aantekening #8248

Allereerst moet ik even terugkomen op Opheffer in De Groene Amsterdammer (zie Dylan #3691). In zijn column schrijf Opheffer, naar aanleiding van de oorlog in Oekraïne, over zijn jeugd en zijn protest tegen de oorlog in Vietnam. Zijn vader stoorde zich aan de protesterende zoon, tot onbegrip van die zoon. Opheffer: 'Als hij [vader]  thuiskwam van zijn werk draaide ik expres "The Times They Are A-Changin'" van Bob Dylan; ook in het ouderlijk huis kon je activist zijn. Mijn vader vond Dylan namelijk vreselijk: die had geen stem, kon niet gitaarspelen en zijn boodschap was banaal.'

En iets verder: 'Vroeger stond ik vaak vroeg op, liep naar de voorkamer en draaide, heel zacht om niemand wakker te maken. "Masters Of War" van Bob Dylan.'

[met dank aan John en Hans]

* ~ * ~ * ~ *

Het is tijd om wat aandacht te schenken aan de Schotse zanger Iain MacKintosh (1932 - 2006). Of nee, eigenlijk gaat het meer over mij en de Iain MacKintosh die al ruim dertig jaar in mijn achterhoofd woont.

De herinnering laat me wat in de steek, wanneer het precies geweest is kan ik niet terughalen. Ik moet een tiener geweest zijn, dat weet ik wel. Een net-puber, vijftien of zo. Misschien zestien. Waar weet ik niet meer en waarom nog minder, maar ik kreeg een afgeschreven exemplaar van het verzamelalbum Songs For Peace (1983) in handen. Van de vijftien muzikanten kende ik er eentje bij naam, vaag: Pete Seeger, maar dat kan niet de reden geweest zijn dat ik de plaat kocht. Seeger was niet mijn ding. Waarom kocht ik de plaat wel? Ik weet het niet meer. Zoveel jaar na dato doet het er eigenlijk ook niet meer toe.

De plaat maakte niet bijster veel indruk, op één song na. Oké, 'The Long Road To Perfection' van Colum Sands en 'Portland Town' van Derroll Adams vond ik wel aardig, maar de echte klapper op Songs For Peace was 'The Ballad Of Penny Evans' door Iain MacKintosh. Die song was een klap in mijn gezicht. 

In de loop der jaren hoorde ik andere versies van 'The Ballad Of Penny Evans', onder andere op het album Somebody Else's Trouble van Steve Goodman in de versie van de auteur zelf - een album waarop Bob Dylan ook nog een kleine rol speelt - maar nooit klonk de song zo goed als in de versie van Iain MacKintosh.

Er gingen decennia voorbij zonder dat ik veel aan Iain MacKintosh dacht en als ik aan Iain MacKintosh dacht, pakte ik Songs For Peace uit de kast en draaide ik 'The Ballad Of Penny Evans'. Dat deed ik zo vaak dat ik inmiddels een vervangend exemplaar van Songs For Peace heb moeten kopen.

Het bleef bij 'The Ballad Of Penny Evans' tot ik ongeveer een jaar geleden (schat ik) in de rommelbakken van een platenzaak MacKintosh' debuutalbum By Request tegenkwam. Ik kocht de plaat gelijk. Pas thuis ontdekte ik dat dit album niet alleen MacKintosh' versie van 'Annie's Song' - de Tom Paxton song die Dylan ook opnam - maar ook Dylans 'Who Killed Davey Moore?' bevat. Wat MacKintosh met 'Annie's Song' heeft gedaan is niet geweldig, maar zijn versie van 'Who Killed Davey Moore?' mag er zijn.

Gisteren stuitte ik in een andere platenzaak op een ander album van MacKintosh: Singing From The Inside. Op kant twee van dit album staat het door Eric Bogle geschreven 'The Traditional Folksinger's Lament'. Ieder couplet en refrein eindigt hetzelfde, met Bob Dylan. 

Het eerste couplet en het refrein zoals gegeven op de hoes van Singing From The Inside:

When I was nineteen, I was young, I was keen,

I had a burning ambition,

To be a folksinger, a dope-smoking swinger,

Singing songs that were full of tradition.

So I bought a guitar and I practised real hard,

I wasn't much good, but I was willin',

When to my chagrin', a young man came in,

And he said 'Will you sing some Bob Dylan'

I said, 'No, no, a thousand times no,

I'd rather see my life's blood spillin',

I'll sing anything, even God save The King,

But I just won't sing any Bob Dylan.'

