‘Met mij.’
‘Zeg het eens.’
‘Ik ben nou écht he-le-maal klaar met die Bob Dylan van jou.’
‘Want?’
‘Ik moest van jou naar Oakland luisteren.’
‘Aaah, “Friend Of The Devil”, schitterend.’
‘Helemaal niet schitterend! En zo ver ben ik trouwens nog niet. De eerste twee songs, verder ben ik nog niet gekomen. Ik hoef ook niet meer. De klootzak. Ik ben er klaar mee.’
‘Wat dan?’
‘Nou, ik zit dus lekker te luisteren… Nu ik er aan denk, komt de boosheid weer helemaal terug.’
‘Rustig maar…’
‘Tijdens die tweede song dus, titel weet ik even niet meer.’
‘Dat is “Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)”.’
‘Tijdens die song dus zingt die eikel ineens… Wacht even hoor, ik heb het voor je opgeschreven… Waar heb ik het? … O hier, komt ‘ie: “200, 300, 400 pound too much weight to be carrying around”.’
‘Zingt ‘ie dat? Geestig.’
‘Geestig?! Geestig?! Je wéét hoe moeilijk ik het heb om af te vallen. En dan noem jij deze onzin over mensen die wat aan de zware kant zijn geestig?’
‘Nou, zó erg is het toch ook weer niet?’
‘Voor jou niet nee, gratenpak!’
‘Nou, nou, nou…’
‘Wat nou! Jij weet niet hoe moeilijk het is! Hoe zwaar het is om… Ach laat ook maar. Je zult het toch niet begrijpen.’
‘Leg het me dan uit.’
‘Maar…’
‘Ja?’
‘Laat maar! Maar die Bob Dylan van jou, die komt er hier niet meer in!’
‘Helemaal niet meer?’
‘Niet voor ‘ie zijn excuses heeft gemaakt. Is ‘ie nou helemaal bedonderd!’
‘Ik denk niet…’
‘En ik meen het! Ik wil zijn naam niet eens meer horen!’
‘Overdrijf je nou…’
‘NEE! Het is klaar voor mij.’
‘Was dat het? Ben je je gal kwijt?’
‘Enigszins, maar boos ben ik nog wel.’
‘Maar heb je nou die “Friend Of The Devil” al gehoord?’
‘Wat zei ik nou net?’
‘Zo mooi, die “Friend Of The Devil”, zo mooi.’
‘Ik heb ook niks aan jou.’
‘Wat?’
‘IK HEB OOK NIKS AAN JOU!!’
‘Hoezo?’
‘Ja, dahaaag!’
‘Wat?’
‘…’
‘Hallo? Ben je daar nog?’
‘…’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten