Time Out Of Mind

Op 27 september 1997 kon het Amerikaanse publiek tot de ontdekking komen dat Bob Dylan met Time Out Of Mind zijn beste werk in jaren had afgeleverd. In Europa verscheen het album een dag eerder en dus moet mijn verhaal anders beginnen, op een andere dag.

Vijfentwintig jaar en één dag geleden stond ik in alle vroegte voor het Deventer filiaal van Plato te wachten. De deur van de winkel nog op slot. Mijn herinnering zegt me dat ik niet lang heb moeten wachten op de medeweker van Plato, maar zeker weten doe ik dat niet meer zoveel jaar later. Wat ik nog wel weet is dat na opening van de deur, het wachten op de postbus met Dylan-cd's volgde. De pakketbezorger liet niet lang op zich wachten. Bij aankomst werd eerste de doos met Time Out Of Mind gezocht. Ik werd op een kruk gezet, koptelefoon op met Dylans nieuwste in de oren. Pas daarna werd er door de Plato-medewerker koffie gezet en muziek in de winkel gedraaid.

Nog zie ik mezelf zitten, de eerste klanken van 'Love Sick' in de oren. De niet langer te onderdrukken grijns op mijn smoelwerk. 

Ik ben vijfentwintig jaar verder. Mijn kijk op Time Out Of Mind is in die jaren nogal eens veranderd. Aanvankelijk vond ik het album veruit het beste wat Dylan gemaakt had. De herfst van 1997 was volledig gevuld met Dylans nieuwste. En eigenlijk de aansluitende winter en het voorjaar van 1998 ook. Pas bij het horen van eerste concertversies van songs van het album ging de productie van Daniel Lanois me wat tegenstaan. Meer en meer werd het album voor mij een verzameling goede songs die door de productie te kort werden gedaan. Op 15 juni 1998, met Dylans concert in Rotterdam waar hij vier songs van Time Out Of Mind speelde, nam ik voorlopig afscheid van het album. ik ging op zoek naar de concertopnamen van de TOOM-songs. 

Mijn voorkeur voor de concertversies boven de albumversies van de TOOM-songs is lang zo gebleven. Eigenlijk tot oktober 2017, met het verschijnen van een heruitgave van het album op vinyl. Opeens klikte het weer tussen Time Out Of Mind en mijn oren. Sindsdien zijn er periodes dat het lijkt alsof het weer het najaar van 1997 is, langzaam overlopend in winter en het voorjaar van 1998. De tijd waarin Time Out Of Mind nooit ver van de cd-speler was. De tijd waarin 'mevrouw Tom' en ik ons eerste appartementje inrichtten. De tijd waarin het wachten was op die junidag waarop we naar Rotterdam zouden rijden voor dat ene concert. En dan die spanning nog een beetje aanwakkeren met het draaien van Time Out Of Mind.