De song in de versie van de auteur, Eric Bogle, staat hier. De naar mijn smaak sterkere versie van Iain MacKintosh staat hier, dit is niet de versie van Singing From The Inside, maar lijkt er wel veel op.

* ~ * ~ * ~ *

Dylan kort #3691

AFAS Live: Bob Dylans concert op 16 oktober is uitverkocht. Voor het concert van 17 oktober in Amsterdam zijn nog kaarten te krijgen, zie hier.

Aanklacht ingetrokken: De vrouw die Bob Dylan beschuldigde van seksueel misbruik heeft haar aanklacht ingetrokken, zie hier. [met dank aan Arie]

Groene Amsterdammer nr. 30: In zijn column schrijft Opheffer (kort?) over Bob Dylan. Geen idee of de hele column over Dylan gaat, of dat Dylan zijdelinks genoemd wordt. De column zit achter een betaalmuur, zie hier.

Bob Dylan kan niet zingen en daarom ga ik in oktober naar Amsterdam

‘Mevrouw Tom’ zocht een boek en dus reden we eergisteren naar de boekwinkel. De gezochte titel was er niet, ze liep ze met lege handen weer naar buiten. Voor mij gold dat niet, ik kocht twee boeken waarvan ik voor het betreden van de boekwinkel niet wist dat ik ze wilde lezen.

Na het bekijken van de aankopen, eenmaal thuis, begon ik direct te lezen in een van de twee nieuwe boeken, ondanks dat er nog beschamend veel titels ongelezen op mijn aandacht liggen te wachten.

Al snel kwam ik Bob Dylan tegen in het boek, het door Léon Hanssen geschreven Handboek voor de vagebond (2020). Hanssen: ‘Bob Dylan bezwoer in zijn grootste hit, “Like A Rolling Stone”, uit 1965 dat “No Direction Home” de kern vormt van het vagebonden-bestaan. Ik heb meegemaakt dat een zaal vol brave en minder brave huisvaders het refrein staat mee te brullen terwijl de meester, die hier zijn kampement heeft opgeslagen tijdens zijn Never Ending Tour, het lied op onherkenbare en onverstaanbare wijze vertolkt.’

Ik kon het niet helpen een daar-gaan-we-weer-zucht te slaken. Wat is de meerwaarde van die tweede zin in het algemeen en de mededeling van de wijze waarop Bob Dylan ‘Like A Rolling Stone’ vertolkte tijdens het door Hanssen bezochte concert voor Hanssens verhaal over de vagebond? Die is er niet, alle vagebond-gerelateerde informatie zit in de eerste zin. Waarom dan toch de behoefte bij de auteur om mee te delen dat hij niet alleen een concert van Dylan bezocht, daar tussen – of juist buiten de kring van - de ‘brave en minder brave huisvaders’ stond en dat hij en alleen hij – de huisvaders brulden immers als makke lammetjes op weg naar de culturele slachtbank het refrein mee  - door had dat Bob Dylan ‘het lied op onherkenbare en onverstaanbare wijze’ vertolkte?

Het antwoord op die vraag bevat niet meer dan drie letters: ego.

De schrijver Léon Hanssen had blijkbaar even behoefte om zijn eigen ikkie te kietelen, een grote borst op te zetten. Een borst die met het vorderen van de zin steeds groter wordt. Kijk maar mee:

1. Ik heb een concert van Bob Dylan bezocht (grote borst);

2. Ik zag daar brave en minder brave huisvaders, een kudde waartoe ik niet behoor (grotere borst);

3. Want al die brave en minder brave huisvaders brulden het refrein mee terwijl ik als enige hoorde dat Bob Dylan het lied op onherkenbare en onverstaanbare wijze vertolkte (grootste borst).

Hoe Léon Hanssen overigens weet dat het ‘Like A Rolling Stone’ was en niet ‘All Along The Watchtower’, ‘Tangled Up In Blue’ of misschien zelfs wel ‘Boer daar ligt een kip in ‘t water’ dat door Bob Dylan op onherkenbare en onverstaanbare wijze werd vertolkt is mij een raadsel. Maar dit terzijde.

Het gestuntel van Hanssen over Dylans zangcapaciteiten deed mij denken aan het verbale slachthuis Facebook. Nadat concertpromotor Mojo ruim twee weken geleden op dit sociale forum mededeelde dat Bob Dylan in oktober voor twee concerten naar Amsterdam komt, groeide de lijst met reacties in rap tempo en uiteraard zaten daar reacties over Dylans zangcapaciteiten bij, twee voorbeelden:

‘Bob Dylan klinkt op dit moment als een nachtelijk kattengevecht.’ (Mario Siebum)

‘Wat een knurft. Stond [tijdens een eerder bezocht concert] ongeïnteresseerd met zijn rug naar het publiek heel het concert onverstaanbaar wat te mompelen.’ (Isa Ties)

Zijn deze mensen net als Léon Hanssen op zoek naar een streling van het ego of is er iets anders aan de hand? Hebben ze misschien gewoon gelijk en kan Bob Dylan niet (meer) zingen?

