Ik ben erg gecharmeerd van de thematische ordening van de cd's in de luxe editie van Springtime: de eerste cd gevuld met oefensessies voor een tour, de tweede met outtakes van Shot Of Love-sessies, de derde en vierde vol Infidels-overblijfsels en de laatste met Empire Burlesque-outtakes aangevuld met twee live-opnamen. Alle schijven van de luxe editie van Springtime In New York hebben een korte speeltijd. Wanneer de samenstellers er niet voor gekozen hadden om de songs thematisch te ordenen, had alles mogelijk op 4 in plaats van 5 cd's gepast. Uitstekend, die thematische indeling, maar waarom dan niet op iedere schijf nog wat meer muziek zodat de ruimte op de cd's volledig benut wordt? Op deze vijfde schijf had bijvoorbeeld nog wat meer van tour 1984 gekund, of misschien opnamen van het volledige optreden in de show van David Letterman. Hoe goed Springtime In New York ook is, er had meer in gezeten zonder dat dat de aard van de release had veranderd of voor veel extra kosten had gezorgd.
01. "Enough Is Enough" (08/07/1984)
Van alle concertopnamen van tour 1984 die er zijn pikken de samenstellers er uitgerekend "Enough Is Enough" uit voor Springtime In New York. Een uitstekende keuze, misschien zelfs de beste keuze wanneer er slechts één song van deze tour gekozen moet worden voor deze release. Niet alleen is "Enough Is Enough" een niet eerder uitgebrachte Dylan-compositie, maar ook muzikaal is het een uitstekende opener van schijf 5. Op het eerste gehoor lijkt de song veel dichter te staan bij de muziek op Infidels en vooral Shot Of Love dan bij Empire Burlesque, maar wat de outtakes van dit laatste album op Springtime vooral laten horen, is de invloed van de rock 'n roll uit Dylans jeugd op de songs zoals hij die schreef voor Empire Burlesque. Songs als "Seeing The Real You At Last", "When The Night Comes Falling From The Sky" en "Straight A's In Love" zijn in hun oorspronkelijke versie - voor Arthur Barker zijn disco-magie over de songs strooide - gedrenkt in de rock 'n roll uit de jaren 50. Dit geldt ook voor "Enough Is Enough". Heerijke opener.
02. "License To Kill" (22/03/1984)
Ter promotie van het album Infidels speelde Bob Dylan onder begeleiding van The Plugz op 22 maart 1984 drie songs in de uitzending van Late Night with David Letterman. Dit is en blijft een van Dylans meest tot de verbeelding sprekende televisieoptredens. "Jokerman" en "Don't Start Me Talking" hebben Springtime niet gehaald, helaas. "License To Kill" - een van de twee Infidels-songs waarvan geen alternatieve versie op Springtime is te vinden - past prima op dit zestiende deel van The Bootleg Series.
03. "I'll Remember You" (05/01/1985)
Een alternatieve take van deze ballad met een stuk minder echo op Dylans stem in vergelijking met de Empire Burlesque-versie. Verder wijkt deze take weinig af van de eerder uitgebrachte versie. Ik moet bekennen dat ik een lichte voorkeur heb voor de Springtime-versie, deze take is net iets ruwer.
04. "Tight Connection To My Heart (Has Anybody Seen My Love)" (15/01/1985 overdubs: maart 1985)
Een alternatieve mix van de Empire Burlesque-song. Deze mix is een stuk minder "disco" dan de mix op Empire Burlesque en dat komt de song ten goede. Een aangename versie van een uitstekende song.
05. "Seeing The Real You At Last" (14/02/1985)
Een fratsenloze, recht-toe-recht-aan-take van "Seeing The Real You At Last". Hoewel dit - op het ontbreken van Bakers mix na - niet sterk afwijkt van de Empire Burlesque-versie, is dit toch een behoorlijk andere luisterervaring dan die Empire-mix. Een sterke song, de rock 'n roll-roots zijn duidelijk hoorbaar. Lekker dit.
06. "Emotionally Yours" (12/02/1985)
Dit is een van de grote verrassingen van Springtime In New York. Daar waar deze song op Empire Burlesque zo fout-zoet is dat bij beluistering het glazuur van mijn tanden springt, is deze take simpelweg een mooie ballad, sterk gezongen, Dylans stem voor in de mix. Dit is zo'n opname op een deel van The Bootleg Series die de luisteraar met nieuwe oren naar een compositie laat luisteren.
