Er is niet een punt in de tijd aan te wijzen dat het einde van Dylans zogenaamde religieuze periode markeert. De overgang van religieuze naar seculaire songs op albums en tijdens concerten vindt plaats over een periode van maanden. Dat is mede de reden dat ik Shot Of Love eerder bestempelde als het album van een twijfelaar. Dat album is gemaakt tijdens de overgang van religieuze naar seculaire songs. Het is dan ook niet vreemd dat op zowel Trouble No More (2017) - het dertiende deel van The Bootleg Series dat zich concentreert op Dylans religieuze muziek - als op Springtime In New York - het Bootleg Series-deel dat draait om Dylans muziek direct na zijn zogenaamde religieuze periode - aandacht is voor de outtakes van Shot Of Love. Dat album markeert immers de overgang van religieuze naar seculaire songs.
De eerste tekenen van een overgang van religieuze naar seculaire muziek zijn er nog voor Bob Dylan aan de opnamen voor Shot Of Love begint, namelijk tijdens de zogenaamde A Musical Retrospective Tour van november en december 1980. Tijdens deze tournee speelt Dylan voor het eerst sinds 1978 weer niet-religieuze songs. De eerste cd van Springtime In New York is (grotendeels) gevuld met opnamen van de oefensessies van september en oktober voor deze tour.
01. "Señor (Tales Of Yankee Power)" (28/10/1980)
Hoe toepasselijk om Springtime te beginnen met uitgerekend deze song. Niet alleen is "Señor" afkomstig van het album Street-Legal, Dylans laatste studioalbum voor zijn religieuze periode, maar ook wordt onder Dylanliefhebbers al jaren gespeculeerd of "Señor" al dan niet een voorbode is van die religieuze periode. In een muziekwereld waar het gebruikelijk is om een album te beginnen met een knaller, begint Springtime In New York met alleen een gitaar, ingetogen, waarna al snel die stem invalt. Als luisteraar heb je bijna het idee dat er al een en ander aan vooraf gegaan moet zijn, dat je wat gemist hebt. Alsof je halverwege de oefensessie binnenstapt. Het werkt. "Señor" zuigt je als luisteraar met z'n opbouw in muziek de boxset in. Perfecte opener.
02. "To Ramona" (10/10/1980)
De tweede song is net als de eerste een oudere Dylan-song: "To Ramona". Een walsje. De mandoline van Fred Tackett maakt het voor mij net iets te "jolig" om echt onder de inruk te zijn van deze versie. Aardig, maar niet groots, naar mijn smaak.
03. "Jesus Met The Woman At The Well" (16/10/1980)
Een van de verrassingen op de dvd bij Trouble No More was "Jesus Met The Woman At The Well", een heerlijke opname die niet op een van de cd's in die boxset te vinden was. Ik twijfel of deze opname op Springtime identiek is aan die op de dvd van Trouble No More. Heerlijke stevige versie met een hoog oorwurm-risico. Na "Senor" een tweede (en zeker niet het laatste) hoogtepunt op deze eerste cd.
04. "Mary Of The Wild Moor" (16/10/1980)
Dylan zang en gitaar, Regina McCrary zang en autoharp, en Fred Tackett op mandoline. Dit is de periode waarin Dylan als duetzanger vaak boven zichzelf uitsteeg, vaak met Clydie King. Hier zingt hij samen met Regina McCrary en het werkt. Schitterend.
05. "Need A Woman" (20/03/1981)
Dit is de eerste van twee songs op de eerste cd van Springtime In New York die niet behoren tot de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour. Dit is opgenomen op 20 maart 1981, tijdens een van de sessies voorafgaande aan de daadwerkelijke sessies voor Shot Of Love. Deze versie van "Need A Woman" wijkt niet sterk af van de take die te vinden is op The Bootleg Series Vol 1-3: Rare & Unreleased 1961-1991. In deze song is het Shot Of Love-geluid al duidelijk hoorbaar. Naarmate de song vordert komen Dylan en band steeds meer in de groove. Heerlijk nummer. In 1982 bracht Ry Cooder zijn versie van dit Dylan-nummer uit op het album The Slide Area, een versie die niet in de schaduw kan staan van Dylans stomende versie hier (of op The Bootleg Series Vol 1-3).
06. "A Couple More Years" (18/09/1980)
Na "Jesus Met The Woman At The Well" en "Mary Of The Wild Moor" is "A Couple More Years" de derde song op Springtime In New York die niet door Dylan zelf geschreven is (en er volgen er nog een paar). In de film Hearts Of Fire (1987) zingt Bob Dylan in zijn rol als Billy Parker dit nummer in z'n uppie. In deze versie uit september 1980 wordt hij bijgestaan door een band, in walstempo. Aardige versie, maar ook niet meer dan dat.
07. "Mystery Train" (15/05/1981)
Rock 'n roll-klassieker opgenomen tijdens de laatste sessie voor Shot Of Love. Let vooral even op het pianospel van Willie Smith. Heerlijk nummer. Vreemde keuze van de samenstellers van Springtime In New York om het op de eerste cd, tussen de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour te zetten. Was dit ooit een serieuze kandidaat voor Shot Of Love? Was dit - dit lijkt mij waarschijnlijker - bedoelt als B-kantje voor een single van een van de Shot Of Love-songs?