Wie zich een voorstelling maakt van Bob Dylan als kandidaat bij televisieshow The Voice zal al snel tot de conclusie moeten komen dat de stoelen van de jury niet voor Dylans stem zullen omdraaien. Volgens The Voice-maatstaf kan Bob Dylan niet zingen, heeft hij overigens ook nooit gekund. 

Als hij niet kan zingen, wat doet hij dan wel? Hij vertelt zijn verhalen op het ritme van de muziek. In dat vertellen zoals Dylan doet is de betekenis niet alleen te vinden in de woorden van het verhaal, maar ook in de stem van de verteller. In de intonatie, de stemgymnastiek. In de toonhoogte, in het verlengen en inkorten van woorden. En dat kan Bob Dylan als geen ander. 

Het is de Dylan-rammel. Wie daar geen oor voor heeft, moet wel tot de conclusie komen dat Bob Dylan niet kan zingen. Wie er wel oor voor heeft kan net als ik maar tot één conclusie komen: Bob Dylan kan niet zingen, daarom ga ik in oktober naar Amsterdam.

Het concert van 16 oktober is uitverkocht. Voor het concert van 17 oktober zijn nog kaarten te krijgen.

~ * ~ * ~

Léon Hanssen – Handboek voor de vagebond; In de voetsporen van vrije denkers; Em. Querido’s Uitgeverij bv, Amsterdam, Antwerpen, 2020

Meer informatie over de concerten in Amsterdam is te vinden op de website van Mojo.

aantekening #8240: A Folio Of Bob Dylan Songs, Record Mirror & More Bob Dylan Greatest Hits

Op de cover van muziektijdschrift Record Mirror van 18 september 1971 staat een foto van Bob Dylan. Die foto is gemaakt tijdens Dylans optreden op het Isle Of Wight op 31 augustus 1969. In het tijdschrift een artikel over Dylan en enkele gerelateerde advertenties. Het is een slimme zet om Dylanproducten te adverteren in een tijdschrift waar Dylan op de cover staat. Had John Lennon op de cover gestaan, had het tijdschrift waarschijnlijk veel Lennongerelateerde advertenties bevat. 

B. Feldman Bob Dylan's publisher in Britain is een van de adverteerders in deze Record Mirror. Naast de bladmuziek voor Blonde On Blonde, John Wesley Harding, Nashville Skyline, Self Portrait en New Morning, is in de advertentie aandacht voor A Folio Of Bob Dylan Songs. Dit Folio bevat, aldus de advertentie, de bladmuziek voor onder andere de Basement-songs 'Mighty Quinn' en 'Too Much Of Nothing'. Niet in de advertentie genoemd, maar songs waarvan de bladmuziek ook in A Folio Of Bob Dylan Songs te vinden is, zijn 'You Ain't Going Nowhere', 'Open The Door Homer', 'This Wheel's On Fire' en 'Down In The Flood'. Volgens de schitterende website Come Writers And Critics werd A Folio Of Bob Dylan Songs drie keer uitgegeven, voor het eerst in 1967 en vervolgens nog twee keer in 1968 (zie hier).

Wat dit interessant maakt, is dat de bladmuziek van deze songs eerder op de markt kwam dan de opnamen van Bob Dylan zelf van deze songs. Natuurlijk hoef ik me daar niet over te verbazen en is dit geen nieuwe informatie, maar het overbekende verhaal van The Basement Tapes. Maar ondanks dat dit niet nieuw is, verbaas ik me er nog steeds over: eerst de bladmuziek, daarna pas de opnamen en dan ook nog eerst via bootlegs voor er een officiële release verschijnt.

Goed, A Folio Of Bob Dylan Songs is dus drie keer uitgebracht door B. Feldman & Co., de laatste keer in 1968. En toch adverteert deze B. Feldman in september 1971 - drie jaar later - nog steeds met A Folio Of Bob Dylan Songs in Record Mirror. Blijkbaar is dit Folio dan nog steeds op voorraad. Op het moment dat de advertentie in Record Mirror verschijnt, is 'Mighty Quinn' inmiddels op het album Self Portrait verschenen, maar de overige vijf songs waarvan de bladmuziek in Folio te vinden is, is dan nog niet op een Dylanplaat uitgebracht. Niet lang na het verschijnen van Record Mirror brengt Dylans platenmaatschappij in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits Vol. II en het Europese 'broertje' More Bob Dylan Greatest Hits op de markt. Op dit album staan recente opnamen van drie Basement-songs waarvan van twee de bladmuziek in Folio te vinden is: 'You Ain't Going Nowhere' en 'Down In The Flood'. 