07. "Clean Cut Kid" (25/07/1984)
Een tweede versie van "Clean Cut Kid" op Springtime In New York. Niet Dylans sterkste song. Dit is aardig, maar deze take legt het af in vergelijking met Infidels-outtake op cd 4.
08. "Straight A's In Love" (14/02/1985)
Een Dylan-compositie die het album niet haalde. Niks hoogstaands, simpele recht-toe-recht-aan rock 'n roll. Het speelplezier spat er van af. Dit had in 1956 een hit kunnen zijn. Prima song.
09. "When The Night Comes Falling From The Sky" (slow version) (19/02/1985)
Een langzame versie van "When The Night Comes Falling From The Sky" waarin de piano de drijvende kracht lijkt. Dylan zingt dit samen met Madelyn Quebeck. Een aangenaam verrassende versie die de luisteraar met nieuwe oren naar de compositie laat luisteren. Een van de sterkere songs op de vijfde cd van Springtime.
10. "When The Night Comes Falling From The Sky" (fast version) (19/02/1985)
Na de langzame versie volgt de snelle versie van "When The Night Comes Falling From The Sky" en verrassend genoeg blijkt die net nog een tikje sterker te zijn dan die langzame take. Niet als duet, maar alleen door Dylan gezongen dit keer. De piano is grotendeels naar de achtergrond verdwenen (m.u.v. een heerlijk solootje), nu is het meer de gitaar van Stevie van Zandt die de mix domineert. Dylan speelt op deze take geen gitaar. Na de Empire Burlesque-versie, de single-edit, de sterk afwijkende in England uitgebrachte single-edit en de take op The Bootleg Series vol. 1 - 3 staat de teller met de 2 takes van "When The Night Comes Falling From The Sky" op Springtime inmiddels op 6 versies van deze song. Van die zes versies is deze snelle versie van 19 februari 1985 naar mijn smaak de beste.
11. "New Danville Girl" (06/12/1984)
De voorloper van "Brownsville Girl", door Dylan samen met Sam Shepard geschreven, in een perfecte geluidskwaliteit. Een song om van stil te vallen, een verhaal om keer op keer met open mond naar te luisteren. Dylan begint de song met praat-zingen wat langzaam maar zeker meer en meer in zingen verandert. In tegenstelling tot "Brownsville Girl" is alleen Dylans stem tijdens de coupletten te horen, alleen bij de refreinen valt Clydie King in. En na ieder refrein is er die mondharmonica waarna een nieuw couplet weer begint met praat-zingen. Muzikaal een bijzonder sterke versie. Zonder enige twijfel een van de hoogtepunten van Springtime In New York.
12. "Dark Eyes" (06/03/1985)
Er is maar een manier om Springtime In New York correct af te sluiten en dat is met het schitterende "Dark Eyes". Het laat de luisteraar in stilte achter.
Zeven van de 12 songs op de vijfde cd van de luxe editie van Springtime In New York staan op de standaard-editie met 2 cd's, waaronder "Enough Is Enough", "Seeing The Real You At Last", "New Danville Girl" en afsluiter "Dark Eyes". Verrassend genoeg is "When The Night Comes Falling From The Sky" niet op de standaard-editie te vinden. Drie van de twaalf songs zijn op de elpee-versie van dit zestiende deel van The Bootleg Series terecht gekomen.
De standaard-cd versie bevat met een tracklist van 25 songs songs een uitstekende samenvatting van wat de luxe editie van Springtime In New York te bieden heeft. Hetzelfde kan ik helaas niet zeggen van de elpee-editie. Voor het eerst bevat de elpee-editie van een Bootleg Series-uitgave minder songs dan de standaard-cd-versie. De slechts elf songs op de elpee-editie van Springtime In New York laten maar een zeer beperkt deel van Dylans muziek uit de periode 1980 - 1985 horen. Ik vind dit een misser, zeker gezien het feit dat we in een tijd leven waarin meer en meer muziekliefhebbers naar de elpee in plaats van naar de cd grijpen. Natuurlijk is er nog die andere elpee-versie, de 4 schijven tellende door Third Man-records uitgebrachte editie van Springtime In New York met uitsluitend opnamen die niet op de dubbelelpee-editie staan. Deze elpee was alleen rechtstreeks bij de makers te bestellen, daarvoor is een abonnement nodig. Bovendien moet wie niet in Amerika woont rekenen op flinke extra kosten voor de invoer van de platen. Waarom niet in een tijd waarin vinyl meer en meer koning van de platenzaak wordt een elpee-versie van Springtime In New York die in ieder geval gelijk is aan de standaard-editie op cd? Het is voor mij een raadsel waarom hier niet voor gekozen is.
