aantekening #8449

In 1994, ter gelegenheid van de dichters vijftigste verjaardag, verscheen de baksteendikke verzamelbundel Renaissance van Jules Deelder. Het moet in deze bundel zijn geweest dat ik voor het eerst het gedicht 'St. Ives' uit Deelders debuut Gloria Satoria las. Toen deed het gedicht mij denken aan Bob Dylans 'Mr. Tambourine Man' en nu ik het weer lees, bijna dertig jaar later, bekruipt mij wederom dat gevoel.
De combinatie Jules Deelder & Bob Dylan lijkt niet te passen. Deelder was immers een compromisloze jazzliefhebber. Er is een maar, die maar is te vinden in de tijd dat Jules Deelder in Londen woonde. Daar, in de zomer van 1966 schreef hij het gedicht 'Bright Lights Big City' en in dit gedicht verwijst Deelder naar songs van The Beatles en songs van Bob Dylans albums Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited. Ik hoef geen Dylanliefhebber te vertellen dat op die eerste van die twee Dylanalbums 'Mr. Tambourine Man' staat.
Goed, Deelders 'St. Ives' en Dylans 'Mr. Tambourine Man', of liever, de laatste vier regels van het laatste couplet van die song:

Yes, to dance beneath the diamond sky with one hand waving free
Silhouetted by the sea, circled by the circus sands
With all memory and fate driven deep beneath the waves
Let me forget about today until tomorrow

Leg dat naast Deelders gedicht 'St. Ives', dat begint zo:

de cliff waarop we zaten honderd meter

boven de branding de koning te rijk

toen ik me niet meer durfde bewegen

uit angst voor het schuim en de scherpe

stenen beneden en casper zich plotseling

oprichtte en danste

roekeloos

z'n rode haar knetterend in het late

licht van de middagzon

een eeuwigheid - hoe lang was het?

2, 3 seconden? - stond hij met

één been boven de afgrond 

de zon onzichtbaar achter hem

slechts de stralen als een aureool

rond z'n hoofd

Is het toeval of dacht de jonge Jules Deelder aan Bob Dylans 'Mr. Tambourine Man' toen hij zijn vriend Casper van den Berg daar op de rand van de cliff zag dansen alsof er geen morgen is? 

~ * ~ * ~

Zijn dromen literatuur? Samenstellers Guido Almansi en Claude Beguin dachten in ieder geval van wel toen zij in 1986 Theatre Of Sleep; An Anthology Of Literary Dreams publiceerden. In dit boek vindt de lezer literaire dromen van onder andere Bertold Brecht, Fjodor Dostojevski, Gustave Flaubert, Jean Genet, Peter Handke, Jack Kerouac, Marcel Proust, Kurt Vunnegot en.... Bob Dylan.

Dylans bijdrage - 'Bob Dylan's 115th Dream' - is de enige songtekst in deze bloemlezing. Almansi en Beguin wisten dertig jaar voor de Nobelprijscommissie al dat Dylans songteksten literatuur zijn.

Is dat  belangrijk? Eigenlijk niet. De kwaliteit van Dylans songteksten verandert niet door de wetenschap dat ze literair zijn.

~ * ~ * ~

Gevonden door 'mevrouw Tom': 'De leraar Engels is zo iemand, een Bob Dylan-type: piekerige lange haren en een bril met kleine, ronde glaasjes, zwarte kleding. De man houdt van jazzmuziek en ziet het als zijn taak om behalve Engels ook jazz naar de polder te brengen, want hij begint er al zijn lessen mee.' [1]

Kijk eens in de spiegel en wees eens eerlijk: ben jij 'een Bob Dylan-type'? Antwoorden op een briefkaart naar het bekende adres.

[1] overgenomen uit: De ent van Jannie Regnerus (Uitgeverij Van Oorschot, tweede druk, 2020)