Was B. Feldman & Co. op de hoogte van de aanstaande release van de Dylanverzamelaar met 'You Ain't Going Nowhere' en 'Down In The Flood' en werd daarom geadverteerd voor A Folio Of Bob Dylan Songs in Record Mirror van 18 september 1971, of is dit allemaal toeval? 

Hoewel er sprake lijkt te zijn van een handige manier van adverteren van B. Feldman, is er toch echt sprake van toeval. De opnamen van 'You Ain't Going Nowhere' en 'Down In The Flood' zoals ze te vinden zijn op More Bob Dylan Greatest Hits zijn van 24 september 1971, dus van na de publicatie van de bewuste Record Mirror.

Grappig detail: in diezelfde Record Mirror plaatst CBS Engeland al een advertentie waarin sprake is van Bob Dylan's Greatest Hits vol. II (inderdaad, de Amerikaanse titel) terwijl een aantal songs voor dit album nog opgenomen moesten worden.

Nog niet zo heel lang geleden vond ik een exemplaar van A Folio Of Bob Dylan Songs bij een antiquariaat in Amersfoort. Het is de editie uit 1967, makkelijk te herkennen aan de op voorkant gedrukte prijs. Op de voorzijde van mijn exemplaar zit een stempel van de Nederlandse importeur of verkoper: J. Poeltuyn uit Amsterdam. Blijkbaar was mogelijk al vanaf 1967 A Folio Of Bob Dylan Songs ook al in Nederland te koop.

Bob Dylan in Duitsland - voorverkoop gestart

Wie een of meerdere concerten van Bob Dylan in Duitsland wil bezoeken, doet er goed aan om in actie te komen. Ik begreep van Arjan dat de kaartverkoop een dag eerder - vandaag (19 juli) - is begonnen.

[met dank aan Arjan]

Dylan kort #3690

Fanzine Isis: Na 37 jaar stoppen Derek en Tracy Barker helaas met fanzine Isis. De redenen achter de stop worden uitvoerig uitgelegd in het laatste nummer, #218, en - iets korter - op de website van Isis, zie hier.

Hooggeëerd publiek, de podcast van Dagblad van het Noorden, #22, gaat onder andere over de aanstaande concerten van Bob Dylan, luister hier.

Het gaat vooral over het verbod op het gebruik van de mobiele telefoon tijdens de concerten. Jammer dat het enthousiasme voor de concerten zo snel in geneuzel moet veranderen over zoiets triviaals als een mobiele telefoon. Je koopt concertkaarten om een concert te beleven, lijkt mij, niet om met je mobiel bezig te zijn terwijl Dylan & band een achtergrondmuziekje verzorgen.

In de podcast wordt ook kort gesproken over Tom America. Afgelopen week kocht ik Zonder Naam Maar Niet Naamloos van Kees van Kalmthout. Zonder Naam Maar Niet Naamloos is een grote doos - elpeeformaat - met verschillende boeken en een cd. De box verscheen in 1993, niet lang na het overlijden van Van Kalmthout. Op de cd in Zonder Naam Maar Niet Naamloos staat het door Tom America geschreven 'Hee Kees' van MAM. In dit nummer wordt Dylan genoemd. Van Kalmthout was een groot liefhebber van Dylans muziek. Ik heb meerdere keren over Kees van Kalmthout en Bob Dylan geschreven, onder andere na aanleiding van de dichtbundel Het Land Achter De Spiegel van Van Kalmthout, zie hier.

'Hee Kees' van MAM kan hier beluisterd worden.

Een handgeschreven songtekst van 'Subterranean Homesick Blues' gaat onder de hamer. Geschatte waarde is $600.000 tot $800.000, zie hier. [met dank aan Peter]

Shadow Kingdom: Het is vandaag precies een jaar geleden dat Shadow Kingdom te bekijken was. Ik twijfel of ik pas of al een jaar moet schrijven.

