Nu ik er over nadenk is de reden achter al mijn schrijven samen te vatten in zeven woorden: 'luister naar wat ik net gehoord heb'. Niet omdat ik gelijk heb of een groot ego bezit, maar omdat ik hoop dat de muziek hetzelfde effect op de lezer zal hebben als die muziek op mij had.
Muziek is de drug die mij tot de kern van het moment, het nu brengt en Bob Dylan is mijn voornaamste dealer. Zoiets moet het zijn, al kan het zeker beter onder woorden worden gebracht, woorden die ik nu even niet kan vinden. Komt wel, of niet. Het is om het even.
Muziek is de drug die mij tot de kern van het moment, het nu brengt en Bob Dylan is mijn voornaamste dealer. Zoiets moet het zijn, al kan het zeker beter onder woorden worden gebracht, woorden die ik nu even niet kan vinden. Komt wel, of niet. Het is om het even.
Bladerend in een boek waar ik net in begonnen ben, maar nog niet echt goed in kan komen, valt mijn oog op de titel van hoofdstuk 11. Het lezen stop direct, het boek gaat dicht. Vanuit mijn achterhoofd zwelt langzaam maar zeker die stem aan. Die ene, uit duizenden te herkennen stem. De stem van Bob Dylan:
Oh, what did you see, my blue-eyed son?
Oh, what did you see, my darling young one?
En na die vragen volgen antwoorden die alleen maar meer vragen oproepen, antwoorden als:
I saw a newborn baby with wild wolves all around it
en:
I saw ten thousand talkers whose tongues were all broken
En dan is het gebeurd. Dan stopt wat op dat moment gedaan wordt. Dan moet de plaat op, dat ene nummer door de kamer schallen. Dan moet de bevestiging komen dat het in 't echt nog beter klinkt dan achterhoofd het kan voorstellen.
Zoiets.
En na dat zoiets kom ik terug bij die zeven woorden: 'luister naar wat ik net gehoord heb'.
Dit schrijven is niks anders dan mijn poging om je er van te overtuigen dat je naar 'A Hard Rain's A-Gonna Fall' moet luisteren. Omdat het zo mooi is.
Niet straks of ooit, maar nu. Gelijk.
Doen. Omdat het zo mooi is.
1 opmerking:
Mooi: weerklank.
Hartelijke groet, hans altena
Een reactie posten