Springtime In New York bevat in de meest luxe editie een schipvracht aan schitterende muziek van Bob Dylan uit begin jaren tachtig. Van een kippenvel veroorzakende "Señor" van een oefensessie voor een tour, via twee handen vol outtakes van de sessies voor een van Dylans meest onderschatte elpees - Shot Of Love - zoals "Fur Slippers" en "Price Of Love", langs (alternatieve) takes van bijna iedere song die Dylan voor opname op Infidels overwoog tot de rauwe schoonheid die in de Empire Burlesque-songs te vinden is, maar tot op heden verborgen bleef. Wie nu nog beweert dat begin jaren tachtig voor Bob Dylan een "wat mindere periode" is geweest, heeft niet goed naar Springtime In New York geluisterd.
"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 1: de oefensessies voor A Musical Retrospective Tour" lees je hier.
"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 2: de Shot Of Love-outtakes" staat hier.
"Springtime In New York; The Bootleg Series vol. 16 (1980 - 1985) deel 3: de Infidels-outtakes" kun je hier vinden.
4 opmerkingen:
Beste Tom, dank weer voor je uitgebreide, persoonlijke en weer verhelderende recensie. Ik beperk en spits me toe in deze reactie op de elpee versie. Deze is schandalig beperkt inderdaad, en ik verdenk onze Jack White ervan dat hij heeft bedongen toch minsten wat essentiële nummers op zijn uitgave te mogen zetten, wat de artistieke conceptie van de dubbel elpee niet ten goede is gekomen. Wat ik ter verdediging wil aanvoeren is dat de vinylversie zich laat beluisteren als een album met enkel hoogtepunten plus een prima 'flow', en de klank is verbijsterend mooi, de persing in mijn geval vlekkeloos, vrij van de non-fill die MPO-uitgaven nog al eens teisterde de laatste tijd. Ook bezit het de ontroerende en betere take van Don't Fall Apart On Me Tonight. Toch, het had makkelijk ook nog Angelina, I & I, When The Night Comes Falling en I Remember You en Emotionally Yours kunnen bevatten. Waar ik me overigens over verbaas, waarom heeft deze hele editie niet één take van Man Of Peace, ik heb op Outfidels daar een prachtige rauwe versie van. Wat dat betreft, deze bootleg editie heeft mij wel degelijk doen besluiten dat ik de uiteindelijke Mona Lisa niet meer ga bekijken en de eerdere 'schets' de voorkeur geef, ook hoef ik Empire Burlesque niet meer op te zetten. Ik luister wel naar bootleg series 16 en Outfidels. (Waarbij ik me afvraag, is de Jokerman die daar op staat nog weer een andere take? Of het de mix is of niet, hij klinkt totaal anders. Net zoals Blind Willie Mctell op die oude bootleg rauwer, ja sterker haast klinkt, maar in de opgeschoonde versie weer aan detail wint. Fijn is dat dat zo voor mij geen dubbeling optreedt).
hartelijke groet hans altena
Importkosten van 4 lp vielen wel mee: 6,15. Omgerekend kostte de set 55 euro + 17 euroverzendkosten.
Ik had een beetje verwacht dat deze uitgave ook outtakes van de Hearts of Fire-soundtrack zou bevatten. De akoestische versie van Old Five and Dimers vind ik één van de mooiste vocale prestaties die Dylan ooit heeft neergezet.
Dank Tom voor je bespreking. Het is elke keer een waar genoegen de tweede of derde luisterronde te ondergaan met je visie, toelichtingen en achtergronden ernaast. Bij sommige nummers ben ik positiever dan jij en andersom. Maar dat is nou juist zo leuk! Dat er nog maar vele mooie boxen met een Tom-review mogen volgen.
groet, hans oosterhof
Een reactie posten