Via e-mail had ik het met Bert onder andere over het ontwerp voor de concertposters voor de Rough And Rowdy Ways tour. Bert herinnerde mij er aan dat de cover van The Shadow van 15 juli 1942 de inspiratie was voor die posters. Dat roept gelijk weer een volgende vraag op: is het aannemelijk ook de titel Shadow Kingdom ook (deels) geïnspireerd  is op dit tijdschrift? Antwoorden op een briefkaart naar het bekende adres :-)

aantekening # 8234

Zondagochtend, het wordt een warme dag, maar op dit vroege uur valt de temperatuur nog mee. Self Portrait op de draaitafel, te beginnen met ‘All The Tired Horses’ terwijl het koffiezetapparaat pruttelt. De plaat is oud, ouder dan ik ben. Hier en daar een tik en een kraakje. Eigenlijk zou de plaat gewassen moeten worden, maar nu niet. Het is zondagochtend.

De conventie gebiedt dat ik bij het noemen van Self Portrait gelijk moet melden dat het niet Dylans beste is, dat het een tegenvaller is, een matige plaat is, maar dat verdom ik. Self Portrait is gewoon een goede plaat, zeker op zondagochtend. Dat was het in 1970 al en dat is het nu, 52 jaar later nog steeds.

De naald blijft hangen. Er zit blijkbaar een vuiltje in de groef. Toch maar wassen dus, maar niet nu. Nu zet ik de naald gewoon een stukje verder en laat ik Dylan verder spreken.

De koffie is inmiddels ingeschonken. Het is zondagochtend. Self Portrait vult de kamer. Ik kijk uit naar ‘The Boxer’. Het wordt een warme dag, maar nu nog even niet.

Dylan kort #3689

Europa 2022: Met uitzondering van de concerten in het Verenigd Koninkrijk zijn alle reeds aangekondigde concerten van de Europese tournee in de voorverkoop gegaan. Concerten in het Verenigd Koninkrijk zijn vandaag (14 juli) voor mensen met een presale-code in de verkoop gegaan, de 'gewone' verkoop begint morgen. Het is wachten op de aankondiging van de concerten in Duitsland. Waarschijnlijk zullen deze gepland worden tussen 30 september en 11 oktober, tussen de concerten in Kopenhagen en Parijs.

Eerder schreef ik er rekening mee te houden dat er - wanneer de kaartverkoop goed loopt - mogelijk een derde concert in Amsterdam komt. Dit zou dan op 18 oktober moeten zijn. Aangezien sindsdien duidelijk is geworden dat Dylan en band de 19de al in Londen moeten zijn voor een concert, verwacht ik niet langer dat er een derde concert in Amsterdam komt.

Tijdens de concerten van de Europese tournee worden mobiele telefoons bij binnenkomst in een speciale zak afgesloten zodat ze tijdens het concert niet gebruikt kunnen worden om te filmen of foto's te maken. Zie hier.

Like A Rolling Stone; The Life And Times of Ben Fong-Torres is een documentaire over de Rolling Stone-journalist Ben Fong-Torres. Vanwege dat tijdschrift de titel Like A Rolling Stone. Fong-Torres is (mede) verantwoordelijk voor Knockin' On Dylan's Door, een verzameling Rolling Stone-artikelen over tour '74 in boekvorm. Ik las ergens dat deze docu op Netflix te zien is, maar ik kan 'm (nog) niet vinden, helaas. Voor de trailer, zie hier.

Voor de verzamelaars: Er zijn verzamelaars die een stapje verder gaan dan het vergaren van al Dylans albums met uitsluitend als doel het kunnen luisteren naar de muziek. Er zijn verzamelaars die willen van al die albums allerlei verschillende versies. Er zijn verzamelaars die zich storten op coverversies van Dylan-composities. Dan zijn er nog de platen van andere muzikanten waarop Dylan meespeelt. Nog een stapje verder gaat het verzamelen van parodieën op hoezen van Dylan-albums. Of albums waarop Dylan in de liner-notes wordt genoemd. Het kan heel ver gaan. 

Ik vraag me af of Ramleh aan die verzamelaarsmarkt dacht toen ze een foto van Sara Lownds, de vrouw die in november 1965 trouwde met Bob Dylan, op de hoes van de single 'It's Never Alright' zette, zie hier.

De boeken waarin deze week Dylan werd gevonden

Todd Selby - The Selby Is In Your Place:

Nat Finkelstein + David Dalton - Edie Factory Girl (2006): Dit boek over Edie Sedgwick bevat weinig tot geen verrassende nieuwe informatie over Bob Dylans bezoek aan Andy Warhols Factory, Edie Sedgwick als inspiratiebron voor enkele songs op Blonde On Blonde of Sedgwicks vertrek uit de Warhol-clan in de hoop met Bob Dylan een film te kunnen maken. Het boek bevat zes foto's van Dylans bezoek aan The Factory. Deze foto's zijn ook te vinden in Andy Warhol; The Factory Years 1964 - 1967 van Nat Finkelstein. Het verschil is dat enkele foto's in Edie Factory Girl op een wat groter formaat zijn afgedrukt en / of anders zijn afgesneden. Twee voorbeelden van Finkelstein-foto's, hier en hier.