08. "This Night Won't Last Forever" (09/10/1980)
De meest uitgewerkte, "gladgestreken" song op deze eerste cd van Springtime. Poppy. Dit door Roy Freeland en Bill LaBounty geschreven nummer is - voor zover bekend - slecht één keer gespeeld tijdens de oefensessies, daarna nooit meer, ook niet tijdens een van de concerten.
09. "We Just Disagree" (10/10/1980)
Tijdens concerten in 1980 en 1981 speelde Dylan een aantal malen "We Just Disagree". Hier zitten schitterende versies bij van deze Jim Krueger-song. Hier een mooie take van de oefensessies.
10. "Let's Keep It Between Us" (16/09/1980)
Een regelmatig tijdens concerten gespeelde Dylan-song die nu in deze rehearsal-take voor het eerst, eindelijk, een officiële release ziet. De song begint heerlijk met niet meer dan orgel en gitaar. Zwoel is misschien het beste woord om dat begin te beschrijven. Na het invallen van drums en bas is het aardig om op de toetsen te blijven concentreren. Dylan-de-zanger laat zich hier en daar opzwepen door de muzikanten. Naar mate de song vordert komt Dylan steeds meer los. Opvallend is - en vergelijking met andere songs op Springtime - dat op "Let's Keep It Between Us" geen achtergrondzang te horen is.
11. "Sweet Caroline" (18/09/1980)
Neil Diamond-bombast teruggebracht tot een Dylan-tussendoortje en het werkt, absurd genoeg. Nee, het is geen hoogtepunt op Springtime, maar veel beter dan ik vooraf kon vermoeden. Alleen piano, bas, drums en zang. Geen gitaar.
12 "Fever" (27/10/1980)
"Fever" moet broeierig klinken. Met dat in mijn kop begin ik te luisteren naar Dylans versie. Er zit iets broeierigs in, maar meer nog is het bluesy en het werkt. Een inmiddels doodgespeelde song wordt hier opnieuw uitgevonden.
13. "Abraham, Martin And John" (28/10/1980)
De dvd bij Trouble No More sluit af met Bob Dylan en Clydie King achter een piano. Ze brengen "Abraham, Martin And John" en ze weten mij tot tranen te roeren. Ik vond (en vind) het onvergeeflijk dat de samenstellers van Trouble No More die take niet ook op een van de cd's en /of elpees in die boxset hebben gezet. De eerste cd van Springtime In New York sluit af met "Abraham, Martin And John", Bob Dylan en Clydie King alleen achter een piano. Bij het zien van die informatie op de tracklist gaan mijn gedachten gelijk naar die dvd bij Trouble No More en is daar de hoop dat het die versie van de Dick Holler-song is die de eerste cd van Springtime afsluit. Helaas, de samenstellers stellen wederom teleur als het gaat om deze song. Het is een andere versie, mooi ook, maar dit mist net dat tikje uitdelende randje dat die dvd-versie wel heeft. Er blijft nog wat te wensen over.
De eerste cd van Springtime In New York geeft een beeld van Dylans eerste (voorzichtige) stappen richting meer seculaire muziek na bijna 2 jaar uitsluitend religieuze muziek gespeeld te hebben. Met name de songkeuze op deze eerste cd verrast. Maar liefst 9 van de 13 tracks zijn niet door Dylan zelf geschreven. Bij die covers zitten een aantal verrassende keuzes, zoals "Sweet Caroline" en "This Night Won't Last Forever", songs die - in tegenstelling tot bijvoorbeeld "Mary From The Wild Moor", "We Just Disagree" en vooral "Abraham, Martin And John" - nooit de concertzaal zullen halen.
De eerste cd van Springtime In New York bevat een aantal mooie opnamen, maar is toch vooral ook een opstapje naar de rest van deze box. De standaard-editie van Springtime In New York bevat slechts 2 van de 13 songs op deze eerste cd ("Need A Woman" en "Let's Keep It Between Us"), waarvan de eerste ("Need A Woman") niet eens behoort tot de oefensessies van september en oktober 1980. Op de slechts elf song tellende dubbel-elpee Springtime In New York is helemaal niks te vinden van de oefensessies uit september en oktober 1980. Alleen "Need A Woman" van deze eerste cd in de luxe editie is ook te vinden op de elpee-versie van het zestiende deel van The Bootleg Series.
Het had niet misstaan wanneer tussen cd 1 en cd 2 van Springtime In New York nog een cd had gezeten met opnamen van Dylans concerten van november en december 1980, en tussen cd 2 en 3 van Springtime nog een cd met opnamen van tournee 1981. Natuurlijk komt deze muziek ook al aan bod op Trouble No More, maar er is zeker ook iets voor te zeggen om dit ook op Springtime te doen. Helaas hebben de samenstellers daar niet voor gekozen. Misschien iets voor een toekomstig deel van The Bootleg Series.
In deel 2 de outtakes van Shot Of Love die op de tweede cd van Springtime In New York te vinden zijn.
2 opmerkingen:
Dylan aan het repeteren, uitproberen, dat is allemaal best leuk. Sweet Caroline was voor mij de grootste verrassing, mooi, hoef ik niet meer aan Neil Diamond te denken als ik mevrouw Van der Plas weer eens op tv zie
PS: even taalkundig mierenneuker: het is seculier.
Dank voor je reactie. M.b.t. het taalkundig mierenneuken, ik heb het nagekeken, seculair kan ook: https://www.encyclo.nl/begrip/seculair
Een reactie posten