste couplet van "Mr. Tambourine Man". De woorden, de stem, de muziek tillen mij uit het nu, het heden, laten me verdwijnen, voor even. Niet die zeikversie van the fuckin' Byrds, maar het echte werk: Dylan. Dat mag Bringing It All Back Home zijn of een live-versie uit 1966 of zo, maakt niet uit, als het maar niet die jengelvogels zijn. Om The Dude te parafraseren: I hate the fuckin' Byrds, man. Zingen McGuinn & co eigenlijk wel bovenstaand vers in hun half geslachte versie van die Dylan-klassieker? Ik weet het niet, ik wil het niet weten en al helemaal niet zelf uitzoeken door te luisteren.

Goed, vier regels die mij uit het moment tillen. Met "dank" aan onder andere de zinsnede "take me disappearin’ through the smoke rings of my mind" wordt de Tambourine Man nogal eens aangemerkt als een drugsong. Een misser. De essentie van bovenstaande regels is verdwijnen (regels 1 t/m 4) en de euforie van dat weg zijn (regels 5 t/m 8). Dat drugs een middel kunnen zijn om te verdwijnen maakt van "Mr. Tambourine Man" nog geen drugsong.

Na die vier regels waarin de route waarlangs verdwenen kan worden (past the frozen leaves / The haunted, frightened trees, etc.) volgt in regel vijf de "yes" waarmee de euforie begint. De euforie van er niet zijn, van het dansen onder de diamanten lucht uitmondend in waar het begon: de behoefte om te verdwijnen in de laatste regel.

Ik mompel het vaak voor me uit: Let me forget about today until tomorrow, als een mantra, zoekend naar een mogelijkheid om er even niet te zijn. Dan zet ik "Mr. Tambourine Man" op, het is mijn ontsnappingsroute.