Amsterdam 16 en 17 oktober in de verkoop

 

Iedereen de gewenste kaarten kunnen kopen? 

Voor beide  concerten zijn op het moment van schrijven nog kaarten te kopen. De verkoop loopt via ticketmaster.nl.

Jochen Markhorst - Time Out Of Mind; De Opstanding van een Oude Meester

Jochen Markhorst neemt een belangrijke plaats in onder de Dylan-schrijvers. Vijftien boeken over het fenomeen Bob Dylan schrijven in slechts enkele jaren tijd, is een prestatie van formaat. Nummer vijftien draagt de titel Time Out Of Mind; De Opstanding van een Oude Meester en bevat alle Markhorst-elementen zoals wij die kennen van zijn bijdragen op Untold Dylan, Bob Dylan in (het) Nederland(s) en van zijn eerder verschenen boeken.

Dylans 1997-meesterwerk Time Out Of Mind staat centraal in Markhorsts nieuwste boek. Alle songs van dit album, plus de outtakes 'Red River Shore', 'Dreamin' Of You' en 'Marchin' To The City', plus 'Things Have Changed' van iets latere datum komen in dit boek voorbij. Een flinke pil is het dit keer geworden, ruim 300 bladzijden. Er valt dan ook veel te zeggen over songs als 'Not Dark Yet' en 'Cold Irons Bound'. Het knappe is dat Markhorst verrassende verbanden weet te leggen tussen Dylans songs en boeken, films en allerhande werken van andere kunstenaars zonder dat de essays helemaal 'dicht' geschreven worden. De teksten ademen. Het meest knappe van Markhorst is nog wel dat hij de lezer aanspoort, zonder dat met zoveel woorden te schrijven, om de beschreven songs weer eens te beluisteren. Sinds het oppakken van dit boek, draait Time Out Of Mind dan ook bijna dagelijks in huize Willems. Topboek. 

Laat titel zestien maar snel komen, ik zal 't wederom verslinden.

Meer over dit boek en informatie over de verschillende edities, staat hier.

dringende oproep

Help!

Ik zoek iemand die een kaartje kan proberen te bemachtigen voor een concert van Bob Dylan in AFAS. Maandag (voorkeur) of Zondag.

Ik heb juist donderdagochtend een behandeling onder narcose en ben bang dat ik nog niet in staat zal zijn om dit zelf te doen.

Evert 06-833 53 532

16 en 17 oktober 2022: Amsterdam

Bob Dylan en band komen naar Amsterdam voor concerten op 16 en 17 oktober 2022 in AFAS Live. De voorverkoop van de kaarten start op 14 juli. 

Er zijn tijdens dit concert alleen zitplaatsen, de kaarten kosten €106,40 (rang 3), €128,80 (rang 2) en €151,20 (rang 3).

Volgens de website van AFAS Live staat er nog niks op de agenda voor 18 oktober. Het is goed mogelijk, zo leert de ervaring, dat als de kaartverkoop goed loopt, er een derde concert wordt toegevoegd. Dit zou dus op de 18de kunnen.

Naast de concerten in Amsterdam zijn vandaag ook enkele concerten in Scandinavië aangekondigd. Het tourschema voor september / oktober ziet er nu zo uit:

25 september Oslo

27 september Stockholm

29 september Gotenborg

30 september Kopenhagen

11 oktober Parijs

12 oktober Parijs

13 oktober Parijs

15 oktober Brussel

16 oktober Amsterdam

17 oktober Amsterdam

Dat er tussen 30 september en 11 oktober nog wat concerten ingepland zullen worden, is onvermijdelijk.

Meer informatie op: 

de website van MOJO Concert, hier.

de website van AFAS Live, hier

Bob Dylans website, hier

[met dank aan Tjeerd, Hans en Hans]

Dylan kort #3688

Europese tournee: Sinds gisteren geen nieuws: concerten in België en Frankrijk zijn officieel aangekondigd (zie hier), het wachten is op de aankondiging van de overige Europese concerten, waaronder Nederland. Maandag misschien?

'Blowin' In The Wind': Het zal niemand ontgaan zijn, denk ik, maar de unieke 2021-versie van 'Blowin' In The Wind' is - met dank aan YouTube - inmiddels voor iedereen te beluisteren.

