Waar ik wel acuut jeuk van krijg is Truus Simons. Haar album Zoals ik ben - waarschijnlijk in 1975 of 1976 verschenen - bevat de song 'Hoelang horen mensen...'. Een opmerking tussen haakjes achter die songtitel op de hoes van Simons' album verraadt dat het gaat om een Nederlandse bewerking van Bob Dylans 'Blowin' In The Wind'. Een Nederlandse versie dus, maar zeker geen vertaling. Vier, vijf coupletten en ergens halverwege een orgelsolootje en dat alles in zo'n drie en een halve minuut.
Het eerste couplet:
Hoelang horen mensen alleen maar zichzelf
Voordat ze een ander verstaan?
Hoelang worden oorlogen verder gevoerd
En blijft hier de kloof nog bestaan?
Zijn wij dan niet allen door God zelf gemaakt?
En kan hier geen eenheid bestaan?
Het antwoord wie weet, wie weet waar 't begint
Het antwoord waait verder met de wind
In dit eerste couplet blijft de tekst nog enigszins bij Dylans originele tekst. Althans de eerste vier regels en met een heleboel goede wil. Vanaf regel vijf wordt het al duidelijk waar Simons - of liever de onbekende Nederlandse tekstschrijver - Dylans 'Blowin' In The Wind' naar ombuigt.
Bedenk er een licht swingend muziekje bij, dominante rol voor het orgeltje.
Ik zal je niet vervelen met de gehele tekst van 'Hoelang horen mensen...', alleen het derde couplet nog voor een beter beeld van wat Simons' tekstschrijver met 'Blowin' In The Wind' heeft gedaan:
Waarom zijn wij Christenen ver van elkaar
Terwijl wij geloven in God?
Vergeten wij Jezus de zoon Onze Heer
Die uitsprak dat grote gebod?
Dat liefde gegeven aan ieder op aarde
Gelijk is aan liefde voor God?
Aanvaard dan o mens, aanvaard dit grote gebod
Van liefde voor mens en voor God
Dit heeft uiteraard niks, maar dan ook echt helemaal niks meer met Dylans 'Blowin' In The Wind' te maken. Tenenkrommend & beschamend.
Op het eerste oog is de aanschaf van dit cd'tje niet meer dan de bevrediging van de verzamelaarswoede, maar zoals wel vaker is er meer aan de hand. CBS Records Compact Disc Demonstration bevat, zoals de hoes al verklapt, 70 minuten muziek, onder andere stukken van Haydn, Vivaldi en Mozart en songs van Earth, Wind & Fire, Michael Jackson en James Taylor. Van Bob Dylan staat er 'Just Like A Woman' op, niet van Blonde On Blonde - aldus de boekwerkje bij de cd - maar van Greatest Hits. Dat is ook logisch, Blonde On Blonde verscheen pas in 1987 voor het eerst op cd, Greatest Hits in 1983, het jaar waarin ook deze sampler verscheen.
Wie CBS Records Compact Disc Demonstration in de cd-speler schuift, ziet dat de trackduur voor 'Just Like A Woman' op deze cd volgens de display van de speler 4:59 is. Dat is gek, want deze song op de cd Greatest Hits uit 1983 - waar deze song van afkomstig is - heeft een trackduur van 4:52, als ik Discogs mag geloven. Zeven seconden verschil, dat is eigenlijk best opmerkelijk. Ik heb in de gauwigheid nog even drie andere cd's in de speler gedaan om te kijken welke trackduur voor 'Just Like A Woman' wordt gegeven: 4:50 (Blonde On Blonde uit de albumbox), 4:56 (Blonde On Blonde gouden cd) en 4:54 (Greatest Hits MFSL gouden cd).
En toch heb ik niks bijzonders gehoord aan 'Just Like A Woman' op CBS Records Compact Disc Demonstration. Nog maar eens luisteren, maar eerst...
Eerst de laatste aankoop van de kringloopwinkel. Een album van Nina Simone met onder andere haar versie van 'Just Like A Woman' Ja, die kende ik al. Vaak gehoord, maar waarom is het me niet eerder opgevallen dat Simone de song begint met het refrein en niet met 'Nobody feels any pain', zoals Dylan doet?
3 opmerkingen:
Ach, vijf jaar later schreef Dylan zelf dergelijke teksten.
Iemand die een melodie leent en daar een andere tekst op zet? Waar hebben we dat eerder gehoord. Woody Guthrie. Bob, ach hoe heet hij nou ook al weer. Dylan. Love and Theft, Tom, Love and Theft.
Je moet overigens ook nooit naar songteksten luisteren. Daar zijn ze niet voor bedoeld. Althans, dat is mijn mening. Ze ondersteunen de melodie. Niet meer, niet minder.
@Frans: Dylans teksten uit zijn zogenaamde religieuze periode zijn wel wat beter dan deze drap...
@Edo: Ik wist dat íe zou komen: 'Dylan doet dat ook'. Toch is er - naar mijn smaak - een verschil. Wat Dylan doet is op de schouders van giganten staan en nieuwe kunst creëren, wat de tekstdichter van 'Hoelang horen mensen...' heeft gedaan is de schijn ophouden dat hij / zij 'Blowin' In The Wind' heeft vertaald, terwijl die nieuwe tekst een compleet ander verhaal vertelt dan Dylans origineel.
Een reactie posten