'The Times They Are A-Changin'': Expecting Rain heeft vandaag links naar twee nieuwe filmpjes van Times in het Witte Huis in 2010. Met name '2Cam Version' is zeer de moeite waard: 'Unseen version', '2 Cam version'.

Dylan kort #3687 EUROPESE TOURNEE

Europese tournee:

Op 15 oktober geef Bob Dylan een concert in Vorst Nationaal, zie hier. Voorverkoop start op 12 juli. De verkoop van VIP tickets is al begonnen. 

Volgens een bericht op de website van De Standaard zijn er ook concerten in Noorwegen, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Nederland en het Verenigd Koninkrijk.

Eerste (veronderstelde) tourdata:

?? oktober Noorwegen

?? oktober Zweden

?? Oktober Duitsland

11 oktober Parijs

12 oktober Parijs

13 oktober Parijs

15 oktober Brussel

?? oktober Nederland

?? oktober Verenigd Koninkrijk

De aankondiging van de concerten in België en Frankrijk staat op Dylans officiële website, zie hier.

[wanneer mogelijk en noodzakelijk, plaats ik in de loop van de dag updates]

~ * ~ * ~

Woensdagavond sloot Bob Dylan een deel van de Rough And Rowdy Ways-tour af met een concert in Denver, Colorado. 'Melancholy Mood' moest tijdens dit concert plaats maken voor 'That Old Black Magic'. Dylan blijft verrassen.

Tijdens een veiling, gisteren, heeft een opname van 'Blowin' In The Wind' van vorig jaar 1,7 miljoen euro opgeleverd. De nieuwe eigenaar kan nu als enige in de wereld naar deze geluidsdrager luisteren, zie hier.

Tijdens het lezen van dit nieuws moest ik denken aan wat Dylan in de zomer van 1965 tijdens een interview met Nora Ephron en Susan Edmiston zei:

Great paintings shouldn’t be in museums. Have you ever been in a museum? Museums are cemeteries. Paintings should be on the walls of restaurants, in dime stores, in gas stations, in men’s rooms. Great paintings should be where people hang out. The only thing where it’s happening is on the radio and the records. That’s where people hang out. You can’t see great paintings. You pay half a million and hang one in your house and one guest sees it. That’s not art. That’s a shame, a crime. Music is the only thing that’s in tune with what’s happening. It’s not in book form, it’s not on the stage. All this art they’ve been talking about is non-existent. It just remains on the shelf. It doesn’t make anyone happier. Just think how many people would really feel great if they could see a Picasso in their daily diner. It’s not the bomb that has to go, man, it’s the museums.

De veiling van 'Blowin' In The Wind' is a shame, a crime.

De inmiddels gestopte Volkskrant-rubriek 'Opgedragen-Afgedankt' wordt tegenwoordig op Instagram voortgezet. de serie bevat foto's van opdrachten geschreven in bij kringloopwinkels e.d. gevonden boeken. Onderstaande recente bijdrage aan deze serie ontving ik van Hans:

[met dank aan Hans]

In de laatste aflevering van De Avondetappe (NPO 1, 1 juli) is aan het eind 'Handle With Care' van Traveling Wilburys te horen. [met dank aan Hans]

Roo Waterhouse schildert zogenaamde Shelf Portraits, een rijtje bij elkaar horende boeken op een plank. Op het werk met de titel 'Beatitude' staat Bob Dylans Tarantula op plank met onder andere On The Road van Jack Kerouac, A Coney Island Of The Mind van Lawrence Ferlinghetti, Naked Lunch van William Burroughs en Howl And Other Poems van Allen Ginsberg. Voor wie niet snapt waarom ik hier vrolijk van wordt, zie mijn boek Dylan & de Beats. 'Beatitude' van Roo Waterhoude kun je hier bewonderen.

Twee boeken met Dylan:

Bret Easton Ellis - Wit:

Lea Ypi - Vrij:

[met dank aan Alja]

aantekening #8222 [Not Dark Yet]

Nadat ‘mevrouw Tom’ naar haar werk is vertrokken en ik via What’s App aan de kinderen heb gevraagd hoeveel van de superheldenfilms ze hebben gezien die in Rolling Stone’s top 25 staan, lees ik het hoofdstuk over ‘Not Dark Yet’ in Jochen Markhorsts nieuwste boek. Een schitterend hoofdstuk over een schitterende song. Aan het eind van het hoofdstuk begrijp ik weer iets meer van mezelf, van de reden waarom ik stil val wanneer ‘Not Dark Yet’ draait. Als een schrijver dat voor elkaar krijgt, is het in mijn ogen een goede schrijver.

Net als Rolling Stone houdt Markhorst van een rangschikking. Aan het eind van zijn stuk over misschien wel de beste song van Time Out Of Mind geeft hij dan ook een top 3 van beste versies van ‘Not Dark Yet’ door andere artiesten. Ik ontsla mezelf van de verplichting om naar die gehele top 3 te luisteren – ik ben geen liefhebber van covers – maar om de nummer 1 kan ik niet. Dat is Severa Gjurin. Ik luister en haak af, of liever: de gedachten dwalen af naar het jaar 2000.

Het is de dag waarop mijn moeder haar 54ste verjaardag viert, 27 september. Ik ben even bij haar geweest voor cadeautje en felicitatie, maar daarna vertrokken naar de stad waar zij werd geboren: Rotterdam. Daar treedt Bob Dylan op, het is mijn tweede Dylan-concert.

Het concert kent vele hoogtepunten, zoals ‘It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)’, ‘Fourth Time Around’ en ‘Trying To Get To Heaven’, maar de meeste indruk maakt de tiende song op de setlist: ‘Not Dark Yet’. Als ik mijn ogen dichtdoe, ben ik terug in dat moment. 

Vier, vijf seconden nadat Dylan het nummer inzet, verdwijnen de mensen om mij heen. Ook het gebouw verdwijnt. De Ahoy’ is niet meer. De stoel waarop ik zit, voel ik niet. Zelfs de muzikanten rond Dylan – hoewel overduidelijk aanwezig in wat ik hoor – zijn er niet meer. Er is alleen nog die man op het podium en de lijn tussen hem en mij. Via die lijn landt de muziek rechtstreeks in mijn donder. Iedere noot, ieder woord, niets gaat verloren. Er verstrijkt tijd, al ben ik me daar niet meer van bewust. Er is alleen een uitgerekt moment waarin ‘Not Dark Yet’ zo hard binnenkomt, dat ik – de persoon, het echo, het bewustzijn – is verdwenen. Er is van mij niks anders over dan de emotie die ‘Not Dark Yet’ is.

Er zijn brokken herinnering van dat moment. Van het tweede deel van de song zijn er echter vele brokken herinnering verdwenen. Of nog waarschijnlijker: nooit aangemaakt simpelweg omdat ik zo in de song opging, dat ik geen herinnering kon aanmaken. Ik had er geen ruimte in mijn kop voor om dat ook nog te doen.

Wat ik me wel herinner is het einde van de song. Het applaus en daarmee de terugkeer van de realiteitszijn. De terugkeer van Ahoy’, van de duizenden mensen om mij heen. Van de stoel onder mijn billen. Van ‘mevrouw Tom’ op de stoel naast mij en de uitwisseling van een glimlach omdat woorden dat moment nooit kunnen vangen.

Ergens op zolder moet het aantekenboek liggen waarin ik na thuiskomst uit Rotterdam wat indrukken van het concert noteerde. Geen idee wat daar in staat. Het is maar de vraag of het wat kan toevoegen aan de herinneringen die 22 jaar in mijn kop hebben kunnen rijpen.

Ik weet uit ervaring dat het nu luisteren naar ‘Not Dark Yet’, 27 september 2000, mooi is, aangenaam is, misschien zelfs emotioneel is, maar nooit hetzelfde meer kan zijn als toen, in die concertzaal op die avond op dat moment. Er is alleen nog de herinnering, of een gebrek daaraan. 

Er is de wetenschap dat zo’n moment de reden is en blijft om concertkaarten te kopen, albums te beluisteren, concertopnamen te zoeken, boeken te lezen en door te gaan met absorberen. Als een spons.

Full disclosure: van de 25 films in de Rolling Stone-lijst heeft dochterlief er 21 gezien, ik 23. Zoonlief heeft nog niet gereageerd op mijn vraag. ‘Mevrouw Tom’ stelde een wedervraag: ‘Tellen de films die voor de helft zijn gezien ook mee?’ Het antwoord is uiteraard ‘nee’.

fanzines

Dylan-liefhebber Hans is op zoek naar een nieuw thuis voor een aantal fanzines. Het gaat om:

On The Tracks 1.1 t/m 11.3

Rolling Thunder 5 t/m 14

Isis 35 t/m 214

Mocht je interesse hebben, stuur dan je gegevens naar mij (twillems87[at]gmail.com), dan stuur ik deze door naar Hans.

Highway 61 dochters Revisited #2

Op de foto Tess, dochter van Hans. 

'Precies geboren tussen World Gone Wrong en TOOM. Haar Dylan top 3 getuigt van smaak: Blonde, Street en Blood.'

Met dank aan Hans!